Συνειδητοποιημένο υ με Μη Συνειδητοποιημένο Κ

Δεν ήταν τύχη. Μη με ρωτήσεις πώς και γιατί, αλλά έχω διαπιστώσει πολλές φορές μέχρι σήμερα πως όταν είμαι έτοιμος για κάτι, η ζωή το παρουσιάζει μπροστά μου. Ο γνωστός "νόμος της Έλξης" που -στην εκδοχή που με εκφράζει- λέει πως όταν θέλεις κάτι πολύ, το σώμα και το μυαλό σου κινούνται προς την κατεύθυνσή του. Που σημαίνει ότι "προκαλείς" και αναγνωρίζεις τις ευκαιρίες...

 

Δεν ήταν εκει η ουσια αυτού που έγραψα όμως..

 

Μπορεί. Αυτό προ(σ)κάλεσες όμως ... 
(σε πειράζω)

 

Για να δώσεις σάρκα/ονομασία ( άρα, μάλλον και ουσία ) σε κάποια κλίση, πρέπει να γνωρίζεις έστω και στο ελάχιστο την ύπαρξη της ακόμη κι έξω από σένα.
Τουτέστιν, κάπου πρέπει να βρεις κάποια πληροφορία, που θα την αφορούσε/θα την σκιαγραφούσε. Αν αυτή η πληροφορία δεν βρεθεί ποτέ, μάλλον είναι δυο τα τινά.
Ή προχωράς μονάχος/η, "ονοματίζοντας" και κατηγοριοποιώντας τα επιμέρους της στοιχεία, με λίγα λόγια δημιουργείς εσύ ένα οποιοδήποτε "πλαίσιο/περιτύλιγμα", που να σε χωράει.
Ή απλά στραγγαλίζεις την όποια κλίση, ευελπιστώντας κάποτε να πάψει ν' αναπνέει εντελώς. Γιατί αλλιώς ίσως και να σου μείνει το κατάλοιπο του ανεκπλήρωτου ή του ημιτελούς, τ' οποίο και ξανά ίσως θα σε ταλάνιζε στο διηνεκές ( το δεύτερο πληθυντικό είναι σχήμα λόγου ).
Ο άνθρωπας ή η κατάσταση ή το εργαλείο που θα είναι απ' απλό έναυσμα έως πλήρης και λεπτομερής "οδηγία", δεν είναι πάντα εκπαιδευτής, ούτε πάνω μας κυριαρχεί ακόμη και πλαγίως.
Το ποτάμι από κάπου πηγάζει ( μάλλον από εμάς ), τι εμπόδια ( φυσικά ή τεχνητά ) θα βρει στο δρόμο του, καθώς και το που θα εκβάλλει, είναι το κλασικό ευαγγέλιο του άλλου priest.
Το ίδιο συμβαίνει και με την ορμητικότητα του, μπορεί να "ελεγχθεί" από εξωγενείς παράγοντες, μπορεί και όχι. Στην δεύτερη περίπτωση σίγουρα το ποτάμι θα ονομαζόταν Κυριαρχικό ( όχι όμως πάντα Κυρίαρχο ). Τώρα, αν το Κυριαρχικό ανθρωποπόταμο γινόταν κάποτε Κυρίαρχο, αυτό είναι άλλο ένα ευαγγέλιο ξανά μανά κάποιου άλλου priest.
Με λίγα λόγια, no λέξεις-> no έννοιες/πληροφορίες-> no σκέψεις-> no συνειδητοποίηση κάποτε-> no party ( αποδοχή του είναι και προσωπική πληρότητα? ) .

Υποθέτω με το φτωχό μου το μυαλό, μπορεί να κάνω και λάθος.   

 

ειμαι 100% σιγουρος, οτι υπαρχουν ανθρωποι που εχουν εμφυτες κλισεις, ταλεντα ή και χαρισματα, που για χιλιους-μυριους λογους δεν ολοκληρωνονται ή αξιοποιουντα.
Το πιο χαρακτηριστικο και γνωστο παραδειγμα, ενας ταλαντουχος ζωγραφος επεσε στα χερια ενος ταχυτατα ανερχομενου πολιτικου ρευματος και αιματοκυλισε την ηφήλιο.
Για το τι-θα-γινοταν-εαν, νομιζω εχουν χυθει τονοι μελανης, συμβατικης και ψηφιακης.