Τι δικαιούται να μάθει ένα υ, σ;

Στο <υποψηφιο> κ ναι δικαιουται να τις κανει

Οχι δεν ειναι απαραιτητο να παρει απαντησεις

Αν δεν παρει απαντησεις τα συναισθηματα αφορουν τον καθε ενα μας ξεχωριστα δεν ειμαστε ολοι ιδιοι

Ενας κ μπορει να δωσει τις απαντησεις που θελει και μπορουν να αφορουν τη σχεση τους για εμενα καθε σχεση πρεπει να ξεκιναει με ειλικρινεις απαντησεις σε καθε απορια του
<υποψηφιου> υ

Αν το υ προσπαθει να διασταυρωσει τις απαντησεις σημαινει οτι δεν εμπιστευετε το κ αρα γαμασε τα ...

 

Δευτερολογώντας, κάνω την ερώτηση:
Εσείς θα θέλατε να ξέρετε κάθε λεπτομέρεια για έναν Κ πριν ακόμα ξεκινήσει μία σχέση?
π.χ. το τι έχει κάνει με άλλες στο παρελθόν του?
Και εάν ναι, θα λέγατε και εσείς τα πάντα (ειλικρινώς) στις αντίστοιχες ερωτήσεις του?

 

Γιατί όχι; Προσωπικά δεν έχω θέμα να απαντάω σε οτιδήποτε. Στην προκειμένη δεν μιλάμε για παρελθόν όμως, μιλάμε για κάτι που έχει τωρινή ισχύ (π.χ. γάμος). Θεωρώ απίστευτη μαλακία κάποιος να το κρύψει αυτό.

 

Θελω ..ή μαλλον δεν θελω απλως, το χρειαζομαι (για να μπορω να διαχειριστω την οποια κατασταση εκεινη την στιγμη ή αργοτερα εαν χρειαστει). Το αντιθετο κλονιζει την εμπιστοσυνη μου, επιπροσθετως μου δημιουργει προβλημα συναισθηματικης φορτισης . Υπερευαισθητη γαρ.  
Εννοω θεματα που αφορουν και τους δυο μας (τα υπολοιπα ειναι στην διακριτικη του ευκαιρια -πχ επαγγελματικα κτλ- δεδομενου οτι δεν ειμαι αδιακριτη)
Ναι, λεω παντα... τα παντα χωρις περιστροφες. Το συνηθες να με κρινουν ή και να με κατακρινουν, never mind i'll keep walking  

 

Για μένα φυσικά και δικαιούται να κάνει και να πάρει όσες απαντήσεις επιθυμεί ή χρειάζεται το υποτακτικό μέλος από το κυρίαρχο, όπως και ο οποιοσδήποτε άλλωστε.
Εϊναι άνθρωπος και έχει κάθε δικαίωμα. Όπως όμως φυσικά άνθρωπος είναι και το έτερο μέλος και έχει κάθε δικαίωμα επίσης να αρνηθεί να απαντήσει.

Σε περίπτωση που το κυρίαρχο μέλος επιλέξει τελικά να μην απαντήσει ή δώσει απάντηση "δεν σε αφορά", εκεί δεν υπάρχει κοινή συνισταμένη συναισθημάτων. Είναι όπως νοιώσει κανείς φαντάζομαι χωρίς να υπάρχει ορθό ή ακατάλληλο συναίσθημα.
Δεν έχω υποτακτική ιδιοσυγκρασία, αλλά σε περίπτωση που με ενδιέφερε κάποιο άτομο και το ρωτώ κάτι, και αποφασίσω σε περίπτωση άρνησής του να απαντήσει να πειθαρχήσω τη φυσική μου τάση και να μην του πω κανένα "αν δεν λάβω απαντήσεις ξέχνα το και αντίο",
θα διερευνούσα γιατί δεν απαντά.
Δεν με σέβεται οπότε δεν έχει κίνητρο να μοιραστεί κάτι μαζί μου πέραν πχ. της ζωώδης κάβλας του?
Δεν με εμπιστεύεται επειδή δεν είναι σίγουρο το άτομο αυτό ακόμα για μένα?
Δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του πώς θα πάρω τις απαντήσεις του και προτιμά να κρύψει την ανασφάλειά του πίσω από προβολή απολυτότητας?
Είναι από φύση και χαρακτήρα αυνεσταλμένο το άτομο αυτό και απλώς πάντα χρειάζεται τον χρόνο του?
Κάτι άλλο?
Το σίγουρο είναι ότι αν κάποιο άτομο με ενδιέφερε αληθινά δεν θα άφηνα φυσικά μία απλή άρνηση να σταθεί εμπόδιο στο να διεκδικήσω σχέση μαζί του αλλά όμως μαθαίνοντας όσα θέλω και χρειάζομαι να γνωρίζω.
Εναλλακτικά μπορώ να ενδώσω αρχικά και στη συνέχεια σταδιακά να μάθω όλα όσα θέλω.

Αν εμένα προσωπικά ένα υποτακτικής ιδιοσυγκρασίας άτομο που με ενδιαφέρει με ρωτήσει πράγματα που δεν θέλω να απαντήσω,
θα του αρνηθώ ευθέως αλλά ευγενικά, και για να μην του θίξω την εμπιστοσύνη στον εαυτό του θα του περιγράψω ότι ο λόγος άρνησής μου να απαντήσω έχει σχέση με εμένα και όχι με εκείνο, συστήνοντάς του να κάνει υπομονή αν θέλει να λάβει τις απαντήσεις που επιθυμεί.
Για μένα ανεξαρτήτως λοιπών χαρακτηριστικών οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πάνω απ΄ όλα αυτό που λέει η λέξη: ανθρώπινες σχέσεις. Πρέπει να χαρακτηρίζονται από αμοιβαίο σεβασμό και συναίνεση κατ΄ελάχιστον.

Αν το υποτακτικό άτομο αντιδράσει τότε θα του επαναλάβω ότι δεν πρόκειται να πάρει τις απαντήσεις που θέλει από εμένα ό,τι και να κάνει, δηλαδή ΟΧΙ σημαίνει ΟΧΙ και ΤΕΛΟΣ.
Δεν θα με πείραζε πάντως καθόλου μία τέτοια επιμονή καθώς είναι δικαίωμα του καθενός να αντιδρά όπως νοιώθει, αλλά οι αποφάσεις μου, ειδικά εκείνες που αφορούν εμένα τον ίδιο, πρέπει και γίνονται σεβαστές και αυτό δεν είναι προς συζήτηση.
Αν του αρέσουν οι αποφάσεις μου έχει καλώς. Αν όχι και πάλι έχει καλώς και ο καθείς τον δρόμο του.

Αν ανακαλύψω ότι το υποτακτικό άτομο δεν πτοήθηκε από την άρνησή μου, αλλά καθώς δεν είχε φυσικά τη δύναμη να μου επιβάλει να του δώσω απαντήσεις επέλεξε έμμεσες προσεγγίσεις για να ικανοποιήσει την περιέργειά του, θα καμάρωνα για αυτό το άτομο και θα κολακευόμουν για τον ενδιαφέρον του.
Αυτό δείχνει χαρακτήρα με θέληση και αποφασιστικότητα, με εσωτερική "φωτιά", κάτι που δεν το θεωρώ και τόσο πολύ χαρακτηριστικό ενός ατόμου με υποτακτική ιδιοσυγκρασία, εδώ που τα λέμε.
Αλλά είναι ωραίο, ενδιαφέρον και πολλά υποσχόμενο σαν συμπεριφορά, με τους σωστούς χειρισμούς πάντα.

Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, για μένα, γίνεται το εξής:

- Αν αυτά που διερευνά δεν με πολυνοιάζει να τα κρατήσω κρυφά θα το τιμωρήσω αυτό το άτομο λέγοντάς του ότι ο λόγος τιμωρίας είναι:
α) η αδιακρισία του που την εκλαμβάνω ως ασέβεια στην απόφασή μου και είναι ασυγχώρητη για μένα οπότε τιμωρείται για να μάθει να σέβεται, καθώς και
β) η ανικανότητά του να κρύψει τα ίχνη του που είναι ασυγχώρητη για τον ίδιο το άτομο αυτό, οπότε τιμωρείται από εμένα για λογαρισμό του για να μάθει να προσέχει.

- Αν αυτά που διρευνά με ενδιαφέρει να μην τα μάθει επειδή τα θεωρώ για μένα προσωπικώς ιερά ή πολύ ευαίσθητα προσωπικά ζητήματα και δεν επιθυμώ αληθινά ή δεν
είμαι έτοιμος να τα μοιραστώ με κανέναν αν πρώτα δεν κρίνω ο ίδιος να το κάνω,
τότε το πιάνω το άτομο αυτό και του εξηγώ ήρεμα αλλά αυστηρά και αποφασιστικά ότι αυτό που κάνει εισβάλλει σε πολύ ευαίσθητα δικά μου εδάφη και με θίγει,
οπότε αν δεν μπορέσει να ελέγξει την περιέργειά του τότε διακόπτουμε οποιαδήποτε σχέση και τραβά ο καθένας τον δρόμο του.
Κοινώς:
"Εσύ μεν καλά κάνεις και θέλεις από τη μεριά σου να μάθεις αλλά το νου σου, αυτά που αναζητάς εδώ είναι πολύ ιδιαίτερα και σημαντικά πράγματα για μένα που δεν θέλω
να μοιραστώ,
οπότε αν επιμείνεις μπορεί στο τέλος να καταφέρεις να μάθεις αλλά τότε εγώ δεν θα θέλω πια να σε ξαναδώ μπροστά μου, οπότε διάλεξε και πάρε".
Ορθά και κοφτά.
Αν φυσικά τα πράγματα που αναζητά να μάθει δεν είναι τέτοιας φύσης που να μπορώ να το εξαπατήσω εγώ ο ίδιος το άτομο αυτό δίνοντάς του ψευδείς κι αόριστες
εφησυχαστικές απαντήσεις για να εκτονωθεί αβλαβώς η περιέργειά του. Επιλογή να κερδίσω χρόνο δηλαδή μέχρι να κρίνω ότι είναι έτοιμο με τα δικά μου κριτήρια κι εγώ
έτοιμος μέσα μου να τα μοιραστούμε, όποτε και αν συμβεί κάτι τέτοιο.

Αυτά από τη δική μου οπτική των πρσγμάτων σήμερα.
Φυσικά τα παραπάνω είναι ρευστά επειδή πάντα στους ανθρώπους και στις σχέσεις τους παίζουν ρόλο συνάμα και πολλά άλλα πράγματα, συχνά μικρά, συγκυριακά και αδιόρατα αλλά ενίοτε καθοριστικά που δύσκολα περιγράφονται επαρκώς σε λόγια ή γραπτά,
και βέβαια με την ηλικία και τη συσσώρευση εμπειριών αλλάζει συνάμα και ο τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων από έναν άνθρωπο, οπότε ό,τι περιγράφτηκε ως τρόπος αντίληψης και αντιμετώπισης αφορά το τώρα αλλά όχι απαραίτητα και το μέλλον.

 

Με τσακωσες εδω! Δυστυχως το κανω αυτο οταν καποιος με ενδιαφερει πολυ. Το θεωρω ομως λαθος, κυριως για μενα.

Εξακολουθω βεβαια να πιστευω οτι εχω δικαιωμα να γνωριζω (αναφερομαι παντα σε θεματα που απτονται του μεταξυ μας σχετιζεσθαι), τωρα εαν το παραχωρω μερικως - κατ εξαιρεση- ειναι αλλο θεμα

Δεν ειχα σκεφτει ποτέ οτι εχει να κανει με την υποτακτικη μου φυση, νομιζα απλα οτι ηταν προσωπικη αδυναμια...

 

Να μάθει, τα πάντα όλα, γιατί όχι..?
Αλλά θέλει να μάθει τι, για ποιο λογο, πώς θα το μάθει, τι έχει κάνει για να το αξίζει (η ίδια ως άτομο) ή να χρειάζεται να το μάθει, πώς θα βεβαιώσει/θεί (η ίδια ως άτομο) πως μπορεί να το μάθει, σε τι θα χρησιμεύσει όταν το μάθει..? Εεεεεεε?

Στην εποχή του παίζω και μαθαίνω, του γιατί μωρή καριόλα δασκάλα έβαλες στο μουνόβγαλμq/σπέρμα μου πολύ καλά και όχι άριστα, ποια είσαι μωρη κάρια εσύ; ποια νομίζεις πως είσαι κλπ, α ν τ ι τ ε ί ν ω το κλασικό "η παιδεία είναι επίπονος και με πόνο κατακτιέται"... Δεν πάτε να διαρρήξετε περί του αντιθέτου τις ζαρτιέρες και να σκίσετε σωβρακα, ισχύει και θα ισχύει εσαεί ακόμα κι αν ανακαλυφτεί η αναίμακτος λοβοτομή.
Και γιατί τα ρωτάει η υ αυτά?

Για κανένα βουδουσουμικό λόγο ακόμα και στο βουδουσουμού επιπέδου τρίλιζα (το παίζω και μαθαίνω να πούμε)...
Το κάνει για τις συνήθειές της, πα να πεί το σύνολο της ασύλληπτης μαλακίας πούχει σωρεύσει στην ενήλικη ζωή της).
Ποιές δηλαδή? (Ισχύει στο 80% τουλάχιστον των περιπτωσεων):
1. Είναι παντρεμένος..?
Ισχυρίζεται η θεραπαινίς πως "δεν είμαι αντροχωρίστρα".
Παπάρια!
Ισχυουν τα: Δεν μπαίνει στο μουνί μου το πουλί που πηδάει την γυναίκα του, τα θέλει ο κώλος του να τον πάω κωλοφεράτζα, θα τον χωρίσω -που είμαι και φετίχα να ψωνάω δοκιμασμένα μοντέλα στον δρόμο.
2. Η δουλειά του κλπ...
Ισχυρίζεται η θεραπαινίς πως η εργασία του είναι ένας ασφαλής δείκτης για οτιδήποτε διγιότι κλπ κλπ...
Παπάρια 2!
Ισχύει το : Η ανασφάλεια σε πρώτο πλάνο. Τελεία. Βάλτε ό,τι σας κατέβει και λίγα λέτε...
3. Το σόι του εν γένει...
Ισχυρίζεται η θεραπαινίς πως το σόι είναι επίσης ένας ασφαλής κοινωνικός δείκτης για την ψυχική υγεία και όχι μόνον.
Παπάρια 3!
Ισχύουν τα του 2 και 3 μαζί κι εκεί που δεν υπάρχουν καν...

Πάμε και από την μεριά του βαρβάτου του πανωχερά. Τα ίδια ακριβώς και χειρότερα σε αντίθετη ανάγνωση..!
Απαντά στις απορίες με :
1. Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή (εννοεί κάτι σε τι κάνει ο κόσμος για να παυτώσει και τι αμαρτίες τραβάω ο κιαρατάς)...
2. Κάτι σε αίμα σπέρμα στεμμα, διαλέξτε 2 από τα 3, στέμμα όμως δεν έχουμε, βολέψου και σκάσε, δικαίωμά μου, τι παραμύθι θες να σου πω το βραδυ, με δράκους ή χωρίς?
3. Το σόι μου είμαι εγώ, εσύ είσαι σούμπα και θα κάνεις ό,τι σου λέω και μην ανακατεύεσαι γιατί εγώ είμαι ο απάνως...

Διάλογος κουφών με παρτούζα ζητούμενα προσδοκίες φαντασιώσεις αφηγήματα και άλλα πουλιά του δάσους. Πολύ ανθρώπινο και συγκινητικόν, ακόμα τους χρωστάνε οι Όμηροι και οι Σεξπήροι του κόσμου τούτου από πριν το βουδουσουμού πάρει αρχικά και πριν πάρει σκλάβο τον Ηρακλέα η Ιόλη να πλένει τα πιάτα με λεοντή ενώ αυτη λάξευε όλισβον εκ ξύλου με το κουζινομάχαιρο και μετά να τον ξαμολήσει μάστορα για το μουτζό της πουκαμισανάφτρας (ας πρόσεχε ο μαλάκας)!

Βέβαια υπάρχει και το 20%. Εκεί τα πράματα είναι πιο ψιλοξεκάθαρα.
3 στα 4 (κ/υ) παίζουν στο μοτίβο του 80%, αλλά στο πιο ελεγκάντ και με φιλτραρισμένη μπρυταλιτέ
1 στα 4 είναι μια χαρά, εσείς πώς είστε, καλά ευχαριστώ και τραβάνε και τα ζόρια τους με τα πάντα όλα και τη πάρτη τους και ό,τι μπορούνε κάνουνε και ψάχνουνε, το αυτόν επιθυμούν και δι' υμάς.

Το ανωτέρω δεν είναι σεξιστικόν ανάγνωσμα, δεν είναι Κοσμοπόλιταν (πολύ θα τόθελα, μα δεν τόχω), θάθελα να το γράψω με πιο πολλά λόγια, αλλά μπότομ λάιν τα πολλα λογια είναι φτώχεια, δεν συνιστά κρίση ή κριτική, βολευτείτε, σας αγαπώ σαν την Μαρία Αλιφέρη και να Ευτυχείτε που έλεγε κι ο μακαρίτης ο Στέας, λάιφ ιζ σιμπλ, μόνο που θέλει και λίγο ζουμί...

 

@katerina δεν ειναι προσωπικα για σενα αυτα που θα πω απλα παιρνω εναυσμα επειδή είναι εξαιρετικά διατυπωμενο, όπως το ειχα κι εγω καποτε στο μυαλό μου.

Να διαχειριστουμε καταστασεις συνεπως να ελεγχουμε και φτανουμε επιτελους στο ζουμι που εχει σχεση και με παραλληλο νημα περι εμπιστοσυνης.

Λεμε εν ολιγοις πως ναι Κυριε θελω να σας παραδωσω ελεγχο και να αποφασιζετε εσεις ΠΛΗΝ θα μου κανετε αναφορα σε 3 αντιτυπα με ποιες υπηρξατε στο παρελθον, με ποιες συναναστρεφεστε τωρα και ποιες λογαριαζετε να παιξετε μελλοντικα για να λεω πως εγω νιωθω μ αυτο ηρεμη,
Και για να μην θεωρω πως ψευδεσθε θελω και πληρη αναφορα για το τι λογαριαζετε να μου κανετε, πως να με εκπαιδευσετε και τι σκεψη περνα απ το μυαλο σας ανα πασα στιγμή.

Ελεγχος και παλι ελεγχος. Μασκαρεμενος. Αλλα ελεγχος.

 

Κατ' αρχήν θεωρώ, ότι ο κάθε άνθρωπος, άρα και υ, έχει κάθε δικαίωμα να ρωτάει σε ό,τι επηρεάζει την προσωπική ζωή του. Όχι μια, αλλά χίλιες μια ερωτήσεις να κάνει. Να ρωτάει ελεύθερα, απενοχοποιημένα. Οι άνθρωποι στη ζωή τους θα απέφευγαν πολλές κακοτοπιές και ταλαιπωρίες, αν απλώς έθεταν τις ορθές ερωτήσεις, αντί να συμπληρώνουν τα κενά με το αυθαίρετο του φαντασιακού τους.

Το πρόβλημα όμως, όταν κάποιος θέτει ερωτήσεις είναι ότι πρέπει να είναι έτοιμος είτε να ακούσει μια απάντηση που δεν θα του αρέσει είτε να μην πάρει καμία απάντηση, πέραν του 'δεν σε αφορά'.

Προσωπικά, δεν δίνω πολύ μεγάλη σημασία στις απαντήσεις, υπό την έννοια, μια απάντηση δεν εμπεριέχει defacto μια αλήθεια, ακόμη και αν είναι ειλικρινής. Αλλά τις ακούω πολύ προσεκτικά και φροντίζω να καταλάβω τί ακριβώς μου λένε. Ακόμη και το 'δεν σε αφορά", το οποίο και δεν με ενοχλεί, ε ί ν α ι μια απάντηση.

Πιο δύσκολα κατ' εμέ, διαχειρίσιμη είναι η απάντηση που δεν μου αρέσει. Ε, εκεί προσπαθώ να την μασήσω και να την χωνέψω, όχι πάντα πετυχημένα, είναι η αλήθεια. Δεν ξέρω τί να πρωτοδιαχειριστώ, το αίμα που μου ανεβαίνει στο κεφάλι και μετά κατεβαίνει στα πόδια, το να μην δείξω ότι μου ήρθε ένα τηγάνι στην μούρη, το να
αποφασίσω πώς να αντιδράσω; Η συνήθης αντίδρασή μου, στη προσπάθειά μου, να μαζέψω τα εντός μου αμάζευτα, είναι ένα παιδικό παιχνίδι, το 'αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα και αγέλαστα'.

Το τελευταίο ερώτημά σας, μπορεί να αφορά μόνο μια σχέση που η εμπιστοσύνη δεν έχει (ακόμη) εμπεδωθεί. Έχω την ισχυρή πεποίθηση ότι είναι μάταιη κάθε προσπάθεια διασταύρωσης της απάντησης που θα λάβω. Από την εμπειρία μου έχω καταλάβει ότι η καλύτερη 'διασταύρωση' είναι η ίδια η ζωή και κυρίως ο χρόνος που εμείς δίνουμε στα πράγματα να κυλήσουν και να μας δείξουν.

 

Ναι δικαιούται

Οχι απαραίτητα. Και οι πιθανοί λόγοι:

Λογος 1: Γιατι για τον Κ δεν είναι υποψήφια
Λόγος 2: Γιατί ο Κ σκεπτόμενος τα ισχύοντα κατά @cadpmpc μετράει αντιδράσεις/συμπεριφορά.

Απο την στιγμή που έχω αποφασίσει για τους δικούς μου λόγους να μην απαντήσω στην "ανάκρισή" της...αν αντιδράσει τότε κόβω επι τοπου την επικοινωνία.

Αν κάνεις σωστές επιλογές δεν φτάνεις ποτέ σε κάτι τέτοιο.

Αν είσαι αρπακολατζής...τότε χορεύεις.

 

@Θρυαλλίς : Το ερώτημά σας τοποθετείται στο χρονικό στάδιο γνωριμίας.
Πριν σας δώσω την απάντησή μου, επιτρέψτε μου κάποιες επισημάνσεις. Η χρήση ουδετέρου γένους για υ.σ. και Κ., αλλά και ο όρος "υποψήφιο", για τον Κ., με ενοχλούν ιδιαιτέρως, τόσο αισθητικά όσο και σημειολογικά.
Αντιπαρερχόμενος τη σημείωση αυτή, απαντώ:
Ο Κ. απλώνει τη τράπουλα στο τραπέζι ανοιχτή. Πόσα και ποιά φύλλα θα ανοίξει, είναι στην απόλυτη διακριτκή του ευχέρεια, σε συνδυασμό με τη προσωπικότητα της σ. που επιθυμεί να κατακτήσει και τις συντρεχουσες περιστάσεις. Άρα ο Κ. προλαμβάνει τις ερωτήσεις της σ., δίνοντας εκ των προτέρων τις πληροφορίες που εκτιμά πως είναι απαραίτητες.
Εάν τα φύλλα που έχουν ανοίξει δεν καλύπτουν την σ., δικαιούται να ερωτήσει. Το αντικείμενο της ερωτήσεως και ο τρόπος υποβολής της, ειναι δι' εμέ το κριτήριο για την αντίδρασή μου. Επί παραδείγματι, το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να δεχθώ ερώτηση (όχι διευκρινιστική) επί θέματος για το οποίο έχω ήδη ανοίξει τα χαρτιά μου, γιατί κάτι τέτοιο σημαίνει ότι η σ. και εγώ ειμαστε σε διαφορετικό μήκος κύματος.
Πάλι αυστηρά προσωπικά μιλώντας, εάν αντιληφθώ ότι ακόμη και στο επίπεδο γνωριμίας η σ. αποπειράθηκε να διασταυρώσει/επαληθεύσει τις απαντήσεις μου, αυτόματα καθίσταται απόλύτως αδιάφορη για εμένα.

Συναρτώ το παρόν νήμα με εκείνο περί της "εμπιστοσύνης στον Κ."
Σε αυτό ξεχωρίζω μια φράση της @brenda : "Δεν μου αρέσει να με παγιδεύουν συναισθηματικά για να μου σκάσει η αλήθεια εκ των υστέρων, που θα δυσκολεύομαι να απαγκιστρωθώ.
Παλιά, το μασούσα αυτό το παραμύθι, πλέον, όχι πια.
Κανένας σκοπός δεν αγιάζει κανένα μέσο."
Παραλάσσω το υποκείμενο της τελευταίας προτάσεως και λέω "Το αποτέλεσμα αγιάζει τα πάντα".
Η συναισθηματική παγίδευση ( η οποία είναι παιχνίδι που μπορεί να παιχθεί και από τις δύο πλευρές), είναι τέχνη και δη αρκετά υψηλού επιπέδου, πλην όμως σε επίπεδο mind game και "παικτών", έχει ένα σημαντικό μειονέκτημα. Ουδείς παγιδεύεται συναισθηματικά, αν δεν υπάρχει το έρεισμα και η ενδιάθετη θέλησή του να παγιδευθεί.

 

Να σας πω την μαύρη αλήθεια, θεωρώ, ότι όσο δεν υπάρχει συναισθηματική εμπλοκή, καμμία πλευρά δεν ζορίζεται με αυτό...

Στην αρχή ας πούμε, δεν τους νοιάζει αντίστοιχα και τόσο πολύ, τον έναν για τον άλλον.

Εκεί που ξεκινάει το ενδιαφέρον, είναι μετά το πρώτο στάδιο, αν αυτό περάσει επιτυχώς τις διάφορες -άτυπες, αλλά υπαρκτές- πρωταρχικές διαδικασίες ξεσκαρταρίσματος.

Αν ο άλλος δεν σε ενδιαφέρει, τι σε νοιάζει το κοινωνικοεπαγγελματικό στάτους του και η οικογενειακή του κατάσταση?
Ποσώς, θα απαντούσα εγώ, αν πρόκειται για μία ερωτική συνεύρεση, δίχως αύριο, δεν θα με ενδιέφερε προσωπικά τίποτα άλλο εκτός από τα προφανή και όσα έτσι κι αλλιώς αντιλαμβάνομαι, ανεξαρτήτως της διάθεσης της άλλης πλευράς, να πει ή να μάθει.
Αν λοιπόν αρχίσουν τα κολλητηλίκια, τότε αναπόφευκτα, με την αύξηση του βαθμού διαπλοκής, έρχεται και η πληροφόρηση, ακόμη κι αυτή που καμμία πλευρά δεν θα ήθελε ποτέ να έχει για την άλλη. Μαθαίνεις όλα όσα ήθελες κι ένα κάρο ακόμη που σιγά και να μην ήθελες, (no matter what status) αλλά πάνε πακέτο με την εισχώρηση στα βαθύτερα και στα ενδότερα του άλλου.

Αν ο/η Κυρίαρχος έχει επιλέξει την κρυψίνοια και πέσει πάνω σε περίεργο υ/σ τότε θα χορέψουνε καρσιλαμά, ομού.
Αν υπάρχει υπομονή εκατέρωθεν, θα αποκαλυφθούν όλα τα ζωτικά, εν ευθέτω...
Για μένα, η μόνη λύση, τα έχω πει επανειλημμένα, είναι η ειλικρίνεια, άντε σ΄αυτήν εδώ την περίσταση, να βάλω την δοσολόγηση και την υπομονή, πάντα μέσα σε λογικά πλαίσια.

Έχω ακούσει από υ, που είναι σε σχέση καιρό, ότι δεν ήξερε αν το Κ του είναι παντρεμένο ή όχι, γιατί φοβόταν να ρωτήσει, ας πούμε.
Ε να, εγώ φταίω μετά, που δεν ξέρω ποιος από τους δύο είναι πιο ηλίθιος?
Αυτός που αποκρύπτει το προφανές, ή αυτός που φοβάται να ρωτήσει αυτό που τον απασχολεί?
Και στην προκειμένη περίπτωση το υ δεν ρωτάει, ακριβώς γιατί δεν θέλει να μπει στην διαδικασία να διαχειριστεί το περιεχόμενο της απάντησης, αν τελικά την λάβει από το Κ που δεν ξέρω τι θαρρεί ακριβώς, και δεν το λέει και αυτοβούλως, παρά χρειάζεται τα παρακάλια ή τους Χ μελοδραματισμούς.

Σε ότι αφορά την διασταύρωση, τα είπαν άλλοι, στο πρώτο στάδιο μπορεί και να παίζει, αν και φυσικά δεν χρειάζεται να είναι αγενής ή επιθετική, ή αδιάκριτη, θεωρώ ότι γίνεται εντελώς υποσυνείδητα, τον τσεκάρεις τον άλλον ως προς την συνέπειά του, μιας και ο χώρος φημίζεται για την ασυνήθιστη συχνότητα κρουσμάτων Πινόκιο και λοιπών συνδρόμων που καθιστούν από δύσκολη μέχρι απαγορευτική την διαχείριση τής αλήθειας λόγω ποικιλίας υπαρκτών τελικά προβλημάτων.

Αφήνω λοιπόν απέξω την χαρά του ψυ- και όσους είναι του γιατρού, έτσι κι αλλιώς και θεωρώ ότι μεταξύ υγιών ψυχικά ανθρώπων, η αλήθεια θα λάμψει μια χαρά κι από μόνη της, χωρίς φτιατσίδωμα και στόλισμα, χωρίς καμμία απολύτως υπερβολή, προϊόντος του χρόνου, που είτε θα κυλήσει, είτε δεν θα κυλήσει, ενίοτε γιατί τον άλλον τον έχουμε φλομώσει στο ψέμμα με το καλημέρα σας και όπως έχουμε ήδη ξαναπεί, δεν αρέσει σε όλους η παραμύθα.
Μάλλον την μπερδεύουν με την παραμυθία, ή την μάγευση, αλλά και αυτού του είδους η διάκριση, για να γίνει, χρειάζεται νοήμονες και ώριμους συναισθηματικά ανθρώπους.

Αυτό που εγώ έχω παρατηρήσει είναι ότι στον χώρο υπάρχουν άνθρωποι με υψηλή ευφυία, αλλά χαμηλή συναισθηματική νοημοσύνη, καθώς σέρνουν προβλήματα που χρήζουν ο-πωσ-και-δη-πο-τε μιας κάποιας συναισθηματικοψυχολογικής διαχείρισης, την οποία και ενίοτε αποφεύγουν πεισματικά.
Και αυτό, θαρρώ, πως δεν αφορά ένα και μόνο στάτους, δεν αφορά μόνο τους bdsmers εν Ελλάδι, αφορά το σύνολο της κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε.

Ο δείκτης ψυχικής υγείας και συναισθηματικής νοημοσύνης, στην κοινωνία μας, δεν είναι και τόσο υψηλός, γενικότερα, έχουμε αδυναμία διαχείρισης τέτοιων θεμάτων, στην κατάλληλη ηλικία και με τον δέοντα τρόπο.
Συνήθως τα σέρνουμε χρόνια και χρόνια και θαρρούμε ότι μία bdsm σχέση θα μάς προσφέρει την δωρεάν ψυχανάλυση που αρνούμαστε καιρό στον εαυτό μας, ο καθένας με τα θεματάκια ή τις θεματάρες του.
Φεύ, ότι προσπερνάμε βιαστικά, τα προβλήματα που χώνουμε κάτω από το χαλί, ελέω φόβου, πάλι μπροστά μας θα τα βρούμε να ορθώνονται και να αποζητούν πεισματικά δικαίωση.