Αιτίες χωρισμού

Oι σχέσεις τελειώνουν -I think- όταν αντιληφθούν και οι 2 ή ο ένας (αν κ συνήθως και οι 2 το χουν αντιληφθεί) ότι η επιλογή που έκαναν δεν ήταν σωστή εξαρχής. Συνήθως μέσα σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα είναι δυνατόν να το αντιληφθεί κανείς αλλά για κάποιο λόγο οι σύντροφοι τραβολογούν τις σχέσεις μέχρι να τις ξεχειλώσουν. Το βασικό πρόβλημα νομίζω είναι ότι οι επιλογές δεν είναι επιλογές κατόπιν ώριμης σκέψης όπου η λογική έστω επιτάσσει να σκεφτεί κανείς α) τι ζητάω και β) αν το έχω δίπλα μου.

Έπειτα είναι γενικά (και συνδυαστικά) η ανωριμότητα με την οποία επιλέγουμε συντρόφους. Ρωτάς τον περισσότερο κόσμο γιατί είναι σε σχέση και δεν ξέρουν τί να σου απαντήσουν. Γενικά ο ατομικισμός που επικρατεί στις κοινωνίες έχει περάσει και στις σχέσεις. Και πιστεύω αυτή είναι η κύρια αιτία χωρισμών.

 

τα παντα τελειωνουν. το θεμα ειναι να μπορεις να κρατας αυτα που ειναι στο χερι σου.
Αιτιες παρα πολλες, αφορμες περισσοτερες, πειρασμοι καθημερινα.
Οταν χανεις την πιστη σου χωριζεις.....

 

η ακατάσχετη πολυλογία

 

Μερικες ακομα εκδοχες:

- Γιατι για καποιους, ισως πολλους, δεν υπαρχει ανθρωπος που να τους καλυψει για πολυ καιρο.
- Για καποιους αλλους, καθε σχεση ειναι ενα επαναλαμβανομενο μοτιβο, συνηθως καποιος υποσυνειδητος ψυχολογικος Γιρδιος δεσμος απο παιδικη/εφηβικη ηλικια, ενα μονοπρακτο που παιζουν κσι ξαναπαιζουν με διαφορετικο πρωταγωνιστη ελπιζονταςκαθε φορα οτι "αυτη τη φορα θα ειναι οπως το θελω". Οι ανιδεοι συμπρωταγωνιστες ειναι καθε φορα θεμα χρονου να κανουν λαθη, μη γνωριζοντας το σεναριο και τις απαιτησεις του ρολου, και να οδηγηθουν νομοτελειακα τα πραγματα στο τελος.
- καποιοι αλλοι μπαινουν στις σχεσεις με κρυφες ατζεντες η ανομολογητες προσδοκιες που μοιραια δεν ικανοποιουνται και με τον κσιρο αρχιζει η αντιστροφη μετρηση
- και καποιοι αλλοι, μολις φυγει η πρωτη καυλα η η αρχικη εξιδανικευση, "τους περναει" και ξενερωνουν και μετα αρχιζει το εργο "ολα σου με χαλανε, φευγω" η "θα σε κανω να φυγεις να μην εχω και θεματα η να το παιζω και θυμα!

Εχει πολλα εργα αυτη η ταινιοθηκη, το μονο σιγουρο....

 

Σ'ένα χωρισμό φταίνε και οι δύο.
Και αυτός και η μάνα του.
Ενίοτε και η γυναίκα του.

 

Η οποια γυναικα του, καποια στιγμη θα γινει πεθερα.... μη ξεχνιομαστε!  

 

Έχω βάσιμες υποψίες πως σε ενα τέτοιο χωρισμό φταίει πάντα η πουτάνα η γειτόνισσα που δεν πάει την γυναίκα του....που γουστάρει αυτόν.. ..και βάζει λόγια στην μάνα του.....ότι η γυναίκα του δεν πάει στο Σούπερ μαρκετ αλλά κάνει μποτε για τον νεότερο γκόμενο που δε έχει και τουμπαλι...στάνταρ αυτό που σου λέω.. .

 

Τότε συμφωνώ κι εδώ, χαίρομαι που το διευκρίνησες  

 

Περγαμηνή ( σίγουρα μ' επαναλήψεις σκέψεων/απόψεων τόσο άλλων, όσο και δικών μου. Έτσι, για να συμβάλλω στην στατιστική ) :

1) Ψέμματα και μισές αλήθειες ( κάποιες φορές με τα κιλά ) ακόμη και για μαλθακίες ( το μικρό πολλές φορές είναι ένδειξη για το μεγάλο ).

2) Να προσπαθεί ευθέως ή πλαγίως ( ακόμη και με γκρίνια, τελεσίγραφα, "απειλές" κι "εκβιασμούς" ) να σ' αλλάξει.

3) Λιποψυχία, βολή, παρτακισμός μέχρι σιχάματος ( τουτέστιν, σου έσπασε το νύχι/δόντι, σ' έπιασε ζαλάδα. Εξατμίζομαι, πριν ζοριστώ με το ζόρι σου. Βέβαια, παρά ζορίζονται εύκολα κάποιοι/ες )

4) Δεν με παίρνεις καθόλου πίπες-γλειφογούνι/τα κάνεις χάλια, δεν βαράς καλά/δεν κάθεσαι να σ' αφήσω ανάπηρο/η στις μπούφλες, κάτω του μετρίου σεχ γενικότερα.
Κι εδώ το κριτήριο για το μέτριο σεχ ποικίλλει. Για κάποιους/ες έγκειται στο να στέκονται εκείνοι/ες σαν τις μούμιες και ο/η άλλος/η να τους/τις σεχάρει έτσι, που ν' ανοίγουν στα δυο οι ωκεανοί.

5) Δεν μου αρέσει το πως ντύνεσαι, πως τρως, πως πίνεις, πως κοιμάσαι, πως περπατάς, ακόμη και το πως αναπνέεις ή χασμουριέσαι.

6) Δεν μου αρέσει ο τρόπος που σκέπτεσαι, μιλάς.

7) Ανωριμότητα, βιαστικές μέχρι αηδίας επιλογές, καβατζάρισμα μέχρι να βρούμε κάτι καλύτερο ( που αφού "ηρεμήσουμε" λόγω καβάτζας, νομοτελειακά δεν αργεί να μας εμφανιστεί ).
Εξυπακούεται ότι αξίζουμε πάντα το καλύτερο - δίνοντας από ελάχιστα έως τίποτα - και ότι αυτό είναι τουλάχιστον το Θεός ( το φύλο του Θεός, τ' αφήνω σε σας να το διαλέξετε βάσει των σεχουαλικών σας προτιμήσεων ).

8) "Διάλογοι" όπου ο ένας λέει μονίμως - ή τις περισσότερες φορές - πορτοκαλί και ο/η άλλος/η καταλαβαίνει-βλέπει ή λέει ανθρακί ή έχει δαλτονισμό και δεν βλέπει τίποτε.
Τουτέστιν, "επικοινωνία" μεταξύ ενός κουφού κι ενός τυφλού - και μάλλον τρελά ξεροκέφαλων και εγωίσταρων μέχρι ξεράσματος -.

9) Κέρατο - κάποιοι/ες "άρρωστοι/ες" χωρίζουν, όχι μόνο όταν τους "δωρίζεται", αλλά και όταν το "δωρίζουν" - .

10) Ανία, ρουτίνα, βαρεμάρα, κούραση. Ναι, είναι δυνατόν κάποτε να βαρεθείς ακόμη και τον/την σύντροφο σου.
Πόσο μάλλον όταν εξελισσόμαστε- ή κάνουμε βήματα πίσω σαν τον κάβουρα στις ζωές μας -, σε παράλληλες "ράγες" που δεν εφάπτονται πια στο ελάχιστο.
Λέγε με αποξένωση.

11) Να βάζεις τον άλλο/η στο επίκεντρο του σύμπαντος σου, γιατί έτσι θα νιώθεις πάντα ριγμένος/η στη "μοιρασιά" - που εσύ έκανες από μόνος/η στο κεφάλι σου - και θα έχεις πάντα ένα λόγο για κλαψομουνίαση/κλαψοπουτσίαση.
Να φέρνεις τον/την άλλο/η αντιμέτωπο/η σταθερά και επαναλαμβανόμενα με τις ανασφάλειες ή τα κόμπλεξ σου ( και τα οποία δεν κάνεις τίποτε, έστω για να μετριάσεις ).
Σε σημείο που να κάνεις στον/στην άλλο/η τα νεύρα τόσο κουρέλια. Που στην ιδέα ότι θα συνεχίσει να βρίσκεται μαζί σου έστω και για ένα λεπτό στον ίδιο χώρο - ακόμη και δημόσιο και μέσα σε πλήθος -, να του/της έρχεται ναυτία στην καλύτερη.

12) Επειδή απλούστατα ψόφησε τελείως τ' όποιο συναίσθημα.

Θα είχα τουλάχιστον μια 50αδα ακόμη ν' αραδιάσω, αλλά βαρέθηκα να γράφω. Για μένα ένα είναι το σίγουρο, οι σχέσεις δεν είναι αεροπλάνα, να προχωρούν και μ' αυτόματο πιλότο.
Ούτε βρύα και λειχήνες για να μην έχουν ανάγκη νερού, για να επιβιώσουν. Δεν είναι όμως ούτε συμβόλαια χαραγμένα στην πέτρα.
Τα πάντα εξαρτώνται απ' την ηλικία ( και θεωρητικά απ' τον βαθμό του προσωπικού κατασταλάγματος ), τις χρονικές συγκυρίες ( και με τις εκτός σχέσεως περιστάσεις που θα έφεραν ) καθώς και τα θέλω που με κείνες θα ήταν συνδεδεμένα.
Υπάρχουν και ζευγάρια που μετά από 30 και βάλε χρόνια κοιτιούνται ακόμη στα μάτια. Κι ας τους την σπάει το χτένισμα του άλλου/ης, κι ας τους ενοχλεί η πρωινή βαριά αναπνοή, κι ας μην γουστάρουν πια την τσιριχτή φωνή ή κάποια χούγια.
Είχα την τύχη να συναντήσω 1-2 και ξέρω ότι υπάρχουν. Ζευγάρια συγκροτημένα απ' άνθρωπες που βαστούν γερά στα πόδια τους και σαν μονάδες και δεν έχουν τον/την σύντροφο για δεκανίκι κανενός είδους.
Που είναι μαζί από επιλογή που κάνουν καθημερινά και δεν χωρίζουν, γιατί δεν το θέλουν, όχι γιατί θα είχαν χίλιες μύριες δικαιολογίες ή γιατί δεν θα έβρισκαν κάτι καλύτερο. Όχι γιατί φοβόντουσαν την μοναξιά.
Και που κοιτούσαν ο ένας την άλλη στα μάτια μέσα, βαθιά - κόντρα στην φυσική φθορά που επιφέρει ο χρόνος -, γιατί το ένιωθαν και όχι γιατί έπρεπε. Στις "στενές" ανθρώπινες σχέσεις, τίποτε δεν πρέπει...

 

Δεν είναι κακός ο χωρισμός, όλα για κάποιο λόγο γίνονται.

 

Ο χωρισμος μπορει να ειναι καλος μπορει κακος αλλα παντα φερνει πονο στον εναν απ τους δυο. Ενιοτε μεχρι δυστυχια και καταστροφη.

Αν γινονται ολα για καποιο λογο, αυτο δεν το ξερω. Κι ισως να μην το μαθω κιολας.

 

Δεν χώρισες ποτέ.. .?