θα κάνατε σχέση με κάποιον κάποια με αρκετά μεγάλη διαφορά ηλικίας?

Με μεγαλυτερους και μονο.
Η μικροτερη διαφορα που ειχα με καποιον ηταν 11 χρονια και η μεγαλυτερη 18.
Ατομα με διαφορα ηλικιας μικροτερη των 10 ετων απορριπτονται αυτοματα απο το ηλεκτρονικο μου συστημα.

 

Για να μπορώ να κάνω σχέση θέλω δύο πράγματα, να μπορώ με τον άλλον άνθρωπο να επικοινωνήσω αλληλοκατανοητικά, να επικοινωνήσω πραγματικά δηλαδή, σε επίπεδο σωματικό, διαλόγου, συναισθήματος, διαίσθησης αυτό είναι το ένα και το άλλο είναι να μπορούμε και οι δύο, στη σχέση μας, να είμαστε το παιδί που κρύβουμε μέσα μας, τουλάχιστον κάποιες στιγμές, αρκετές στιγμές δηλαδή   και αυτό ανεξαρτήτως της ηλικίας μας.

Η διαφορά ηλικίας παίζει ρόλο σε επίπεδο αισθητικής, στις λεπτομέρειες δηλαδή, στο τι μου αρέσει να βλέπω στον άλλο και στον βαθμό που με ελκύει η διαφορετικότητα που προκύπτει από την διαφορά ηλικίας, στο τι μαθαίνω για τους ανθρώπους δηλαδή, μέσα από αυτή τη σχέση, γιατί πάντα αγαπώ να μαθαίνω τον άνθρωπο.

Δεν είναι, δεν ήταν, δεν θα είναι κρίσιμο θέμα για μένα, ποτέ, ούτε και με απασχολεί στους άλλους καθεαυτό αν και βγαίνει στον αέρα και για τον λόγο αυτό με επηρεάζει απέναντί τους το πόσο και πώς απασχολεί τους ίδιους η διαφορά ηλικίας.

Αν και πρέπει να παραδεχτώ ότι η ίδια ή η περίπου ίδια ηλικία δίνει ένα πλεονέκτημα ευκολίας…

 

Για μένα οι σχέσεις με μεγάλη διαφορά ηλικίας έχουν σίγουρη ημερομηνία λήξεως ( με το για μένα, κυριολεκτώ, δηλαδή για κείνο που αφορά εμένα μονάχα ) κι ας μην έβαλα ποτέ χρονικό ορίζοντα σε καμία μου σχέση ( σχέση, όχι ξεπέτα ή κάτι που είχα αποφασίσει εξ αρχής να μην είναι τίποτ' άλλο από fuck friendship ). Συγκεκριμενοποιώ, από 0-4 χρόνια προς τα πάνω/κάτω η διαφορά ηλικίας για μένα είναι μια χαρά. Από 4-8 προς τα πάνω/κάτω είναι μεγάλη. Από 8 και πέρα προς τα πάνω/κάτω είναι αβυσσαλέα.
Το μέγιστο μου προς τα πάνω ήταν με κάποια 16-17 χρόνια μεγαλύτερη μου. Απίθανη εμπειρία για όσο κράτησε και όχι γιατί μου έμαθε κάτι ( 32 και κάτι εγώ 49 εκείνη ). Απλά, τα βρίσκαμε σε πάρα πολλά πράγματα και το ζούσαμε δίχως άγχη ή δεύτερες σκέψεις.
Δίχως να υπάρχουν προσδοκίες κανενός είδους. Και πάν' απ' όλα δίχως "τσαλιμάκια"/ανούσια γυμνασιάκια και πάρα πολύ καλή επικοινωνία. Πιθανότατα, να ταιριάζαμε και σαν άνθρωποι και η ηλικία να είχε ελάχιστο βάρος.
Προς τα κάτω δεν έχει νόημα να τ' αναλύσω, αφού μάλλον σχέσεις δεν πρόλαβαν να γίνουν ( όχι για τα δικά μου δεδομένα τουλάχιστον. Ας πω ότι αποκόμισα από ελάχιστα έως τίποτε με κείνες. Μάλλον επειδή έφταιγα εγώ ).

Εγώ τουλάχιστον τον ρόλο του "δασκάλου" δεν τον θέλησα ποτέ μου. Ούτε κυνήγησα/κράτησα ποτέ μου κάποια γιατί "διψούσα" για εμπειρία ( όταν ήμουν νέος ) ή νιάτα για να ξανανιώσω ( τώρα που είμαι αρκετά γηραιότερος ). Αν κάποια μ' έλκυε αρκετά, σπάνια κόλλαγα πολύ στην ηλικία ( τουλάχιστον στην αρχή ), δίχως να σημαίνει, ότι το ηλικιακό δεν ήταν ένας σημαντικός για μένα παράγοντας, που αργά ή γρήγορα ανέκυπτε πολύ δυναμικά.
Ποτέ μου δεν μπόρεσα να τα "βρω" με κάποια αρκετά έως πολύ νεότερη μου. Αλλά μάλλον φταίω εγώ, γιατί ίσως δεν θέλησα ποτέ μου να τα "βρω" τελείως με καμία ( ανεξαρτήτως ηλικίας ), απλά με τις πιο κοντινές σε μένα ηλικιακά, τα πράγματα ήταν πιο "οικεία".
Οι κώδικες επικοινωνίας σίγουρα ήταν πιο εύκολο να χτιστούν. Κι εγώ ήμουν αρκετά πιο ελεύθερος, να ξεδιπλώσω τ' όποιο "σκοτεινό" ή δύσκολο κομμάτι του "μπαγαζιού" μου δίχως να σκέφτομαι, ότι την άλλη θα την "ασφαλτόστρωνα".
Μπορεί κι αυτό το τελευταίο σαν σκέψη να είναι λάθος. Αλλά, ομολογώ ότι ελάχιστα πράγματα πάνω/μέσα μου, θέλω πια να τ' αλλάξω και μια αρκετά έως πολύ νεότερη, δύσκολα θα μπορούσε να το καταλάβει.
Όχι γιατί θα ήταν σίγουρα ανώριμη - αυτό δεν κοιτάει ηλικίες -, αλλά γιατί θα είχε άλλο "βηματισμό" σε σχέση με τον δικό μου και δεν θα μπορούσα να την "κακίσω" γι' αυτό. Ούτε κείνη θα είχε νόημα, αν με κάκιζε για έλλειψη υπομονής ή γιατί θα ήμουν ήδη "αλλού".
Κάθε πράγμα λένε ότι γίνεται στον καιρό του. Και κάποιοι "καιροί" σε μένα που και που επανέρχονται, αλλά κρατούν λίγο. Θέλετε αυθόρμητα ή από νοσταλγία, μα ο "καιρός" μου είναι πια άλλος και μακριά του δεν θέλω να βρίσκομαι για πολύ.
Ούτε σκοπεύω να φρενάρω/ελαττώσω ταχύτητα για καμία και για τίποτε. Σίγουρα δεν μ' ενδιαφέρει να διαδραματίσω τον ρόλο της "εμπειρίας" για κάποια, ούτε να γίνω το βαζάκι με συγκεκριμένο νούμερο από καραμέλες.

Τεσπα, γούστα είναι αυτά και ο/η καθένας/καθεμία αναζητά και κρατά, ότι τον/την γεμίζει.  

 

"Ο χρόνος έχει έναν υπέροχο τρόπο να μας μαθαίνει τι αξίζει .. και τι όχι .."

Μιλώντας επί προσωπικού,

18-20 χρόνια πριν:
Κάθε τέλος καλοκαιριού έβαζα στοιχήματα με τους κολλητούς ποιος θα πηδήξει τις περισσότερες μέχρι το επόμενο καλοκαίρι .. τότε, ο σκοπός ήτανε μόνο η ποσότητα ..

Κάθε χρόνο όμως συζητούσα, άκουγα, έβλεπα, ζούσα, έδινα και έπαιρνα, πάθαινα και μάθαινα ..
και κάθε χρόνο άλλαζα κοσμοθεωρία .. για το τι είναι καλό και τι κακό, τι πολύ και τι λίγο, τι είναι ποσοτικό και τι ποιοτικό, τι αξίζει και τι όχι ..

Αν με συγκρίνω με το πως ήμουνα δυο δεκαετίες πίσω, είναι σίγουρο ότι τώρα πατάω πολύ πιο γερά στα πόδια μου .. είμαι πολύ πιο κατασταλαγμένος, με πολύ λιγότερες ανασφάλειες και αναπάντητα ερωτήματα ..

Ξέροντας πλέον τι θέλω:
.. σχέση με μεγαλύτερη θα έκανα μόνο αν η διαφορά ηλικίας ήταν πολύ μικρή (5-6 χρ.)
.. Απεναντίας, με μία μικρότερη ή πολύ μικρότερη, σίγουρα θα έκανα σχέση .. αρκεί βέβαια να επιβεβαιώνει τον "κανόνα" ότι: οι γυναίκες ωριμάζουν γρηγορότερα ..

Αυτά.

 

πολυ καλο post, ειδικη ευφημη μνεια στο παραπανω.

τα τσαλιμακια, η επιτομη των ανασφαλειων της καθε κουτοπονηρης.

πονεμενη ιστορια. δεν επρεπε να φυγω απ τη σουηδια. λαθος μου. μεγαλο.

 

αστέρι μου!!

 

Θέλω και εγώ Σουηδία

 

Ουρανε μου,εσυ;;;

 

Μάστορες εγώ δεν ξέρω τι γίνεται στη Σουηδία. Αλλά εγώ σ' άλλη "προηγμένη" χώρα στην οποία έζησα το συντριπτικό μέρος της ενήλικης ζωής μου, τα είδα στον ίδιο βαθμό με την Ελλάδα ( κι αν κρίνω απ' το νούμερο των γυναικών εκείνης της χώρας, που μαζί τους έζησα και ήταν πολύ μεγαλύτερος απ' τις Ελληνίδες που είχα ποτέ. Μάλλον τα τσαλιμάκια/"γυμνασιάκια" που έφαγα στη μάπα, ήταν σαν ποσότητα πολύ περισσότερα ). Δεν ξέρω αν είναι είναι ανασφάλεια μονάχα, αν είναι σταθερός τρόπος λειτουργίας ( εκείνων που τα κάνουν πάντα, όχι όλων ). Δεν ξέρω αν ήταν αντίδραση σε πράγματα που έκανα εγώ ( Δεν θέλω να γράψω εμείς, γιατί μόνο για μένα μπορώ να μιλάω ). Αλλά μαζί μου δεν έπιαναν καθόλου μετά από μια ηλικία.
Κι εδώ και κάποια χρόνια μου προκαλούν τόση απέχθεια, που "εξαφανίζομαι" στη στιγμή με το που τα βλέπω.
Ένα -δυστυχώς- κατάλαβα, ότι τα "τσαλιμάκια" δεν κοιτούν ηλικία. Κι ενώ από κάποια νέα ( βια μέχρι τα 30 της ) όσο και να μην τ' ανεχόμουν, τουλάχιστον θα τα "καταλάβαινα". Από μια μεγαλύτερη εκείνης της ηλικίας τα θεωρώ ανεπίτρεπτα.
Όποια κι αν ήταν τα κατάλοιπα της, ότι κι αν είχε "περάσει" στην συναισθηματική ζωή της. Καταλαβαίνω τις στιγμές, τις αντιδράσεις ( ακόμη και τις πιο "κουλές" ), τις θεωρώ ανθρώπινες.
Όταν όμως κάτι - λέγε με "τσαλιμάκι" επαναλαμβάνεται ( και μάλιστα συνειδητά ), δεν το δικαιολογώ με την καμία. Βέβαια, περί ορέξεως όπως πάντα.
Το ζητούμενο δεν είναι να είμαστε όσο γίνεται περισσότερο καλά?
Ότι και όποιος/α μας το προσφέρει και για όσο καιρό μας το προσφέρει, είναι καλοδεχούμενος/η. Τα λοιπά - για μένα πάντα - είναι οδοντόκρεμες.

Υ.Γ.

Αν κάποιος/α γνωρίζει, που θα βρισκόταν ο προσωπικός παράδεισος μας. Το μυθικό μέρος που ότι θα θέλαμε, θα γινόταν πραγματικότητα στην παραμικρή του λεπτομέρεια. Θα τον/την πλήρωνα όσο όσο, για να μου έδινε τον χάρτη ( έτσι λέω, γιατί κάνει "σενάριο" χαχα ).
Μάλλον όμως θα του/της έλεγα, να τον χαίρεται και μένα να μ΄έγραφε, εκεί που δεν χτυπάει ήλιος. Αφού η τελειότητα ποτέ δεν μου άρεσε. Σ' ένα μέρος εκείνου του είδους, θα ψόφαγα από πλήξη ( αν μπορούσα να ψοφήσω. Άλλο δράμα και τούτο ) χαχα.  

 

πουθενα δεν υπαρχει παραδεισος - μονο στο μυαλο μας. Χασοδικη, οι μεσογειακες χωρες μοιαζουν σε πολλα, επαθα μεγαλη πλακα οταν στη νοτια γαλλια μου φανηκε σα να ημουν στον σχινια μαραθωνα. Ετσι, παρομοια ειναι και η νοοτροπια. Στις χωρες του βορρα τα πραγματα ειναι διαφορετικα και η κατα τα αλλα παγερη ξανθια "δενει" εκρηκτικα με το μεσογειακο τεμπεραμεντο. Αλλο η μεθυσμενη τουριστρια της ροδου και αλλο εκει, που ειναι και το χωριο της. Τσαλιμακια γνωρισα μονο απο αυτη την πλευρα των αλπεων, εκεινης το ναι ειναι ναι, ετουτης εδω το οχι ειναι .. ουτε κι αυτη ξερει τι ειναι, τα απωθημενα της μανας της και η μετεφηβικη επανασταση στον κυρη της φαμιλιας της ? Αβυσσος ...
Απτα. Μην το πλατειαζω, ζητω συγνωμη απο τον/την νηματοθετη.

Υ.Γ. Χαλκιδιωτη, μας εβαλες τον Κακοφωνιξ και την Φαλμπαλα ?

 

Χαααχαχ πες το κ έτσι. Κάτι από εξωτερικό! Τουλάχιστον!