Το αγαπημένο σας παραμύθι..

να διαβαζεις η ν ακους ειπαμε οχι τι σ αρεσει να τρως 

 

Ωωωωωω γαμώτο, πάλι μπερδεύτηκα.... Δεν έπρεπε να μου το πεις αυτό, να ξέρεις... 

 

τσωπα τσωπα 

 

Λοιπόν.. το αγαπημένο μου παραμύθι είναι η Κοκκινοσκουφίτσα.. νομίζω επειδή το είχα σε ένα μικρό εικονογραφημένο βιβλιαράκι και μου άρεσαν πολύ οι ζωγραφιές (κυρίως αυτή που η μαμά δίνει το καλάθι που έχει μέσα κι ένα μπουκάλι κρασί).

Γενικά από παραμυθογράφους όμως θα έλεγα ότι λατρεύω τον Όσκαρ Ουάιλντ. Έχει γράψει κάποια πολύ ιδιαίτερα παραμύθια και δεν τα βαριέμαι ποτέ.

Τέλος να παραμύθια κατά κύριο λόγο αναπτύχθηκαν για ενήλικες απλώς σιγά σιγά λόγω του ότι έχουμε άλλους τρόπους διασκέδασης έχει καθιερωθεί να είναι για παιδιά. Εγώ προσωπικά απολαμβάνω πολύ τα παραμύθια και γνωρίζω πολλούς ακόμα ενήλικες που νιώθουν το ίδιο...

Υπέροχο νήμα.  

 

Λατρεύω τα παραμύθια αν και έχω πάρα πολυ να καιρό να διαβάσω κάποιο.
Αγαπημένος παραμυθάς είναι ο Ευγένιος Τριβιζάς γιατί η φαντάσια του οργιάζει και από όσα δικά του έχω διαβάσει το καλύτερο μου είναι ο Αναστάσης που περίμενε στην στάση το λεωφορείο που δεν έλεγε να φτάσει.
Το παραμύθι χωρίς τέλος είναι υπέροχη ιστορία αλλά το έχω δει μόνο σε ταινία και δεν το έχω διαβάσει.
Και το πρώτο πρώτο που είχα διαβάσει και μου είχε αρέσει πάρα πολύ ήταν τα 101 σκυλάκια της δαλματιάς, την ταινία δεν την έχω δει γιατί την "κακιά" την είχε άσχημη και εγώ στην παιδική μου φαντασία την είχα πλάση πολύ όμορφη και θα μου χάλαγε όλο το παραμύθι...

 

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.
Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.


Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε :

«Τι είναι κρυφτό;»



Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί.



Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν:



Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.



Ένα, δυο, τρία άρχισε να μετράει η Τρέλα.



Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.



Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στη σκιά του Θριάμβου ο οποίος με τη δύναμή του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.



Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη.



Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.



Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα, ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο γι` αυτόν.



Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.



Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.



Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί.



Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί…



1000… μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.



Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά.



Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία.



Ένιωσε το ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει κα τον Θρίαμβο.



Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί.



Σιγά – σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.



Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δέντρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα…



Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου.



Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα, του είχαν πληγώσει τα μάτια.

Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.

Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει…

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ Η ΤΡΕΛΑ-ΠΕΡΟΥΒΙΑΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

 

Οι 12 μήνες από τα καλύτερα!

 

Ωραίο παραμύθι, ωστόσο υπήρχαν και απουσίες στη συνάντηση, η αγάπη, η δικαιοσύνη, η ειλικρίνεια, η ελευθερία, φαίνεται δεν ειδοποιήθηκαν , η τις πήρε ο ύπνος...

 

Έλα να φτιάξουμε το δικό μας παραμύθι   , με όλες τις αποκλεισμένες από τους Περουβιανούς έννοιες. Άλλωστε το παραμύθι ήταν για τον έρωτα και την τρέλα, οι υπόλοιπες έννοιες, ήταν guest εμφανίσεις.... 

 

Εεεελααα :-(
Δεν μαρεσε που πρεπει να "πληγωθει" να του λείψει κάτι...για να είναι "μαζί"

Ο εγωκεντρισμός που κρύφτηκε; εγω αυτόν θέλω ! Ολόκληρο μαζι!

Αχ φτιαξτε καινουριοοο παραμυθιι, θελωω θελω μαρεσουν!

 

"..μια φορά και ένα καιρό ήταν μαζεμένα πολλά πολλά λουλούδια στον κόσμο. Είχαν ένα σωρό κόκκινα, γαλάζια, μωβ, ροζ, ανθάκια. Είχαν ένα τόσοοο μεγάλο σκέπασμα σα γυαλί και μπορούσες άμα πήγαινες κοντά κοντά να δεις τι υπάρχει από μέσα. Τα λουλούδια ήταν εκεί όπως να ναι, όπου έτυχε να βρεθεί το καθένα. Βλέπεις, δεν ήρθε κανείς να τα βάλει σε σειρά ή να τα φροντίζει και αυτά μεγαλώνανε έτσι μοναχά τους όπως μπορούσανε.
Ήταν και ένα λουλουδάκι με λιγάκι πιο λεπτό σώμα από τ' άλλα και το μεγαλούτσικο βιολετί ανθάκι του έγερνε, αν το πρόσεχες, μια από τα δεξιά, μια από τα αριστερά. Δεν έγερνε όμως το ίδιο και από τις δύο μεριές. Πιο πολύ έσκυβε το κεφαλάκι του από τη μια μεριά, από αριστερά. Αυτό το λουλουδάκι το λέγανε κυκλάμινο.
Στ΄αριστερά του υπήρχε ένα άλλο λουλούδι, πιο μεγάλο αυτό, με ένα μωβ γεμάτο άνθος. Αυτό φαινόταν ακίνητο και σοβαρό. Κάποια μέρα πρόσεξε το κυκλάμινο που έγερνε προς το μέρος του και το κοιτούσε σκεφτικό. Αυτό το φωνάζανε τριαντάφυλλο.
Μια μέρα το κυκλάμινο είδε το τριαντάφυλλο. Αμέσως χάρηκε. Τώρα θα μπορούσε ακόμα να ακουμπάει πάνω στο τριαντάφυλλο και να μη γέρνει μόνο του όπως πρώτα. Κι άμα δεν κάνει; σκέφτηκε μετά. Κι άμα με σπρώξει το τριαντάφυλλο; Όχι, όχι, δεν μπορώ. Αυτό είναι, είπε και αναστέναξε, το αποφάσισα τώρα, θα στέκομαι όρθιο.
Ένα πρωί το κυκλάμινο κοίταξε το τριαντάφυλλο και είδε ότι το χρώμα του δεν ήταν όπως το ήξερε. Ήταν πιο σκούρο, ένα πολύ σκούρο μωβ. Τι έπαθε, σκέφτηκε και έγειρε να δει. Και έγειρε κι άλλο, κι άλλο κι ακούμπησε το τριαντάφυλλο. Τότε το τριαντάφυλλο το έσφιξε επάνω του, το κράτησε έτσι σφικτά και το τρύπησε με τα αγκάθια του. Βλέπεις, τα τριαντάφυλλα έχουν κάτι μεγάλα και μυτερά αγκάθια. Και το κυκλάμινο μάτωσε.
Κάποτε πέρασα και εγώ από κει, κοίταξα μέσα από το γυαλί και είδα το κυκλάμινο. Δε στεκόταν όρθιο ούτε τώρα. Ήταν γερμένο προς τα δεξιά αυτή τη φορά. Κάποιο άλλο λουλούδι στεκόταν εκεί. Δεν κατάλαβα όμως αν ήταν τριαντάφυλλο... "

 

Τα τριαντάφυλλα στ 'αριστερά που αναπτύσσονται σε γυάλα ,σε ελεγχόμενο περιβάλλον δηλαδή ,μεταλλάσσονται, και τα αγκάθια τους σκληραίνουν και κόβουν σα μαχαίρια,μάλιστα ορισμένοι βοτανολόγοι μιλούν για νέα ποικιλία και την έχουν ήδη ονομάσει, Rosalexis Merkelorum αν δεν κάνω λάθος...
Το άλλο στα δεξιά είναι δηλητηριώδες, είναι νέα ποικιλία, kyriakophyllum mitsotakensis το έχουνε ονομάσει μου φαίνεται και είναι της οικογένειας Siemensidae.Υποψιάζομαι πως άμα το αγκαλιάσει το κυκλάμινο θα μαραθεί εντελώς, ετσι εξασθενημένο και ματωμένο που είναι απο τ' αριστερά...