Ε, και;

Ένα από τα πολύ σημαντικά μαθήματα που πήρα μέσα από την πορεία μου στο "χώρο" του ΒΔΣΜ ήταν ένας τρόπος για να μπορώ, εύκολα και με μικρή πιθανότητα λάθους, να διακρίνω τα σημαντικά.
Κάθε φορά λοιπόν που είμαι αντιμέτωπη με μια κατάσταση ή μια γνώση ή μια πληροφορία, ρωτώ (τον εαυτό μου πρώτα από όλα) "ε, και; ". Αν το ερώτημα δεν έχει άμεση και σαφή απάντηση, το πλέον πιθανό είναι ότι δεν πρόκειται για κάτι με το οποίο θα πρέπει να ασχοληθώ σοβαρά, να φάω χρόνο, ενέργεια, να το αφήσω να με επηρεάσει, να με βαρύνει, να με πονέσει.

Τη γνώση αυτή μου τη χάρισε ο αγαπημένος φίλος και εκ των βράχων της ζωής μου, ο @cadpmpc   Ξέρω ότι ποτέ δεν περιμένει ανταπόδοση ή έστω αναγνώριση για ό,τι μου δίνει αλλά κάποια ευχαριστώ δεν είναι κακό να λέγονται και δημόσια  

Αν θέλετε μπορούμε να συζητήσουμε πάνω στο θέμα αλλά αυτό που θα ήταν πιο ενδιαφέρον είναι δικά σας μικρά αλλά μεγάλα μαθήματα.  

 

Και εαν τα βηματα σου δεν σε οδηγουσαν στον ΄΄χωρο΄΄, δεν θα μπορουσες να διακρινεις τα σημαντικα;

 

Να πω το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό;
Αυθόρμητα;
Και άμα σκεφτώ κι άλλα θα επανέλθω.

Ζούμε σε παράλληλα σύμπαντα που αναπόφευκτα διαπλέκονται.
Εγώ, προσωπικά, έχω την δυνατότητα να επιλέξω το δικό μου.
Ουδόλως με αφορά το σύμπαν των άλλων.
Αν εγώ "χωράω" στον εαυτό μου, δεν μου πέφτω ούτε μεγάλη, ούτε μικρή γι αυτό, τότε νιώθω ότι είμαι στο σωστό, για μένα πάντα, δρόμο.

Που δεν είναι και πάντα ευθύς, έχει τα στενέματα και τις στροφές του, το κακό του οδόστρωμα και τις λαμογιές του εργολήπτη. Ωστόσο, έχω αναπτύξει εμπιστοσύνη στην οδηγική μου ικανότητα οδηγώντας αμέτρητα χιλιόμετρα.
Και έχω την απόλυτη χαρά του ταξιδιού. Αυτό δεν θέλω να χάσω.
Εξάλλου οι απόλυτες ευθείες σε κοιμίζουν, σε νωθραίνουν.

Το δικό μου σύμπαν, δεν απειλείται από κανένα άλλο παράλληλο. Αντιθέτως, μεγιστοποιεί την χαρά μου, που βρίσκομαι σ´αυτό που επέλεξα. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιον προβληματίζεται ως προς την ορθότητα τής όποιας προσωπικής επιλογής.

Είναι αξία ανεκτίμητη να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και όσους έχεις εσύ επιλέξει να συγχρωτίζεσαι!

Αυτό είναι σίγουρα το μεγάλο δικό μου μάθημα και θα ευχαριστήσω και γω με την σειρά μου τους συνοδοιπόρους, τους φίλους, (και εσύ συμπεριλαμβάνεσαι σ´αυτούς ),
τους συμπαίκτες, τους δασκάλους αλλά κυρίως τους συντρόφους, προεξάρχοντος του πλέον σημαντικού, που με βοήθησαν να το εμπεδώσω.

Ευδαιμονείτε...

 

Είμαι ακριβώς στο στάδιο της ζωής μου που ανατρέπω ή μάλλον μου ανατράπηκε ένα τιτανοτεράστιο "ε, και;". Το "ε, και" δεν είναι "ζήσε και άσε τους άλλους να ζήσουν" το οποίο έχω στην ψυχή μου και τηρώ ακόμα και όταν ... πονάει λίγο.

Το "ε, και" σε προσωπικά θέματα σημαίνει για μένα ότι αποφασίζω πως θα ζήσω παράλληλα με κάτι που είναι έξω από τη ζώνη αποδοχής μου και ότι όσο αυτό υπάρχει ξέχωρα και ίσως ενάντια στις επιλογές μου θα έχω μια ασυναίσθητα άμυνα σε αυτό που αν είναι βαρύ, αν είναι από παλιά, αν είναι για πολύ η άμυνα θα γίνει πρώτα σκέψη, μετά πράξη, μετά χαρακτήρας και τέλος πεπρωμένο. Γιατί όσο και αν δεν το θέλω, αυτό στο οποίο λέω "ε, και" με αφορά και ενδόμυχα το ξέρω, αλλιώς δεν θα χρειαζόταν καν να το πω - πανίσχυρη εςωτερικη διεργασία γαρ, η αφαιρετική του νου και αλάνθαστη  

Να μη μιλήσω για το "ε, και;(αφού λεφτά πέφτουν)" μιας ολόκληρης κοινωνίας επί τρισήμιση δεκαετίες που μας οδήγησε να είμαστε σήμερα προτεκτοράτο στο οποίο και πάλι μοιάζει να λέμε "ε, και;"

Σε ένα άλλο νημα @margarita_nikolayevna αφού πρώτα λες "o tempora, o mores" μετά αναρωτιέσαι και τι μας νοιάζει. Μα το σημάδι των καιρών και των ηθών μας είναι ακριβώς πως δεν μας νοιάζει.

Για τα μαθήματα ζωής που πήρα τα τελευταία χρόνια, το μεγαλύτερο ήταν να μην τσουβαλιάζω. Όταν αξίζει, για μένα, να μην τσουβαλιάζω. Αλλιώς να μην ασχολούμαι. Ίδιο με το "ε, και;" Όχι γιατί ούτε καν αυτό παίζει.

Τέλος, σκέπτομαι η ζωή χωρίς φόβο είναι απίστευτα πιο απολαυστική από τη ζωή με ήπιους, μακρινούς φόβους ενσωματωμένους πια στον χαρακτήρα, που αν δεν φύγουν γίνονται πεπρωμένο.

 

Όσο συνδιαλέγομαι με το μοναδικό "αξιόπιστο" συμβουλάτορα μου, τον καθρέφτη μου, τόσο βλέπω όχι τα κομμάτια, αλλά την συνολική εικόνα του ψηφιδωτού την οποία αυτά συνθέτουν, να αλλάζει.
Όχι καλή μου @margarita_nikolayevna : μου είναι προσωπικά αδύνατο να προσπεράσω το "ε, και?", έχει ή δεν έχει σαφή απάντηση.
Θεράπων και λάτρης αθεράπευτος ων του χάους, αδιαφορώ πλήρως για τη λογική απάντηση στο "ε, και?" και αφήνομαι στο ένστικτο και το παρασυμπαθητικό (καλά εντάξει, ούλοι οι καρκίνοι το ίδιο είμαστε). Μπορώ ανέτως και με χαρά να "μονομαχήσω έως θανάτου" για την αισθητική μιας άνω τελείας, εάν τα σωθικά μου, μου υπαγορεύσουν ότι θα έπρεπε να είναι κόμμα. Βλέπεις, είναι εντελώς διάφορο το " Με τι καρδιά, με τι πνοή,τι πόθους και τι πάθος πήραμε την ζωή μας.• λάθος! κι αλλάξαμε ζωή", από το "πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωη".
Και ξέρεις καλή μου κάτι ακόμη? Βρήκα κάμποσα "ε, και?" της νιότης μου, που προσπεράσθηακαν και για το λόγο αυτό μετά γιγαντώθηκαν κι έγιναν τείχη. Ο Ζορμπάς το περιέγραψε στο δίλημμα ζω σαν να είναι να πεθάνω αύριο ή σαν να είναι να ζήσω αιώνια?
Και για να κάνω το κουβάρι ακόμη πιο μπλεμένο, θα αναφερθώ και στο δικό σου πάλι νήμα που μίλησες για αβάσταχτη αλαφράδα, μόνο για να πω ότι ένα αναπάντητο με σαφήνεια "ε, και?" μπορεί να είναι είτε αβάσταχτα ελαφρό ή αβάσταχτα βαρή, το να το προσπεράσω όμως, είναι απλά αβάσταχτο.
Κείνο το γαμημένο σφίξιμο στο στομάχι, κείνη η απροσδιόριστη γυαλάδα του ματιού, μόνο σαφήνεια δεν εμπεριέχουν.
Αλλά δεν γαμιέται (σημειολογικά και για την ιστορία να πω ότι το "δε γαμιέται" με προφορά "δε γαμιεεεεέται", είναι το δικό μου "ε, και?") ....

 

Το "ε και"...σημαινει ήττα.
Τιποτα αλλο...

 

Ε και;

 

Το "ε, και" ειναι μια καλη αρχική πρακτική ερώτηση για να αρχίζουμε να μαθαίνουμε να ιεράρχουμε τα πράγματα στη ζωη μας, τί ειναι σημαντικό και τί οχι, να τα φέρνουμε στην πραγματική τους διάσταση, οταν πάμε στην υπερβολή. Δεν ειναι ομως μια καλή, τελική, άκρο τελευταία ερώτηση.

 

interesting....προσφατα ειχα μια παρομοια συζητηση!Δεν ξερω αν είναι μικρο η μεγαλο μαθημα,αλλα σιγουρα εχουν αλλαξει τα κριτήρια μου για τους ανθρώπους...Αυτό που επαθα(και εμαθα...)είναι να εμπιστεύομαι πιο πολύ καποιους ανθρώπους και να μην εμπιστεύομαι τοσο ευκολα καποιους ανθρώπους...Πυθια??όχι! Εννοω,να μην κρινω τους ανθρώπους με τα κριτήρια που μου ειχε επιβαλλει η κοινωνια...Και σιγουρα σ αυτό συντελεσε σημαντικα ο χωρος του bdsm και οι πολλοι πολλοι ανθρωποι που ετυχε να γνωρισω η εστω να συνομιλησω!

Τωρα οσον αφορα στο "ε,και"το θεωρω όχι μονο σημαντικο μαθημα,αλλα ακομα σημαντικοτερη κατακτηση..Το να μπορεις να διακρίνεις τα ουσιωδη από τα επουσιωδη και να καταφερεις να φτασεις στο σημειο του" ε και?",του δεν εγινε κατι,δεν εχασα κατι,απλα προχωραω,χωρις να χρονοτριβώ(με τα γιατι και άλλες ρητορικες ερωτήσεις) η να τα παραταω,είναι μεγαλη νικη!

 

Και οι δύο το θέτετε ορθά:

.. γιατί η φράση "ε και" πρέπει να είναι εργαλείο: ιεράρχησης των σημαντικών από τα ασήμαντα ..

και όχι να χρησιμοποιείται ως εργαλείο: ωχ-αδερφισμού, δεν βαριέσαι , κλπ, κλπ ..

 

με συγχωρείς αλλά δεν κατάλαβα... ο τρόπος σου για να διακρίνεις αν κάτι είναι σοβαρό ή όχι είναι να διερωτάσαι "ε, και;" ή είναι κάποιος άλλος τρόπος που εγώ δεν κατάλαβα;


κι όταν ρωτάς τον εαυτό σου τι ακριβώς ρωτάς; ""ε, και;" ή άν αξίζει να ασχοληθείς ή όχι αναλύοντας τα υπέρ και τα κατά της κατάστασης;


συγνώμη αν οι ερωτήσεις μου είναι λίγο "κάπως" αλλά προσπαθώ να διατυπώσω όσο το δυνατόν πιο κατανοητά τις απορίες μου ούτως ώστε να πάρω πιο ξεκάθαρες απαντήσεις...
ευχαριστώ για τον χρόνο σου

 

Ειμαι στη φαση του "ε και;"

Για εμένα βέβαια μεταφράζεται ως "ε και τι θα γίνει; Τι θα παθω; "

Άμα παθω τελικά κάτι, ή αν καταλήξω κάπου. Θα σου πω!

Η ουσία είναι πως σίγουρα μπαίνοντας σε ντι/ες μου επαναπροσδιορισα πολλα "σημαντικα" και " ασήμαντα". Τόσο πολύ που δεν νομίζω πως πλεον εχω αντικειμενική ή "ορθη" αντίληψη του σημαντικού.

Οπως είπα παραπάνω..θα δείξει, και θα πω τότε.