Τι πραγματικά σημαίνει το δέσιμο.

αν και συμφωνώ με τον @Dark Scorpio και επαυξάνω

...έχει κάτι το τρυφερό (φροντιστικό, ίσως)...είναι τελετουργία...απαιτεί "δύο" παρόντες με έναν τρόπο έντονα αλληλοεξαρτώμενο,
(μου φέρνει στο μυαλό το χορό με τα ακροβατικά, παρόλο που το ένα μέλος λειτουργεί παθητικά)

έχει μια μαγεία

 

Υποκατάστατο ίσως;

 

Τίνος;

 

Της αγκαλιάς φυσικά!

 

Πως το σκέφτηκες αυτό;

 

Μα αν έχεις δύο Αντρικά χέρια να σε αγκαλιάζουν με αγάπη.....

 

Προσωπικά αισθάνομαι πανικό!
Λατρεύω την ακινητοποίση με το ίδιο το σώμα...ή και με το βλέμμα....

 

Θεωρώ ότι στο δέσιμο το προφανές είναι ο έλεγχος. Η άσκησή του (για τον Κ) και το βίωμά του (για υ). Το σημαντικότερο όμως είναι η εμπιστοσύνη που απαιτεί. Όπως στις λεγόμενες "ασκήσεις εμπιστοσύνης" όπου ένας αφήνεται για να τον πιάσει ο άλλος πριν πέσει με στόχο να συνηθίσει στην ιδέα ότι υπάρχει κάποιος να τον στηρίξει και να τον προσέξει, έτσι και εδώ, πιο έντονα μάλιστα, ο υ ξέρει ότι άπαξ και δεθεί, δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να ξεφύγει. Μόνη επιλογή είναι να περιμένει μέχρι ο Κ να επιλέξει την απελευθέρωση.

Η συνειδητοποίηση ότι υπάρχει αρκετή εμπιστοσύνη ώστε να δοθεί τέτοιος κυριολεκτικός έλεγχος είναι θεωρώ σχεδόν "παράσημο" σε μια τέτοια σχέση.

Βέβαια χωρά η δημιουργία σεξουαλικής έντασης, αλλά αυτό είναι και λίγο...side quest. Χωρίς τα προηγούμενα το δέσιμο είναι περισσότερο role play παρά "υπογράμμιση" της σχέσης.

Είναι προφανές ότι δεν έχω πιει αρκετό καφέ ακόμη.

 

Το δέσιμο είναι μαγεία. Αν και δεν μου έχουν προσφέρει το "πλήρες ιαπωνικό πρόγραμμα", ακόμη και τα απλά δεσίματα, με πρόχειρα μέσα με παρέδωσαν στον Κ. Εκτιμώ ότι το δέσιμο κάνει στο ζευγάρι αυτό που ακριβώς υπόσχεται, αυτό που λέει το όνομά του.

 

.. Το δέσιμο .. δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ταξίδι για δύο ..

Αυτός που δένεται δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει, παρά να χαλαρώσει, να ηρεμήσει την αναπνοή του, να αφεθεί ..
Αυτός που δένει κρατάει ένα τιμόνι.
Το πιο μαγικό είναι να να κάνει αργές και σταθερές κινήσεις, να μιλάει στο αυτί του άλλου, να παίζει με το σώμα του ..
Για να τον οδηγήσει σε νερά άγνωστα, σκοτεινά και μυστηριώδη .. αλλά τόσο όμορφα .. και για τους δύο ..

 

Έχω αρχίσει να γίνομαι λίγο κλισέ, αλλά φακ ιτ, αφού έτσι το νοιώθω τι να πω;
Εμένα, όταν με δένει, παίζει να είναι η 2η πιο έντονη στιγμή που νοιώθω την υποταγή μου να ξεχειλίζει και να γεμίζει όλο το χώρο ☆⊙▪●□○•■°▪☆ { η πρώτη είναι όταν είμαι καλό σε στιγμές που δεν μπορώ καν να είμαι καλό}


Μου συμβαίνει ένα πράγμα, σαν κρίση υποταγής {εγώ το λέω έτσι, δεν ξέρω πως αλλιώς} η οποία εκδηλώνεται σωματικά και ψυχολογικά.
Σωματικά ξεκινά με σταδιακή χαλάρωση του κορμιού, στην αρχή δεν κινούμαι για να μην τον ενοχλήσω ενώ εμπνέεται, κανα δυο φορές με έχω πιάσει να προσέχω και πως ανασαίνω, μην και...
Μετά όσο προχωρά το δέσιμο τόσο χαλαρώνω, και μετά..μπαμ..θα έρθει ένα έντονο τράβηγμα ή η στιγμή που θα σηκωθώ στον αέρα και εκεί όλα μου τα νεύρα τσιτώνονται, και πρέπει αυτή τη φορά να αφαιθώ τελείως, και απότομα, όχι σταδιακά όπως στην αρχή, για να καταφέρω να χαλαρώσω και να μην νοιώθω την πίεση των σχοινιών άβολη. Μόλις παραδωθώ τελείως δεν νοιώθω καν πότε ξεκινά μούδιασμα ή πόνος..συνήθως μου το θυμίζει Εκείνος.

Ψυχολογικά στην αρχή με πιάνουν οι ντροπές μου, αυτό το στέκομαι μπροστά Του ακίνητο εκτεθειμένο και περιμένω, κάπως έτσι νοιώθω και πριν με πονέσει, η διαφορά εδώ είναι οτι όταν πέσει το πρώτο χτύπημα, με τη μία το μυαλό μου θα σκεφτεί άλλο πράγμα ( δεν αναλυω είναι για άλλο νήμα) . Στο δέσιμο λοιπόν, δεν έχω κάτι απότομο να μου σταματήσει τις όποιες ανασφάλειες ή την αίσθηση του θηράματος πριν το αττακ..η "επίθεση" είναι αργή.. πλησιάζει, αγγίζει λίγο, φεύγει, φέρνει σχοινί, Τον βλέπω είναι μπροστά μου, τώρα δεν τον βλέπω..είναι πίσω, τον νοιώθω με ακούμπησε (τι καλααα) τώρα αργεί πού είναι;
Αυτό το παραπάνω με τρελαίνει..και αυτό είναι που με κάνει να ξεχνάω το σώμα μου, ώστε να μπορεί να χαλαρώσει..γιατί όλη μου η ενέργεια πάει σε Εκείνον.
Μετά..το απότομο, το σήκωμα, το τράβηγμα .. εκεί πάντα (από όσο μπορώ να θυμηθώ) είναι πολύ κοντά μου, ή θα μου λέει κάτι στο αυτί ή θα με κρατάει, ή θα Του μιλήσω (σπάνια μιλάω εκείνη την ώρα) αλλά εκείνη τη στιγμή μου βγαίνει, πάντα κάτι..νοιώθω τσίτα αυτά τα δευτερόλεπτα, ξαφνική και πλέον χρειάζομαι να την βγάλω προς τα έξω, με ήχο, με άγγιγμα με κάτι..!
Και μετά πάμε ξανά..ηρεμία, κρέμομαι, αφήνομαι εκεί πια δεν είναι κοντά μου, είμαι μόνη μου. Συνήθως τον βλέπω, μακριά μου, να με κοιτάει, κάτι φορές αράζει απο κάτω, πιο πέρα, απέναντι..όπου.. εκεί νοιώθω τελείως μα τελείως πετ Του. Ίσως μου βγαίνει και κάτι σαν παράπονο; δεν ξέρω πως να το πω .. είναι σαν να νοιώθω όλες τις φορές που ένοιωσα την υποταγή μου για εκείνο το διάστημα, να μαζευονται να με "πνίγουν" και τελικά να ξεχειλίζουν.
Δεν μου έχει βγει να κλάψω, αλλά έχω νοιώσει αυτό το μούδιασμα σαν να εκλαιγα ώρες πριν και μόλις να σταμάτησα. Εκεί είναι που χάνομαι τελείως, αφήνω σώμα, αφήνω μυαλό, νομίζω κλείνω και τα μάτια αρκετές φορές, δεν Τον έχω ρωτήσει, αλλά νομίζω ναι γιατί δεν Τον θυμάμαι σε όλες τις φάσεις συνέχεια, κάποια στιγμή μου μιλάει, με ρωτάει κάτι, μου θυμίζει αν μούδιασα..

Και πάλι αν "ξυπνάω" γίνεται γιατί μου το λέει..

Με τον πόνο, με τα μαστίγια με το ξύλο μου βγαίνει αυτό το "λιώσε με, κατέστρεψε με θα κάτσω γιατί είμαι δικό σου, σου δείχνω τώρα , αυτή τη στιγμή, οτι είμαι"

Με το δέσιμο, μου βγαίνει αυτό το " θυμάσαι όλες τις στιγμές που ένοιωσες δικό Του; μαζεψέ τες, άστες να τις πάρει, όσες πάρει, για όσο"