Ο πρώτος γάμος ομοφυλοφίλων, Κύπρος.

Εγω παλι πιστευω οτι δν εχει να κανει με στερεοτυπα κ παρωχΥμενες(λολ) αντιληψεις...Κανε οτι γουσταρεις σα παιδι μου αλλα αφου δν ταυτιζονται οι χαρες μας μην βγαινεις στη τιβι να πεις τη μπουρδα σου κ να κλαφτεις. Οπως μπορει να θεωρηθει παρωχΥμενο οτι δν συμφωνει ο μπαμπας με το γαμο του γκει γιου του ετσι μπορει να θεωρηθει κ παρωχΥμενο να κλαιει σα ντραμα κουιν ο γιος του στα καναλια...

 

Πολύς κοσμος ασχολείται με ολο αυτο(τηλεόραση,ιντερνετ,εφημερίδες....) μηπως λεω μηπως εγινε για αυτο η ολη δημοσίευση ;
Τι αναγκη εχουν να το πουν προς τα εξω;(αφου αυτοι ειναι ευτυχιςμενοι)ποιον νοιαζει αν συμφωνούν οι γονεις η οχι; (ακομα και στα έτερα ζευγαρια υπαρχουν διαφωνίες για τον χ ή ψ ανθρωπο χ ή ψ λογο)
Η δημοσιότητα ειναι το πολυπόθητο εδω και αποσκοπεί σε λογους που μονο αυτοι γνωρίζουν
Το μονο που παιρνω εγω απο αυτο ειναι πως εγινε γαμος μπραβο στα παιδια να ειναι καλα και ευτυχισμενοι

 

Συμφωνώ απόλυτα.
Επειδή είμαι μέλος του ΛΟΑΤΙ (LGBTI) Κύπρου, βρέθηκα πρόσφατα σε μια ημερίδα με τον τίτλο "το παιδί μου είναι γκέι", όπου διαβάστηκαν αποσπάσματα απο το αντίστοιχο βιβλίο, μίλησαν 3 διαφοτετικού τύπου γονέων, αναφορικά με το πως το αντιμετώπισαν και μετά μέσα σε μια πολύ συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα, είδα γονείς να κλαίνε, επειδή παρά τις προσπαθειες τους να ξεπερασουν μεσα τους τον τρομο που τους προκαλει κατι τετοιο, δεν τα καταφέρνουν.
Θα πει κανείς εύκολα πως είναι κακοί γονείς. Προσωπικά θα πω, πως για μια μικρή καταπιεσμένη υποκριτική κοινωνία, όπως είναι η Κύπρος και με τηνΕκκλησία να χώνεται όπου γουστάρει, σε μια κοινωνία θρησκευόμενη, να εκτοξεύει απειλες για το πυρ το εξωτερον, το να αποδεχθείς αυτό που μέχρι πρόσφατα ήταν παράνομο και καταπτυστο, δεν είναι ότι ευκολότερο.

Βγήκαν λοιπόν στα κανάλια, όχι για να κλάψουν, όχι για να κατηγορήσουν, αλλά για να αναδείξουν τα προβλήματα.
Βγήκαν στα κανάλια, διότι το σύμφωνο συμβίωσης, πολύ πρόσφατα ψηφίστηκε στην Κύπρο και μάλιστα είναι η μοναδική χώρα στην οποία, τέτοιο σύμφωνο προσφέρει όλα τα προνόμια που προσφερει κι ένας γάμος.
Βγήκαν στα κανάλια γιατί στην Κύπρο υπάρχει τρομερή ομοφοβία και αυτό πρέπει ν αλλάξει.
Βγήκαν στα κανάλια, επειδή ο πλείστος κόσμος τα παρακολουθεί και είναι μέρος του αγώνα του συγκεκριμένου συγγραφέα/ακτιβιστή.

Προσωπικά δεν πιστεύω σε θεσμους γαμου και βλέπω το οξύμωρο που αναφέρει ο Dantes αλλα συμφωνώ μαζί του:

Η ψυχή μου ματώνει, όταν μιλώ με εφήβους που υποφέρουν από τον φόβο του τι θα σκεφτούν οι γονείς.
Ματώνει όταν βλέπω φίλους μου να έχουν καταδικάσει εαυτό σε ασεξουαλικότητα, για να καλύψουν την ομοφυλοφιλία και να μην πληγώσουν τους γονεις τους.

Κι εύχομαι σύντομα αυτό να αλλάξει.

 

με το ιδιο σκεπτικο, αν ο γιος σου βγει χρυσαυγιτης, οφειλεις να πας στην τελετη που θα του δωσουν το παρασημο, γιατι εσπασε στο ξυλο οσους δε συμφωνουν μαζι του.
Και συ, σαν μανα που νοιαζεται για τις στασεις ζωης, επιλογες κλπ κλπ που τον κανουν πραγματικα ευτυχισμενο, δακρυζεις απο χαρα και συγκινηση,....
Ετσι δεν ειναι ?

Το'χε πει ο καημενος ο τζωρτζ. Θα σας λενε τι ειναι σωστο, τι ειναι λαθος, θα ουρλιαζετε και θα αλαλλαζετε οταν σαν δινουν τα συνθηματα, χωρις να σκεπτεστε. Ολα απο ρεφλεξ.
1984 + 40 χρονια ιδεολογικο παστρουμα + αλλα δυο δωρο απο μενα κι ενα σετ κατσαβιδια για την κουζινα.

 

Το λιγώτερο που έχουν να κάνουν οι γονείς είναι να πάνε στον γάμο και να σταθούν δίπλα στα παιδιά τους. Μιλάμε για τον γάμο σα να είναι η τελετή και μόνο, ενώ όλη η ουσία είναι αυτό που ξεκινά μετά την τελετή. Τότε πώς θα τους δεχτεί το περιβάλλον αυτούς τους ανθρώπους; Οι πράξεις των γονιών και η παρουσία τους δίνουν ένα σινιάλο, είναι μια βοήθεια προς την κατεύθυνση της αποδοχής.

Διάλεξαν μια δύσκολη ζωή οι άνθρωποι αυτοί γιατί το outing που κάνουν δεν είναι διόλου εύκολο να γίνει σε όλα τα επίπεδα αποδεκτό και θα έρθουν στιγμές και περιστάσεις που η μη ολική αποδοχή θα πληγώνει, να έχουν πάντα ο ένας τον άλλο, αυτό είναι που μετράει πιο πολύ.

 

Με το που είδα τον τίτλο του νήματος, σκέφτηκα : ΟΚ, θα γίνει πανηγύρι. Μετά διάβασα κάποιες παρεμβάσεις και είπα : ΟΚ, το πανηγύρι ξεκίνησε.
Μετά σκέφτηκα : και ποιος στα τσακίδια είσαι συ ( εγώ δηλαδή ), για να πιστεύεις ότι έχεις δίκιο και οι άλλοι άδικο? Κανείς λέω εγώ. Το λέω μόνο εγώ? Εύχομαι πως όχι.
Αν πιστεύω στο θεσμό του γάμου ( πόσο μάλλον του θρησκευτικού ) ? Για μένα τ' όποιο "δαχτυλίδι" φοριέται στο μυαλό και στην καρδιά ( για όσο καιρό "φοριέται" ).
Ακόμη το "δαχτυλίδι στο δάχτυλο" δίνει κάποια δικαιώματα, που για μένα είναι σωστό να έχει κάποιο άτομο, που υποθετικά επέλεξε να μοιραστεί την ζωή του μαζί μας.
Δικαιώματα που αλλιώς δεν θα είχε μέχρι σήμερα. Με το σύμφωνο συμβίωσης κάτι κινείται, αλλά μάλλον θέλει ακόμη δρόμο.
Αν αποκτήσω κάποτε παιδί, μου "βγει" gay και παντρευτεί με ομόφυλο του άτομο. Το μόνο μου ζόρι θα ήταν, το νυφικό του να μην ήταν ροζ ( το σιχαίνομαι ), να μην φοράει μπαλαρίνες ( τις σιχαίνομαι επίσης ) και σίγουρα όχι στρας ( κιτσαρία ), αν είναι γιος.
Αν είναι κόρη, το κουστούμι της δεν θα το ήθελα γκρίζο, δεν θα μου άρεσε η γραβάτα της να είναι με λουλουδάκια. Το τι θα μου "έσουρνε" ή κενωνία, για το "κατάπτυστο" ενός πιθανολογούμενου ομόφυλου γάμου του υποθετικού γιου/κόρης μου, το έχω ειλικρινά γραμμένο.
Έχω γραμμένα πολλά, που η κενωνία μου είχε "σούρει" στο παρελθόν ή μπορεί να μου "σούρει" στο μέλλον, γιατί έχω "ακούσει" για δικά μου "περίεργα" κι έχω κάνει "πετσί" πια. Γιατί σ' αυτό το γαμημένο "πετσί" έχω ζήσει τον ρατσισμό, την διάκριση και "ξέρω".
Να γιατί ο ρατσισμός και οι διακρίσεις όσο και να μην μ' αφορούν άμεσα, μου γυρίζουν το μάτι, όταν τις συναντώ. Βέβαια, δεν μπορώ ούτε θέλω να κατακρίνω, όσους/ες δεν σκέφτονται κάποια πράγματα σαν κι εμένα.
Δεν θα κατηγορήσω κάποιον/α για "κλειστομυαλιά", δεν θα τον/την "λούσω", έχει κάθε δικαίωμα στην άποψη του/της, αρκεί να μην είναι σε τέτοια θέση, που με τις πράξεις του/της, να μπορεί να δυσχεράνει την δική μου ζωή. Πως θα διάγει την δική του/της, δεν μ' ενδιαφέρει ποσώς. Τα παλικάρια θέλησαν να παντρευτούν, να βγουν στην τιβι, να "αφυπνίσουν", να "δειχτούν", να, οποιοδήποτε να. Γούστο και καπέλο τους. Εκείνοι να είναι ευτυχισμένοι και σε μένα δεν καίγεται δεκάρα τσακιστή.
Μου καίγεται όμως, όταν συμβαίνει εκείνο που έγραψε η @lara[E-p] ή καλύτερα, με ψιλοστεναχωρεί όταν ακόμη άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να κρύβουν κάτι τόσο βαθύ και σημαντικό, για να μην στιγματιστούν, για να μην πικράνουν πολύ κοντινούς τους ανθρώπους,
για να μην νιώσουν απόβλητοι. Με ψιλοστεναχωρεί, γιατί όσο και να είναι επιλογή τους, όσο και να διάλεξαν, να μην "δαγκώσουν την σφαίρα" ( για τους λόγους τους ), είναι μεγάλο βάρος ή μοναξιά ( όχι η μοναχικότητα, αλλά η "μοναξιά", όσο κι αν είναι αυτοεπιβεβλημένη ).
Και αν κάτι μ' εκνευρίζει ( λάθος μου, αφού ξέρω ότι δεν έχει νόημα ), είναι το γιατί πρέπει σώνει και καλά, κάποιος/α να πρέπει να δικαιολογεί μονίμως τις προθέσεις πίσω από κάθε του/της κίνηση.
Γιατί το δικαίωμα στην ύπαρξη και στο φως να είναι προνόμιο των "ορθών". Ενώ οι "ανορθόδοξοι/ες" να είναι ανεκτοί/ες, μονάχα σαν μένουν στο σκοτάδι.

Y.Γ.

Κατ' εμέ κάποιοι παραλληλισμοί είναι παντελώς άκυροι. Δεν επεξηγώ γιατί και την νοημοσύνη μου θα έθιγα και θ' άνοιγε κάποιος ανούσιος καυγάς ( που δεν το θέλω ). Αλλά δεν αποκλείω, να είναι μόνο για μένα άκυροι.
Ενώ κάποιοι άλλοι - πάντα κατ' εμέ - εντελώς εκτός τόπου δεν θα ήταν ( @Dom M thumbs up   )
Ειλικρινά εύχομαι, να μην "σκοτωθείτε" και σ' αυτό το νήμα. Ή καλύτερα, εύχομαι το "σκότωμα" να μείνει εδώ και στον έξω κόσμο, κάποτε να μάθουμε όλοι/ες μας, ότι δεν μας ανήκει καμία "κενωνία".
Και ότι όσο θέλουμε να περιφερόμαστε σε κοινούς "χώρους", έχουμε σε κείνους ίσα δικαιώματα και ίσες υποχρεώσεις, όλοι/ες μας. Που να πρέπει εκείνους τους χώρους να τους μοιραστούμε και με ανθρώπους που δεν γλιστράνε στο λαρύγγι μας.
Να πω ότι το παιδί μου, θα το ήθελα ευτυχισμένο? Θα το ήθελα. Και σίγουρα δεν θα ήθελα, να κάνει πραγματικότητα τα δικά μου όνειρα για μένα. Εκείνα είναι δική μου δουλειά.
Επίσης δουλειά μου θα ήταν, να του δώσω τα εφόδια, που εγώ θεωρώ σωστά και μετά από ένα σημείο να τ' αφήσω, να κρατήσει ή να πετάξει εκείνα που δεν θα του ταίριαζαν/δεν θα του έκαναν.
Να το κριτικάρω ακόμη και πολύ αυστηρά, εκεί που θα θεωρούσα ότι πρέπει ( όχι για τις σεξουαλικές του επιλογές, εγώ σίγουρα όχι ). Και να ήθελα κάποτε το υποθετικό παιδί μου, να το προστατέψω από κάθε κακό, δεν θα μπορούσα να το κάνω.
Θα μπορούσα όμως, να είμαι στο πλάϊ του ( όχι στα πόδια του δια βίου ), no matter what. Κι αν ποτέ γίνω πατέρας ( μάλλον χλωμό με τα μυαλά που κουβαλάω ), αυτό θα προσπαθήσω να κάνω.
Γιατί τ' όποιο παιδί μας θέλω να πιστεύω, ότι δεν είναι ούτε ιδιοκτησία μας, ούτε συνέχεια μας, ούτε άλλη μια ευκαιρία για να "εξιλεωθούμε"/κάνουμε δι' αντικαταστάσεως, όσα δεν μπορέσαμε - στον "καιρό" μας - να κάνουμε.
Είναι κομμάτι μας, είμαστε κομμάτι του, δεν είναι εμείς, δεν είμαστε εκείνο.  

 

Το φαουλ εδω ειναι ξεκαθαρο, το βλεπουμε στο ριπλει , προκειται για καθαρη περιπτωση πεναλτι που ο διατητης παριστανει οτι δεν το ειδε   Αν ειναι δυνατον  

Τα παλικαρια χτυπησαν σε ανυποπτο χρονο εκτος φασης , με το κλαμα τους στην τιβι, ξεκαθαρα μεσα στην μεγαλη περιοχη,τους γονεις τους, με αποτελεσμα οι αντιπαλοι επιθετικοι να κανουν οργια και να σκοραρουν απο δω και περα, δεκαδες γκολακια για μια ζωη, καθε μερα και απο δυο τρια.

Και το επιχειρημα τους ειναι, οτι δεν θα πρεπε να υπαρχουν αντιπαλοι επιθετικοι.
Και καθε φορα που θα σκιζει τα διχτυα το γκολακι, αυτοι θα λενε οτι δεν μετραει. Αφου δεν το τρωνε αυτοι, γιατι να μετραει;  

Μιλαμε για μεγαλη.,,,, μπαραγκα  
Γεωργιου σπικιν  

 

Αντιπαθώ το outing αισθητικά.
Μου αρέςουν οι άνθρωποι που δεν κρύβονται .
Αν το παιδί μου, θέλει να παντρευτεί, να παντρευτεί. Τον ποιον θα παντρευτεί δεν με αφορά. Αν οι σχέσεις μας ειναι καλές θα παώ στο γάμο του, αν οχι δεν θα πάω. Αν όμως το π α ι δ ί, ενήλικος γαρ, έχει ανάγκη την υποστήριξη και αποδοχή της μαμάς του, και το να παρα βρεθώ στο γάμο του εχει τέτοια χροιά, τότε θα έχω αποτύχει ως γονέας του. Αν τώρα το π α ι δ ί, εχει παράπονο με τη μαμά του και βγει στα κανάλια να το πει, έχει αποτύχει ως ενήλικος.

 

Εγώ πιστεύω μόνο λόγια είμαστε. Αν έρθει και σε μας κάποια τέτοια στιγμή θα τα χάσουμε.. Θα αποτρεψουμε να γίνει ένας τέτοιος γάμος με οποιοδήποτε τρόπο!

 

Προσωπικά το θέμα μου δεν είναι τόσο ο γάμος (είτε συμφωνώ είτε οχι είναι δικό μου θέμα) όσο ότι βγήκαν δημόσια και στην ουσία ξεφώνισαν και ρεζίλεψαν τις οικογένειες τους. Αν ο καθένας που αισθάνεται απόριψη για κάτι βγαίνει και σε ένα κανάλι να ξεφωνίζει...

 

Ο γνώμονάς μου στην ανατροφή των παιδιών μου ήταν από την αρχή να βοηθήσω στην ανάπτυξη μιας συνειδητοποιημένης προσωπικότητας. Ισορροπημένη αν γίνεται, ανεξάρτητη, ικανή να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού της. Η ευτυχία, και ο τρόπος που ο καθένας τους θα την φτάσει, δεν είναι δικιά μου δουλειά. Δικιά μου δουλειά ήταν να τους δείχνω ότι πάντα υπάρχουν επιλογές, και όταν δεν θέλουμε ή δεν μας βολεύει να τις δούμε.
Αυτό δεν σημαίνει άκριτη συμφωνία με οποιαδήποτε επιλογή, προφανώς, αλλά σεβασμός προς την απόφαση τους. Και αν μου ζητηθεί, η γνώμη μου ως από ενήλικα προς ενήλικα, συμφωνώ, διαφωνώ, γιατί, ισότιμα. Μέχρι εκεί. Και δεν είναι εύκολο, καθόλου, θέλει πολλή προσωπική δουλειά. Είναι πολύ μεγάλος πειρασμός το "εγώ ξέρω καλύτερα". Anyway, μεγάλη κουβέντα.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, για μένα θα ήταν μεγάλη χαρά να είμαι δίπλα τους. Με νυφικό μπλε ηλεκτρίκ, γυμνά, με κουφέτα, σε τελετή σε νεκροταφείο, underwater, οτιδήποτε. Η παρτσακλή μητέρα του γαμπρού ή της νύφης, ανεξαρτήτου φύλου.

 

Άσε, εγώ δεν μπορώ τους γάμους γενικά. Ας είναι καλά το κρητικό γαμοπίλαφο.