Αναρωτιέμαι πόση σημασία έχει ο πόνος

εγω δεν μπορώ να απαντήσω ποιητικά...
παρόλα αυτά μπορώ να πω με βεβαιότητα πως ο πόνος έχει τόση σημασία όση του δώσουμε εμείς.
τα συναισθήματα είναι ζωντανά όταν τα θρέφουμε.
όσο πιο πολύ τόσο πιο δυνατά και απαιτητικά γίνονται.
έτσι λοιπόν όταν εισαι σαδιστής, μαζοχιστής η σαδομαζοχιστής μπορείς να κοιμήσεις την επιθυμία για πόνο... Αλλά ως ποτε;
Αν αρχίσεις όμως να ταΐζεις την επιθυμία σου για πόνο τότε είναι στην κρίση σου και στην συνείδηση σου το που θα φτάσεις...
SSC η RACK;;;;

 

Και ένα δεύτερο με τίτλο

Θέσπις

Αδιόρατο το απάνθισμα μας τόρνεμα
Πολυτλήμων και τα πρόδηλα, διττή
του χαμού το πάχεμα, οπή
Μήπως; προπολίδα;
μειράκιο, το δουκάτο

 

Αναρρωτιεμαι για τη συνεχεια.
Θα ειναι τετοια?



η τετοια?


ΒΑΟ, ΓΑΟ, ΔΑΟ

Ζινώντας αποβίδονο σαβίνι
κι απονιβώντας ερομιδαλιό,
κουμάνισα το βίρο τού λαβίνι
με σάβαλο γιδένι τού θαλιό.

Κι ανέδοντας έν' άκονο λαβίνι
που ραδαγοπαλούσε τον αλιό
σινέρωσα τον άβο τού ραβίνι,
σ' έν' άφαρο δαμένικο ραλιό.

Σούβεροδα στ' αλίκοπα σουνέκια·
μεσ' στ' άλινα που δεν εσιβονεί
βαρίλωσα σ' ακίμορα κουνέκια.

Και λαδαμποσαλώντας την ονή,
καράμπωσα το βούλινο διράνι,
σαν άλιφο τουνέσι που κιράνει...
Ν. Λαπαθιωτης

η τετοια?

 

Ατυχήσαμε όλοι, νομίζω. Ο Εραστής είναι αυτός που ξέρει να φεύγει την κατάλληλη στιγμή και αυτό είναι κάτι που δεν παλεύεται από τον άλλο που έμεινε με την ατάκα πριν την ξεστομίσει και ίσως πριν καν την σκεφτεί, φαίνεται το ίδιο συμβαίνει και με τον ποιητή.

Μ αρέσει που άνοιξα το νήμα να διαβάσω τπτ για τον πόνο!  

 

Διάβασα μια φορά δεν ολοκλήρωσα.. Ως προς τι η γραφή σου που προσποιείται; θες να μου αποδείξεις πως πήρες στο σχολείο 10; Η να με κεντήσεις μα αναρίθμητα παράγωγα και γνωμικά από όσα έχεις διαβάσει.. Γνωρίζεις για τις κλίκες γνωρίζεις για τους ανθρώπους εκείνους τους ψευτικους.. Δύο μέρες διάβασα το φόρουμ και αν προσέξεις ανοίξεις τα μάτια σου θα δεις καθαρά την κλικαρια την βλακεια που πάνε να περάσουν μερικοί άνθρωποι.. Προσπάθησες να μου κάνεις μαθήματα γραφής και εγώ σου εύχομαι κάποτε να θαυμάζεις ένα βιβλίο σου στα βιβλιοπωλεία μα πάνω από όλα γιατί αυτό είναι φθηνό να μην πληρώσεις για να συμβεί και τουλάχιστοννα σου πει κάποιος ένα μπράβο.. Αν θες σε περιμένω στο αγκίστρι να μου μιλήσεις για σένα.. Και αν όχι στείλε μου να σου στείλω μερικά βιβλία μου.. Σου απάντησα ανθρώπινα δεν ήθελα να κάνω παιχνίδια με τις λέξεις γράφεα του πόνου

 

Έχω ένα μικρό κουτί που πάντα μέσα του κάποιον σφάζουν.
Λίγο πιο μεγάλο από κουτί παπουτσιών. Λίγο πιο άχαρο από κουτί με πούρα. Δεν ξέρω ποιος, δεν ξέρω ποιον, μα κάποιον σφάζουν. Και ήχος δεν ακούγεται (εκτός από τις φορές που ακούγεται). Το τοποθετώ στη βιβλιοθήκη, στο τραπέζι όταν θέλω να περνώ τις ώρες μου κοιτάζοντάς το, μακριά από τα παράθυρα να μην το κιτρινίσει ο ήλιος, κάτω από το κρεβάτι μου όταν θέλω να νιώσω άτακτος. Μέσα του κάποιον σφάζουν, ακόμη και όταν στο σπίτι μας έχουμε γιορτή, ακόμα και την Κυριακή, ακόμα και όταν βρέχει.
Όταν βρήκα το κουτί –δε θα πω πώς, δε θα πω πού–, το έφερα με ικανοποίηση σπίτι. Την ώρα εκείνη νόμιζα πως θα άκουγα τον ήχο της θάλασσας. Όμως, εκεί μέσα γίνονται σφαγές.
Άρχισε να με αρρωσταίνει η φασαρία, η γνώση των συμβάντων, τα γεγονότα μέσα στο κουτί. Η παρουσία του άρχισε να με αρρωσταίνει. Έπρεπε να δράσω, να απελευθερωθώ, να ηρεμήσω, να κάνω ένα μπάνιο. Αποφάσεις έπρεπε να παρθούν.
Έτσι, το ταχυδρόμησα σε έναν φίλο˙ έναν φίλο που έχω μόνο για να του κάνω δώρα. Τύλιξα το κουτί με αθώο πολύχρωμο χαρτόνι, έδεσα το χαρτόνι με αθώα πολύχρωμη κορδέλα. Μέσα στο κουτί με τα γράμματα υπάρχει ένα κουτί και μέσα στο κουτί αυτό κάποιον σφάζουν. Στο γραμματοκιβώτιο περιμένει να φτάσει στα χέρια ενός φίλου. Μια φιλία που συντηρώ απλώς για να κάνω δώρα. Αυτό προς το έγραψε; Μαϊμού..

 

Κατανοώντας την σημασία του πόνου , κατανοείς και την ελευθερία σου....

 

Μπας και το κουτί το λεν Μορμολη;

 

http://www.poiein.gr/archives/16497

 

Αυτό πόνεσε...