ΓΙΑΤΙ ΑΠΑΤΟΥΜΕ?

ζαλίστηκα απτις πρώτες λέξεις .

 

γι αυτό το κοψα νωρίς για να μην έχουμε θύματα  

 

Όταν έθεσα το θέμα στην κρίση των συνφορουμίστας (χαρακτηρισμός δηλωτικός της μαχητικότητας των παρεπιδημούντων το φόρουμ, η οποία τις περισσότερες φορές αναλώνεται στις σκιές), βρισκόμουν σε ηθικο-υπαρξιακό τέλμα (τι είπα τώρα!...). Τώρα η ομίχλη διαλύεται πάνω από την Τενοτστιτλάν, ο Μοντεζούμα δεν περιμένει πιά τον ερχομό του Κετζαλκόατλ και ο Κορτές κινεί για να τσουρνέψει άλλες πολιτείες.

Η απιστία πάει χέρι χέρι με το ψέμα.
Το ψέμα είναι ο κολλητός της υποκρισίας.
Ο υποκριτής καταφέρνει πρόσκαιρα να κουκουλώσει τα προβλήματα της σχέσης κάτω από το χαλί της "απ' αλλού φερμένης" ηδονής, δεν αντιλαμβάνεται όμως ότι η αποφυγή τρέφει το πρόβλημα.

Το θέμα της απιστίας δεν είναι ηθικό. Είναι υπαρξιακό. Γιατί αυτό που αποφεύγω είναι η αναμέτρηση με τον εαυτό μου. Ίσως μπορώ να ξεγελάσω το σύντροφο. Δε μπορώ όμως να κρυφτώ από τον εαυτό μου...

Υ.Γ. Διανομή ρόλων (κάστινγκ):
- Τενοτστιτλάν: Ο γάμος (ενίοτε ματωμένος)
- Μοντεζούμα: Ο "ανήσυχος" σύζυγος
- Κετζαλκόατλ: Η έξωθεν βοήθεια (εραστές χωρίς σύνορα)
- Κορτές: Η αυτής μεγαλειότης Απιστία
Τίτλος της παράστασης: "Η Καύλα της Μονογαμίας"

 

Πιστεύω ότι σ' αυτό το νήμα, υπάρχει ήδη αρκετό υλικό, για να συνταχθεί το τέλειο "απιστιολόγιο".
Μπορεί να χωριστεί σε θεματικές ενότητες και να μπει ένας ελάχιστος αριθμός κριτηρίων, που αν συναντηθούν σε κάποιον/α, τον/την καθιστούν μοιχό/μοιχαλίδα.
As always οι απόψεις διίστανται - κάποιες φορές του κερατά, για να μείνω κι εντός θέματος -, αλλά δεν πειράζει, οι μύγες θ' απογειωθούν, θα ψοφήσουν ή θα παραμείνουν ανύπαρκτες.
Αναλόγως με τα κατάλοιπα, τα θέλω, την όποια ανάγκη να καθαρίσει/κρατήσει καθαρή την συνείδηση του/της κάποιος/α.
Για κάποιους/ες το επονομαζόμενο φάσωμα/μπαλαμούτι, απιστία δεν είναι.
Για κάποιους/ες άλλους/ες δεν είναι απιστία, ούτε το να πηδηχτείς με κάποιον/α διαφορετικό/η απ' την "επίσημη" σχέση σου ( αυτό και το προηγούμενο, εννοείται δίχως με τ' άλλο μέρος - ας το πω "κερατωμένο" -, να υπήρχε πρότερη συμφωνία ). Τα δυο προαναφερόμενα για μένα τουλάχιστον είναι απιστία. Και δεν νοώ ( σχωράτε με αλλά είμαι "κολλημένος" σε κάποια θέματα ) μερική ή ολική απιστία. Μου κάνει σαν ολίγον έγκυος, ή σαν ολίγον νεκρός χαχα.

Για κάποιους/ες είμαστε όλοι/ες πολυγαμικά όντα, απλά δεν το παραδεχόμαστε στους εαυτούς μας ή μας καταπιέζει η κακούργα κενωνία και το κάνουμε γαργάρα ή στα κρυφά.
Τις αιτίες που απατούμε, αν και όταν απατούμε, τις έχουμε ήδη γράψει αρκετοί/ες, ο/η καθένας/καθεμία εκείνες που θεωρεί αιτίες.

Το bottom line - για μένα πάντα - είναι ένα και βάζω στην άκρη τις όποιες θεωρίες/σκέψεις/αιτίες ( ακόμη και τις δικές μου ).
Αφού αυτές οι τελευταίες είναι θέμα του καθένα/καθεμίας από μας ν' αντιμετωπίσει και να λύσει ( και ίσως σε μεγάλο βαθμό με την πάρτη του/της μονάχα ).
Καθώς και ν' αποδεχτεί τις όποιες συνέπειες των επιλογών και πράξεων του/της. Έλεγα, το bottom line είναι, ότι το κέρατο πέφτει, κάποιοι/ες το ρίχνουν, άλλοι/ες το τρώνε.
Κάποιοι/ες άλλοι/ες ούτε το ρίχνουν, ούτε το έφαγαν. Ευτυχισμένοι/ες όλοι/ες και να είμαστε καλά. Στο "παιχνίδι" είναι και το κέρατο, τουλάχιστον σαν πιθανότητα.
Τώρα αν γουστάρουμε να βαφτίζουμε - γι' άλλη μια φορά - την μπριζόλα, φασολάκια για να μην χαλάσουμε την "νηστεία", επειδή θα θέλαμε να λάβουμε την κοινωνία.
Αυτό είναι εξίσου θέμα του/της καθενός/καθεμίας ξεχωριστά. Δική του/της η ζωή, δική του/της η όποια συνείδηση, δικές του/της οι πιθανολογουμένες "σφαλιάρες".

Εγώ δυο απ' τα ελάχιστα πράγματα που έχω στ' αλήθεια μάθει, είναι, πρώτον, ότι όλα έχουν τα όρια τους ( σίγουρα η υπομονή, αλλ' ακόμη κι αυτή η μυθική "απέραντη" αγάπη )
και δεύτερον, ότι οι μαλακίες πληρώνονται ( γι' αυτό, ας γίνονται τουλάχιστον συνειδητά και μέχρι μεγαλύτερης δυνατής ικανοποιήσεως ).
Βέβαια, αν κάτι θα ήταν ή όχι μαλακία, δυστυχώς πολλές φορές το καταλαβαίνουμε, όταν θα ήταν πια πολύ αργά,
ή μάλλον όταν είναι πια πολύ αργά, αποδεχόμαστε εκείνο που ήδη θα ξέραμε από νωρίς.
Αφού όταν ήμασταν ακόμη σε θέση, την μαλακία να την αποφύγουμε, πιθανότατα να είχαμε προτιμήσει να παίξουμε με την τύχη μας.   

 

Ανέεεεεεβαινε ρε βανιλάκι..!
Κι ας λες ψέμματα πως ζαλίστηκες..!
Τα αυθεντικά περβόπουλα δεν ζαλίζονται ούτε στην "μπαλαρίνα"..!