Η ψυχολογία για όλους είναι ο άμβωνας της εποχής μας;

Στο Κλόουν, στον σύνδεσμο http://www.o-klooun.com/psychology/o-ygiis-anthropos-den-vasanizei-tous-allous βρήκα αυτό το κείμενο:

«Ο υγιής άνθρωπος δεν βασανίζει τους άλλους. Γενικά είναι οι βασανισμένοι που εξελίσσονται σε βασανιστές...» – Karl Jung

O Μιγκέλ ντε Θερβάντες από το 1570 και για αρκετά χρόνια, προσέφερε τις υπηρεσίες του ως επαγγελματίας στρατιώτης, λαμβάνοντας μέρος στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου κατά του οθωμανικού στόλου, ως υπαξιωματικός του πολεμικού πλοίου Μαρκέσα, καθώς και στην πολιορκία της Κέρκυρας.

Tραυματίστηκε δύο φορές στο στέρνο ενώ ένας τρίτος τραυματισμός προκάλεσε μόνιμη βλάβη αχρηστεύοντας το αριστερό του χέρι.

Ο άνθρωπος που μοιάζει να έγραψε για έναν τρελό ουτοπιστή, επέστρεφε στην Ισπανία στα 1575, όταν η γαλέρα με την οποία έπλεε, δέχθηκε επίθεση από πειρατές. Μεταφέρθηκε αιχμάλωτος στο Αλγέρι όπου παρέμεινε για πέντε χρόνια ως δούλος.

Τελικά κατάφερε να επιστρέψει στην Ισπανία...

Ένα κρύο βράδυ του 1605, Ο Θερβάντες μπήκε με την παρέα του στο καπηλειό της Σεβίλλης που επισκέπτονταν συχνά.

Κάθισαν μπροστά στο τζάκι, καθώς τα τελευταία ξύλα παραδίνονταν στη φωτιά και το κρύο ξαναγέμιζε τον χώρο.

Η τύχη όμως εκείνη τη μέρα δεν ήταν τόσο με το μέρος του. Η σύντροφος του Κάπελα, έχοντας πιει αρκετά, σάρκαζε μεγαλόφωνα με πελάτες την κυκλοφορία του βιβλίου του.

Το βλέμμα της έπεσε στο συγγραφέα και με θυμό άρχισε να χλευάζει μεγαλόφωνα τον Θερβάντες που καθόταν σχετικά κοντά με την παρέα του.«Είστε τρελοί, ουτοπιστές που κυνηγάτε ανεμόμυλους εσύ και ο ήρωάς σου».

Ο Θερβάντες δεν άφησε να τη διακόψουν. Τη γνώριζε από μικρό παιδί.

Κοιτούσε με λίγη θλίψη, προσπαθώντας να κατανοήσει το θυμό κάτω από το «σκληρό δέρμα» της πικρή κακίας της.

Σκεφτόταν σιωπηλά...

Η κακία, το μίσος είναι έντονα συναισθήματα που συχνά κρύβουν το φόβο πίσω τους.

Η αλήθεια ήταν ότι η ζωή αυτής της γυναίκας είχε καθοριστεί από όταν ήταν μικρή, και δεν είχε κανένα ιδανικό, αντίθετα με το βιβλίο του.

Εύκολα μπορεί να φανεί η σκληρή παιδική ζωή ενός ανθρώπου ο οποίος φαίνεται να έχει αναπτύξει ένα σκληρό δέρμα για να μη πληγωθεί από κανέναν...

Ο ίδιος ο άνθρωπος δεν έχει γνώση της ύπαρξης του «σκληρού δέρματος» που φοράει...Ούτε του τιμήματός αυτού, ότι δεν μπορεί να νιώσει ή να απολαύσει στο ίδιο βάθος συναισθήματα, όπως ένας άλλος άνθρωπος που δεν είχε τα ίδια δύσκολα βιώματα.

Η συγκεκριμένη γυναίκα είχε τελείως διαφορετικές εικόνες…

Παραμελημένη κυρίως από τον πατέρα, δεν έβρισκε καμία αξία στον εαυτό της και στους άντρες παρά μόνο ως περιστασιακά αντικείμενα ηδονής, χωρίς ίχνος αγάπης. Υπήρξε μία κόρη που έβλεπε σε ένα σπίτι εναλλαγές συντρόφων του πατέρα, ο οποίος παρείχε μόνο πράγματα υλικά σε μία ψυχρή συναισθηματικά μητέρα.

Πώς να μπορούσε να αντιληφθεί μία γυναίκα, τον εαυτό της ως Δουλτσινέα, τη γυναίκα που ενεργοποιεί θετικά το δυναμικό ενός άνδρα μέσα από τη διαδικασία του έρωτα. Έχοντας μάλιστα ζήσει μία υποτιμημένη μητέρα από τον πατέρα. Στην περίπτωσή της ήταν αδύνατον να υπάρξει αγάπη για την εικόνα του άντρα σε έναν μόνο σύντροφο...

Αντίθετα, η γυναίκα αυτή επέλεγε μόνο άνδρες που δεν είχαν πνεύμα άξιο για να θαυμάσει.

Ο Θερβάντες την κοιτούσε σιωπηλά, με κατανόηση και λίγη θλίψη... Η προσωπική της ζωή ήταν ένα φίλτρο το οποίο δεν την άφηνε να κατανοήσει οτιδήποτε και να διάβαζε στο Δον Κιχώτη, κάνοντάς όλα να δείχνουν ρομαντικές ανοησίες.

Εκείνη τη στιγμή ο Θερβάντες παρατήρησε για πρώτη φορά πώς το μυαλό της γυναίκας απέρριπτε το βιβλίο του, καθώς αυτό απειλούσε την πλαστή ευτυχία της.

Πολλές φορές οι άνθρωποι προτιμούν να δημιουργήσουν και να ζουν ένα ψέμα, προκειμένου να αποφύγουν να συνειδητοποιήσουν μία αλήθεια που δεν αντέχουν..

Και νιώθουν φόβο όταν το ψέμα τους κινδυνεύει να διαλυθεί, ακόμη κι από ένα βιβλίο σαν το Δον Κιχώτη.

Διότι αυτό το ψέμα έχει γίνει ο κόσμος τους. Φοβούνται την αλήθεια που μπορεί να γκρεμίσει τον κόσμο αυτό, καθώς δεν ξέρουν άλλο τρόπο να χτίσουν έναν διαφορετικό νέο κόσμο.

Αργότερα, διακόσια και χρόνια μετά, θα εμφανιζόταν μία επιστήμη που θα αποδείκνυε ότι το φίλτρο του «σκληρού δέρματος» είναι μία άμυνα του μυαλού που μακροπρόθεσμα βλάπτει τον άνθρωπο.

Ότι αυτό εξαφανίζεται μόνο όταν γίνει συνειδητό στον άνθρωπο πώς το απέκτησε, μέσα από την παιδική του ηλικία.

«Όταν μισούμε έναν άνθρωπο, τον μισούμε για κάτι που μας θυμίζει τον εαυτό μας. Κάτι που δεν έχουμε εμείς μέσα μας, δεν μπορεί ποτέ να μας συγκινήσει...» –Herman Hesse

_________

Κάτω από το κείμενο υπάρχει το όνομα του ψυχολόγου που το έγραψε, τα διαπιστευτήριά του και πού περίπου θεραπεύει.

Δεν ξέρω ποιος ξέρει τι σκεπτόταν ο Θερβάντες την ώρα που η γυναίκα του κάπελα τον απόπαιρνε για την κυκλοφορία του βιβλίου του, δεν ξέρω πόσο πραγματική είναι η ιστορία αυτή.

Αυτό που βλέπω είναι πάρα πολλά αυθαίρετα συμπεράσματα που πυκνώνουν προς το τέλος του κειμένου και που σε καμία περίπτωση δεν "ενεργοποιούν θετικά το δυναμικό" του υποκειμένου σε αυτή την ανάλυση, αντίθετα το σπρώχουν πίσω, το αποκλείουν και το απορρίπτουν.

Επειδή δεν βλέπω κάποια ανάλυση να προηγείται αλλά μόνον συμπεράσματα βασισμένα σε αφορισμούς και επειδή γνωρίζω ότι η σύγχρονη συμβουλευτική ψυχολογία δεν λειτουργεί έτσι, λειτουργεί ακριβώς με τον αντίθετο τρόπο, καμιά φορά και σε βαθμό υπερβολής, αναρωτιέμαι αν η urbis et orbis διαλαλούμενη ψυχολογία, αυτή που πάει να περάσει για δεδομένη χωρίς ίχνος μεθοδολογίας και επιστημονικής κριτικής στα πέριξ της, είναι ο άμβωνας της εποχής μας, όπου βγαίνει κάποιος περιβεβλημένος με έναν μανδύα (επιστημονικού) κύρους και μια τιάρα (κατ' επάγγελμα) καλών συναισθημάτων και λέει, τελικά, ό,τι κατεβάσει η μάλλον προβληματική γκλάβα του, το οποίο όσοι διαβάζουν οφείλουν, άκριτα, να ακολουθήσουν. Και καμιά φορά το ακολουθούν και στην καλύτερη δεν τους βγάζει πουθενά. Γιατί υπήρξαν και πολλές περιπτώσεις επαγγελματιών ψυχολόγων - συμβούλων σχέσεων που ήταν κυριολεκτικά "πάρτονα στο γάμο σου να σου πει και του χρόνου".

Μου έκανε αλγεινή εντύπωση …

 

Συνοψίζω σε τρείς φράσεις το αντικείμενο και τις διαδικασίες της Συμβουλευτικής Ψυχολογίας:

Η συμβουλευτική διαδικασία βασίζεται πρωτίστως στη σχέση εμπιστοσύνης συμβούλου-συμβουλευόμενου, μέσα από την οποία χτίζεται η θεραπευτική συμμαχία.
Ο σύμβουλος ψυχικής υγείας οφείλει να επιδεικνύει προς το συμβουλευόμενο ενσυναίσθηση, αυθεντικότητα, άνευ όρων αποδοχή.
Σκοπός της θεραπευτικής συμμαχίας είναι η κατανόηση από το συμβουλευόμενο των ενδοψυχικών γεγονότων, η επίγνωση, η αυτογνωσία, η ενδυνάμωση, η αρμονική σχέση με τον εαυτό και τους άλλους. Το αν, τι και κατά πόσο θα αλλάξει ο συμβουλευόμενος, είναι δική του απόφαση και ευθύνη.

Οι περισσότερες σύγχρονες σχολές ψυχοθεραπείας αρνούνται την ύπαρξη ψυχικών ασθενειών, πλην των ψυχώσεων. Αυτά ως προς τη διάγνωση. Ως προς τη θεραπεία πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα, θεωρώντας ότι -ακόμα και όταν τα ψυχοφάρμακα κριθούν απαραίτητα σε αρχικό στάδιο για την ποιότητα ζωής του ατόμου και την επικοινωνία του με το περιβάλλον- αυτή είναι δυνατή μόνο μέσα από την επανένταξη (recovery) του ατόμου στο περιβάλλον, με όρους που δεν θα τον οδηγήσουν πίσω στην ψυχική διαταραχή.

Οι διαγνώσεις είναι το ευκολάκι του άπειρου και ανασφαλούς θεραπευτή. Το ίδιο και οι "τεχνικές" που μαθαίνει στην αίθουσα διδασκαλίας. Το παιχνίδι παίζεται στη σχέση εμπιστοσύνης με το θεραπευόμενο. Αλλά είναι ένα δύσκολο παιχνίδι, καθώς ο θεραπευτής πρέπει να έχει ξεπεράσει αγκυλώσεις και προκαταλήψεις, να έχει κάνει πολλή δουλειά με τον εαυτό του και -τελευταίο, αλλά εξ ίσου σημαντικό- να ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο. Σύνδρομα αυθεντίας και σωτήρα δεν έχουν χώρο στη θεραπευτική διαδικασία.

Αγαπητή @gaby , ο άμβωνας της εποχής μας είναι η ατομοκεντρική ξερολίαση. Καταναλώνουμε περισσότερη πληροφορία από όση μπορούμε να χωνέψουμε. Παράγουμε περισσότερη διαμαρτυρία από όση μπορούμε να αντέξουμε. Αναλαμβάνουμε λιγότερες ευθύνες από όσες μας αναλογούν. Καταπίνουμε αμάσητα περισσότερα από όσα μπορούμε να κρίνουμε. Κατασκευάζουμε περισσότερα στερεότυπα από όσα γκρεμίζουμε.

 

Πριν κάτι παραπάνω από μια ώρα, διάβαζα το νήμα σου - για δεύτερη φορά - καθισμένος σ' ένα τεράστιο διάδρομο. Μπροστά μου - αριστερά και δεξιά - βρισκόντουσαν δυο μεγάλες αίθουσες και στην μέση μια συστοιχία από ψηλά παράθυρα. Η μια είχε την πόρτα ανοιχτή η άλλη κλειστή, εγώ σ' ένα κάθισμα με την συνηθισμένη "παρέα" μου στα δάχτυλα να καίγεται.

Και μου τριβέλιζε το μυαλό, αν θα πρεπε να "μιλήσω" ή όχι κάτω απ' τα λόγια σου. Ότι θα μου άρεσε, να μιλούσε πριν από μένα κάποιος άλλος. Ένας ή περισσότεροι από κείνους που εδώ πέρα, "έμαθα" σε κάποια πράγματα να παραδέχομαι - ακόμη και κάποιον από κείνους τους ελάχιστους που συνάντησα και για κάποιους λόγους απομακρυνθήκαμε -. Θα μου πεις, τι σχέση έχει αυτός ο συρφετός που σου αφήνω τώρα με το νήμα σου, ίσως και κανένα. Μα όπως όλοι μας - να σου, πάλι δεν κατάφερα το "όλοι", να τ' αποφύγω - έχω τα "σκαλώματα" μου κι εγώ.

Έχω κι εγώ το "αποτύπωμα" μου, που ώρες ώρες φαντάζει βαρετό ακόμη και σε μένα. Το λοιπόν, περισσότερο έμεινα στην ιστορία του Θερβάντες, παρά στα υπόλοιπα. Περισσότερο έμεινα στην δική σου αίσθηση, γιατί είναι από κείνες τις φορές, που τα λόγια κάποιου τρύπησαν - ίσως γιατί κατάλαβα λάθος, αλλά δεν πειράζει - την οθόνη μου.

Με την ψυχολογία - δη την συμβουλευτική - έχω μηδαμινή σχέση/εμπειρία. Δεν το νιώθω να την καταδικάσω συλλήβδην, όσο και σε πολλά σημεία να μην με καλύπτει. Δεν το αισθάνομαι να πετάξω στον "κουβά" έναν ολόκληρο κλάδο, όχι για λόγους δεοντολογίας αλλά επειδή προσπαθώ να δίνω το περιθώριο της αμφιβολίας, πριν "κρεμάσω" ( και πάνω απ' όλα "ακουμπήσω καλά" με το δικό μου "χέρι" ) κάποιον/κάτι. Πολλές είναι πια οι επιστήμες ή οι "επιστήμες", ακόμη περισσότερα τα "άμφια" και οι αυθεντίες. Πολλοί ψάχνουμε λύσεις παντού εκτός απ' τα σωστά για μας μέρη. Κάποιες φορές τις βρίσκουμε κιόλας, αλλ' αρνούμαστε να τις δεχτούμε, γιατί απαιτούν μεγάλο για τις δυνάμεις/γούστα μας κόστος. Πολλοί βαδίζουμε κοιτώντας στο πλάϊ μας, για να δούμε πως βαδίζουν οι άλλοι. Το πίσω και το μπρος το παραβλέπουμε, σαν να ήμασταν άλογα με χαλασμένες παρωπίδες - εκείνες που αφήνουν ελεύθερη μονάχα την πλευρική όραση - . Άλλο ένα "ανέκδοτο" δικό μου, στο "χαρίζω" κι αν θέλεις το δέχεσαι. Αν δεν σου λέει τίποτε, το πετάς στον κάλαθο. Πριν λίγες μέρες ξανά σε κάποια από κείνες τις αίθουσες, μπροστά μου δυο κάτι παραπάνω από γνωστά μου άτομα του επαγγελματικού μου χώρου. Αν προσέθετα τις ηλικίες τους, έκανα τουλάχιστον έναν Παρθενώνα. Αναμένοντας την σειρά μας, πιάσαμε την συζήτηση ( οι δυο τους κολλητάρια ) και 'γω που πάντα πίστευα, ότι πια έχω στομάχι που αλέθει πέτρες το λιγότερο. Ακούγοντας την κουβέντα τους αηδίασα. Σε κάποια φάση σαν να βγήκα απ' το ίδιο μου το σώμα και να με κοιτούσα από ψηλά. Με είδα όλο μέσα σε μια κηλίδα πετρελαίου, μονάχα με τα μάτια να προεξέχουν. Υποθετικά είχαμε τον ίδιο "έρωτα" για το αντικείμενο μας εγώ και κείνοι. Κι όμως να, τους έβλεπα να του φέρονται σαν την πιο "καταναλωμένη" πόρνη και αυτοί οι δυο, οι πιο κουρασμένες τσατσάδες της. Δεν ξέρω αν ήταν το "σκληρό το δέρμα" που πια είχε καλύψει τις ψυχές τους. Εδώ, έχει "σκληρύνει" το δικό μου, που έχω απείρως λιγότερα χιλιόμετρα από κείνους σε κείνο το κουρμπέτι. Ίσως και για μια στιγμή να τους εμίσησα, δεν ξέρω αν και κατά πόσο σκέφτηκαν ποτέ τους, αν θα είχαν κάποιο πρόβλημα. Αν απευθύνθηκαν ποτέ τους σε κάποιον. Γιατί τόσο κενό που κουβαλούσαν - πάντα για τα δικά μου τα κριτήρια -, εγώ τουλάχιστον δεν θα τ' άντεχα. Δεν ξέρω αν στ' αλήθεια θα υπήρχε κάτι που ονομάζεται ψυχή, αν θα είχαν όλοι μια, αν ραγίζει, αν ματώνει ή σκουριάζει. Δεν ξέρω αν γίνεται να την στραγγίσουμε, να την βάλουμε στο ζύγι, να την ξύσουμε σαν το μολύβι, να την ποδοπατήσουμε, να την ράνουμε με σκόνες ή μέλι.

Εντύπωση έχω αλγεινή κι εγώ όμως για μένα ώρες ώρες. Γιατί θα ήθελα να μισώ περισσότερο εμένα για τις "τρύπες" μου, για τις στιγμές τις λίγες. Και το "δέρμα" να το είχα πιο μαλακό, όταν έχω να κάνω με τους άλλους. Να μην μου θυμίζουν τίποτε για το ποιος είμαι - ούτε τα καλά μου -, γιατί απλούστατα θα έχω πάψει να με ξεχνώ. Ίσως να έσπειρα κι εγώ κάποιον αφορισμό μέσα σ' αυτά τα λόγια. Ίσως να παραμίλησα με ασπίδα το εγώ μου - δεν θα μπορούσα αλλιώς να κάνω -. Όμως, να, που και που στέλνω σήματα μορς κι εγώ στους άλλους. Και προσπαθώ ν' αποκρυπτογραφήσω τα δικά τους, χρησιμοποιώντας - όσο γίνεται - την περιφέρεια του δικού τους βλέμματος και όχι του δικού μου.

Σε κάθε περίπτωση θα έλεγα, πιστέψτε σε κάτι, στ' οτιδήποτε, αλλά γκρεμίστε τις "εκκλησίες" και ξηλώστε τ' "άμφια". Κι αν η ψυχή στην ζυγαριά ανεβαίνει, μπορεί και να είναι 23 τα γραμμάρια της - σαν της ταινίας -, μπορεί κι ακόμη λιγότερα. Βλαβερά είναι μονάχα τα αξιώματα και οι σκέψεις μικροκυμάτων.


Υ.Γ.

Εύχομαι να μην κούρασα κανέναν/καμία, που ίσως και να με διάβασε. Ζητώ μονάχα συγνώμη αν βγήκα τελείως εκτός θέματος ή αν δεν έγινα κατανοητός.
Είχα καιρό να γράψω/μιλήσω όπως αλήθεια "αισθάνομαι" και μου είχε λείψει. Ίσως και κάποιος/α μια ελάχιστη σχέση με το νήμα, να την βρήκε.
Καλή συνέχεια ( κι ένα ευχαριστώ για την φιλοξενία. Αυτή την φορά το παράκανα και τ' ευχαριστώ, ένιωθα την "υποχρέωση" να το πω )  .

 

Φίλε @Tenebra_Silente , η ευτυχία είναι αίσθηση, μη μετρήσιμη. Μπορεί να μην ξέρω πόσο ευτυχισμένος είμαι, αλλά ξέρω ότι ΕΙΜΑΙ ευτυχισμένος. Το κυριότερο, ξέρω ότι μπορώ να είμαι ευτυχισμένος. Τόσο, ώστε να αντέχω όλα αυτά τα διαστήματα που δεν είμαι.

Δεν είναι η Ψυχολογία που μας κάνει να νιώθουμε καλά. Η Ψυχολογία είναι επιστήμη και σαν τέτοια πραγματεύεται τη γνώση. Καταθέτοντας την προσωπική μου μαρτυρία θα πω ότι η ευτυχία έχει δύο αναγκαία συστατικά: Την ενότητα του εαυτού και την πίστη. Δε μπορώ να είμαι διχασμένος, να τσακώνομαι με τον εαυτό μου και να νιώθω καλά. Η ενότητα και η αρμονία προϋποθέτουν παρατήρηση, κατανόηση, αποδοχή της "σκοτεινής" μας πλευράς και αυθεντικότητα. Αυτό που λένε "να είσαι ο εαυτός σου". Έχω παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι από αυτούς που το λένε δεν έχουν ακόμα βρει τον εαυτό τους...

Μιλώντας για πίστη, δεν εννοώ τη θρησκευτική. Θυμάμαι μιά σκηνή σε ταινία της σειράς Ιντιάνα Τζόουνς, όπου ο Χάρισον Φορντ, όντας καταδιωκόμενος, φτάνει σε γκρεμό και πρέπει να περάσει απέναντι για να ξεφύγει. Η απόσταση για την απέναντι πλευρά όμως είναι μεγάλη και είναι αδύνατο να την καλύψει χωρίς γέφυρα. Τότε θυμάται την οδηγία που διάβασε στο χάρτη, και είχε να κάνει με την πίστη. Σήκωσε το πόδι και έκανε ένα βήμα στο κενό. Τότε, σχηματίστηκε ένα κομμάτι γέφυρας εκεί που πάτησε. Βήμα το βήμα, δημιουργούσε ο ίδιος τη γέφυρα που τον πέρασε απέναντι. Με τον όρο "πίστη" λοιπόν, εννοώ αυτό το άλμα στο κενό (leap of faith) που κάνουμε όταν γνωρίζουμε τον εαυτό μας και τις δυνατότητές μας.

"Ποτέ, πάντα, όλοι, κανένας". Λέξεις-αφορισμοί, έννοιες-φυλακή. Αγελαίες συμπεριφορές, που προσφέρουν μια προσωρινή αίσθηση του ανήκειν. Ταμπέλες συλλογικής ευκολίας σε μια εποχή συλλογικής παραίτησης. Αυτός που αρέσκεται να βιώνει τον κόσμο διχαστικά, είναι ο ίδιος διχασμένος. Είναι εύκολο να γκρεμίσεις. Το δύσκολο είναι να χτίσεις. Ο Μοροζίνι διέθετε το κανόνι. Ο Φειδίας την έμπνευση. Τι επιλέγεις?

 

Την έμπνευση φιλαράκι, την έμπνευση. Σκέφτομαι πολύ, αναλύω και αναλύομαι ( πολλές φορές αναλώνομαι κιόλας ). Ξεκοκαλίζω ψάχνοντας το μεδούλι, ακόμη κι εκεί που τα κόκαλα είναι πασιφανές, ότι είναι ξερά. Αφορίζω συχνά - mea culpa, δηλαδή άχρηστη μετάνοια - , (απ)αξιώνω όσα το κλούβιο μου μυαλό δεν τα χωρά και μετά με "τεντώνω" σαν τον καπνό στον ήλιο. Δεν ηρεμώ, ακόμη και όταν μοιάζω γαλήνιος. Φάσκω και αντιφάσκω, θεωρώντας ότι έτσι μένω πιστός στις αντιθέσεις μου. Μαθαίνω, εξελίσσομαι ή κάνω βήματα προς τα πίσω σαν το καβούρι. Μες στους διχασμούς μου βρίσκω νόημα, αφού είναι οι ερωτήσεις το καύσιμο μου κι όχι οι απαντήσεις. Και αν φοβάμαι κάτι, είναι η στιγμή που θα κάτσω δίπλα στον εαυτό μου και ίσως δω, ότι δεν θα είχα τίποτ' άλλο για κείνον ν' ανακαλύψω. Αν καταλάβαινα, ότι μαζί του δεν θα είχα πια κανένα λόγο για "τσακωμό". Χρησιμοποιώ ξανά το "δεν ξέρω", γιατί δεν θέλω να μάθω σε τι είδους εποχή ζούμε, όχι πια. Θέλω να πάψω να βάζω σε κουτάκια τους ανθρώπους, ακόμη και τους για μένα "δυσνόητους". Επιστήμες, πίστη, άλματα και σκάλες, υπόστεγα και καναπεδάκια, τοίχοι με περίτεχνες εικόνες.

Αν θέλω κάτι, εκείνο είναι "βομβαρδισμός" καρδιάς ( ακολουθώ και σ' αυτό την πεπατημένη και τοποθετώ εκεί το εργοστάσιο παραγωγής συναισθημάτων ή "αισθήσεων" ). Μια σανίδα θέλω στη μέση του "ωκεανού" και το κορμί μου να μουλιάζει. Να κοιτώ τις άλλες σανίδες στον ορίζοντα, να κουβαλούν μάτια υγρά, χαμογελαστά, θλιμμένα. Να κουβαλούνε κάτι. Όχι κενή αρμύρα, όχι μόνο λόγια, όχι άλλες μάχες για φύκια. Τεσπα, δεν θέλω να καταχραστώ άλλο το νήμα. Εσύ ήσουν ένας από κείνους που "περίμενα". Εύχομαι ειλικρινά να "εμφανιστούν" και οι άλλοι. Εγώ πάντως τα "καρφιά" επέλεξα να τα θάψω, φτάνουν οι "σταυροί" στον κήπο μου και τα σκυμμένα κεφάλια πάνω τους, άρχισαν να με βαραίνουν.  

 

Γι' αυτό..!
Πολύ καλό και ζουμερό είναι αυτό το αυτό...
Ουρτ λοιπόν, τα "άλλα"...
Αυτό..!

 

It always takes two to tango.
Please chose partner with care.

Χορεύοντας μαθαίνουμε.
Επειδή σκουντουφλάμε στην αρχή.
Κι αν σκουντουφλάμε πολύ...
Το ξέρουμε και (αυτο)γουσταριζόμαστε κι έχει χαρά.
Και γουσταρίζουνε κι οι άλλοι...
Και πάμε όλοι μαζί.
Κι αν το χάσουμε, μια φιλική κωλιά, θα μας φέρει στα ίσα μας.
Ξεβράκωτους κι ωραίους!

 

@Tenebra_Silente και γενικά όσοι γράφετε από κινητά και τάμπλετ, αν θέλετε αφήνετε κάποια σειρά αναμεσα σε παραγράφους ή μεγάλες προτάσεις για να είναι πιο ευανάγνωστα από τα πισι. Thanks in advance.

 

Τελευταία νιώθω σαν τον τύπο που ψάρευε βυθισμένος στη μακαριότητα και έρχεται ο μπούλης με το μπλέιζερ και ακολουθεί ο διάλογος:
- Σκέφτηκες να πουλάς τα ψάρια που πιάνεις"?
- Γιατί?
- Για να βγάλεις λεφτά
- Γιατί?
- Για να αγοράσεις βάρκα
- Γιατί?
- Για να πιάσεις κι άλλα ψάρια
- Γιατί?
- Για να αγοράσεις στόλο από βάρκες
- Γιατί?
- Για να βγάλεις ποοολά λεφτά!
- Γιατί?
- Για να αγοράσεις αυτή την παραλία
- Γιατί?
- Για να ψαρεύεις ανέμελος
- Ε, αυτό δεν κάνω τώρα?

Ο μοναδικός λόγος που επέλεξα να ταξινομώ τη ζωή μου, φίλτατε, είναι για να μπορέσω να ζήσω αταξινόμητος.
Παράλογο?

 

Αυτό με τα κουτάκια (ταξινόμηση), επιλογή ή το διδάχτηκες και το επέλεξες μετά;

 

Για μένα καθόλου παράλογο αγαπητέ. Ως προς το ψάρεμα, έγινα πια λιτοδίαιτος σαν τους πάλαι ποτέ "ινδιάνους".
Ρίχνω πετονιά και πιάνω, όσα χρειάζονται για να τιθασεύσω την πείνα μου, λέπι παραπάνω.
Κι αν δεν πιάνω πάντα ούτε κι εκείνα, δεν μ' ανησυχεί το γουργούρισμα.
Έμαθα να αντιμετωπίζω τα έντερα μου που "παραπονιούνται", η κάθε μέρα έχει μια διαφορετική ζωή να ζήσεις.

Υ.Γ.

@Guruni έχεις δίκιο για τον τρόπο γραφής, θα είμαι πιο προσεκτικός στο μέλλον.  

@cadpmpc, να είσαι καλά.
Κι όπως είπες εσύ. "Εκείνο", μονάχα "εκείνο"...Χορεύοντας μαθαίνουμε...ξεβράκωτοι κι ωραίοι.  

 

Μεγάλωσα σε κουτιά, αγαπητέ, όπως πολλοί άλλοι. Με τον καιρό έμαθα να ανοίγω τρύπες για να περνά το φως. Αργότερα κατάλαβα πως ένα κουτί με τρύπες είναι ένα ακόμα κουτί.
Πως ότι βάζεις μέσα στο κουτί, το μικραίνεις. Ποιος επιλέγει να ζει "μικρά"? Αυτός που προτιμά να περνά απαρατήρητος, για να μην προκαλεί. "Λάθε βιώσας", σωστά?
Εκεί είναι το παράλογο. Γιατί ο μόνος τρόπος να μην προκαλείς είναι να μην υπάρχεις.