Αιτίες χωρισμού

Πολύ θλιβερό θέμα, κατακαλόκαιρο.

Έχω ξεχάσει πως είναι να χωρίζεις, φτου, φτου* παρ' όλα αυτά θα παραθέσω αυτό:


Να φεύγεις από τελειωμένες καταστάσεις.

Από ανθρώπους που τους ανεβάζεις και αυτοί με τονισμένο το εγώ τους σε ρίχνουν.

Από αυτούς που δεν ρισκάρουν, αλλά βολεύονται.

Από ανθρώπους που δεν δίνουν παρά μόνο παίρνουν. Και αυτά που τους παρέχεις δεν τα εκτιμούν. Τα θεωρούν δεδομένα, απλά, αδιάφορα…

Από ανθρώπους που σε κοιτάζουν και ψάχνουν να βρουν στα μάτια σου κάποιον άλλον…

Από αυτούς που σου χαρίζουν στιγμές δανεικές, που περιμένεις να σου δώσουν σημασία με το σταγονόμετρο.

Να φεύγεις όσο είναι νωρίς από αυτούς που αντί για έρωτα σου πουλάνε εξυπνάδες.

Που σου προκαλούν ανασφάλειες και σκέψεις πολλές. Γιατί εάν στα αλήθεια σε ήθελαν στη ζωή τους, θα το είχες καταλάβει…

Να φεύγεις όσο είναι νωρίς από αυτά που σε πληγώνουν. Γιατί στο τέλος θα πληγωθείς περισσότερο.

Να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά και να κλείνεις την πόρτα χαμογελώντας.

Γιατί εσύ ένιωσες, δεν κρύφτηκες.

Γιατί εσύ ότι είχες να δώσεις το έδωσες.

Και γιατί, πολύ απλά, σε περιμένουν άλλα καλύτερα που μόνο όταν φύγεις θα τα συναντήσεις…

Μενέλαος Λουντέμης

 

...γιατί δε γελάνε πια μαζί.

 

Συμφωνώ:

και συμπληρώνω:

Μία σχέση τελειώνει όταν σταματάνε:

.. να μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι ..

.. να συζητάνε ..

.. να "θαυμάζει" ο ένας τον άλλον ..

 

διπλά μηνύματα σε σημείο αηδίας

 

Γιατί μόλις μεταβληθεί το περιβάλλον αναζητούν άλλο ιπποφορβειο, σημασία έχει ο σταβλισμος και οι παροχές. Τουλάχιστον ας είναι αιγυπτιακής γραμμής. Γιατι τα μεταξωτα βρακια θελουν επιδεξιους κωλους, κυριες....

 

Η συνήθεια ειναι ο μεγαλος βραχνας στη σχέση . Επίσης και όταν θεωρείς το ετερο ημισυ δεδομένο .

Εκει χάνεται όλο το παιχνιδι γιατι μεταβάλλεται η συμπεριφορά ασυνείδητα .

 

Όταν δεν υπάρχουν τα θέλω ''μας'' και τα οράματά ''μας''. Μία σχέση τα χρειάζεται όλα. Και καύλα και συντροφικότητα και θαυμασμό και σεβασμό και επαναπροσδιορισμό εις το διηνεκές, οι σχέσεις δεν είναι κάτι στατικό. Εξελίσσονται και μαζί τους εξελισσόμαστε κι εμείς.
Όπου αρχίζουν και παρατηρούνται αποκλίσεις και αν δεν συγκεραστούν οι διαφορές, το τέλος προελαύνει.
Όπου αρχίζει και τελειώνει η μάγευση (η οποία δεν είναι ποτέ μονομερής).
Η καθημερινότητα φθείρει, ή δυναμώνει, ανάλογα με το υπόβαθρο και το βάθος της σχέσης.
Οι αλλότριες ροπές...
Και ένα σωρό άλλοι παράγοντες που λειτουργούν κατά συνθήκη.
Το σπάνιο πλέον είναι δύο άνθρωποι να μείνουν μαζί, όχι το να χωρίσουν, αυτό είναι ο κανόνας πλέον, οι σχέσεις είναι κατά κανόνα βραχύβιες, άρα επιπόλαιες, επιφανειακές ή αναλώσιμες.

 

ή στη συνήθεια αναδεικνύεται η συνειδητή σχέση;

 

σε αυτη την συζητηση γιατι δεν βαζουμε το οτι ο ανθρωπος δεν ειναι μονογαμικος ?

καμια σχεση δεν μπορει να καλυψει ολα μας τα θελω
αλλα ουτε και εμεις ξεχωριστα μπορουμε να καλυψουμε ολα τα θελω της σχεσεις μας

γιατι ο χωρισμος να μην ειναι η φυσικη εξελιξη μιας σχεσης ?

 

Υπερβολικη οικειοτητα τυπου ''Αγαπη,ελα να μου σπασεις ενα σπυρι στο δεξι κωλομαγουλο''
και το κακο σεξ.

 

Hint.
Πόςο καιρό την γνώριζε πριν αρχίσει να σας λεει όλο χαρά, πόσο ξεχωριστή ηταν;

 

Διασαφηνίζοντας...
Οι σχέσεις δεν τελειώνουν ποτέ.
Εξελίσσονται, μεταλάσσονταιι, μεταπίπτουν... Συντονίζουν ή ξεκουρδίζουν...
Τα δεδομένα "άτομα" ή μη, η συνήθεια, το πήδα με καλύτερα κλπ, είναι αποτελέσματα, όχι αιτίες ούτε αφορμές...
Αλλάζεις, αλλάζει, αλλάζετε, αλλάζουμε...
Δεν θέμε να το δούμε καν διγιότι παίρνει χρόνο και σηκώνει ερμηνεία, απαιτεί τσαμπουκά κλπ κλπ...
Οπότε το πιο εύκολο είναι να τα φορτώσουμε ή στον άλλο ή στου κώλου τα εννιάμερα, της πούτσας τα σαράντα...
Βάλτε κι ένα καπάκι κοινωνικής πούτσας που μας πέφτει βαριό και δένει το γλυκό...
Χύνετε παντοιοτρόπως. Κάνει καλό!