Η αδιανόητη προσταγή

Όχι κοπελιά, δεν είναι παράνοια, είναι το τίμημα που λέγαμε... 
Θα είσαι για πάντα αδύνατη και κομψή, αλλά ποτέ δεν θα έχεις γευτεί αυτές τις ηδονές, θα μπορείς μόνο να τις φαντάζεσαι, τι να κάνουμε?
Είς έκαστος εφ΄ω ετάχθη...

 

Η υγεια της σκλαβας ειναι ο προφανης σκοπος εδω, κατι που δεν περιλαμβανεται στο ερωτημα της νηματοθετριας.

 

Όταν κάποια/ος αποφασίζει (υπακούοντας στην αδήριτη ανάγκη του) να εμπλακεί σε μια m/s σχέση από τη θέση του σκλάβου, επιλέγει ταυτόχρονα το πώς θα τοποθετηθεί απέναντι στις εντολές του εφ' εξής αφέντη:
1) Επιφυλακτικά, οπότε επιλέγει να είναι καχύποπτος και αρνητικός, αντιμετωπίζοντάς τες με συγκατάβαση και σιωπηρή βαρυγκώμια (γιατί δεν τον παίρνει για φωναχτή)
2) Πρόθυμα, οπότε επιλέγει να εστιάζει στη θετική πλευρά, που σημαίνει ότι αντλεί απόλαυση από την -υπό την ασφάλεια και φροντίδα του αφέντη- προσπάθεια ξεπεράσματος των ορίων του.

Κατά την άποψή μου, μόνον η δεύτερη τοποθέτηση εξασφαλίζει τη βιώσιμη και εποικοδομητική m/s σχέση. Η πρώτη οδηγεί, αργά ή γρήγορα, στην κούραση και των δύο από την (έστω και υπόρρητη) απροθυμία και γκρίνια του σ, το οποίο επιδίδεται σε μόνιμο "τσεκάρισμα" των εντολών του α σε σχέση με τα όριά του, προσπαθώντας εναγωνίως να διασφαλίσει ότι δεν θα καταπατηθούν.

Υπό αυτό το πρίσμα καμιά εντολή δε μπορεί να εκληφθεί ως αδιανόητη από τη μεριά του σ, εκτός αν εμπεριέχει απειλή για τη σωματική ακεραιότητά του. Επομένως, οφείλει σε κάθε περίπτωση να την εκτελέσει. Άρνηση εκτέλεσης ισοδυναμεί με άρση της εμπιστοσύνης προς τον α, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Ο αφέντης/ντρα από τη μεριά του οφείλει να επιδεικνύει σωφροσύνη και αυτοκυριαρχία. Ειδικά όταν αποφασίζει να κινηθεί στην κόψη του ξυραφιού, οφείλει να έχει σταθμίσει από πριν όλα τα ενδεχόμενα και να έχει μεριμνήσει για το καθένα από αυτά.

 

Αγαπητέ @peleas
Δεν θα έμπαινα σε M/s με καμια απο τις δύο προσεγγίσεις.
Γιατί με (εμένα και όσους) αφήνεις, έξω απο το ποστ σου;

Να φανταστώ, δεν μιλάς για τον εαυτό σου, σ δεν είσαι.

Θα σου πω απλά το εξής, σαν γνώμη, με το παραπάνω.
Το "άρνηση εκτέλεσης, ισούται με το άρνηση εμπιστοσύνης" πηγάζει απο μια γενικότερη θεώρηση πως το Μ-Κ κάνει πάντα καλό, πάντα ξέρει, πάντα είναι δίκαιο πάντα φροντίζει.
Δεν είμαι υπερ αυτής της θεώρησης, αμα θέλει ξέρει, άμα θελει τον νοιάζει, και αυτό που ξέρει είναι δική του δουλειά.

Τα Μ/s και τα D/s που δεν είναι βιώσιμα και επικοδομητικά όπως λες είναι αυτά που το σ-υ, περιμένει το παραπάνω και απλά εμπιστέυεται.
Τι θα κάνει αυτο το σ-υ όταν έρθει η ώρα που απλά θα πρέπει να αποδεχτεί πως το Αφεντικό έχει δίκιο! Αλλά ...δεν είναι δίκαιο;

Αν είναι στο M/s απο εμπιστοσύνη, θα του σπάσει...
Αν είναι στο Μ/s επειδή θέλει να είναι σ-υ Του/Της νο ματερ γουατ, γιατί έτσι νοιώθει ολοκληρωμένο..θα το ξεπεράσει!

Όπως και να έχει, γιατι βγήκα απο το θέμα..σορρυ..
Μη εκτελεση της εντολής δεν σημαίνει ούτε μη εμπιστοσύνη, ούτε οτι το Μ-Κ έκανε λάθος, ούτε κακό σ-υ. Σημαίνει απλά πως έφτασε η σχέση σε ένα σημείο που το σ-υ δεν μπορεί να βρεί δύναμη απο την ίδια του την επιλογή να είναι σ, να προχωρήσει και άλλο..έχει αγγίξει το όριο του και είναι σεβαστό.

Θα σπάσει το συγκεκριμένο M/s; πιθανόν, δεν θα το κρίνει το ίδιο το σ, αυτό όμως.

Μου τη "σπάει" εκ του ασφαλούς να λέμε "αααα δεν λες μαλιστα; δεν εμπιστευεσαι αρκετα, δεν λατρευεις αρκετα δεν..οτιδηποτε αρκετα" που σε πολύ πιο απλά (δεν λέω καν για αδιανοητα) πράγματα οι μισοί θα κοιτούσαν να πουν "μάλιστα" και μετά να το "προσαρμόσουν"..ή με πιθανή αποτυχία να βγάλουν το Μ-Κ τρελό, κακό, υπερβολικό.

Η ουσία είναι πως αν ένα σ θέλει θα προσπαθήσει, είναι μόνο δουλειά του Μ του να κρίνει αν η προσπάθεια αυτή ειναι αξιόλογη.
Αν το σ δεν αντέχει δεν θα προσπαθήσει, δεν είναι κακό! Θα το κάνει, και θα το χειριστεί τιμώμενο αυτό που έχει χτίσει με το Μ του, και τέλος.

Δεν δείχνει τίποτα το αν θα πει μαλιστα ή οχι για το πόσο θέλει τον άνθρωπο, μπορεί να είναι ο,τι πιο δύσκολο κάνει ποτε στη ζωή του, αυτο το όχι.
Έχει να κάνει με το πόσο θέλει το πλαίσιο, πόσο βαθια και σε τι βαθμό το ικανοποιεί ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει σε ο,τι αδιανόητο.

 

Εξαιρετικό.

Ευχαριστώ για τα σχόλια όλων, θα επανέλθω  

 

όταν επανέλθετε δώστε ένα παράδειγμα αν θέλετε αδιανόητης εντολής για τον σκλάβο που δεν θα έχει για τον ίδιο προφανή σκοπό είτε ενδεχόμενο επιβράβευσης.

 

Τελείως ενδεικτικά και με την επιφύλαξη ότι δεν είμαι Κ και οι ιδέες μου μπορεί να είναι βαρετές στο όριο  

"Κάθε μέρα θα απαιτείς κάτι, με δυνατή φωνή, από κάποιον αρμόδιο να σε εξυπηρετήσει, σε ανοιχτό χώρο."

"Εφεξής θα κυκλοφορείς χωρίς εσώρουχο, παντού και πάντα εκτός θερμοκρασιών κάτω των 10C."

"Κάθε μέρα θα βρίσκεις έναν τρόπο να προσφέρεις μια ουσιαστική εξυπηρέτηση σε οποιονδήποτε χωρίς να σου έχει ζητηθεί."

"Θέλω να μάθεις τέλεια σκοποβολή."

"Απαγορεύεται να χρησιμοποιείς το αυτοκίνητό σου για να πηγαίνεις στη δουλειά και οπουδήποτε χωρίς ειδική άδεια από μένα."

"Πάντα θα βγαίνεις από το σπίτι άψογα βαμμένη και χτενισμένη και με δεκάποντα."

ΥΓ."Πυροβολείτε" άφοβα, ξέρετε ότι δεν έχω πρόβλημα και θα με ενδιέφεραν τα σχόλιά σας  

 

Δεν μου φαίνονται αδιανόητες αυτές, αφήστε που προσωπικά μου δίνουν ευχαρίστηση όλες από αυτές... εκτός από τα δεκάποντα  

 

Τέλειο! Βγαλμένο από εγχειρίδιο Γνωσιακής-Συμπεριφορικής ψυχοθεραπείας!  

 

Τέλεια! Φέρ'το να το δούμε 

 

-υπογραμμίζει, θέτει στην κορυφή των προτεραιοτήτων και απομονώνει την ανυπεράσπιστη παράδοση στην αυθαιρεσία του αυθέντη, και την άσκησή της.

-ως εκδήλωση αυθαιρεσίας έχει χαρακτήρα ή διάσταση σαδομαζοχιστική.

-λειτουργεί, πάγια, ως υποθήκη έναντι της επόμενης απαίτησης

-είναι χρησιμότερη, ως σαφέστερη, στις προσωπικότητες που καταφεύγουν ή υποκύπτουν στην ανάγκη της εκλογίκευσης.


υπ' αυτό το πρίσμα η ευνόητη απαίτηση αποτελεί συνθήκη, πείθω/πείθομαι, παρά απαιτώ/παραδίδομαι.
η αδιανόητη, μόνον, παράγει τη διαφοροποίηση, και άρα είναι εκ των ων ουκ άνευ.