Πως ορίζεται;

@Guruni @gaby

1. Από πού συνάγεται πως μόνον ο ένας δίνει (εν προκειμένω το πάνω χέρι)..? Δεν συνάγεται εκ των συμφραζομένων.
2. Εξάρτηση... Μμμμ... Βαρειά κουβέντα!
Σε μερικά άτομα αρέσουν αυτά.
[Γαμώ τη φαντασίωση, ιδιαίτερα στο ρομέικο, έχω διατελέσει εργασιομανής και ξέρω.
Εξ όνυχος τον λέοντα, δεν λέω, αλλά μικρός είχα πέσει στη μαρμίτα και δεν μού δίνουν, οπότε το χαρίζω/επιστρέφω κυριολεκτικά και μεταφορικά.]
Η εξάρτηση όμως δεν περιλαμβάνει ούτε comprehension ούτε understandment.

 

Η μόνη περίπτωση να μη συναχθεί εκ των συμφραζομένων είναι να έχει προλάβει ο αναγνώστης να μπει και αυτός στη φαντασίωση. Αν δεν έχει μπει στη φαντασίωση, το πάνω χέρι μπορεί άνετα να είναι και ο Μπετόβεν - πληροί τις προϋποθέσεις του #21. Ο οποίος μόνον δίνει, για ευνόητους λόγους, ας μην φύγει προς αυτή την κατεύθυνση η φαντασίωσή μας…

 

Δεν έχετε άδικο στην αίσθηση που αποκομίσατε, παρόμοια συζήτηση είχα και χθες αργά με δικό μου άνθρωπο και εισέπραξα την ίδια ακριβώς με αυτήν που νιώσατε κι εσείς, άρα εκ προοιμίου να πω 'mea culpa'.

Ναι, η αλήθεια είναι ότι οι αρχές αυτές, θεωρητικά διέπουν μία λειτουργική σχέση οποιασδήποτε μορφής, αλλά μάλλον θα φταίει η αντίληψή μου ότι δεν διαφέρουν οι D/s και M/s σχέσεις από τις υπόλοιπες ως προς τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά και πήρα σβάρνα και ανέφερα όλα όσα θεωρώ ουσιώδη για να είναι λειτουργικές οι -οποιουδήποτε τύπου- σχέσεις.
Η ισοτιμία είναι για να ξεμπερδευτούμε, έστω σχηματικά θέτοντας σε συνολικότερο επίπεδο ως ανώτερο ον το Κ και ως φύσει κατώτερο το υ.
Είμαι της άποψης ότι η συμφωνημένη ασυμμετρία τους, αφορά το λειτουργικό της σχέσης τους και ότι δεν σχετίζεται με τον προσδιορισμό γενικότερα του πνευματικού επιπέδου του Κ ή του υ. Θεωρώ ότι η ισχύς δεν συνεπάγεται απαραίτητα και πνευματική ανωτερότητα, ούτε και θα έπρεπε, γι΄αυτό ενέπλεξα την έννοια της ισοτιμίας. Είμαι Κ, είμαι πιο πάνω, ασκώ εξουσία, παίρνω αποφάσεις, κάνω αυτό που θέλω, αλλά αναγνωρίζω στο υ το τεκμήριο της ισοτιμίας. Είναι επειδή το συμφωνήσαμε ότι θα είναι έτσι, δεν θεωρεί κανείς το υ κατώτερου πνευματικού επιπέδου, εκεί ήθελα να εστιάσω, ίσως με λάθος τρόπο.
Εκεί που δεν εστίασα αρκετά και είναι λάθος μου, είναι η ασυμμετρία την οποία θεώρησα ως υπεραναλυμένη και δεδομένη. Η ασυμμετρία είναι η διαφορετική κατανομή ισχύος και ελέγχου σε μία από τα πριν δομημένη τοιουτοτρόπως σχέση, ώστε ένας από τους δύο να έχει τον έλεγχο του άλλου και της ίδιας της σχέσης, πάνω σε ένα ήδη προσυμφωνημένο πλαίσιο, το οποίο μπορεί να ποικίλει από την σεξουαλική απόλαυση που απορρέει από αυτό, έως μία καθολική κατίσχυση του Κ πάνω στο υ και το σύνολο της ζωής του.
Ασυμμετρία είναι και ο έλεγχος του οργασμού, ασυμμετρία και ο έλεγχος της ζωής και των επιλογών του υ. Το πόσο και που απλώνεται ο έλεγχος, διαφέρει ανάλογα με τους συμμετέχοντες και το υπόβαθρο μίας σχέσης, τον χρόνο που είναι μαζί και τις ανάγκες τους, που μπορεί να διαφέρουν κι αυτές, από φάση σε φάση μίας μακροχρόνιας σχέσης.

Κι επειδή το θίγουμε και σ΄αυτό το επίπεδο, αναρωτηθείτε γιατί οι σχέσεις στον χώρο δεν επιβιώνουν και τα ζευγάρια/σχήματα (ακόμη πιο δύσκολα) που είναι πολύ καιρό μαζί, σε λειτουργικές σχέσεις μετριούνται στα δάχτυλα.
Εγώ πιστεύω ότι επειδή ακριβώς δεν υπάρχει ουσιαστική συμφωνία στον ορισμό και στο επίπεδο της ασύμμετρης σχέσης, επειδή η συναίνεση δίνεται ασαφώς, ή ''στο πόδι'', ξεκινάνε με ενθουσιασμό και πάθος, ξεφουσκώνουν εύκολα στην πορεία, ακριβώς γιατί υπάρχει αδυναμία συναντίληψης περί του ''ποιο D/s ή M/s προτείνω εγώ'', ''ποιο είσαι σε θέση να ακολουθήσεις εσύ'', ''πως θα συνεννοηθούμε πολυεπίπεδα δύο άνθρωποι που λειτουργούν με γνώμονα τις προσωπικές τους επιθυμίες και όχι ο ένας τον άλλον''.

Και σαφώς ο πανωχεράς όπως λένε εδώ οι αγαπητοί φίλοι θα ορίσει το πλαίσιο, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν τελειώνει η ιστορία εκεί.
Ο ορισμός του πλαισίου και της ασυμμετρίας, είναι μάλλον μόνο η αρχή μίας σχέσης. Μου έχει τύχει καναδυό φορές να είναι όλο το έργο συναρπαστικό, αλλά εκεί στην ασυμμετρία να τα χαλάμε, γιατί άλλος θα έπρεπε να έχει το πάνω χέρι κι άλλος το είχε εν τοις πράγμασι, οπότε ναι, πρέπει να το αναφέρουμε πριν και πάνω απ΄όλα, αλλά καλό είναι η θεωρία να συμβαδίζει με την πράξη γιατί παίζει και το άλλο με τα πολλά κεράσια και το μικρό καλάθι.

Τα χιλιόμετρα και η ανηφόρα της σχέσης, είναι η ουσία της.
Έτσι πλάθεται ουσιαστικά κι έτσι δυναμώνει μέσα στον χρόνο, γι αυτό ανέφερα και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που θεωρώ ζωτικής σημασίας για να τσουλήσει ομαλά το σχήμα μέσα στον χρόνο.

Κι εκεί, όλοι πρέπει να βάλουν το χεράκι τους, Κ και υ, M και s, Τ και b, για να ευδοκιμήσει μία τέτοια σχέση και να μην πάει άπατη και άκλαφτη, ο καθένας με τον τρόπο του και στο μέτρο των δυνατοτήτων του, ανάλογα με το πλαίσιο που έχει συναποφασιστεί από κοινού, ψύχραιμα και με καθαρό μυαλό, αθόλωτο από τις εκατέρωθεν επιθυμίες και τους ευσεβείς του πόθους.

ΥΓ [ Διατάζω-υπακούς=καυλώνω-καυλώνεις=D/s ] ναι, οκ, αυτή είναι η βασική εξίσωση, αλλά για να είναι η εικόνα σωστή για μένα, θέλει και τα υπόλοιπα, γιατί χωρίς αυτά, δύναται να είναι ένα roleplay της κακιάς (και αναθεματισμένης) ώρας, ή ένα αλλόκοτο πράγμα, σαν reality game μέσα στην ζωή. Αντίθετα για μένα, μπορεί και να είναι μία εξαιρετικά ολοκληρωμένη και χορταστική σχέση για όλους, πολύ πέρα από την κρεβατοκάμαρα και το ανυπέρβλητο, υπέροχο καυλαντίζειν, στην κατεύθυνση μίας ολοκληρωτικής ηδονής που διέπει κάθε έκφανση της σχέσης, μεταξύ ανθρώπων που τους ενώνουν κοινά πάθη και επιθυμίες και μία σαφής συμφωνία που τους δίνει ηδονή, χαρά και πληρότητα, τους φέρνει πιο κοντά στον ορισμό της ευτυχίας.

 

Προσωπικα θεωρώ το ερώτημα άτοπο.
Ο ελευθεριάζων και ελευθεριακός χαρακτήρας δεν είναι δυνατόν να αφαιρεθεί από το BDSM.
Αφενός μεν είναι απαραίτητος προκειμένου να επιτευχθεί το επιθυμητό είδος και επίπεδο των Κ/υ σχέσεων (T/B-D/s-M/s) μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον όπου αυτό το είδος σχέσεων θεωρείται τουλάχιστον politically incorrect, όπως είναι το κοινωνικό περιβάλλον των αναπτυγμένων δυτικών κοινωνιών.
Αφετέρου εμπεριέχει το πρόταγμα της ελευθέρα βουλήσει συναίνεσης, κάτι που διαφοροποιεί αμετάκλητα τις εν BDSM Κ/υ σχέσεις από το σχεσιακό-συζυγικό μοντέλο του 50 και εκείθεν.

Αυτό που περιγράφεται στο άρθρο είναι ένα είδος Κ/υ σχέσης απο την στιγμή που υπάρχει συναινετική και συμπεφωνημένη ασυμμετρία.
(αν και μάλλον χρώματος ροζουλί...σε σοβαρά παραπτώματα spanking???... μπρρρ, τρέμουν οι γλουτοί μας).
Εαν πχ στην φράση της @kinsha no onna που παρατίθεται παρακάτω, αντικατασταθεί το K/υ με το domestic discipline, υποθέτω πως ακόμα και η (nobody) αρθρογράφος δεν θα είχε αντίρρηση.
Όσο για το ότι η αρθρογράφος δεν θεωρεί πως το dd έχει σχέση με το BDSM, ποσώς θα πρέπει να μας απασχολεί διότι δεν το τεκμηριώνει πουθενά και με κανέναν τρόπο. Πρόκειται περί αυθαίρετης άποψης, μην μας περάσουν και για τίποτε ανώμαλους...
Νισάφι, λέω, με τον αμερικάνικο πουριτανισμό του "χριστιανισμός και spanking" (όπως μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει αν ψάξει το θέμα dd στο διαδίκτυο).

 

Αυτό με τση φαντασιώσεις και τα διάφορα φαντασιακά πάντα με άρεζε.
Ως λέξεις και έννοιες τείνουν να γίνουν ένα είδος ερμηνευτικής πανάκειας σχεδόν για οτιδήποτε.

Οι άρθρωπες ξεχνάμε πως ένα τεράστιο μέρος της αντίληψης/συνειδητότητας/αυτογνωσίας, πείτε το όπως θέτε -πείτε το, είναι βαθειά χωμένο στο φαντασιακό μας. Και φυσικά δεν κομίζω γλαύκαν ες Αθήνας, λέγοντάς το.
Τα όποια πλαίσια αντιλαμβανόμαστε πως δημιουργούνται, από τον όποιονα (και μας τους ίδιους προφανώς), στη πραγματικότητα καλύπτουν την (φαντασιακή μας [?]) ανάγκη να ορίζουμε τα του οίκου μας (διάβαζε γκλάβα μας) με την ίδια λογική που φκιάνουμε μια στάνη, ένα κατάλυμα, ή ένα πιρούνι -με αυτή την σειρά ακριβώς, SOS, θα πέσει και στις εξετάσεις, να προσέχετε).

Τυπική μηχανιστική προσέγγιση στην αντίληψη του περιβάλλοντος όπως το βιώνουμε.
Στη πραγματικότητα το οποιοδήποτε πλαίσιο αυτοδημιουργείται μεταξύ ατόμων από την στιγμή που οσμώνονται/επικοινωνούν.
Ένα μικρό κομμάτι του πλαισίου αυτού γίνεται αντιληπτό και από τους δυο. Το υπόλοιπο απλά μας ξεπερνάει, αλλά επειδή ως θηλαστικά θέμε να ορίζουμε χώρους δράσης σαν σκυλιά που κατουράνε ένα πράμα, το ονοματίζουμε και τού βάζουμε και μερικά λόγια να βολευόμαστε και να βαυκαλιζόμαστε πως το φτιάκαμε.
Σιγά μην γινότανε κάτι διαφορετικό στο βουδουσουμού, λοιπόν. Δεν γιένεται, μάνες μου σάς λέω, δεν γιένεται..!

Αυτό που ορίζεται δηλαδή ως πλαίσιο είναι αυτό που λέμε χτίσιμο κοινού κώδικα, κι ας πάει και το παλιάμπελο, βάζοντας κάποιονα να κρατάει το ίσο στην ερμηνεία του κώδικα, κατά περίσταση.
Στο βαθμό λοιπόν, που έτσι αντιλαμβανόμαστε τα πράματα κι έτσι λειτουργούν, καλά καμωμένο είναι, και άπασαι αι κουβένται καλά κάνουν και κρατούν -ας κρατήσουν οι χοροί.
Νάχει και κάτι να κάνει ο άρθρωπας που βάλαμε να κρατάει το ίσο στην ερμηνεία του κώδικα και να χαιρόμαστε εβριμπάντι.

[Με λίγα λόγια, μυριζόμαστε πως αυτό που θέλουμε και μπορούμε είναι ωραίο πράμα, το κάνουμε ένα πακέτο που είναι "μπάρα μπολύ ωραίον", το φέρνουμε στα μέτρα μας δηλαδής, και μετά κοπροσκυλιάζουμε διανοητικώς και καμαρώνουμε και καρπωνόμαστε εν γένει. Λέγεται και ιστορία τ' ανθρώπινου κοινωνικού πολιτισμού και είναι εξαιρετικόν ανάγνωσμα, όπως και να το δεις κι έχει και μπόλικη πλάκα και κλάμα πιο πολύ].

Απέ την άλλη μεριά, αν το "βλέπεις" το πράμα, ας πούμε, λίγο πιο έτσι (τι κάνω ο άρθρωπας για να μη φκιάνω αγκάθια) γνωρίζεις τι πα να κάνεις, πώς να το κάνεις και πόσο σένιο ή όχι είναι αυτό που θές να κάνεις (οι μαλακίες που φκιάνουμε εντάσσονται στο δοκιμή και λάθος -χωρίς λάθη δεν πάει το πράμα), δεν βαυκαλίζεσαι και έτσι δεν κολυμπάς πλάτσα-πλάτσα σαν τση επιπλέουσες γριές-σημαδούρες που δεν κουνάνε ούτε από τσουνάμι, κάνεις και μιαν απλωτή ρε παιδί μου, και καμιά βουτιά άμα λάχει. Δίνεις, παίρνεις και μια χαρά.

Και για να επαναληφθώ άλλη μια φορά. Το βουδουσουμου είναι προσδιορισμένο στην "τυπική μηχανιστική προσέγγιση στην αντίληψη του περιβάλλοντος όπως το βιώνουμε", πα να πεί ένα κάποιο τμήμα αυτού που μπορούμε να αντιληφθούμε (όχι απαραίτητα να κατανοήσουμε, ναι [ ? ] - ο γράφων δεν εξαιρείται)... Στη βάση αυτή ακόμα κι ένας μπόμπιρας θα μπορούσε να είναι ο ερμηνευτής, γαμούνε τα μπομπίρια στην παπαγαλία σήμερις.

Στενός ο κορσές, με σφίγγει στα β'ζά, δεν θα πάρω, φχαριστώ.
Κατανοώ όμως πλήρως τα παιδγιά που τση αρέζει ο κορσές, όλα τα παιδγιά καλά είναι, άλλωστε..!
Και τση μιλάω και γκαβέ πίνουμε, και καμιά παρόλα και δυο λέμε, και παίζουμε, και βόλτες πάμε, απ' όλα.
Κι αυτό μια χαρά είναι...

Τα σέβη μου στην ομήγυρη...

 

@cadpmpc
είστε συχνά και γενικά εύστοχος (κι όχι μόνο μηχανιστικά)
ο κυνισμός παράγεται απ την υπεροψία της βεβαιότητας ύπαρξης μονοσήμαντης απάντησης
ο πλάτωνας κι ο παύλος, σίγουροι οτι (οφείλουμε να) έχουμε μοναδικούς στόχους, μας έπεισαν ( ; ) οτι μπορούμε να ιαθούμε από κάποια οιωνεί αρρώστια (!)
αντί να θεραπεύουμε τη θέασή μας
οι μέθοδοι μας (όπως το κατούρημα) μας χαρακτηρίζουν, δεν μας ενοχοποιούν.

 

Εχω μια ψιλο υποτροπη ελπιζω να βγω αυριο κ να σας πω. Φιλακια all.

 

@Guruni ευχες για ταχεια αναρρωση.

Το πλαισιο δημιουργειται ''αυτοματα'' μεσω της επικοινωνιας και της αλληλεπιδρασης.
Κατ'εμε οι ορισμοι ειναι περιττοι.
Κι αυτο γιατι οι συνθηκες ειναι μεταβαλλομενες(χωρις προσημο).

 

Για τον Πλάτωνα με βρίσκεις σύμφωνο, για τον άλλονα, θεωρώντας τον πρώτιστα πολιτικό με αρκούντως στρατηγικό μυαλό κι εξαιρετικό τακτικιστή, διατηρώ σημαντικότατες αμφιβολίες, χωρίς να τον υποτιμώ, κάθε άλλο.
_____________________________
Χαριτολογώντας το δημοσίως ουρείν επιφέρει τα δέοντα ποινικώς...

 

ο άλλος απλά το έκανε και χρηστικό

 

Elλληνόφωνος, εβραϊκής καταγωγής και δόγματος, Ρωμαίος πολίτης, ο συνδυασμός που σκοτώνει, τι να σού έκανε κι αυτός.
Tridimensional marketing approach and implementation το λένε σήμερα... Ή κάπως έτσι, τεσπά...
Μού φαίνεται πως ούτε οι γκουρού μαρκετίερ το έχουν πάρει καν χαμπάρι ως σήμερα...