Κ vs Υ

Πολύ μ'άρεσε η τοποθέτησή σου. Η καύλα είναι ο κυρίαρχος λοιπόν  

 

Μου θυμίζει λίγο το "Πίστευε και μη ερεύνα" όπως το θέτεις. Εγώ είμαι της άποψης πίστευε και μη, ερεύνα.Σαφώς μια σχέση bdsm για 2 ανθρώπους που είναι στο χώρο του bdsm είτε ως Κ είτε ως Υ είνα το ζητούμενο και το ποθητό. Το ερώτημα είναι τελΙΚΑ πόσο κυρίαρχος είναι ο Κ στη σχέση αφού η κυριαρχία του τελειώνει μόλις ο Υ το αποφασίσει;
Θα μου πεις και ο Υ παύει να είναι Υ αν ο κυρίαρχος σταματήσει να το βλέπει ως Υ. Η διαφορά είναι εδώ ότι το Υ μέλος της σχέσης έχει θέσει ήδη εαυτόν στη μεταχείριση και επιθυμίες του Κ. Που σημαίνει ότι και η επιλογή του Κ να σταματήσει να είναι Κ του Υ έρχεται μέσα από την άδεια του Υ που του έχει επιτρέψει να είναι Κ.
Όπως πολύ σωστά κάποιος πιο πάνω είπε το ερώτημα είναι λίγο
Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό τη κότα;

 

Το bdsm ειναι σαν ενα σοκολατακι. Απ εξω συμπαγες και σταθερο και απο μεσα ρευστη σοκολατα. Απ εξω ο Κυριαρχος ειναι Κυριαρχος και ο Σκλαβος Σκλαβος. Απο μεσα ολοι ειναι σκλαβοι και υπηρετουν ο ενας τον αλλον. Ποιος κινει τα νηματα; Η καυλα, η επιθυμια, ο εγωισμος. Αλλα who cares anyway?

 

Ξεκινώ με την απάντηση: Η ανάγκη κινεί τα νήματα. Ανάγκη η οποία περιλαμβάνει την καύλα, αλλά δεν περιορίζεται σε αυτή.
Θυμίζω τον ορισμό του Αριστοτέλη από το "Μετά τα Φυσικά" : "Ανάγκη είναι αρχή κινούσα ή εμποδίζουσα την πράξη που προέρχεται από την ελεύθερη βούληση και τη σκέψη"

Ας ξεμπερδεύουμε μια και καλή με αυτό: Το γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να σχετιστούμε ο ένας με τον άλλο, δε σημαίνει ότι δεν είμαστε ελεύθεροι να διαπραγματευτούμε τους όρους αυτής της σχέσης. Ο κυριότερος, ίσως, από τους όρους είναι η κατανομή της εξουσίας. Εδώ συναντάμε μια άλλη ανάγκη: Την ανάγκη για κυριαρχία ή υποταγή. Η ανάγκη αυτή πραγματώνεται μέσα στη σχέση, αλλά προϋπάρχει της σχέσης και είναι ανεξάρτητη από αυτή.

Τα περί προσφοράς και ζήτησης, ποιος επιλέγει ποιόν, ποιος χωρίζει ποιόν κ.λ.π. είναι διαδικαστικά ζητήματα. Η ουσία παραμένει: Αναγνωρίζω την ανάγκη μου να κυριαρχώ, αναγνωρίζεις την ανάγκη σου να υποτάσσεσαι, συμφωνούμε από κοινού στην κατανομή της εξουσίας, μπαίνουμε στη σχέση και πορευόμαστε ανάλογα.

 

Ας το κάνουμε παράδειγμα. Είναι κάποια vanilla και σχετίζεται με κάποιον που είναι Κ. Μπορεί να της επιβληθεί;σαφώς και όχι. Αν η V θελήσει να του επιτρέψει να κυριαρχήσει στη σχέση, αφήνει χώρο έτσι ώστε ο Κ να μπορέσει να της επιβληθεί σχετικά με τις επιθυμίες του και την εκπλήρωση τους.

 

Στο παράδειγμά σου θεωρείς δεδομένο οτι ο Κ θέλει να κυριαρχίσει μια V στα πλαίσια τα οποία του επιτρέπει αυτή η V.
Ομως ένας Κ (οχι κινκστερ αλλά κάποιος που θέλει να κυριαρχεί πραγματικά) ποτέ δεν θα "εμπλεκε" σε μια τέτοια "σχέση".

Προσωπικά με κάλυψε πλήρως το σχόλιο της @kinsha no onna και θα σου πρότεινα να το διαβάσεις ξανά για να καταλάβεις τη διαφορά απο αυτο που έχεις στο μυαλό σου.

Μην ξεχνάς οτι κάποιος ο οποίος είναι Κ...κυριαρχεί ακόμα και στην επιλογή του υ.
Μπορεί το υ να επιλέγει όπως λες...όμως ο Κ που θα επιλέξει έχει ήδη κυριαρχήσει στο μυαλό του υ και την έκανε να καταλάβει οτι αυτός ειναι ο Κ για αυτήν.

 

Δεν διερευνώ το γιατί κάποιος θέλει να είναι Κ ή Υ. Αν είναι από ανάγκη ή από επιθυμία. Αλλά το κατά πόσο ουσιαστική είναι η έννοια της κυριαρχίας μέσα στη σχέση. Γίνεται καταμερισμός της εξουσίας έπειτα από συμφωνία μεταξύ των δύο μελών της σχέσης πού είτε από ανάγκη,είτε από επιθυμία επιλέγουν έναν από τους 2 ρόλους. Ο ρόλος του Υ είναι προκαθορισμένος και επιλεγμένος απο τον ίδιο. Να είναι στη διάθεσή του Κ για τις επιθυμίες του Κ. Ο ρόλος του Κ υποτιθεται είναι να ικανοποιεί τις επιθυμίες του χρησιμοποιώντας τον Υ, που στην ουσία και αυτός ικανοποιεί τις επιθυμίες του Υ καθώς ικανοποιεί τη μέγιστη,το να τον υπηρετεί. Συνεπώς μιλάμε τουλάχιστον για ισότητα των 2 μελών στη σχέση αν όχι για επιβολή του Υ πάνω στον Κ.

 

Φυσικά. Για την ακρίβεια, ισοτιμία.
Ποιος είπε ότι σε μια ασύμμετρη σχέση τα μέρη δεν είναι ισότιμα. Ας μην ξεχνάμε ότι η "κοινή συναίνεση" προϋποθέτει ισοτιμία.
Κανένας δεν επιβάλλεται σε κανένα. Δεν πρόκειται για σχέση απαγωγέα-ομήρου ή κακοποιητή-κακοποιημένου. Έχουμε δύο συναινούντες ενήλικες που ικανοποιούν ο καθένας τις ανάγκες του. Τα όρια τίθενται εξαρχής, οι όροι είναι ξεκάθαροι. Κάθε απόπειρα παράκαμψής τους ευθέως ή με πλάγιο τρόπο οδηγεί μέχρι και σε τερματισμό της σχέσης.

 

Για κάποιους ελευθερία είναι το εγώ αποφασίζω για εμένα. Για κάποιους άλλους ελευθερία είναι παραδίδω τις αποφάσεις σε κάποιον άλλον. Υποτακτικός ορίζεται εκείνος που νιώθει ελεύθερα όταν παραδίδει τον έλεγχο. Σε μια σχέση D/s ή M/s υπάρχει πάντα ένα πρωτόκολλο. Δεν είναι κάτι που το λέω εγώ. Το λένε οι βασικές αρχές αυτών των σχέσεων. Είμαι ελεύθερη όταν διαμορφώνεται το πρωτόκολλο να θέσω τα δικά μου όρια και τι δεν επιθυμώ να παραδώσω. Αυτή την ελευθερία την έχω. Όμως από την στιγμή που συναινώ και μπαίνω σε μια ασύμμετρη σχέση είμαι ελεύθερη μόνο αν Κυριαρχούμαι μόνο αν δεν αποφασίζω εγώ για εμένα αλλά κάποιος άλλος. Ακόμα και το αν έχω ή δεν έχω το δικαίωμα να αποχωρήσω από τη σχέση αν έχω συναινέσει σε ένα πρωτόκολλο πως το παραχωρώ οφείλω να μείνω όσο και αν με ζορίζει. Δεν θα εμπιστευόμουν ποτέ έναν Κυρίαρχο που θα καταλάβαινα πως είναι αδύναμος και δεν μπορεί να ορίσει τα θέλω του και να απαιτήσει να τα έχει. Έχω την ανάγκη να έχω Κυρίαρχο σημαίνει πως νιώθω ελεύθερη μόνο όταν παραδίδω κομμάτια του εαυτού μου. Μόνο όταν μου αφαιρούνται δικαιώματα μόνο όταν ζορίζομαι για να τον κατανοήσω να τον ακολουθήσω να τον υπηρετήσω με αφοσίωση.Μόνο ο Κυρίαρχος κινεί τα νήματα. Σας ευχαριστώ. 

 

Θα συμφωνήσω. Ωστοσο, με βρίσκει συμφωνη και η νηματοθετρια. Ενα Υ ατομο εχει αναγκη να εξαρτηθει και να υποταχθει σε ολους τους τομεις. Προσφερει τον εαυτο του, το μυαλο του, το κορμι του στον Κ. Όμως υπαρχει μια διαφορα. Ο Κ παιζει με τους ορους του Υ. Συμφωνα με τις αναγκες και τα ορια του. Φυσικα και υπαρχει και πρεπει να υπαρχει εδω που τα λεμε περιθωριο εξελιξης.
Δεν ειναι θεμα το ποιος κανει κουμαντο. Υπαρχει μια αλληλεπιδραση κοινων αναγκων τοσο διαφορετικων μα και τοσο ιδιων.

 

θα επανέλθω, αφού μου δίνετε την αφορμή

καταλήγετε βιαστικά σε συμπέρασμα, γιατί εξαρχής σε αυτό το συμπέρασμα θέλετε να καταλήξετε, ασχέτως άλλων παραμέτρων.

δεν "διστάζετε" να χρησιμοποιήσετε και επινοητικούς ακροβατισμούς:

το οποίο βέβαια θα μπορούσε και να μην είναι υποχρεωτικά κακό σε ορισμένες περιπτώσεις.

Εχετε από πριν ένα συμπέρασμα στο μυαλό σας, ενα σύστημα αντίληψης, και προσπαθείτε εκ των υστέρων να το εκλογικεύσετε δημιουργώντας επιχειρήματα εκ του αντιστρόφου,
δήθεν στα πλαίσια ενος διαφορετικού συστήματος. Δανείζεστε λατινική σύνταξη στα ελληνικά.
Εκπλήσσομαι που ορισμένοι συνομιλητές παρεμβαίνουν επί της ουσίας αγνοώντας τη θεμελιώδη απόσταση πρόθεσης.

απλοϊκότερα, εισηγηθήκατε ως εξης: Αρνούμαι να κατανοήσω την αντίληψη ενος κυριαρχικού ή υποτακτικού σε μιά σχέση, διότι το δικό μου εργαλείο ανάλυσης, το οποίο
ευστοχεί εξ ορισμού, θεωρεί εκείνη την αντίληψη ως εκ προοιμίου αυτοαναιρούμενη, και άρα αδιέξοδη.
Πολύ εύκολο, σε τι χρησιμεύει;

με αυτούς τους όρους δεν έχει νόημα να επιχειρήσουμε να μπούμε στην ουσία.