Εκλογικευσεις.

Εκλογικευση των συναισθηματων..... Ειναι περιπου σαν τον τετραγωνισμο του κυκλου!

 

Εκλογικεύουμε αυτό που δεν αντέχουμε να δούμε κατάματα. Η εκλογίκευση δεν είναι δικαιολογία που χρησιμοποιούμε έναντι των άλλων, αλλά έναντι του εαυτού μας.
- Το παιδί δε μπορεί να δεχτεί ότι η μητέρα του το κακοποιεί ή ότι οι γονείς του χωρίζουν και εκλογικεύει παίρνοντας πάνω του το φταίξιμο
- Ο βιαστής δε μπορεί να δεχτεί ότι αυτός, ένας "καλός άνθρωπος", έχει ένα "σκοτεινό" κομμάτι και εκλογικεύει ισχυριζόμενος ότι το θύμα τον προκάλεσε με τη συμπεριφορά του.

Η εκλογίκευση είναι ασυνείδητος μηχανισμός αυτοπροστασίας, αλλά είναι και εν δυνάμει μηχανισμός αυτοπαγίδευσης. Εκλογικεύοντας το λάθος μου, το "νομιμοποιώ", αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες να το επαναλάβω.

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν? Προσωπικά δε συμφωνώ με το δογματισμό των ψυχοθεραπευτών, που θεωρούν πως οφείλουμε να είμαστε ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να απαλλαγούμε από τις εκλογικεύσεις και να κοιτάξουμε την αλήθεια κατά πρόσωπο. Ποια αλήθεια? Του θεραπευτή ή του θεραπευόμενου, ή μήπως της κοινότητας? Και αν μείνουμε με την αλήθεια στα χέρια, πώς θα τη διαχειριστούμε? Ποιος μας έχει προετοιμάσει γι αυτό? Αν η σκλάβα εκλογικεύει την ανάλγητη συμπεριφορά του σαδιστή αφέντη της μεταφράζοντάς τη σε ενδιαφέρον, το κάνει για να καλύψει συναισθηματικές ανάγκες της. Αν τη βοηθήσουμε να δει την εκλογίκευση χωρίς να έχουμε φροντίσει παράλληλα να ενισχύσουμε την αυτοεκτίμησή της, το μόνο που θα συμβεί είναι να μείνει συναισθηματικά ξεκρέμαστη και να φορτωθεί ενοχικά τη "λάθος" επιλογή της, με αποτέλεσμα να την ξανακάνει.

Όταν αναφερόμαστε στον άνθρωπο ως κοινωνικό ον, όλα καταλήγουν σε δύο λέξεις: Αγάπη και Παιδεία. Πόσοι όμως ξεκινάμε τη ζωή με δυνατή προίκα σε αυτά τα δύο πεδία? Το πιθανότερο είναι να αρχίσουμε την ενήλικη ζωή μας κουβαλώντας ένα τραυματισμένο ή διογκωμένο Εγώ και μία κοσμοαντίληψη καθαρά ατομοκεντρική. Κάνουμε λοιπόν εκλογικεύσεις για να μην αποδεχτούμε ότι ενώ δεν αγαπάμε τον εαυτό μας -άρα δε μπορούμε να αγαπήσουμε τους άλλους-, απαιτούμε από εκείνους να μας αγαπούν και να μας σέβονται. Κι όταν αυτό δε συμβαίνει, τα βάζουμε είτε με τον κόσμο που είναι ανίκανος να αγαπήσει, είτε με τον εαυτό μας που δεν αξίζει να αγαπηθεί.

Η εκλογίκευση είναι το υποκατάστατο της πραγματικότητας. Η φυγή σε έναν τόπο "ασφαλή". Η απάντηση επομένως είναι να μάθουμε σταδιακά να ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο ανασφάλεια, όπου το Εγώ μας μπορεί να απλωθεί για να χωρέσει τον άλλο, χωρίς να κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Τα μόνα εφόδια που χρειαζόμαστε είναι η αίσθηση της αυταξίας, η διάκριση μεταξύ εκλογίκευσης και ορθολογισμού και η βαθιά γνώση που κρύβεται πίσω από το στίχο: "Λάθη, στραβά και πάθη μ' έκαναν σωστό". Ο μόνος τρόπος δηλαδή να σταματήσουμε να εκλογικεύουμε είναι να αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε, να αντέχουμε και να αγαπάμε τα λάθη μας. Είναι επίσης ο μόνος τρόπος για να μην τα επαναλάβουμε...

 

Θα ηθελα να ζητήσω συγνώμη από όλους, γιατί απέτυχα να εκφράσω σωστά το ερώτημά μου. Τα είχα λίγο μπλεγμένα ακόμη στο μυαλό μου και αυτο ειναι ενα καλο μαθημα για μενα, να μην ποσταρω πριν πιω 2ο καφε.

Θα προσπαθησω να εξηγησω τι θελω να πω και ανοιξα το νημα.

Εβαλα την ερμηνεια γιατι υπαρχουν 2 μορφες εκλογικευσης.

Δεν είχα υποψη μου την αποψη που διαβασα στο ποστ που παρεθεσα στο εναρκτήριο ποστ και η οποία όπως την κατάλαβα, λέει τα εξής:

Λέει πως οι τα υ, για να μπορεσουν να ενταχθουν σε μια τετοια σχεση, χρειάζονται άλλοθι και χρειάζεται να παραμυθιάζουν εαυτό, πως Ο Κ είναι εκεί για να τις εκπαιδευσει/βελτιωσει, ενώ στην πραγματικότητα ο Κ δεν ασχολείται μαζί της επιοικοδομητικα για χατίρι της, στο όνομα της εξελιξης της, αλλά για ικανοποίηση των δικών του αναγκών.
Οπότε καποια υ μπορει να ντυσει την απουσία του, ως μέθοδο πειθαρχίας, την αδιαφορία του ως μεθοδο εκπαίδευσης και τα λοιπα και τα λοιπά για να δινει στον εαυτο της, το αλλοθι που χρειαζεται, λογω χαμηλής αυτοεκτίμησης πιθανον, να παραμένει σ αυτή την σχέση.

Εγώ στο μυαλό μου είχα την 1η ερμηνεία της λέξης, ως μια ικανότητα, χωρις την οποια μια σκλαβα, δεν μπορει να ξεπερασει τις αντιληψεις εκεινες με τις οποιες εχει γαλουχηθει και διατηρούσε μέχρι την στιγμή που Ο Κύριος λέει, αυτό που μεχρι σημερα εβλεπες σαν ασπρο, απο αυριο το λέμε μαύρο.

Μιλω για την ικανότητα ορθολογιστικής σχέψης, με ταυτοχρονη παραμεριση της "μυθολογιας" και πιθανόν παραμυθένια άλλοθι.
Εκεινη που βοηθα στο να αλλαξουν οι μεχρι τωρα αντιληψεις και τροποι αντιμετωπισης καταστασεων, να μπορεσει η σκλαβα να δει εντελως διαφορετικα απο πριν, το οτι ο Αφεντης της π.χ. εχει αλλες σκλαβες που αγαπά και φροντίζει όπως την ίδια και ενίοτε προτιμά, ενω ολη της την ζωη πιστευε κατι εντελως διαφορετικο.

Αν δεν εκλογικευσει μεσα στο κεφαλι της τα πραγματα και μπορεσει να τα δει πραγματικα απο διαφορετικη σκοπια, δεν μπορει να εξελιχθει.

Ελπίζω να κατάφερα να ξεκαθαρίσω λίγο καλύτερα τα πράγματα.

 

Γεια !!!  
Εγώ θεωρώ πως μπορεί να εξελιχθεί παραπάνω αν απλώς αποδεχθεί και στην συνέχεια εκλογικέυσει το γιατί αυτή αποδέχεται, και όχι το γιατί συμβαίνει ή ζητείται κάτι.

Αν καταλαβαίνω καλά, μπορεί και όχι η αλήθεια είναι, στο παράδειγμα πχ της απούσιας που το υ το ντύνει ως εκπαίδευση υπομονής, με αυτό το τρόπο καταφέρνει και "αντέχει" γιατί θεωρεί πως υπάρχει "θετικός σκοπός" πίσω απο την πράξη του Κ, τον εμπιστέυεται δλδ.και όντως "αντέχει και εξελίσεται" εκλογικέυοντας έτσι την κατάσταση. Για εμένα αυτό με εξέλιξε μέχρι ένα σημείο.

Την πραγματική εξέλιξη την ένοιωσα όταν αποδέχτηκα πως η απουσία μπορει να μην έχει σκοπό "θετικό για εμένα ή εμας" αλλά έναν δικό του σκοπό ή απλή επιθυμία. Τέλος. Απο εκεί και πέρα εκλογίκευσα το γιατί εγώ θέλω, μπορώ και αποδέχομαι κάτι τέτοιο..και τότε ένοιωσα να "αντέχω" Χ4556

Ίσως πάλι δεν πιανω αυτό που θες να πεις και λέω άσχετα, σόρρυ αν!

 

Κρατάω τα δυο παραδείγματα  
Η εκλογίκευση είναι μηχανισμός άμυνας. Δηλαδή ένας μηχανισμός προστασίας του Εγώ μας από πράγματα που μας πονάνε, που μας ξεπερνάνε, που μας "ντελαπάρουν" ψυχολογικά ή και υπαρξιακά.

Ως τέτοιος μηχανισμός, δεν σημαίνει ότι τελικά πάντα θα λειτουργήσει "υγιώς", ούτε ότι το αποτέλεσμα του θα είναι η ορθολογική σκέψη και αντιμετώπιση της ζωής. Μπορεί κάλλιστα να παράξει ένα εντελώς φαντασιακό κόσμο, όπου θα χωθούμε μέσα, θεωρώντας ότι έχουμε εκλογικεύσει. Κάτι τέτοιο είναι το πρώτο παράδειγμα που αναφέρεις πχ που αν και ο Κ έχει από καιρό αποσύρει την Κυριαρχία του, δηλαδή διαλύσει τη σχέση (ο Κύριος μου λέει ότι αυτός είναι ο τρόπος χωρισμού από μια τέτοια σχέση, από τη μεριά του Κ, το να αποσύρει την Κυριαρχία του, όχι βέβαια την ανθρώπινη παρουσία του από έναν άλλο άνθρωπο) ως τέτοια, η υ εμμένει ότι αυτό ήταν κάτι προσωρινό, για το καλό της σχέσης και της ίδιας κλπ κλπ Αυτό είναι ένας φαντασιακός κόσμος στον οποίο χώθηκε η υ μέσα από την εκλογίκευση λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης, όπως αναφέρεις, ή και για άλλους λόγους.

Το να αποδεχτούμε κάτι που λόγω της (παλαιότερης) ιδεολογίας μας, μας φαίνεται ανήκουστο, δεν είναι εκλογίκευση, είναι αλλαγή αντίληψης, κατά τη γνώμη μου  
Αυτό μπορεί να θέλουμε να το κάνουμε, μπορεί και όχι και εξαρτάται από πολλά πράγματα. Σκοπός είναι αν το κάνουμε, να το κάνουμε γιατί πραγματικά θεωρούμε τη νέα μας στάση και αντίληψη βέλτιστη και όχι γιατί φοβόμαστε, γιατί πιστεύουμε ότι αν μας αφήσουν θα καταρρεύσουμε, γιατί νιώθουμε ότι πάει, πέρασε η μπογιά μας και που θα βρούμε άλλον (ή άλλην) τώρα. Αυτό θα μας βάλει στο πρώτο τριπάκι με κακό, κακό, κακό και οδυνηρό τελικά αποτέλεσμα.
Σεβασμός του άλλου και της ελευθερίας του κατ' εμέ σημαίνει να του δίνουμε πρόσβαση στην αλήθεια μας και να τον αφήνουμε να επιλέξει αν θα αποδεχτεί κάτι ή όχι. Και όχι να τον βάζουμε σε ατραπούς εκλογικεύσεων και άλλων μηχανισμών άμυνας  

Έτσι, διαβάζω ως ορθό αυτό που έγραψε ο @DeSade . Αν μένεις με κάποιον που σε κάνει να υποφέρεις και δεν το θες (δεν αντλείς ας πούμε μαζοχιστική ηδονή ή κάτι), τότε εκλογικεύεις και βρίσκεις ένα λογικοφανές ψέμμα να παραμυθιάζεις τον εαυτό σου