Σαδιστικό ένστικτο & BDSM

Απορία: Γιατί πρέπει να γίνονται ομόνυμα η Κυριαρχία με τον Σαδισμό; Τo BDSM έχει 4 γράμματα, και κάποιοι εκφράζονται και με τα 4.

Και γιατί να μην είναι το αντίθετο(δηλαδή το DS η ρίζα); Στην ιστορία έχουμε άπειρα παραδείγματα άντλησης ηδονής απο την εξουσία. Αίμα χύνεται, ακόμη και σήμερα. Πιό διαδεδομένο φαινόμενο σε γεωγραφικό και χρονικό εύρος είναι η εξουσία, παρά ο σαδισμός.

Το bondage δεν αναφέρεται σαν πρακτική, αλλά σαν περιορισμός,στέρηση ελαυθερίας όπως ήδη αναφέρθηκε.

Αυτό, αυτόματα σημαίνει οτι ένας σαδιστής, που δεν τον ενδιαφέρει να κυριαρχήσει, αλλά να διεγερθεί προκαλώντας πόνο, ναι, δεν το βρίσκω παράλογο να στηρίζεται στην αποποίηση της ευθύνης των πράξεών του. Ένα Κυριαρχικό άτομο όμως, ασπάζοντας τις αρχές του BDSM, δεν στηρίζει την ζωή και τη δράση του στην θεωρία της μη ευθύνης. Ο Σαδιστής δεν είναι αυτοματα και Κυρίαρχος. Ο πρώτος εφαρμόζει απλά S/M. To οτι ένας Κυρίαρχος θα εφαρμόσει σαδιστικές πρακτικές δεν σημαίνει οτι τον εκφράζει το S/M μόνο του, αρα την ίδια στιγμη διαφοροποιείται απο έναν σαδιστή, απο την πορεία αυτού, τις γενετικές του τάσεις,εμπειρίες κ.ο.κ.

Τώρα σχετικά με τα εκ γενετής χαρακτηριστικά μας, προσωπικά οι αναλύσεις με αφήνουν παγερά αδιάφορο.Είναι σαν να μου εξηγεί κανείς αν είχα ανέκαθεν μουσικότητα και ταλέντο ή αν το καλλιέργησα. Θεωρώ οτι ο κάθενας μας κουβαλάει την δική του ιστορία και έγινε αυτός που έγινε βάση των παραμέτρων της ζωής του (κατι που περιλαμβάνει και το πώς γεννήθηκε, και το πώς καλλιεργήθηκε). Είναι κατα τη γνώμη μου αφελές να ψάχνουμε ένα κοινό λόγο για τον οποίο γίναμε όλοι μας Κυρίαρχοι ή υποτακτικοί.

 

Λαμβανοντας υποψη το οτι το εν λογω φορουμ δεν ειναι φορουμ σχολιασμου και κριτικης της ψυχαναλυσης και του φιλτατου ιδρυτη της Σιγκμουντ Φρουντ δεν θα ηθελα να κουρασω τους αναγνώστες ενος φορουμ μιας σαδομαζοχιστικης κοινοτητας με αποψεις και αναλυσεις πανω σε ασχετα ως προς το φορουμ θεματα. Θα αρκεστω να πω πως χιλιαδες ψυχολογοι ειδικα στην Ευρώπη ασπαζονται τις θεωριες της ψυχαναλυσης , χρησιμοποιουν τους ορους Σαδισμος και Μαζοχισμος ως απολυτα δοκιμους οσο και οριοθετημενους. Οι ψυχολογοι αυτοι ονομαζονται κλινικοι ψυχολογοι και η μεθοδολογια που ακολουθουν ψυχαναλυση. Βεβαιως υπαρχουν και εκεινοι που δεν αποδεχονται την ψυχαναλυτικη θεωρηση των πραγματων και καταλήγουν στο αβιαστο οσο και βαθυστοχαστο συμπερασμα πως " O Φρόιντ έκανε ΛΑΘΟΣ. He fucked up big time!" Δικαιωμα του καθενος να εχει τις αποψεις του δεν θα ασχοληθω περαιτερω με αυτες.
Αν καποιος διαβασει προσεκτικα οσο και καλοπιστα τα δυο μου ποστ στο thread «ομοιοτητες bdsm και θρησκειας» θα διαπιστώσει πως αναφερομαι καθαρα στο θέμα της διαχείρισης του σαδιστικού ενστίκτου
“Ανεξαρτητα απο τις διαφοροποιησεις στις επιμερους λεπτομερειες της εκφρασης της (Dom, Masters κλπ)ο κοινος τοπος ολων ειναι το ενστικτο αυτο. Και εξαρταται απο σενα το πως θα το χρησιμοποιησεις οποτε και θα υποστεις και τις αναλογες συνεπειες.”
Η διαχειριση αυτή εξαρτάται από το ιδιο το ατομο που διαθετει και ταλανιζεται από το σαδιστικο ενστικτο και κατά συνεπεια είναι ευθυνη του το αν θελει να το χαλιναγωγησει. Σε αντιθετη περιπτωση η αδυναμια χαλιναγώγησης αυτου και αλλων ενστικτων θα οδηγουσε την κοινωνια μας σε διαλυση. Ο ερωτικος σαδισμος είναι μια συχνα ελεγχομενη ευτυχως εκφανση του ενστικτου αυτου, κατι θεμιτο μια και ο ανεξελεγκτος, ακρατος σαδισμος είναι ποινικα κολασιμος.
Ο DreamMaster ανεφερε:
«Ο μόνος λόγος που μπορώ να φανταστώ στο γιατί να πιστέψουμε κάτι τέτοιο, ότι δηλ. γεννηθήκαμε εν δυνάμει σαδιστές / μαζοχιστές και το ζήτημα είναι μόνο το πού θα στρέψουμε την επιθετικότητά μας, μέσα ή έξω, είναι για να αποποιηθούμε την ευθύνη των πράξεων μας.
Αυτό μπορώ να το καταλάβω, αν ο άλλος μου αυτοπροσδιορίζεται ως υποτακτικής ψυχολογίας. Ψάχνει εξ ορισμού κάποιο άτομο να πάρει τις ευθύνες πάνω του. Αλλά, μπορεί ένα Κυριαρχικό άτομο να στηρίζει την ζωή και τη δράση του στην θεωρία της μη ευθύνης;»
Οι παραπανω φράσεις δειχνουν πως ο DreamMaster εχει οδηγηθει στο αυθαίρετο συμπέρασμα πως οποιος δέχεται το σαδιστικο ενστικτο είναι μοιραία ατομο ανέυθυνο του οποίου η Κυριαρχικη φύση τιθεται υπο αμφισβήτηση.
Θεωρώ προσβλητική την εν λογω τοποθέτηση. Το να αποκαλει καποιον ανέυθνο με βαση την αποψη του δεχνει μια προβληματικη συλλογιστική μια και το κατά ποσο καποιος είναι ανευθυνος η όχι κρινεται από τις πραξεις του και όχι από τις αποψεις του, κρινεται εκ των υστερων και όχι εκ των προτερων . Αυτό αγγιζει τα ορια του ολοκληρωτισμου μια και οδηγει σε «προληπτικο» αφορισμο.
Τελος καλο θα ήταν καλο το κάθε μελος να αποφέυγει να αμφισβητεί την Κυριαρχικότητα (η υποτακτικοτητα) αλλων μελών με βαση την οποιαδήπτε επιχειρηματολογία (ποσο μαλλον στην προκειμενη περιπτωση που βασίζεται σε ενα αυθαιρετο συμπερασμα) γιατι δυναμιτίζει τα θεμελια της κοινότητας. και θετει εαυτον κριτη του στατους των αλλων (κατι εξωφθαλμα αλλαζονικο).
Δεν εχω αναγκη την σφραγίδα γνησιότητας και πιστοποίησης της Κυριαρχικοτητας του DreamMaster η κανενος αλλου. Ειλικρινα μου είναι παντελώς αδιαφορα τα ISO 9001 του κάθε αυτοκλητου κριτη……

 

Την απάντηση αυτή στον Strict71 την έγραψα αστραπιαία (φαίνεται και από τους χρόνους) για δύο λόγους. Ο ένας ήταν γιατί μου ήρθε αυθόρμητα («Ωχ.. τον έπρηξα τον άνθρωπο, χρονιάρες μέρες..») και ο δεύτερος για να δείξω εμπράκτως και σε άλλους στο φόρουμ ότι σχεδόν σε κάθε μήνυμα ηλεκτρονικής επικοινωνίας που νομίζουμε ότι αναφέρεται σε εμάς υπάρχει ΠΑΝΤΑ μια ανάγνωση, μια ερμηνεία, η οποία δεν μας προσβάλει, δεν μας «τσακίζει» και δεν επιθυμεί να ανασκολοπίσει το βαθύτερο είναι μας. Αυτήν διαλέγω πάντοτε όταν διαβάζω κάτι, και το αυτό σας προτείνω, για χάρη του διαλόγου. Προφανώς και δεν έχω πρόβλημα, ούτε με τις ατάκες του Strict71 ούτε με κανενός άλλου.


De Sade,

Δεν έγραψα καθόλου έχοντας κατά νου ότι σε προσβάλω, αλλιώς δεν θα το έκανα. Αν προσβλήθηκες, ζητώ συγγνώμη, με την έννοια που θα ζήταγα από κάποιον που ενοχλείται επειδή είμαι μαζί του σε κλειστό χώρο και δεν έχω βγάλει ακόμη το καπέλο μου.

Με άξονα τη δική μου εγωπάθεια, έχω αρκετά δικά μου πράγματα να γράψω. Οταν παρεμβαίνω σχολιάζοντας ποστ άλλων, είτε επιθυμώ να ρωτήσω ή να διευκρινίσω κάτι, είτε το κάνω επειδή τα βλέπω να συντηρούν και να αναπαράγουν στερεότυπα που κατά τη γνώμη μου (σωστή ή λαθεμένη) οδηγούν ανθρώπους σε παρεξηγήσεις ζωής.

Αν ήμουν σε ένα φόρουμ διατροφής και κάποιος έγραφε για το «ένστικτο της κρεωφαγίας» που είναι στη φύση του ανθρώπου και που δεν πρέπει να καταπνίξουμε και να γίνουμε χορτοφάγοι, θα έκανα ακριβώς την ίδια επέμβαση. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. (Άσχετα από το ότι τρώω κρέας, δυό φορές τη βδομάδα, τη μία άσπρο).

Εχει δίκιο ο Strict71 - το ποστ μου θα μπορούσε να είναι το εξής δίγραμμο:

«Δεν υπάρχει σαδιστικό ένστικτο. Είναι ένα ιδεολόγημα (το ένστικτο, όχι ο σαδισμός) που εξυπηρετεί κάποιους».

Αλλά τότε, το φόρουμ θα έπρεπε να μετατραπεί σε μια καθημερινή ψηφοφορία, δηλ. να έχει ποστ του στυλ:

Σαδιστικό ένστικτο:
Α) Υπάρχει
Β) Δεν υπάρχει
Γ) Αλλοτε ναι και άλλοτε όχι.
Δ) Και τί με νοιάζει εμένα;

Και να ψηφίζουμε.

Αντ΄αυτού αναρωτήθηκα τί με ενοχλεί στο να υπάρχει, και πώς μπορεί άλλοι να πιστεύουν ότι υπάρχει. Και προσπάθησα να δώσω μια ερμηνεία του γιατί μερικοί πιστεύουν ότι υπάρχει και τί πρόβλημα θα προκαλούσε αν υπήρχε. Ήλπιζα ότι και εσύ θα έχεις αναρωτηθεί τί σε ενοχλεί στο να μην υπάρχει το σαδιστικό ένστικτο.

Δεν ζω την ζωή ενός σταρ, ούτε μέσα μου, ούτε έξω μου, ούτε εδώ μέσα, ούτε εκεί έξω, ώστε να βγαίνω και να ανακοινώνω τις απόψεις μου. Σκέφτηκα πολύ στο να ανακατέψω τον Φρόιντ για να εξηγήσω την παρεξήγηση, αλλά δεν βρήκα άλλο τρόπο.

Τώρα δηλαδή τί πρέπει να κάνω εγώ για να μην σε «προσβάλω»;

Να καθίσω πίσω και να κοιτάζω ατάραχος την οθόνη μου, ενώ πιθανολογώ ότι μπορεί να μας διαβάζουν και άνθρωποι που είναι σε οριακή στιγμή να ζητήσουν την συνδρομή ειδικού; Και να τους αφήσω να πιστεύουν ότι θα πάει π.χ. μια 17χρονη ανορεξική, με ιστορικό αυτοτραυματισμών και εκτεταμένο piercing σε ΚΛΙΝΙΚΟ ψυχολόγο, είτε στο γραφείο του, είτε στα εξωτερικά ιατρεία του ΨΝΑ όπου θα την υποδεχτεί, και θα της αρχίσει ανάλυση με βάση το «ένστικτο του σαδισμού» που στρέφει στον εαυτό της; Αυτά δεν γίνονταν ούτε στο Παρίσι τη δεκαετία του 60! Εγώ δε θα πήγαινα, άμα ήξερα ότι θα με περίμενε αυτό.

Τέλος πάντων... Για όσους έχουν ενδιαφέρον, γερά Αγγλικά και γερά νεύρα (ναι, υπάρχουν κάποιοι που γράφουν χειρότερα κι από μένα), προτείνω από οnline υλικό ανεπιφύλακτα το «Notes on Masochism: A Discussion of the History and Development of a Psychoanalytic Concept» του William I. Grossman, M.D

http://www.psychoanalysis.net/IPPsa/Grossman/Notes%20on%20Masochism.htm

Εκεί θα δουν, εκτός από τα λάθη του Φρόιντ, με υπογραφή βαρύτερη από “Dream”, ενδελεχώς και ακριβώς πόσο άχρηστος είναι ο ορισμός του μαζοχισμού για την ΚΛΙΝΙΚΗ πρακτική, είτε ο θηλυκός, είτε ο αρσενικός, είτε ο ηθικός μαζοχισμός και πάει λέγοντας. Θα δουν επίσης και το πως κακο-μετέφερε ο Φρόιντ τις ιδέες του Krafft-Ebing μαζί με τους όρους «σαδισμός» και «μαζοχισμός» που ο Krafft-Ebing «επινόησε», πολύ σωστά και περιγραφικά για τις ανάγκες του βιβλίου του Psychopathia Sexualis (1886). Συμπτωματικά, η υπόθεση περί ορμέμφυτου σαδισμού / μαζοχισμού έχει κλείσει, ελπίζω οριστικά, περίπου στα τέλη του 80, εκατό χρόνια μετά. Οχι χωρίς να αφήσει ζημιές πίσω της.

Οποιος διαφωνεί με τον Grossman να πάει σε ένα συνέδριο να τον ξεφτιλίσει – δεν ειρωνεύομαι, έτσι προχωράει η δυτική γνώση, όταν δεν αγκυλώνεται σε στερεότυπα.

Και πάλι ξανατονίζω, ότι μιλάμε (εγώ τουλάχιστον) για την υπόθεση της ορμής / ενστίκτου του σαδισμού και όχι για σεξουαλικές πρακτικές που δεν έχουν κλείσει καθόλου, thank you very much!

Τα περί προσβολής τα είπα, παραπάνω. Το στάτους του καθενός, μου είναι παγερά αδιάφορο, αφορά αυτόν και τους γύρω του. Οταν διαβάζω μια άποψη δεν κοιτάω ποτέ τί στάτους έχει αυτός που την έγραψε, ούτε όταν επιχειρώ να ανατρέψω μια άποψη το κάνω με βάση το «στάτους». Το κάνω με βάση το «στέκειν». Ομόρριζα, αλλά διαφορετικά. Φαντάζομαι ότι όταν κάποιος εκθέτει απόψεις του τις εκθέτει (τις απόψεις του, όχι εαυτόν) σε κρίση, όχι σε λαϊκό προσκύνημα. Δεν κρίνω λοιπόν κανέναν για Κυριαρχικότητα ή μη, αν και με το σχόλιο για τη σφραγίδα μου βάζεις ιδέες για ένα έξτρα εισόδημα, με τις ώρες που χάνω να τεκμηριώνω τις απόψεις μου... "Approved by DreamMaster" ... Δεν' ν' κακό... Γράψτε μου πριβέ επ΄αυτού!

Επίσης, όταν θέλω να διατυπώσω μια άποψη, την διατυπώνω ευθαρσώς. Δεν ρωτάω. Παραπάνω ρωτάω. Που σημαίνει ότι γνησίως δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένα Κυριαρχικό άτομο μπορεί να αφήνεται σε ένα «ένστικτό» του, όπως το περιέγραψες εσύ και άλλοι, για τον «απόλυτο» σαδιστή (με τα άνευ συναινέσεως, ορίων κλπ. κλπ.), και συγχρόνως να έχει ευθύνη των πράξεων του.

Μου έδωσες την εξής απάντηση:

«Η διαχειριση αυτή εξαρτάται από το ιδιο το ατομο που διαθετει και ταλανιζεται από το σαδιστικο ενστικτο και κατά συνεπεια είναι ευθυνη του το αν θελει να το χαλιναγωγησει. Σε αντιθετη περιπτωση η αδυναμια χαλιναγώγησης αυτου και αλλων ενστικτων θα οδηγουσε την κοινωνια μας σε διαλυση. Ο ερωτικος σαδισμος είναι μια συχνα ελεγχομενη ευτυχως εκφανση του ενστικτου αυτου, κατι θεμιτο μια και ο ανεξελεγκτος, ακρατος σαδισμος είναι ποινικα κολασιμος.»

Κοντολογίς, ακόμη κι αν υπάρχει αυτό το ένστικτο, (που εγώ λέω δεν υπάρχει γιατί θα το είχαμε όλοι μας , για να το λέμε ένστικτο, και όχι «όσοι το διαθέτουν»), είτε από αυτοέλεγχο, είτε από νόμο, το χαλιναγωγούμε. Και αυτό συμβιβάζει την ευθύνη. Και συνεπώς αίρονται οι θεωρίες περί «απόλυτου» σαδισμού. Με κάλυψες και έγινα σοφώτερος. Ελπίζω και άλλοι.


Dream

ΥΓ. Για τα άλλα κρίσιμα σχόλια, ευχαριστώ και θα επανέλθω. Παρατηρώ με ενδιαφέρον ότι πήγε σχεδόν άπατη η παρατήρησή μου ότι δεν ορίζεται ο μαζοχισμός ως «σαδισμός προς τα μέσα», αλλά ο σαδισμός ως «μαζοχισμός προς τα έξω», γιατί ο μαζοχισμός, ως έννοια, έχει νόημα και χρήση για την αρχή του Θανάτου στον Φρόιντ. Αν νομίζετε ότι είναι το ίδιο πράγμα και απλώς παίζω με τις λέξεις, ξανακοιτάξτε το καλύτερα.

 

Όχι πως προσπαθώ να εισάγω καμία καινοτόμα ψυχολογική θεωρία μα πιστευω πως η εσωτερική ροπή να προκαλέσεις ψυχολογικο η σωματικο πονο στον ερωτικο σου σύντροφο όπως και να τον αποκαλεις (υποτακτικη , σκλαβα κλπ) πάιζει εξαιρετικα σπουδαιο ρολο στην ικανοποίηση που πάιρνει ο Κυρίαρχος ο Μαστερ η ο (ανενταχτος στις παραπανω δυο κατηγοριες) ερωτικος σαδιστής. Αυτή η ροπη είναι η κινητήριος δύναμη, η πρακτικη που φέρνει ένα μεγαλο μέρος της ευχαρίστησης σε αυτόν που ζεί τον σαδομαζοχισμο . Αυτην την ροπη αρκετοι και σιγουρα όχι ολοι την ονομάζουν σαδισμο. Συχνα παρεξηγημενη έννοια μια και ταυτίζεται με την αρνητικη έννοια της ασυδοσίας και του απολυτης ελευθερίας σε βάρος του αλλου . Πραγματι σε ψυχοπαθολογικες καταστασεις ο ακρατος σαδισμος που δεν ελεγχεται και δεν δύναται να ελεγχθεί από τον λογισμό του ψυχοπαθούς οδηγει σε αποτρόπαια εγκληματα ποινικα κολάσιμα και κοινωνικά καταδικαστέα. Εγω τον θεωρώ μη χρωματισμένο δηλαδή δεν κανω αξιακες κρισεις και δεν τον κρίνω ως καλό η κακό αλλα βλέπω το πώς χρησιμοποιείται και εκ των υστέρων καταληγω σε συμπερασματα. Ο ερωτικός σαδισμός που δεν απειλει τη ζωή των συμμετεχόντων και γίνεται με τη συναινεση τους οδηγεί σε απολαυση και εξερέυνηση των προσωπικοτητων τους. Ο σαδισμός π.χ στον χώρο εργασίας οδηγει σε αυταρχικές συμπεριφορές των εργοδοτών – αφεντικών εις βάρος των εργαζομένων και σε έναν ακρατο ανταγωνισμό μεταξύ των εργαζομένων οπου η αποτυχία η απόλυση του ενός οδηγεί στην απολαυση του αλλου.
Θεωρώ πως όπως υπάρχει το ένστικτο της επιθετικότητας μεσα μας ετσι υπάρχει και το σαδιστικό ένστικτο σε μικρό η μεγάλο βαθμό. Καποιοι από εμάς είναι πολύ πιο quicktempered, θυμώνουν , οργίζονται ευκολα , σχεδον ακαριαια. Καποιοι είναι πιο διαλλακτικοι και ηπιοι. Οι πρώτοι από μικροι δείχνουν συνήθως μια ροπη στις πολεμικές τέχνες και τα μαχητικά σπόρ εκει που μπορουν μεσα σε ορια(μια λεξη που χρησιμοποιείται πολύ στον χώρο μας) να εκτονώσουν το ενστικτο αυτό. Καπως έτσι πιστέυω ότι συμβαίνει και με τον σαδισμο. Πιστέυω ότι είναι ένα ένστικτο που σε καποιους είναι λιγο ανεπτυγμένο (vanilla τυποι στους οποιους όμως πολύ συχνα προκυπτουν spankings και δεσιματα αρα ηπιος σαδισμος) και σε κάποιους είναι πολύ ανεπτυγμένο που είναι οι σαδομαζοχιστες.
Φυσικα προκειται για μια προσωπικη εκτιμηση και τιποτα περισσοτερο. Θα φέρω ένα παραδειγμα για να επιχειρηματολογήσω υπερ αυτης. Ας φανταστουμε έναν Κυριαρχο που δέχτηκε ένα ισχυρο χτύπημα από πτώση μια γλαστρας στο κεφαλι του, ζαλίζεται και μετα από λίγο συνερχεται. Το κτύπημα του εχει προκαλέσει μια μικρη παροδικη αλλαγη στην συμπεριφορα του. Όταν η υποτακτική του κανει μια πράξη την οποία είχε ρητά απαγορευσει εκεινη γνωρίζει ότι μια αυστηρη τιμωρία την περιμενει λογω της επιπολαιοτητας της. Και τοτε ο Κυριαρχος αφου την επιπλήτει αυστηρα λεει την ακολουθη φράση «Σε συγχωρω». Ξαφνου η υποτακτικη εχει τα υγρα και γουρλωμενα ματια της καντι καντι και δεν ξερει αν πρεπει να χαρει η να κλαψει. Τι λειπει από την ιστορια? Είναι φανερο πως λειπει η σωματικη τιμωρια. «Μα γιατι να είναι απαραιτητη?» Αναρωτιέται ο ζαλισμένος από το χτύπημα που δεχτηκε πριν Κυριαρχος. «Αυτή θελει να με υπηρετει , μολις κανει το παραμικρο λαθος ντρεπεται που ηταν αναξια να με υπηρετει και μονο ένα βλεμμα αποδοκιμασιας από μενα είναι υπερ αρκετο για να μην το επαναλαβει. Ισως ηρθε η ωρα να βαλω το μαστιγιο στην ναφθαλινη» . Δεν ξερω τι σκεφτεστε αλλα θα αποτολμησω να μαντέψω πως καποιοι/ες από εσας θα εχουν ξενερώσει με την εξελιξη της ιστοριας. «Μα είναι δυνατον να μην υπαρχει τιμωρία? « ισως να σκεφτεται καποιος. Η τιμωρια θεωρω πως δεν είναι απαραιτητη για την συμπεριφορικη αλλαγη αλλα ακρως απαραιτητη για την ικανοποιηση του σαδιστικου ενστικτου.
Επισης για ποιον λογο ένας Κυριαρχος η ενας Μαστερ να καταφευγει σε επώδυνες πρακτικες, να βασανίζει ερωτικα την υποτακτική η σκλαβα του? Γιατι αντλει ηδονη μεσα από τον βασανισμο της. Περα από την επιθυμια για βασανισμο της σαρκας και του πνευματος (ηπιο η λιγοτερο ηπιο) οι Κυριαρχοι και Μαστερς αισθανονται την ακαγκη να κυριαρχησουν στην προσωπικότητα της υποτακτικης τους. Να ελεγχουν το κορμι , τα αισθηματα και τις επιθυμίες της. Να την εμπνεύσουν να χασει την ελευθερια της ως υψιστη πράξη ελευθεριας ,να γινει η ηθελημενα σκλαβα. Η συνειδητοποιημενη απωλεια ελευθεριας, η υποταγη στον Κυριαρχο .
Εδώ προκύπτουν δυο διακριτες τασεις, α)την ταση για βασανισμο της σαρκας και του πνευματος και β) την τάση για κυριαρχια στην προσωπικοτητα και το σωμα της υποτακτικης. Το α) πιστευω ότι αντανακλα την σαδιστικη επιθυμια. Τελος πιστευω ότι υπαρχουν και σαδομαζοχιστές οι οποιοι επιδιώκουν την ικανοποιηση ΜΟΝΟ του α) και αυτους ονομασα πιο πανω απλως ερωτικους σαδιστες. Πιστευω ότι ανηκουν στον χώρο μας απλως εστιάζουν στον σωματικο τομεα περισσοτερο.
Περιμενω να διαβασω τους προβληματισμους σας

 

Κατ' αρχήν να πω πως βρίσκω το thread πολύ ενδιαφέρον, αλλά θέλει το χρόνο του για να διαβαστεί προσεκτικά.

Νομίζω πως η διάκριση των τάσεων που περιέγραψε ο DeSade είναι ακριβώς αυτή που δικαιώνει και τα 4 γράμματα του BDSM, σε αντιδιαστολή με την άποψη πως το SM είναι η βάση - πυρήνας και τα B, DS, είναι απλώς εκλογικεύσεις ή συνοδευτικά. Για κάποιους το SM είναι ο πυρήνας, για κάποιους άλλους, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγω και τον εαυτό μου, είναι το DS και πάει λέγοντας.

Νομίζω πως όλοι όσοι βρίσκονται στο χώρο έχουν έναν αυξημένο βαθμό σαδομαζοχισμού σε σχέση με τον μέσο άνθρωπο. Αλλά, υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία άλλών ψυχολογικών χαρακτηριστικών που τους κινούν, με προσδιορίσιμες ή όχι αιτίες. Γι αυτό και ποικίλουν τόσο οι συμπεριφορές, οι άνθρωποι αλλά και το κεντρο βάρους στις συμπεριφορές τους.

 

Συμφωνώ με το ποστ #19 του De Sade, με την εμμονή μου στο να προτιμώ το "επιθυμία" ή "ροπή" vs. "ένστικτο" και με την επισήμανση ότι οι τάσεις (α) και (β) που προσδιορίζει ίσως είναι διακριτές σε μια γραπτή ανάλυση όπως η δικιά μας, αλλά δεν τις εμποδίζει τίποτα απ΄το να συνυπάρχουν στον ίδιο άνθρωπο και μάλιστα σε δυναμικά εναλασσόμενες αναλογίες.

Οπότε, κατά τη γνώμη μου, κάθε Κυρίαρχος πρέπει να αναρωτιέται συχνά-πυκνά αν βάζει την τάση (α) να υπηρετεί την (β) ή το αντίστροφο. Για λόγους αυτογνωσίας, αν μη τί άλλο.

 

Ο LordDiagonal ανεφερε "Αναρωτιεμαι DreamMaster αν θα βρισκετε ακραια τη θεση οτι το «σαδιστικο ενστικτο» ειναι η απενοχοποιηση του καθε μη συνειδητοποιημενου σαδιστη..."
Πιστευω πως η προσπαθεια για απενοχοποιηση προυποθετει την υπαρξη ενοχων οπου καποιος με σαδιστικη ροπη ταση , ενστικτο, επιθυμια η οπως και να θελουμε να την αποκαλεσουμε εχει συνειδητοποιησει την επιθυμια αυτη και δεν μπορει να την αποδεχτει λογω επιβαλλομενων απο εξωτερικες πηγες "ηθικων " αρχων που δεν του επιτρεπουν να τις εξωτερικευσει και να τις απολαυσει Αλλα αυτο δειχνει μια καπως εφηβικη προσεγγιση ατο θεμα. Και τελος αν η σαδιστικη ταση δεν εχει συνειδητοποιηθει δεν ειναι δυνατον πιστευω να υπαρξουν ενοχες για κατι που ουτως η αλλως δεν γινεται αντιληπτο.

 

Είναι κι αυτή μια ερμηνεία. Αλλά βέβαια, όχι η μόνη. Δείτε λίγο το παρακάτω απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο του Πασκάλ Μπρυκνέρ, Ο άγιος Ζιγκολό.

Το παραπάνω απόσπασμα (θα γράψω τη γνώμη μου για το βιβλίο στο σωστό thread μόλις προλάβω) έκατσα και το πληκτρολόγησα για πολλούς λόγους – πρώτα από όλα γιατί είχε χαλάσει ο σκάνερ!

Κατ΄αρχήν, ο Μπρυκνέρ μας δίνει εδώ μια άλλη ερμηνεία του σαδισμού, το τραύμα.

Γνήσιος Γάλλος, δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από την ψυχαναλυτική ματιά / μανία. Εχει φιλοτεχνήσει τον Ζυλιέν (που δεν είναι ο κεντρικός ήρωας) νωρίτερα στο βιβλίο ως έναν πετυχημένο στη ζωή, control freak πάνω στους φίλους του, ψυχαναγκαστικό μαζοχιστή: χαρακώνεται, αυτοτραυματίζεται και καυτηριάζεται για να δει πόσο μπορεί να αντέξει. Απλοϊκά σχήματα δηλαδή: κακοποίηση - τραύμα - ενδοβολή του Πατέρα – μαζοχισμός - σαδισμός. Σαν να διαβάζεις επιστημονική δημοσίευση των αρχών του προηγούμενου αιώνα – εκεί θα τα ΄δε κι αυτός.

Αυτή είναι η δουλειά της Τέχνης! Η τέχνη, όπως και η θρησκεία, είναι για να δίνει απαντήσεις, ει δυνατόν μονοσήμαντες. Η θρησκεία καθ΄ υπαγόρευση και η τέχνη καθ΄ υποβολή. Σχέσεις αιτίου-αποτελέσματος, τόσο, μα τόσο καθησυχαστικές. Να τις δίνει εκεί που δεν υπάρχουν, γιατί αν υπήρχαν θα βρισκόμασταν στα χωράφια της επιστήμης. Γι αυτό λέμε πως η τέχνη έχει τόσες αναγνώσεις, όσους και αναγνώστες – κάτι που δεν ισχύει για την επιστήμη.

Ο καθένας διαλέγει αυτό που τον βολεύει. Αλλος θα δει παραπάνω την εκδίκηση ως δράση/αντίδραση. Αλλος την θεία δίκη και τον «τελικά δίκαιο κόσμο». Αλλος, έναν άρρωστο σαδιστή που δεν βρήκε απάγγειο σε τεράστια στήθη στην ζωή του, για να καλμάρει το τραύμα. Αν ο Ζυλιέν συλλαμβανόταν, εκατοντάδες γυναίκες θα του έστελναν ερωτικά γράμματα στη φυλακή. Κάποιες θα τον παντρεύονταν. Και όλοι θα είναι βέβαιοι για την ορθή ανάγνωση.

Οι σαδιστές λοιπόν είναι άνθρωποι επαναστάτες που απλώς αφήνουν ελεύθερο το ένστικτο που έχουμε όλοι μας; Αν όχι, μήπως πλανώνται από ένα παιχνίδι του μυαλού τους για να μην έχουν ενοχές; Αν όχι, μήπως απλώς αντιδρούν σε παιδικό τραύμα κακοποίησης, φυσικής ή ψυχικής; Αν όχι, μήπως απλώς συνειδητοποίησαν τί τους αρέσει μελετώντας την φιλοσοφία του σαδισμού και ψάχνουν τις «αδελφές ψυχές» μαζοχιστές να το εκφράσουν; Βρε μπας κι είναι γονιδιακό / ορμονικό, άλλος το ‘χει κι άλλος όχι; Ο καθένας μας έχει μια βεβαιότητα για κάποιο από αυτά, ή για κάποιο άλλο που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή.

Η πραγματικότητα, φοβάμαι, είναι πολύ διαφορετική. Για πολλά, δεν υπάρχουν βεβαιότητες. Μόλο που έχουμε την καθησυχαστική τους ανάγκη.

Γι αυτή την ανάγκη μας, όταν μια βεβαιότητα φεύγει, πρέπει να βάλουμε στη θέση της μιαν άλλη, ίσης ή μεγαλύτερης «αξίας», όσο πιο γρήγορα γίνεται. Κι εγώ, όπως ο καθένας, έχω ανάγκη τις βεβαιότητες. Η πραγματική μου “ανωμαλία” έγκειται μάλλον στο ότι από ιδιοσυγκρασία, τύχη και σκληρή εκπαίδευση, όταν μπαίνω στο dealing room των βεβαιοτήτων, νιώθω σαν να είμαι στις καλαμιές ενός βαλτότοπου: όλων των βατραχιών τα κροάσματα μού μοιάζουν ίδια. Αν δεν σας συμβαίνει, μην τρομάζετε. Νορμάλ είστε – μην τρελαθούμε!

Πάντως, ισχυρίζομαι ότι μπορούμε να διαβιούμε με (εσφαλμένες; ) βεβαιότητες αρκεί αυτές να μην είναι επικίνδυνες για μας ή για άλλους. Θα το ονόμαζα λειτουργική βεβαιότητα, όπως όταν δεν σκεφτόμαστε πριν το επόμενο βήμα ότι το πάτωμα μπορεί να υποχωρήσει.

Οι παρεμβάσεις μου στο φόρουμ νομίζω πως καταδεικνύουν αυτή την άποψή μου – επεμβαίνω όταν νιώθω πως σε μια αυτο-πλάνη ελλοχεύουν κίνδυνοι. Κατά τα άλλα, οι πλάνες είναι ιερές, και όποιος ακουμπήσει τις δικές μου, θα έχει να κάνει μαζί μου.

(Strict71, νιώθω υπότροπος)

Dream

ΥΓ. Πολύ περισσότερα για τον σαδισμό, κατάλαβα όχι διαβάζοντας τα βιβλία του Σαντ, αλλά διαβάζοντας ένα έργο του «γλωσσολόγου» (δηλ. αναλυτή και μηχανικού των συμβόλων) Anthony Burgess. Το βιβλίο λέγεται «A Clockwork Orange» (1962) και είναι κρίμα να έχετε δει μόνο την ταινία του Κιούμπρικ.

 

Η Τεχνη, ξυπναει μνημες....


Ηταν ολοκληρη γυναικα πια, κοντα στα 18 οταν της ειπαν να κοιταει λιγο την κατακοιτη γιαγια μεχρι εκεινοι να γυρισουν...

Μολις εμεινε μονη της με τη γιαγια απεναντι της στο κρεβατι, εβαλε το προσωπο της σ αποσταση αναπνοης απο το δικο της και με φωνη που μολις ακουγοταν, της ψιθυρισε...

- Και τωρα γλυκεια μου οι δυο μας....


Λεγοντας αυτα τα λογια μια αισθηση απολυτης κυριαρχιας την κατεκλυσε-αληθεια ποση κυριαρχια μπορει να νοιωσει καποιος μ εναν ανημπορο ανθρωπο απεναντι του...

Η γιαγια εκανε μια κινηση να ανασηκωθει...

Μια κοφτη κινηση την εριξε πισω στα μαξιλαρια..

- Πουθενα δεν θα πας.. Ειπα ! τωρα θα λογαριαστουμε οι δυο μας...


Αυτο το παιχνιδι κρατησε καμποση ωρα..Την κοιταγε μ αληθινο μισος, εφτασε μεχρι το σημειο να της περιορισει τα χερια ...ενεργουσε χωρις να σκεφτεται, ενοιωσε απιστευτη ευχαριστηση που τη *βασανιζε* οπως οταν ηταν πολυ μικρη και βασανιζε τα καυμενα τα μυρμηγκια στην αυλη...

Αυτη η γυναικα την ειχε μεγαλωσει και την ειχε μεγαλωσει καλα..δεν ειχε να θυμαται κακες στιγμες ουτε τραυματικες..Την θυμαται να της ζωγραφιζει στο τετραδιο πανω απο την αντιγραφη της ανθισμενες αμυγδαλιες, τη θυμαται να καθεται η μιση στην καρεκλα ετοιμη να πεταχτει επανω στην πρωτη διαταγη της εγγονης της.. Την θυμαται να την κοιταει στα ματια συνεχεια , τοσο συνεχεια που εκνευριζοταν.. Την θυμαται να την κραταει αγκαλια σφιχτα πανω στο περβαζι του παραθυρου και να κοιτανε οι δυο τους μαζι την κινηση του δρομου..την θυμαται να την κανει μπανιο και πριν προλαβει να κυλησει το τελευταιο ζεστο νερο απο το κορμι της να την τυλιγει ολη μεσα σε μια ζεστη πετσετα-μη κρυωσει το παιδι-.

Αρα..που ειναι ο παιδικος εστω ψυχικος τραυματισμος που να δικαιολογει αυτη την εξαρση της βιας απεναντι σ αυτον τον ανθρωπο?

Ενοιωσε ξαφνικα απιστευτη ντροπη και φοβο...

Αν το μαθαιναν οι αλλοι θα τη σκοτωναν... Ευτυχως που η γιαγια δεν ηταν σε θεση να τους τα πει.. Ντροπιασμενη και γεματη ενοχες απομακρυνθηκε απο κοντα της..

Στην κηδεια της δεν εκλαψε, οπως δεν εκλαψε και στην κηδεια της μαμας της..

Μονο το προσωπο της πετρωσε κι εμεινε με αδεια στεγνα ματια..


Ειμαι πολυ κακος ανθρωπος ειπε μεσα της και μεχρι σημερα εθαψε αυτο το μυστικο βαθεια μεσα της...

 

Να κάνω μια διευκρινιστική ερώτηση?

Σαδισμός δεν ειναι και το μαρτύριο της σταγόνας...?

Δεν ειμαι αφελής ,νομίζω (λολ) αλλα ο ορισμός του σαδισμού ειναι η κτηνωδία και η ευχαρίστηση απο την πρόκληση πόνου???

Νομίζω οτι ειναι λίγο παρεξηγημένος ο ορισμός του σαδιστή εντος ή εκτος BDSM . Aν θελετε βοηθήστε με λίγο...και ίσως σας πω κι αλλα..... (χεχε)!!!

 

zinnia,

I rest my keyboard!

Dream

PS. Και μετά μου λέτε ότι εγώ γράφω καλά...

 

RE: RE: Σαδιστικό ένστικτο & BDSM

Ενας ελαστικός ορισμός του "σαδισμού" θα μπορούσε να ξεκινά από το teasing των παιδικών μας χρόνων ("μαμά, ο Γιάννης με πειράζει... - Πείραζέ με, Γιάννη, πείραζέ με.." - πόσο σοφή η λαϊκή σοφία, ε  και να φτάνει στην οργάνωση συμμοριών για την τρομοκράτηση έγχρωμων μεταναστών.

Δεν ξέρω τί ακριβώς έχεις στο νου σου. Μπορεί κάτι να είναι "μαρτύριο" χωρίς να προκαλεί σωματικό ή ψυχικό πόνο; Αναφέρεσαι στην απόλαυση που παίρνει κάποιος από το να προκαλεί στον άλλον "ένταση διαρκείας"; Στο αρχικό μου ποστ, έδωσα έναν σύντομο ορισμό "για να συνεννοούμαστε", ώστε να έχουν 'κάβο' τα επιχειρήματά μου.

Θα χαρούμε όλοι, κι εγώ πρώτος, να αναδείξεις άλλες πτυχές του θέματος.

Dream