Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

.. νυχτερινές σκέψεις ..

 

 

Οι μικροί γαλαξίες

Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ.
Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας
ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους.
Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται.
Ὅμως, ἐσύ,
δὲ λόξεψες, βάδισες ἴσα, προχώρησες
μὲς ἀπὸ μένα, κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα μου,
ὅπως κι ἐγώ: προχώρησα ισα, μὲς ἀπὸ σένα,
κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαμε ὁἕνας μας
μέσα στὸν ἄλλο, σὰ νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη
λάμψη καὶ κίνηση, σαστίσαμε ἀκίνητοι
κάτω ἀπ᾿ τὴ θέα τους -
Ἤσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου ὅλες τὶς στέρνες.
Ἤσουνα φῶς, διαμοιράστηκες. Ὅλες
οἱ φλέβες μου ἔγιναν ἄξαφνα ἕνα
δίχτυ ποὺ λάμπει: στὰ πόδια, στὰ χέρια,
στὸ στῆθος, στὸ μέτωπο.
Τ᾿ἄστρα τὸ βλέπουνε, ὅτι:
δυὸ δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες καὶ πλέον
κατοικοῦμε τὴ γῆ.

Νικηφόρος Βρεττάκος

 

(…) Δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω τώρα, παρά αυτές τις ανόητες λέξεις. Και πάλι, δε θα σου τις έγραφα, αν δε με παρακινούσε η ελπίδα πως κάποτε, έστω και για μια στιγμή, όταν σου κρατήσω το χέρι, δυο άνθρωποι, μέσα σ αυτόν τον ψόφιο κόσμο που μας τριγυρίζει, θα μπορέσουν να νιώσουν ότι ανασαίνουν επιτέλους, έξω απ’ όλα-κάποτε, όταν αυτά που λέμε τώρα πάρουν μια ανθρώπινη υπόσταση και πάψουν να τριγυρνούν σα φαντάσματα


Σεφέρης στη Μαρώ

 

Το γαμησι ειναι πράξη λογοτεχνική

Νικάνορ Πάρρα, Ποιήματα επείγουσας ανάγκης - μία επιλογή -

 

“Μόνο κάποιες στιγμές,
καθώς συναντιόνται τα μάτια μας για δευτερόλεπτα,
μοιάζει το κρυφό γελοίο και θέλεις να φωνάξεις σ” όλους:
“Ξέρετε, αγαπιόμαστε βαθιά,
αγαπιόμαστε πολύ και αληθινά!
Τόσο βαθιά, τόσο πολύ και τόσο αληθινά,
όσο δεν ξαναγαπήσαμε ποτέ,
όσο ονειρευόμαστε ν” αγαπήσουμε
 τότε που είμαστε ακόμα απλήγωτοι ─ δηλαδή αθώοι”

Οδυσσέας Ελύτης”

 

Δεν μπορώ να σ' αγαπήσω όσο σ' αγαπούσα χθες, αλλά μπορώ να σ' αγαπήσω περισσότερο απ' ότι σ' αγαπάω τώρα...

Εγώ...

 

“Ανέβα.
Ανέβα.
Πάντα ανέβαινε.
Ακόμη, ακόμη πιο ψηλά.
Στην κορφή σε περιμένει η Αγάπη
μ ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα.
Ανέβα. Όλο μπρος. Όλο ψηλά.
Κι αν δε βρείς δρόμο,
Φτιάξε. Στην αγάπη,
δεν υπάρχουν δρόμοι έτοιμοι.
Τους φτιάχνεις εσύ…”

~Μενέλαος Λουντέμης

 

Ελπίζω μόνο να μην γίνω διάσημος και τα πληρώσω ακριβά αυτά τα απλόχερα.

 

Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα, 
θα τηλεφωνούσα,
δεν θα έχανα χρόνο, 
θα μου έλεγα ναι.

Δεν θα είχα ενδοιασμούς, 
θα δραπέτευα.

Θα έδινα αυτό που έχεις, 
αυτό που έχω,
για να έχω αυτό που δίνεις, 
αυτό που θα μου έδινες.

Θα τραβούσα τα μαλλιά μου, 
θα έκλαιγα από ηδονή, 
θα τραγουδούσα ξυπόλυτη, 
θα χόρευα,
θα έβαζα στον Φλεβάρη ένα ήλιο Αυγούστου,
θα πέθαινα από ευχαρίστηση, 
δεν θα μπορούσα κανέναν αλλά αυτόν τον έρωτα, 
θα εφεύρισκα ονόματα και ρήματα καινούρια, 
θα έτρεμα από φόβο μπρος στην αμφιβολία 
πως υπήρξε μόνο ένα όνειρο, 
θα έφευγα για πάντα από σένα, 
από εκεί, 
μαζί μου.

Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα.
Θα μου έλεγα ναι, 
θα μου έλειπε χρόνος για να τρέξω μέχρι τα χέρια μου,
ή τουλάχιστον, ξέρω εγώ, 
θα απαντούσα στα μηνύματά μου, 
στις απόπειρές μου να μάθω τι τρέχει με σένα, 
θα μου τηλεφωνούσα,
τι θα γίνει με μας, 
θα μου έδινα ένα σημείο ζωής.
εγώ στη θέση σου.

 

Phaedra... κατι σου λειπει εσενα. Τι ?