Αιτίες χωρισμού

Είναι ένα "έργο" που το έχω ξαναδεί. Και όμως εξακολουθεί να μου προκαλεί πάντα αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα του αιφνιδιασμού του ακατανόητου...

Φίλος γνωρίζει προ 2ετίας περίπου μια κοπέλα. Ενθουσιασμένος και ερωτευμένος, λαμπερός στο πλάι της, και μόνον η παρουσία της στο χώρο του γεννά το χαμόγελο. Χαρούμενος για το πόσο ξεχωριστή είναι.
Και προ ημερών, ψιθυρίζει ότι "τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά", δεν "ξέρω τι θα γίνει/πώς θα πάει", "κουράστηκα λίγο" κλπ

Σε ερώτηση αν προέκυψε κάτι σοβαρό, κάποιο πρόβλημα κλπ η απάντηση είναι πως όχι.

Τότε γιατί; είναι η εύλογη απορία, που μένει αναπάντητη.

Στρέφομαι προς τα μέσα, στο δικό μου κόσμο, προσπαθώντας να καταλάβω (και ίσως να μπορώ να πω δυο κουβεντούλες αν μου το ζητήσει). Στο δικό μου κόσμο όμως το "βαρέθηκα", κάτι που ακούω πολύ συχνά εκεί έξω, δεν υπάρχει. Δεν μπορώ καν να καταλάβω πώς μπορείς να βαρεθείς έναν άνθρωπο.
Δεν βαρέθηκα ποτέ κανέναν άνθρωπο με τον οποίο υπήρξα μαζί. Οι χωρισμοί οφείλονταν πάντα σε άλλους λόγους.
Αναρωτιέμαι αν πίσω από το "βαρέθηκα" υπάρχουν πάντα άλλοι λόγοι ή αν πραγματικά απλά κάποιοι άνθρωποι βαριούνται.

Προχώρησα τη σκέψη μου και λίγο παραπέρα...Σκέφτηκα τις Κ/υ σχέσεις. Που ξεκινούν με ένα πιο καθαρό πλαίσιο του ποιοι (θέλουμε να) είμαστε μέσα σε αυτή τη σχέση και πού θέλουμε να πάμε. Και πάντως με μια σχετικά πιο μεγάλη περισυλλογή λόγω της ανάγκης συναίνεσης.
Ειδικά στη δεύτερη περίπτωση... πώς; Ποιες αιτίες μπορούν να φέρουν έναν χωρισμό (aka release).

Γιατί λοιπόν χωρίζουν πραγματικά οι άνθρωποι;
Θεωρητικές αλλά κυρίως βιωματικές απαντήσεις ευπρόσδεκτες  
Ευχαριστώ  

 

Το περίεργο είναι που ψάχνεις σταθερές σχέσεις σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο.

 

Τις περισσότερες φορές που ξεκινάει μια σοβαρή σχέση ή μια σχέση με σοβαρές προοπτικές είναι γιατί τα μέλη της βρίσκουν σε αυτή περισσότερα πράγματα/καταστάσεις/συμπεριφορές που τους αρέσουν σε σχέση με αυτά που δεν τους αρέσουν. Προσωπικά πιστεύω ότι όσο περνάει ο χρόνος και η σχέση ωριμάζει, για μια μεγάλη ποικιλία λόγων, η ποσότητα και ποιότητα αυτών των οποίων ήταν αρεστά μειώνεται σε αντίθεση με την ποσότητα αυτών που δεν είναι αρεστά/αποδεκτά, όχι βέβαια με τα ίδια ποσοστά για τα μέλη της σχέσης. Και τότε μια μόνο λύση διαφαίνεται στον ορίζοντα.


Και πιστεύω ακράδαντα ότι απλά έτσι είναι η ζωή..

 

Σταθερός δεν σημαίνει στατικός, ούτε απαράλλακτος  
Σημαίνει πως μπορεί να μεταβάλλεται κατά τρόπο ώστε να επιβιώνει και να ευημερεί μέσα από αυτές ακριβώς τις αλλαγές  

 

Συμφωνώ απολύτως   Ποτέ δεν μας αρέσουν όλα, δεν γίνεται αυτό...

Τι συμβαίνει όμως και γίνεται αυτό:

Θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς ότι καθώς ωριμάζει η σχέση, δημιουργείται ένα εμείς, βαθαίνει και ισχυροποιείται ο δεσμός και τα αρεστά αυξάνονται ή εντείνονται...

 

οι άνθρωποι αλλάζουν, εξελίσσσονται, όχι (υποχρεωτικά) παράλληλα.
σε συγκεκριμένους τύπους σχέσεων γίνεται συνειδητή προσπάθεια για τη διατήρηση της παραλληλίας αυτής, στις ανταγωνιστικές όχι.
το "βαρέθηκα" είναι μια εύκολη διατύπωση του "άλλαξα προτεραιότητες" απέναντι στον σχετιζόμενο και τη σχέση, ή γενικότερα.
σε εξαιρετικές περιπτώσεις σημαίνει "διαπίστωσα αλλαγή προτεραιοτήτων απ το άλλο σκέλος" αλλα συνήθως αυτό εκφέρεται καπως πιο επιθετικά.

 

Nα κάνω ένα ίσως ρητορικό ερώτημα; Γιατί οι σχέσεις να είναι ανταγωνιστικές όμως;  

 

Ξέχασες μετά το που το .... δεν  

Στο νήμα : Στο βλέμμα. Αν την κοιτάω.. και δεν πιστεύω ότι είναι ή μπορει να γινει ότι καλύτερο για μένα, τελειώσαμε.

 

Θα είχε δίκαιο να το αντιτάξει, και αν το ζούσε θα έπρεπε να αισθάνεται τυχερός. Πολύ λίγες σχέσεις πιστεύω ότι είναι έτσι.

 

βέβαια να το κάνετε, παρακαλώ όχι σε μένα  

 

λίγο σοβαρότερα:
εκπαιδευόμαστε να προσπαθούμε να ανταγωνιζόμαστε.
να προτάσσουμε το "κέρδος" έναντι της κάλυψης των αναγκών.
εκπαιδευόμαστε στη ματαιοδοξία που κάνει τα παραπάνω να λειτουργούν.
εκπαιδευόμαστε σε έτοιμες λύσεις, εύκολες, προκατασκευασμένες, "αποδοτικές".
στα πλαίσια αυτά, συγχέουμε την κουζίνα μας με το εστιατόριο
και γινόμαστε σύντροφοι σε καθορισμένα ωράρια και με αυστηρές προϋποθέσεις
δεν ειναι απαραίτητο να βάλουμε στην κορυφή των επιλογών μας το ρόλο του συντρόφου.

 

Καθε σχεση, εξ ορισμου, εχει ενα τελος. Ειναι οπως η ζωη, απ τη στιγμη που γεννιομαστε, μετραμε αντριστροφα το τελος μας. Φυσικα ελαχιστοι το σκεφτονται αυτο κι ακομη λιγοτεροι το αποδεχονται.
Οι ανθρωποι ανταμωνουν, ζουν καποια πραγματα μαζι, νοιωθουν πραγματα, αλλα παραλληλα, αλλαζουν. Αν καταφερουν με πολλη προσπαθεια κι απ τις δυο μεριες να αλλαξουν παραλληλα, η σχεση κραταει περισσοτερο, αν οχι, δεν ειναι οι ιδιοι οπως οταν ξεκινησε η σχεση, οποτε καποια στιγμη, εκει διπλα, δεν ειναι ο ανθρωπος που γνωρισες κι ερωτευτηκες κι αντιστοιχα το ιδιο απο την αλλη μερια.
Απλα ειναι το παιχνιδι αυτο... Γνωμη μου..