Το παραμύθι "αγάπη" according to Grandfather Σκοτάδιας

Όποιος/α μέχρι να το πάρει χαμπάρι ότι "αυνανίζεται", τουλάχιστον ας "εκσπερματώσει". Αν και μετά από κάποια ηλικία, ότι κάποιος/α δεν το παίρνει πρέφα ότι "αυνανίζεται" και ότι απλά εθελοτυφλεί, εγώ τουλάχιστον δεν το δέχομαι. Μέχρι ενός σημείου κάποιος/α μπορεί και να μην το καταλαβαίνει, μετά από κείνο όμως ας πρόσεχε. Πόσο μάλλον όταν τ' άλλο μέρος δεν θα είχε συμβάλλει καθόλου στον "αυνανισμό" του/της. Αλλά αν κάποιος/α δεν θέλει ν' ακούσει, ότι κι αν του/της λες/κάνεις ή δεν κάνεις...  

 

Ορθόν! (όχι ορθός, το άλλο   )

 

Η προσδοκία ανταπόδοσης τόσο άκυρη δεν μου φαίνεται. Σίγουρα δεν γίνεται να είναι διαρκής, ούτε να είναι ίση.
Αλλά και αγάπη για την αγάπη - αν υπάρχει - μόνο εκείνη του γονιού για το παιδί του θα ήταν και κείνη όχι πάντα.
Στο κάτω κάτω της γραφής, που είναι γραμμένο ότι η αγάπη δεν είναι το πλέον εγωιστικό συναίσθημα? Για κάποιους/ες έτσι είναι τουλάχιστον ( και ας τους κάνει αιώνιους έφηβους ).
 

 

ΜΟΝΟ σε εξτρίμ, "αρρωστημένες" καταστάσεις -κι αυτό εν αμφιβόλω. Αλλιώς είναι η μόνη "για πάντα"  

 

Με βρίσκεις απολύτως σύμφωνο. Δυστυχώς, πια έχω γνωρίσει αρκετές περιπτώσεις γονέων, που μόνο αγάπη δεν έδειξαν στα παιδιά τους ( και δεν αναφέρομαι στις άλλες κλασικές και "περίεργες" μεσογειακές συνήθειες ). Για πάντα είμαστε σίγουρα μονάχα εμείς για μας φίλτατε Καπτάνιο. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Έχω συναντήσει και κάποια σπάνια "πάντα".
Και απ' ότι μου είχαν πει, την λέξη πάντα δεν την είχαν ξεστομίσει ποτέ τους. Προτιμούσαν την σιωπή ή τις πράξεις, μέχρι που γύρισαν το βλέμμα και είδαν στις πλάτες τους μια πορεία χρόνων μαζί, με ζόρια, λύπες και χαρές.

Επιπλέον και με την ευκαιρία, σ' ένα σημείο συμφωνώ σίγουρα με την παρέμβαση του @tithon και θα ήταν τ' ακόλουθο :

Ο μόνος με τον οποίο έχει κάποιο νόημα να αναμετρηθείς, είναι ο έξωθεν παρασκευασμένος εαυτός σου.
Και ποιος σας εβαλε στο μυαλό την ιδέα οτι δεν "πρέπει" να πληγώνεστε;

Υ.Γ.

Του ζητώ συγνώμη αν απομόνωσα με τέτοιο τρόπο αυτό το πέρασμα του συλλογισμού του. Με τα quote συνεχίζω να μην τα πηγαίνω καλά χαχα... 

 

η καινοφανής μετάλλαξη της γονικής αγάπης των θηλαστικών στο ματαιόδοξο και υστερόβουλο τέρας που συχνά συναντάμε στις κοινωνίες μας,
αποτελεί ίσως την ισχυρότερη ένδειξη οτι η εγωτική προσμονή ανταπόδοσης είναι ασύμβατη με την αγάπη καθ' αυτή.
Αυτό υπονόησα με την αναφορά σε "εγωκεντρική λεπτομερή φαντασίωση"

 

Άρα εν συντομία έχω δίκιο που φωνάζω ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗ......?

 

η προσδοκία ανταπόδοσης, η ανταπόδοση η ίδια, δεν είναι μια "έξωθεν" υποβολή;
δεν είναι "παρασκευή" της δικής μας επιλογής ή θέσης που προέρχεται από την στάση ή αντίδραση του "άλλου";
το χόντρυνα;

 

Η αγάπη καθ' αυτή δεν θα ήξερα κατά πόσο είναι ένστικτο ή ανθρώπινο κατασκεύασμα. Άρα, όσο ματαιόδοξο και υστερόβουλο τέρας θα μπορούσε να είναι.
Άλλο τόσο θα μπορούσε να είναι μυθικό leperchaun ή μονόκερος στην ανιδιοτελή εκδοχή της. Δεν ξέρω αν μπορούμε ν' αποδυθούμε τελείως του εγώ μας.
Αυτά είναι "κόλπα" διαφόρων θρησκειών/φιλοσοφικών ατραπών, που ναι, είναι ενδιαφέροντα σαν αναγνώσματα, αλλά σε μένα φαίνονται τελείως ουτοπικά.

Μετά θάνατον, θα δείξει, ξανά για μένα θα δείξει. Μέχρι τότε, στην ανιδιοτέλεια δεν πιστεύω, σε καμία περίπτωση. Και ανιδιοτέλεια με βαθμίδες εγώ δεν την αντιλαμβάνομαι.
Να σου ξανά το εγώ, αφού δεν μπορώ να μιλήσω για κανέναν άλλο πέρα από μένα, η χρήση της λέξεως εγώ μάλλον είναι απαραίτητη.  

 

Δεν χόντρυνες τίποτε, μου αρέσει να "κουβεντιάζουμε". Η προσδοκία ανταπόδοσης δεν είναι πάντα η αντανάκλαση της συμπεριφοράς του/της άλλου/ης.
Μπορεί κάλλιστα να πηγάζει μόνο από εμάς τους ίδιους ( η παρασκευή της δικής μας επιλογής που έλεγες ). Εγώ θα προτιμούσα τον όρο αναμονή στη θέση της προσδοκίας.
Η αναμονή έχει κάποιο χρονικό όριο που θέτουμε εμείς, ενώ η προσδοκία μου κάνει κάτι το παθητικό. Ακόμη και αυτή η αγάπη ή η "αγάπη" κάποιος/α...κάποτε ίσως και να φτάνει στο σημείο, να καταλάβει, ότι είναι τελείως δική του/της υπόθεση και ότι ο/η παραλήπτης/ρια της, είναι απλά ένα "δοχείο". Σε κάθε περίπτωση ακόμη και όταν δεν μας επιστρέφεται κάτι τ' απτό, κάτι το ποσοτικά αξιολογούμενο απ' το άλλο μέρος, πάντα κάτι μας δίνεται. Αφού αγαπώντας ή "αγαπώντας" γεμίζουμε, χαιρόμαστε, πληγωνόμαστε, κτλ κτλ. Ergo, κάτι νιώθουμε, κάτι που αν δεν υπήρχε ο/η παραλήπτης που έγραψα πριν λίγο ( που να δέχεται ή όχι την αγάπη ή "αγάπη" μας ), δεν θα ήταν αλεύρι που θα βρισκόταν στο σακί μας.

Δηλαδή, για μένα ( και υπογραμμίζω το για μένα ) η αγάπη ή "αγάπη" δεν είναι τίποτ' άλλο παρά εγωισμός ( δίχως να διαχωρίζω ανάμεσα σε καλό και σε κακό εγωισμό. Αφού και αυτός ο διαχωρισμός μου φαίνεται τελείως άσκοπος ).  

 

Τι σοφό εγγόνι που έχω ρε γαμώτο. Θα πρόσθετα και μια κούπα με μυρωδάτο καφέ και 4 τσιγάρα ( και ας μην υπάρχει αγάπη ) χαχα.  

 

Οι πρώτη δυνατή μου "αγάπη" ήταν Έρωτας. Μπορούσα να κάνω τα πάντα γι αυτόν κι αυτός για μένα, μόλις τον αντίκρισα ήταν σαν τον ήξερα από πάντα. Είμασταν όμως μικροί και ίσως ανώριμοι να διαχειριστούμε κάποιες λεπτομέρειες. Όσο όμως κράτησε ήταν η ευτυχία προσωποποιημένη. Το συναίσθημα αυτό το ένοιωσα άλλες δύο φορές και θεωρώ πως είναι μεγάλη τύχη αυτό στην ζωή μου