μιά ελπίδα γεννημένη απ'το.. τίποτα

σκέφτομαι και γράφω τι ειναι αυτο που προσμένω μέσα απο τις σχέσεις μου?
Mια απο τις σκέψεις που είχα πάντα ειναι αν θα βρώ μέσα στο αχανή φορουμικό τοπίο και μέσα στον κόσμο τον άνθρωπο που θα μοιραστώ τις σκέψεις μου και τα θέλω μου ..
αυτο το μαγικο κλάκ που κάνουν δυο αγκαλιές οταν κουμπώσουν και όταν το μυαλό Μοιράζετε σε δύο σώματα .
εσείς το ζητάτε μέσα στις επιλογές που κάνετε ?
Σας έχει τύχει ?

 

Μου ετυχε μια φορα.
Κι υστερα ξυπνησα...με τα μουτρα στην ασφαλτο απο την προσγειωση.

 

Τρεις φορες στη ζωη μου εχω νοιωσει αυτο που θα ελεγα εγω "ερωτα".
Το μπαμ στο Δοξα Πατρι.
Μια τεταρτη ηταν τοσο εφημερη και τοσο...μοναδικη που δεν τη λογαριαζω.
Ενα φιλι, μα τι φιλι...Και δεν ξερω ουτε καν το ονομα του κοριτσιου.
Μετα απο λιγες ωρες δεν την ξαναδα.
Οποτε θα πω για τις αλλες.

Την πρωτη ημουν μολις πριν μπω Πανεπιστημιο.
Ηταν μοναδικο. Αλλα κρατησε λιγες εβδομαδες.
Με αφησε. Κατερρευσα. Εγινα ρακος.
Και κατηγορησα εκεινη. Και την πληγωσα ασχημα.
Με τα χρονια αναθεωρησα και με πλακωσαν οι ενοχες. Ηταν ο εγωισμος μου και η ανασφαλεια μου. Οχι η κοπελα.

Τη δευτερη φορα καθισαμε μαζι με τον δευτερο ερωτα μου πολυ παραπανω. Εξισου μοναδικο και μαγικο.
Με τον καιρο ομως, οταν η αρχικη μαγεια αρχισε να καταλαγιαζει, δεν εδωσε τη θεση της στη, διαφορετικη μεν αλλα εξισου μαγικη αν οχι μαγικοτερη, οικειοτητα δυο ψυχων.
Με τον καιρο αυτα που μας χωριζαν μαζευτηκαν περισσοτερα απο αυτα που μας ενωναν.
Χωρισαμε κοινη συναινεσει με τα ματια που λενε.
Η ελλειψη με πονουσε αφορητα αλλα η συνολικη θυμηση με συγκρατουσε.
Το ιδιο συνεβη και σε εκεινη. Αλλαξε πολη.
Το ξεπερασα με αλλα κοριτσια, με δραστηριοτητες αδρεναλινης και εργασιοθεραπεια. Δουλεψε, αλλα μονο μερικως φυσικα. Ημιμετρα.
Μαζεψα δηλαδη τα συντριμια μου με συνειδητη μεθοδο. Οσο μαζευονταν.

Και τις δυο φορες ακομα και σημερα δεν νοιωθω οτι τις εχω ξεπερασει εντελως. Και εχουν περασει χροονια.

Η δευτερη αυτη φορα με εκανε να σκεφτω κατι απροσδοκητο:
Εχει αξια να αφηνομαι σε κατι που μπορει να με κανει ρεταλι?
Και μπορω ομως να ξαναζησω και χαρω το ιδιο αμφισημο βιωμα κρατωντας ομως τον ελεγχο πια του εαυτου μου και των συναισθηματων μου?

Μετα απο καμποσο καιρο ηρθε η τριτη φορα. Δεν σε ρωταει αλλωστε ποτε θα σου χτυπησει την πορτα.
Εκει συγκρατηθηκα. Πολυ δυσκολο αλλα το εκανα.
Ειχα ομως αλλα πραγματα στη ζωη μου που ειχαν πολυ μεγαλυτερη αξια για μενα κι αυτο επαιξε καταλυτικο ρολο.
Αλλα ουτε αυτο σταθηκε ικανο να σβησει τη φωτια μεσα μου.
Απλα εσφιξα τα δοντια και συγκρατηθηκα.
Με τον καιρο το ξεπερασα και πολυ ευκολοτερα και πολυ γρηγοροτερα απο τις δυο πρωτες φορες.

Τωρα πια ειναι απλα μια γλυκια θυμιση, εμπειρια που απλα νοιωθω τυχερος που διασταυρωθηκε με τον δρομο μου.

Πιο γλυκο και κατασταλαγμενο απο τις δυο πρωτες φορες.

Στα ενδιαμεσα φυσικα καμποσες σχεσεις εκτονωσης και ανεμελιας με υπεροχα πλασματα που ευχομαι να περνουν καλα και να ειναι ευτυχισμενα.

Δεν ηταν ομως "ντουπ και χανεται ο κοσμος γυρω μου", οποτε δεν τα βαζω στην ιδια κατηγορια.

Τι προσμενω λοιπον μεσα απο τις σχεσεις μου?
Αν δεν ειναι σκοπιμοτητας, να προσδοκω δηλαδη κατι χειροπιαστο που εχω προαποφασισει συνειδητα και νηφαλια,
προσδοκω ηρεμια και ταιριασμα. Να καταλαβαινομαστε σε οσα καταλαβαινομαστε αβιαστα.
Και να αναζητουμε ο ενας τον αλλο να μοιραστουμε "θελω" μας οσο επιλεξουμε και για οσο επιλεξουμε. Χωρις να καταπιεζουμε ο ενας τον αλλο, ουτε να καταπιεζουμε τους εαυτους επειδη καταπιεζομαστε μεσα μας να συγκρατηθουμε.

Συμπτωματικα, ενα τετοιο το εχω βρει εδω μεσα στο φορουμ. Και πλεον το ζω κι εκτος φορουμ. Like στο φορουμ λοιπον απο μενα πανω σε αυτο.

Φυσικα θα μπορουσε να συμβει οπουδηποτε στους χωρους που δραστηριοποιουμαι.

Δεν ειναι σαν τα τρια παραπανω που εζησα. Αλλα ειναι αυτο ακριβως που επιθυμω τωρα.
Και μου εχει αλλαξει τη ζωη προς το καλυτερο, δηλαδη μου προσφερει τοσο ηρεμια οσο και ζωντανια.
Χωρις να με παραλυει η να με βυθιζει.
Και χωρις να με δεσμευει πουθενα.

Αυριο ενας απο τους δυο μας μπορει να συμβει να προχωρησει καπου αλλου η τον δρομο του οπως ειναι σε αλλη κατευθυνση απο του αλλου και με γεια του με χαρα του.

Εχουμε ταιριαξει και σε αυτο επειδη εχουμε παραπλησιες πορειες ζωης παρα τη διαφορα ηλικιας, ειμαι μεγαλυτερος, ανησυχιες και εμπειριες. Αλλη ωραια συμπτωση.

Για μενα η αγαπη και η εκτιμηση εχουν ηδη κερδηθει ανεξαρτητως εξελιξεων λοιπον.

Φυσικα τα παραπανω ειναι για μενα προσωπικα.

Ο καθενας εχει διαφορετικη ιστορια και διαφορετικη ιδιοσυγκρασια. Και ειναι σε διαφορετικο σταδιο της ζωης του.

Thanks στον φιλτατο @Dom M για το νημα του.
Ειναι πολυ ομορφο για μενα που με εκανε να μου "βγει" να τα εκφρασω ολα τα παραπανω.  

 

χαίρομαι που γράψατε !!εγω σας ευχαριστώ και τους δύο για τις απαντήσεις σας @Rope-bondage-fan Και @dina28 ..  

 

Ναι      
Και όχι μια φορά! Άρα όχι μόνον θέμα τύχης!  

 

άσπρα, κόκκινα, κιτρινα, μπλε, καραβάκια στο αιγαίο δεν με παίρνετε καλεεεεεεε!!!!!

 

Καψερό πλάσμα.

Μου έχει συμβεί να βιώσω τέτοιους "βιβλικούς έρωτες". Καλοί είναι, όσο παραμένουν έρωτες. Μετά γίνονται ένα ψυχολογικό Ελ Αλαμέιν, εκτός αν έχουμε την σωφροσύνη να τους "κόψουμε" όσο ακόμα διατηρούν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους.

Τα ζητούμενα μου έχουν να κάνουν με το επίπεδο των στιγμών. Δεν περιμένω την αιώνια σύμπραξη, τον ΕΝΑ άνθρωπο που θα έρθει και θα με ολοκληρώσει - μια χαρά πλήρης αισθάνομαι. Αυτό που θα ήθελα να εντοπίσω είναι ένα πρόσωπο που το αφορά η ποιότητα του κοινού χρόνου και χώρου όσο κι εμένα. Πίστευα πάντα πως ο αξιόλογος άνθρωπος ψάχνει να βρει κάτι στο ύψος των ζητουμένων του. Δεν χρειάζεται να τον κυνηγήσω άπαξ και τον "πετύχω". Είναι πιθανό τα θέλω μας να χαϊδέψουν το ένα το άλλο χωρίς βίαιη παρέμβαση.

Συμβατότητα, αλληλοσεβασμός και αρμονία. Είναι πιο απλό απ' ότι νομίζουμε πολλές φορές.

 

Κρατα τον οικτο σου γι'αυτους που τον χρειαζονται πραγματικα.

 

Δεν είναι οίκτος. Μια φιλική σκέψη από κάποιον ο οποίος πριν φτάσει στο παρόν του κινήθηκε κι αυτός εν μέσω αφιλόξενων ανέμων.

 

Η εξελιξη ενος πολυ δυνατου ερωτα, με ολο το μαγικο του δεσιμο, ειχε την αντιστροφη καταληξη απ αυτη του Πασχαλινου ηρωα: στην αρχη ανασταση ψυχη τε και σωματι, μετα σταυρωση κι επειτα Γολγοθας (με βαρυ σταυρο) .σε κατηφορο...

Θα το ζησανε κι αλλοι.
Καλη τους Ανασταση. Επαναλαμβανομενη.

 

Γιατί να μοιραστείς κάτι με κάποιον όταν ξέρεις ότι κάποτε θα τελειώσει?
Οι άνθρωποι ακόμα και θετική συμπεριφορά να έχουμε συνήθως όταν μας
δοθεί η ευκαιρία να μπούμε στο μυαλό του άλλου γινόμαστε ανελέητοι και
εκμεταλλευτές.Ακόμα και υποσυνείδητα.Στις διαπροσωπικές σχέσεις μας
όλα είναι δούναι και λαβείν,γιατί αλλιώς θα καταλήξεις και βιασμένος
και δαρμένος

 

Μου τυχαίνει συχνά....

Δεν έχω γνωρίσει τον έρωτα που έχει τελειώσει έως τώρα....

Γιατί μπορώ να έχω έρωτα για τα πάντα...

Πιστεύω πως το τέλος του έρωτα είναι ο θάνατος...

Έως εκείνη τη στιγμή ο έρωτας Κυριαρχεί μέσα μου ως μια έντονη παρουσία και οδηγεί το ταξίδι μου προς τον θάνατο...