μαστεκτομή..

Επειδή συνήθως στα νήματα γίνεται παρανόηση θα απαντήσω σε πρώτο πρόσωπο.

Προσωπικά διαλέγω ερωμένη/σύντροφο κλπ όχι μόνο από την εμφάνιση, έχω διάφορα ποιοτικά και ποσοτικά κριτήρια. Αυτά τα κριτήρια δεν έχουν συγκεκριμένη «τιμή» αλλά ένα συγκεκριμένο «εύρος τιμών». Δηλαδή αν συνολικά βρίσκεται μέσα σε αυτό το «εύρος τιμών» δεν με απασχολεί τίποτα και την επιλέγω.

Αυτό ισχύει γενικά…όταν όμως πρόκειται για BDSMσχέση τότε μπαίνουν επιπλέον κριτήρια τα οποία έχουν να κάνουν καθαρά με το BDSMκαι μόνο. Πάντα πριν προχωρήσω σε οποιασδήποτε είδους BDSMσχέση ενημερώνω την εκάστοτε για αυτά τα κριτήρια. Αν τα αποδεχθεί προχωράμε αν όχι… «χάρηκα πολύ, μπορούμε να παραμείνουμε και φίλοι».

Τόσο απλά είναι…

Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος με το θέμα του νήματος, η αναπηρία δεν πρόκειται να με επηρεάσει ΑΝ η κοπέλα καλύπτει τα κριτήρια μου. Και για να είμαι ειλικρινής…επειδή δεν μου έχει τύχει ποτέ… και επειδή είμαι αρκετά ανώμαλος…τώρα που το σκέφτομαι μια τέτοια περίπτωση με εξιτάρει πολύ περισσότερο και μόνο σαν ιδέα.

 

Νομίζω ότι υπάρχουν δύο επίπεδα.
Το πρώτο είναι ότι η μαστεκτομή είναι απότοκος της ασθένειας του καρκίνου, ασθένεια ψυχολογικά έντονα φορτισμένη στην συνείδηση των ανθρώπων. Νομίζω ότι όσοι έχουν ζήσει οι ίδιοι ή κάποιο πρόσωπο του κοντινού περιβάλλοντός τους, θα έχουν νιώσει στο πετσί τους την ψυχολογική ιδιαιτερότητα αυτής της ασθένειας.

Αναφορικά με έναν κυριαρχικό άνθρωπο, μπορώ να πώ, ότι αυτός ο τύπος ανθρώπου συνήθως ηγείται των αποφάσεων, επιλογών και συμπεριφορών του. Συνήθως οι ενοχές με τα παρακολουθήματά τους, όπως πχ το αίσθημα του οίκτου δεν είναι γνώρισμα του. Υποθέτω λοιπόν ότι ένα κυριαρχικός άνδρας, θα ηγείται της απόφασής του να αναλάβει μια υποτακτική με μαστεκτομή, οπότε δεν θα υπάρχει χώρος για οίκτο. Ο οίκτος γεννάται όταν οδηγούμαστε σε απόφαση, δεν αναλαμβάνουμε εκατό τοις εκατό την ευθύνη της απόφασης, οπότε εκεί γεννώνται περιθώρια ενοχών και οίκτου.

Η νηματοθέτρια όμως έχει μια λογική ανησυχία. Η μαστεκτομή, είναι εμφανής με το καλημέρα, άμεσα και αδιάψευστα. Τα συναισθήματα όμως χρειάζονται το χώρο και το χρόνο τους για να γεννηθούν και να ανθίσουν. Το μόνο που μπορεί να κάνει ένα υποτακτικό άτομο είναι να προσέξει σε ποιον κυριαρχικό άνθρωπο θα απευθυνθεί. Καλό είναι να είναι κάποιος που μπορεί να προχωρήσει λίγο πιο κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και των ανθρώπων. Βέβαια, βλέποντας τα νήματα με τις βυζούμπες, τις κωλούμπες και τα υπεδέλοιπα, να πετάγονται και να αναπτύσσονται σαν την φασολιά του Τζάκ, μάλλον θα υπάρξει ένας βαθμός δυσκολίας στο εγχείρημά της, αλλά αξίζει τον κόπο, νομίζω.

 

Πιθανότατα το εν λόγω πρόσωπο να είναι ψυχολογικά εύθραυστο, ακόμα κι αν στην επιφάνεια προβάλει προφίλ αναρρωμένου ατόμου. Απαιτείται μεγάλη προσοχή κι όσο μελιστάλαχτο κι αν ακούγεται, στοργή. Διακριτικότητα. Το χαρακτηριστικό δεν θα πρέπει να θίγεται, να γίνεται αντικείμενο εξευτελισμού ή "μοχλός" ποινών. Μπορώ να φανταστώ την εξαίρεση ενός έντονα μαζοχιστικού χαρακτήρα, όμως και πάλι το βρίσκω άκομψο.

Σαφέστατα, χρειάζεται ένας πολύ συνειδητοποιημένος και ισορροπημένος Κ για να δουλέψει αυτό, περισσότερο από ότι σε άλλα σενάρια. Συνειδητοποίηση κι από τις δυο πλευρές.

 

Και αν το κάνει, αποκλείουμε το ενδεχόμενο να το κάνει μονάχα για ένα διάστημα κι όχι κατ επανάληψη; δηλαδή, κάτι σαν στάδιο πειραματισμου κατά το οποίο διαπιστώνει αν όντως οι αντοχές της υ είναι ίδιες όπως και πριν;
Αργότερα, εφόσον διαπιστωθεί ότι κάτι δεν έχει αλλάξει, γιατί να μην επανέλθουν στο πως ήταν πριν;  

 

Η εν λόγω περίπτωση θέλει Κ ή σαδιστή;

 

Θεωρητικα κανεις δεν θα εχει προβλημα. Πρακτικα ομως;  

 

Το πρόβλημα που εντοπίζω στο ερώτημα είναι ότι υποσκάπτει μία προβολή ενοχικότητας για τις σαδομαζοχιστικές πρακτικές.
Το μόνο θέμα είναι αν η γυναίκα που έχει υποβληθεί σε μαστεκτομή το έχει ξεπεράσει (σωματικά και ψυχικά) και δεν ψάχνει να εξευτελίζεται διότι δεν της είναι αρεστό πλέον το σώμα της (λάθος κίνητρο για μένα).

 

εχει συμβει σε χιλιαδες γυναικες.
παραμενουν γυναικες για τα παιδια τους τα εγγονια τους τους συντροφους τους. δεν νομιζω οτι ειναι ενα προβλημα

 

Θεωρητικα μιλωντας. Πρακτικα περαστε για μια ωρα απο ενα αντικαρκινικο στους θαλαμους την ωρα που παιρνουν και οι γιατροι κ μετα θα μιλησουμε για ενοχες και αν τα βρισκει ο ασθενης/επιζων με τον εαυτο του.

 

Πέρασα, όταν επισκέφθηκα την μητέρα μου.
Ολίγη προσοχή.

 

Αφου περασατε λοιπον θα επρεπε να ξερετε οτι δεν ειναι καθε αλλο παρα ενοχικο αυτο που νιωθει ο επιζων. Θα πρεπει να προσεχετε κι εσεις λιγο παραπανω. Ξερετε σαν επιζων καποιος ποσο σκεφτεται πραγματα που πριν ουτε θα του περνουσαν απο το μυαλο; Ξερετε ποσο μεγαλα ειναι τα αημαδια απο αφαιρεση αδενων; Οι ουλες που αφηνει πισω του το νυστερι; Φανταζομαι καταλαβαινετε ή προσπαθειστε να καταλαβετε το ποσο δυσκολο ειναι να πας στη παραλια ή να φορεσεις ενα μακο κ να πας για ψωνια στη γειτονια σου; Ξερω θα μου πειτε διαφορες ψυχολογικες μπουρδες γυρω απο την δυναμικη των χαρακτηρων και ολα αυτα για το θεαθηναι. Μονο να ξερετε τα φωτα θα σβησουν, τα σημαδια του επιζωντα οχι. Για αυτο και σε εσας λιγη προσοχη δεν θα κανει κακο.

 

Δυσκολο θεμα, βαθυ και πολυ λεπτο. Προσωπικα δεν βρισκω το λογο δημιουργιας του. Τελος παντων.