Παρακαλώντας...

RE: RE: Παρακαλώντας...

Για μένα η ικεσία είναι ίσως ένα από τα πιο δύσκολα θέματα που συνάντησα στο μονοπάτι μου.

Ό Κύριος μου Έχει την πεποίθηση πως παρακαλάνε όλοι, είναι θέμα ευγένειας.
Οι σκλάβες εκλιπαρούν και ικετεύουν.

Κάτι που για κάποια που προτιμούσε να της κοπεί το χέρι παρά να ζητήσει οτιδήποτε απ΄ οποιονδήποτε αποδείχτηκε ένα δύσκολο μάθημα.

Έτσι έμαθα αρχικά να παρακαλάω, σιγά σιγά να εκλιπαρώ και μετά από πολλή σκληρή δουλειά να ικετεύω.

Γι΄ αυτό δεν με βρίσκει σύμφωνη η άποψη της tender-lilly όσο αφορά την ικεσία.
Προτιμώ την ερμηνεία του Μπαμπινιώτη

Ικεσία: Η θερμή, η εντονότατη και δραματική παράκληση.

Δεν χρησιμοποιώ πολύ το παρακαλώ. Όταν το κάνω είναι για απλά καθημερινά πράγματα, όπως το να πάρω ένα τηλέφωνο, ή να κάνω ένα τσιγάρο.

Εκλιπαρώ, για τα ίδια πράγματα, όταν μου έχουν για κάποιο λόγο απαγορευτεί προηγουμένως.

Ικετεύω, με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, όταν έχω παραβεί κάτι, ή όταν αυτό το οποίο επιθυμώ έχει μεγάλη σημασία για μένα.

 

Νομίζω ότι ο σκλάβος εκλιπαρεί όταν θέλει κάτι, αλλά αυτό είναι μια ελευθερία που του δίνει ο/η Κυρίαρχός του. Κανονικά δεν μπορεί να εκλιπαρεί, αλλά να δέχεται αυτά που του λένε, ο Maley έχει δίκιο. (Λέτε η Astarti να κρύβει μέσα της μια Domme . Εγώ εκλιπαρώ μόνο όταν μου δίνετε αυτή η ελυθερία να το κάνω και το καταλαβαίνω απ'την συμπεριφορά της Αφέντρας. Αλλά δεν το παρατραβώ ποτέ, όχι επειδή φοβάμαι να τιμωρηθώ, αλλά από σεβασμό προς τον Κυρίαρχο. Μου αρέσει η τιμωρία αλλά δεν πηγαίνω γρεύοντας όμως. Απ'όσο θυμάμαι πολύ λίγες φορές εκλιπάρησα κάτι, πάντα δεχόμουν τις εντολές της Αφέντρας και τις έκανα όσο καλύτερα μπορούσα.

 

Ένας άνθρωπος όταν εκλιπαρεί δείχνει ένα και μόνο πράγμα, δεν μπορεί να δεχθεί/αποδεχθεί την κατάσταση στην οποία βρέθηκε και θεωρεί πως με την ικεσία θα το καταφέρει. Αυτό δείχνει σε μένα.

Αστάρτη

 

RE: RE: Παρακαλώντας...

ή απλα καποιος αντιλαμβανεται το λαθος του και προσπαθει μεσα απο τα βαθη της ψυχης του να το εκφρασει...

 

ή απλά κάποιος έχει εκπαιδευτεί στο να εκφράζεται με τον συγκεκριμένο τρόπο εκδηλώνοντας την επιθυμία μέσα από τα βάθη της ψυχής του...

 

RE: RE: Παρακαλώντας...

MasterJp σε ξέρω και σε σέβομαι αλλά αυτό είναι Ύβρις. Το αμάξι σου μπορείς να το κάνεις ό,τι θέλεις, και στην τελική μπορείς και να το καρφώσεις σ'ένα τοίχο αν αποφασίσεις ότι βαρέθηκες τη ζωή σου. Οι slaves όμως δεν είναι αυτοκίνητα.

Για να εξισώσεις ένα άνθρωπο με ένα αντικείμενο πρέπει να υψωθείς στο επίπεδο του Θεού. Γιατί ένας άνθρωπος δεν μπορεί να υποβιβαστεί σε ένα αντικείμενο ΑΚΟΜΑ και αν χρησιμοποιείται ως τέτοιο.

Τώρα μιλάς σωστά.

 

Μία εξαιρετική αναλογία, αυτή με τα αυτοκίνητα, MasterJp. Αυτό μας οδηγεί σε δύο συμπεράσματα:

1. Ο Αφέντης πρέπει να γνωρίζει τα πάντα σχετικά με το αυτοκίνητό του ή τουλάχιστον να φροντίζει να τα μάθει, έτσι ώστε να μπορεί να το φροντίζει όσο το δυνατόν καλύτερα. Αν πρόκειται για μία πραγματική σκλάβα, και όχι απλά κάποια που θέτει όρους και πορεύεται, έχει ήδη απαρνηθεί το δικαίωμα της πρωτοβουλίας και της αυτονομίας βούλησης, έχει αφεθεί πλήρως στις επιθυμίες του Αφέντη. Το αυτοκίνητο δεν παρακαλάει για λάδι, πρέπει ο ιδιοκτήτης να γνωρίζει πότε πρέπει να αλλάξει τα λάδια ή τουλάχιστον να ακούει τη μηχανή του και να γνωρίζει ότι κάτι δεν πάει καλά γιατί κάνει παράξενους θορύβους. Φαντασθείτε λοιπόν - δεν χρειάζεται τρομακτική φαντασία, κοιτάξτε γύρω σας - έναν Αφέντη χωρίς γνώσεις ψυχολογίας, γυναικείας φυσιολογίας, ανατομίας, ή ακόμη και γνώσεις περί του πολύ απλού πράγματος που λέγεται S/M - κάποιον που δεν ξέρει τίποτε περί substate, φερ' ειπείν. Φαντασθείτε έναν Αφέντη που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τη σκλάβα του σε σωματικό και ψυχικό και συναισθηματικό μαρασμό (αν υποθέσουμε ότι η συγκεκριμένη αρνείται να φύγει από την σχέση που την βλάπτει, καθότι ήδη νιώθει σκλάβα). Πόσο αξίζει ο Αφέντης αυτός την ιδιοκτησία του; Και πώς να πείσουμε τη σκλάβα του να φύγει ή να διδάξουμε στον ίδιο την υπευθυνότητα; Γίνεται; Δεν γίνεται...

2. Όσον αφορά το θέμα του νήματος, την παράκληση, θα μιλήσω μόνο για μένα και για την δική μου ιδιοσυγκρασία και για τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι εγώ τα πράγματα: η σκλάβα δεν παρακαλάει, δεν ικετεύει για τίποτε, εκτός εάν πρόκειται για μέρος του ερωτικού παιχνιδιού, χαριτωμενιές δηλαδή, πράγμα που κάνω με όση παιδικότητα διαθέτω (έτσι "άρπαξα" το χριστουγεννιάτικο δώρο μου, το σκιουράκι με το βελανίδι από το Ice Age) . Δύο φορές μέσα σε 3 χρόνια παρακάλεσα για κάτι που πραγματικά ένιωθα ότι χρειαζόμουν και ένιωσα αναγούλα και τις δύο φορές. Την δεύτερη φορά έκανα και εμετό, γιατί - δυστυχώς - πήρα αυτό που ζήτησα, κάτι που έπρεπε να είχε δοθεί, γιατί είχε έρθει η ώρα για αλλαγή λαδιών. Ελπίζω ποτέ ξανά να μην διανοηθώ να παρακαλέσω για οτιδήποτε.

Δεν ξέρω αν και οι άλλες σκλάβες αισθάνονται το πόσο φρικτό είναι να βγαίνουν στιγμιαία από την υπόσταση της σκλάβας και να κάνουν "υποδείξεις", με την μορφή της παράκλησης. Εμένα προσωπικά η ιστορία αυτή μου είναι απεχθής. Η αυτοκτονία θα ήταν προτιμότερη, ειλικρινά.

Και άρα επιστρέφουμε στον Αφέντη, στην αίσθηση υπευθυνότητας που έχει ο ίδιος και κυρίως - κατά την άποψή μου - στις γνώσεις του. Ο αδαής, όση υπευθυνότητα και αν έχει, θα την κάψει την μηχανή, πριν προλάβουμε να πούμε greekbdsmcommunity. 

 

Να προσθέσω και κάτι ακόμη στα ανωτέρω, γιατί πολύ συχνά παρεξηγούνται αυτά που λέω. Η γκρίνια και το παράπονο είναι η πιο στρεβλή και βανειλοειδής μορφή "υπόδειξης", χειρότερη από την ικεσία. Στο απώτατο δε σημείο της γίνεται και κλαψομουνιά, κάτι που δεν κατάφερα ποτέ να βιώσω στη ζωή μου - δόξα στον Ύψιστο και ωσαννά και δεν συμμαζεύεται.

Υπό αυτό το πνεύμα, η κατάθεση της κατηγορηματικά αρνητικής άποψής μου περί παρακλήσεων, δεν αποτελεί διόλου κάποιο παράπονο, ικεσία ή μομφή, και δεν στοχεύει σε πρότερους συντρόφους μου, ούτε ασφαλώς στον V. Είναι μία ψύχραιμη διαπίστωση και η ειλικρινής μου άποψη στο θέμα της σύγκλισης των αναγκών και της κάλυψης αυτών από αυτόν που έχει επωμισθεί την ευθύνη να το κάνει. Aν δεν το κάνει, παπάρια σκλάβα έχει (pardon my French). Αυτή είναι μία πλήρως αποστασιοποιημένη άποψη, και παρακαλώ να εκληφθεί με τη νουνεχία που απαιτεί το θέμα, μετά την αποδοχή της γνωστής ρήσης, if you can't do the time, don't do the crime.

Αν τυχόν εμπεριέχεται κάποια μομφή στο ανωτέρω ποστ, αυτή είναι μόνο εναντίον μου. Ευτυχώς, το σώμα μου ξέρει πριν από μένα ότι κάνει λάθος, όταν το κάνει, και αντιδρά έντονα. Αυτό με σώζει συχνά από τις κακοτοπιές...

 

Απάντηση: RE: Παρακαλώντας...

Πέραν των πιο πάνω, με τα οποία συμφωνώ, θα πω, πως προσωπικά εγώ, δεν πιστεύω σε Αφέντες- Πυθείες. Και να έχει την ικανότητα να γνωρίζει όλα όσα αφορουν την σκλάβα του, δεν σημαίνει πως άλλη δουλειά δεν εχει από το να κάθεται κάθε στιγμή και λεπτό να αναρωτιέται, α μήπως τώρα θέλει να κατουρήσει, α μήπως τώρα θέλει να ανάψει τσιγάρο, α μήπως έχει καύλες και θέλει να αυνανιστεί κ.ο.κ.

Δεν είναι υπόδειξη η ικεσία, είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο μια σκλάβα μπορεί να εκφράσει τις επιθυμίες, αλλά βασικότερα, τις ανάγκες της.

 

Re: Απάντηση: RE: Παρακαλώντας...

Ευχαριστώ πολύ για το ποστ. Αυτό περίμενα βασικά, κάποια καλή συμβουλή από κάποια παλιότερη στον χώρο, γιατί καμιά φορά δεν υπάρχει και πολλή βοήθεια στο τί πρέπει να κάνει μια σκλάβα, όταν βλέπει ας πούμε ότι ίσως κάτι που χρειάζεται ή ίσως και ο βαθμός στον οποίο το χρειάζεται, δεν έχει γίνει αντιληπτό. Φαντάσου αν είχα κάποιο πρόβλημα υγείας και δεν το έλεγα στον Αφέντη ώστε να το λάβει υπόψη του. Ή αν άφηνα κάτι που επιδρά επάνω μου πολύ αρνητικά, να συνεχίσει να επιδρά επανω μου αρνητικά, χωρίς καμία αντίδραση, καμία επισήμανση από την πλευρά μου - πράγμα που, δυστυχώς, μου φαίνεται πολύ ελκυστικό και ορθό - και αναρωτιέμαι αν δεν το κάνουμε λίγο πολύ όλες μας, δλδ λέμε, "πρέπει να το καταλάβει από μόνος του, τί, τυφλός είναι; Δεν βλέπει πόσο υποφέρω; Πόσο κακό μου κάνει αυτό;" Όχι, πες μου αν δεν γίνεται έτσι... 

Τί θα έλεγες αν αντί για ικεσία, η οποία εμένα δεν μου ταιριάζει πολύ γιατί με ανακατεύει γμτ, είχαμε μία απλή και ψυχρή ανάλυση του συγκεκριμένου προβλήματος; Δεν θα το καταλάβαινε ο Μεγάλος λες; Θέλει να χτυπιέμαι κάτω σαν χταπόδι άραγε; Βίτσια κι αυτά... 

Αν η ψυχρή ανάλυση λειτουργεί, με τα βιτσιόζικα αλλά ταυτόχρονα ψυχρά αυτά όντα, τότε η ικεσία δεν είναι ο μοναδικός τρόπος, αλλά ένας τρόπος. Και ο άλλος είναι ο δικός μου. Μπορεί να υπάρχει και τρίτος, δεν ξέρω...Ή μάλλον, ξέρω. Λέγεται topping from the bottom. Δεν λειτουργεί με τους ξύπνιους...Και υπονομεύει την όμορφη αίσθηση της παράδοσης, σιγά μην το κάνουμε...

Εννοείται ότι δεν μιλάω για απλές καθημερινές κινήσεις όπως το να πάμε για καφέ με την φίλη μας ή να τραβήξουμε μια μαλακία...Δεν τίθεται θέμα ικεσίας, εκεί, φυσικά. Μια απλή ευγενική ερώτηση αρκεί, όπως αρκεί και μία μονολεκτική απάντηση, ναι ή όχι. Μιλάω για τα μεγάλα, σοβαρά θέματα. Θέματα του πώς ζει κανείς, επί μέρες, επί μήνες, θέματα στοχοθέτησης, φιλοδοξίας, κινήτρων, θέματα που απαιτούν κάποιες ειλικρινείς θυσίες, θέματα που αφορούν το self-image μας ή την αίσθηση της επιτυχίας και της αποτυχίας, τον διάλογο που έχουμε με την απόλαυσή μας, αν έχουμε κάποιον διάλογο, τον τρόπο με τον οποίο χειριζόμαστε την στέρηση, την απόσταση, την πειθαρχία, κλπ. Μιλάω σαφώς για το M/s που έχει όραμα, που δεν είναι μια αρπαχτή της απόλαυσης...Και νομίζω πως κάπως έτσι το βλέπεις κι εσύ.

 

32 χρονών τότε, hothead. Μου πήρε αρκετά χρόνια να καταλάβω τι πραγματικά εννοούσε ο αείμνηστος...