Ήμουν ή έγινα ?

Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από την τοποθέτηση σου.

 

Ησουν......

 

Ωραιο thread by the REAL @Dom M .

Απο μικρος λοιπον - μιας και το πιασαμε εκ των ριζων - το ειχα πολυ ευκολα στο να τοποθετουμε στην κορυφη των διαδικασιων. Σε ολα τα παιχνιδια θα ημουν ο αρχηγος, ο συντονιστης, αυτος που αποφασιζε ποιος θα κανει τι.

Απο πολυ νωρις διαπιστωσα πως αυτη μου η "παραξενια" ειχε προεκτασεις (εντονες θα ελεγα) και στην ερωτικη μου ζωη. Ειχα κανει αναφορα σε παλαιοτερο thread σχετικα με το ποσο αντιερωτικες εβρισκα τις συμπεριφορες γυναικων που αδυνατουσαν ή δεν ήξεραν πως να ανταπορκιθουν σε αυτη την δυναμικη.

Πιστευω πως το ζητουμενο της πρωτοβουλιας και της ασκησης εξουσιας με "βασανιζε" απο μικρο, δεδομενων των ανωθεν.

So, here we are.

 

ερεθιζοσουν που επιανες τα αγορακια δηλαδη και εβαζες τα χερια τους πισω απο την πλατη; αλλιως το λεμε αυτο

 

Στα εφτά μου χρόνια η εικόνα της Μαγδαληνής να πλένει τα πόδια του Ιησού στην γνωστή ταινία του Τζεφιρέλι που όλοι έχουμε δει σε διάφορες ηλικίες και σε πολλαπλές επαναλήψεις ήταν μια έκρηξη ηδονής…

Θυμάμαι πως τριβόμουν στο «πάσο» της κουζίνας διακριτικά γιατί παρακολουθούσα το «θείο δράμα» μαζί με την οικογένεια.

Στην συνέχεια στα πλάνα του μαστιγώματος του Ιησού η καύλα μου δεν είχε σταματημό..

Έχω πει ξανά εδώ πως ο Τζεφιρέλι ήταν και η πρώτη μου τσόντα…

Έκτοτε και για τα επόμενα χρόνια εικόνες όπως ο πίνακας του Delacroix «Ο σαρδανάπαλος» ήταν απογειωτικές για την πρώιμη λίμπιντο μου.

Στην εφηβεία μου όλο αυτό κάπου χάθηκε, και εμφανίστηκε ξανά γύρω στα είκοσι πέντε μου.

Δεν γνωρίζω αν πριν από την καύλα μου με την Μαγδαληνή είχαν υπάρξει και κάποιες άλλες εικόνες ή εμπειρίες.

Δεν θυμάμαι.

Και δεν έχει και τόση σημασία να θυμάμαι.

Σημασία έχει πως όταν εμφανίστηκε σε ώριμη ηλικία πλέον η ανάγκη μου, πάλεψα να αποδεχτώ αυτό το κομμάτι του εαυτού μου και είμαι περήφανος που το αποδέχτηκα.

Πιθανών η εικόνα της στωικής και ασυνείδητα υποτακτικής μητέρας μου να διαμόρφωσε και τον ιδιαίτερο ερωτισμό μου. Το ερωτικό θηλυκό μου πρότυπο δεν ήταν μια μάνα δυναμική, το ακριβώς αντίθετο.

Πιθανών η Μαγδαληνή του Τζεφιρέλι να ήταν η μάνα μου και εγώ ο Χριστός... Αργότερα είδα κατάματα την περίπτωση του να αναστηθώ και να γίνω το σύμβολο των χασάπηδων του κόσμου και έσβησε η εικόνα του θεανθρώπου εντός μου... καλύτερα άνθρωπος να έχω και την ησυχία μου στον θάνατο μου...

Και μέσα από αυτό, πιθανών να καύλωσα και με όλα εκείνα τα θηλυκά που φέρουν στον ψυχισμό τους αυτό το πρότυπο.

Αλλά τελικά δεν έχει καμία σημασία πλέον στα σαράντα εφτά μου χρόνια…

Αυτός είμαι…

 

 

μέχρι που ήρθε η Soraya στη ζωή σας.....
χιχιχι

 

Αγαπαμε την Soraya by default ομως να μην της μπαινουν ιδεες. Δεν ειμαστε switches εμεις babe.

 

μπα... Ούτε για αστείο....

 

Good girl.

 

χαχαχαχαχα δεν είπες stay... Πάλι καλα... Χαχαχα

 

Παντα η μαμα ελεγε οτι ημουν σαδιστρια. Το πολεμαγα ομως, το προσπαθουσα. Την πρωτη φορα που αντικρυσα live μαστιγιο real τα ματια μου πεταξαν σπιθες. Και οταν το πιασα στα χερια καταλαβα ποσο πολυ σαδιστρια μπορω να γινω αν μ αφησεις. Εγω ημουν στα παιχνιδια ινδιανοι και καουμπους...αγρια δυση