Τα προβλήματα της μονογαμίας και της πολυγαμίας

Άσχετο, αλλά το ρήμα είναι μεγεΘύνω ωρέ σεις...
Από το μέγεθος και την κατάληξη -ύνω...
Το Ν(ι) πού σταδιάλα το βρίσκουτι και το κωτσάρετε..?
Ισχύει και για το μεγέθυνση...

Άσχετο δύο...
Θα πήγαινε και στο "Λεξιπλασία", αλλά ενώ το "α γαμήσου" μπορεί να εκληφθεί και ως ευχή, το "α μονογαμήσου" ως τι μπορεί να εκληφθεί άραγεςςςςςς....?

 

θα το αλλάξουμε ..θα το αλλάξουμε! ένα ν είναι, ψυχούλα έχει και αυτό μην το πληγώνεις!

 

@kinsha no onna ,ευχαριστω πολύ για την απαντηση σου,αν και ομολογω ότι το σημειο που λες ότι καποιος που είναι πολυερωτικος θα πρεπει στην καθημερινοτητα του να αποφασισει που θα δωσει τι μου κανει λιγο μπερδεμενο και λιγο εγωιστικο αλλα μην εχοντας την εμπειρια δεν μπορω και να το κρινω.
Στην τριτη ερωτηση ρωταω πως η πολυγαμια ή ακομα και η πολυερωτια συναδουν με την συντροφικοτητα σε μια σχεση. Στην δικη μου αντιληψη και συμφωνα με τα δικα μου βιωματα η συντροφικοτητα αναπτυσεται μεταξυ 2 ατομων που αποφασιζουν να μεινουν μαζι, να εχουν κοινη καθημερινοτητα κτλ...Οσοι λοιπον είναι πολυγαμικοι ή πολυερωτικοι πως συμβιβαζουν αυτή την επιλογή τους με τις συντροφικες τους σχεσεις? 'Η όταν αποφασιζουν να προχωρησουν σε μια συντροφικη σχεση αλλαζουν επιλογή και γινονται μονογαμικοι?

 

Περίμενε..δλδ παράδειγμα 1. εγώ ως μονογαμική με μια σχέση που δεν μένουμε μαζί και πχ δεν τον βλέπω και κάθε μέρα δεν είμαι συντροφική; Δεν είναι αυτός ο σύντροφός μου; Γιατί ο πολυερωτικός να μην έχει σύντροφο ή συντρόφους; που βλέπει, είναι μαζί , μπορεί όχι συνεχώς αλλά όπως σου είπα και παραπάνω γιατί στον μονογαμικό το ''συγχωρούμε'' το όχι συνεχώς ενώ στον πολυερωτικό όχι; Επειδή δεν είναι Ο συντροφός μου και είναι ΟΙ σύντροφοι ; παρέα, μαζί δεν είναι και αυτό; Τι διαφορά έχει ;
Eπίσης ..μπορεί άνετατατα να είσαι και με κοινή καθημερινότητα πολυερωτικός, όπως είπα και στην αρχή δεν σημαίνει ''πολυερωτικός = με το ζόρι συναισθήματα ή ίδιες επιλογές για όλους'' μπορεί να έχει κοινή καθημερινότητα με τον ένα σύντροφο, πιο χαλαρή καθημερινότητα και συναντήσεις με τον άλον και κάτι άλλο με έναν άλλον. Επίσης άνετα μπορεί να έχει κοινή καθημερινότητα με 2 ή 3 άτομα , να μένουν μαζί να αλληλεπιδρούν όλα μαζί και να είναι πολύ ευτυχισμένα.


και πάμε πάλι στην αρχή. Τι είναι εγωιστικό; Το να είσαι ειλικρινής με το τι νοιώθεις και να αποφασίζεις να δείχνεις την ουσία του τι νοιώθεις να δίνεις συναίσθημα επειδή θες και όχι επειδη ''αυτή ειναι η σχέση μου και πρέπει;'' ( για τους μονογαμικούς ) ή επειδή '' θα πληγωθούν μωρέ τα υπόλοιπα και πρέπει '' ( για τους πολυερωτικούς)

Οταν δεν μιλάμε για ασύμμετρες σχέσεις, φυσικά ο καθένας έχει δικαίωμα να αντιδράσει-αλληλεπιδράσει με αυτό που το κάθε άτομο ξέρει και μπορεί να δώσει, να κανονίσουν να συζητήσουν να βρούν μέση λύση
Αν μιλάμε και για Ντι/ες Μ/σ τα έχω γράψει και στο ''πολυερωτικό υ'' , δεν πάει έτσι!

 

Ευχαριστω ξανα για την απαντηση ,με βοηθαει να σκεφτω διαφορετικα καποια πραγματα αν και επιφυλάσσομαι σχετικα με τα συναισθηματα στις πολυερωτικες σχεσεις και ειδικα για το αν είναι δυνατο να γινουν και σχεσεις συμβιώσης. Επειδή όμως μιλαω μονο από θεωρητικη βαση δεν θα διαφωνήσω όταν λες ότι γινεται και μαλιστα είναι και ευτυχισμένοι οσοι συμμετεχουν.  

 

Ξέρετε τι..θέλω να πω κάτι..γιατί μερικές φορές νομίζω δεν το αφήνω να φανεί καλά.

Σε καμία περίπτωση δεν λέω πως είναι έυκολο, πως είναι έυκολο να έχεις έναν ανθρωπο απέναντι που εσένα πχ σου εμπνέει ''συνέχεια μαζί'' και σε αυτόν δεν το εμπνέεις.
Αυτό είναι δύσκολο ούτως η άλλως σε όλες τις σχέσεις μονογαμικές ή πολυερωτικές.

Η διαφορά και το μεγαλύτερο ζόρι στα πολευρωτικά έρχεται επειδή μπορεί να δεις οτι αυτό που δεν βγαίνει με εσένα βγαίνει με κάποιο άλλο άτομο. Αυτή είναι η διαφορά και σε καμία περίπτωση δεν λέω ''ελααα μωρεεε κουλ ,γουατεβα κτλ κτλ''. Ωστόσο..το οτι κάτι έιναι δύσκολο δεν σημαίνει πως πρέπει να το ..( πως να το πώ σωστά ..) να το ταυτίσουμε με την ίδια την δύσκολη κατάσταση.. Αυτό μπορεί να γίνει και σε μια μονογαμική σχέση και απλά να μην το μάθεις ποτέ ..( πόσα παραδείγματα) είτε γιατί δεν θα το παραδεχτεί, είτε γιατί δεν θα ακολουθήσει την επιθυμία του/της να το έχει παράλληλα μην τυχόν και χάσει εσένα είτε γιατί δεν θα το αφήσει ούτε στον εαυτό του/της να βγεί.
Απλά σε μια πολυερωτική σχέση θα πρέπει να το αντιμετωπίσεις απο τη στιγμή που είσαι παρούσα στη σχέση.

Πάρα πολλές σχέσεις γίνονται απο βαρεμάρα, απο συνήθεια απο ''δεν έχω βρει κάτι καλύτερο'' επειδή είναι μονογαμικές σημαίνει πως ο άλλος είναι εκεί επειδή υπερ γουστάρει και επειδή θέλει ''μαζί συνεχώς'' αμ..οχι! Δεν ''φταίει '' λοιπόν η πολυερωτία για το δύσκολο των σχέσεων. Απλά η πολυερωτία σε αναγκάζει να το αντιμετωπίσεις..αν θες, αν μπορείς, έτσι..αλλιώς δεν μπλέκεις!

 

Το προβλήματα μονογαμίας/πολυγαμίας είναι:

-να μην ξέρεις ποιος είσαι ή να αποφευγάγνεις να ασχοληθείς.

-να μην κατέεις τι θέλεις.

-να μην μπορείς να αντέξεις/επικοινωνήσεις/υποστηριξεις εκιονέ που θέλεις και τις ευθύνες που συνεπάγεται.

-να μη μπορείς να δεχτείς οτι τίποτα δεν είναι στατικό, αλλά οτι ίσως κάποια είναι πιο ανθεktiques στο πέρασμα του χρονου.

Rings a bell?

 

Ναι, εις ώτα μη ακουόντων...
Καθολικώς κραυγαζόντων...
Μελλοντικώς διαμαρτυρομένων...
Εσαεί αραζόντων...
Κλπ κλπ κλπ
Business as usuall(ι)y...

 

παλι οικογενεια δεν ειναι?δεν νομιζω να περιοριζεται στα ορια του γαμου.

 

1) Αν δεχτούμε ότι η μονογαμία κατ' ορισμόν σημαίνει η αποκλειστική σεξουαλική σχέση δύο ανθρώπων από την αρχή έως το τέλος της ζωής τους και μάλιστα με τα δεσμά του γάμου ('ους ο θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτω" κλπ), μπορούμε και να δεχτούμε ότι αυτό το μοντέλο ως πραγματικότητα φθίνει σε πολλά σημεία του πλανήτη μας... Από τη στιγμή που οι περισσότεροι από εμάς θα αποκτήσουν σεξουαλικές σχέσεις με περισσότερους από έναν ανθρώπους ακόμα και αν καταλήξουν στο τέλος σε μία αποκλειστική σχέση, πάλι δεν μπορούμε να αποκαλεστούμε μονογαμικοί... Μονο-ερωτικοί, υπό τη έννοια ότι δεν διατηρούμε σεξουαλικές σχέσεις πέραν του προσώπου με το οποίο σχετιζόμαστε κάθε φορά για λίγο ή για πολύ σαφώς και μπορούμε να αποκαλεστούμε... Νομίζω ότι δεν είναι η "πολυγαμία" αυτή που ενισχύει ή αποδυναμώνει τον έρωτα... Αυτό που τον ενισχύει ή τον αποδυναμώνει είναι το πως εμείς είμαστε τοποθετημένοι απέναντι στον έρωτα και επίσης από το τί μας προκαλεί, εμπνέει το υποκείμενο του πόθου μας... Στη συνέχεια η ποιότητα του κοινού τόπου που δημιουργούμε μπορεί είτε να λειτουργεί ενισχυτικά είτε αποδυναμωτικά...

2) Όχι απαρραίτητα... Η πολυερωτία από μόνη της ούτε δημιουργεί χαλαρά συναισθήματα ούτε έντονα... Ξαναερχόμαστε στον ίδιον τον άνθρωπο, στο πως αυτός σχετίζεται ερωτικά και συναισθηματικά με τους άλλους, το ποιοί είναι αυτοί οι άλλοι και στο τι δημιουργείται από κοινού...

3) Υπάρχουν πολλά μοντέλα συντροφικότητας εντός της πολυερωτίας και όσο υπάρχουν άνθρωποι τόσο θα υπάρχουν και διαρκώς νέοι τρόποι να αναπτύσουν τη συντροφικότητα μεταξύ τους... Πχ... Το πυρηνικό ζευγάρι... Δύο άνθρωποι που έχουν δομήσει μία κοινή ζωή, καθημερινότητα, μοίρασμα ονείρων και υποχρεώσεων, παρουσία στα καλά και στα δύσκολα... Αυτό το ζευγάρι, αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως τον πυρήνα και οι υπόλοιπες σχέσεις που δημιουργεί ο κάθε ένας τους είναι σημαντικές αλλά δευτερεύουσες ως προς τον πυρήνα... Δηλαδή εισέρχονται σε άλλες σχέσεις με τη φροντίδα ο πυρήνας να ενισχύεται και όχι να αποδυναμώνεται... Αυτό μπορεί και να το διατηρήσουν, μπορεί στην πορεία το σχήμα να ανοίξει, ο πυρήνας να διευρυνθεί... Υπάρχουν σχέσεις συντροφικές και συγκατοίκησης έως και δημιουργίας οικογένειας ανάμεσα σε τρεις, τέσσερις, πέντε ανθρώπους όπου αυτοί όλοι μαζί αποτελούν τον πυρήνα... Υπάρχουν και οι σόλο πολυερωτικοί, δηλαδή άνθρωποι που δεν επίθυμούν να συνάπτουν σχέσεις συντροφικότητας με άλλους αλλά καθαρά σχέσεις ερωτικές/σεξουαλικές...

Το σημαντικό είναι να αναγνωρίζει κανείς ότι η ζωή δεν είναι στατική, ούτε οι σχέσεις, ούτε οι ανάγκες και οι επιθυμίες... Να μπορεί να αποκαλύπτει στον εαυτό του και στους άλλους με σαφήνεια τα σημαντικά και να προχωράει από κοινού όπου αυτό είναι εφικτό με άλλους να συνδημιουργεί αυτό που είναι επιθυμητό... Όπως έχει κατατεθεί και αλλού σε αυτές τις πολυ-ερωτικές αλλά και πολυ-συντροφικές σχέσεις το να είναι όλα ανοιχτά, πάνω στο τραπέζι κάθε φορά όπως διαμορφώνονται και να επικοινωνούνται είναι σημαντικό γιατί αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξουν ούτε να διαρκέσουν...

Σημαντική είναι επίσης η διαπίστωση ότι κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει τον άλλον από τον πόνο και τις ωδίνες... 'Οσο και αν η παρουσία άλλων ανθρώπων στη ζωή μας μπορούν να λειτουργούν ως απαλυντικές του πόνου και των ωδινών της ύπαρξης και της ζωής μας, κανείς δεν μπορεί να τις ζήσει αντί για εμάς ούτε να μας γλιτώσει από αυτές...

Και τί γίνεται με τη ζήλια, την ανασφάλεια κλπ; Είναι οι πολυ-ερωτικοί και οι πολυ-συντροφικοί υπεράνω; Δεν την βιώνουν ποτέ; Σαφώς και υπάρχουν στιγμές και λόγοι που τη βιώνουν, όπως είναι ανθρώπινο... Εκεί κάθε ένας που έρχεται αντιμέτωπος με αυτό το συναίσθημα έχει να διερευνήσει, τι είναι αυτό που του το προκαλεί, ποιά έλληψη έρχεται να του υποδείξει/σηματοδοτήσει είτε στον εαυτό του είτε στη σχέση και εφόσον έχει σύντροφο, να επικοινωνήσει τις προσωπικές ανακαλύψεις του... Το πιο πιθανό είναι να είναι ένας πόνος παροδικός ή κάτι που με τη συνεργασία τους μπορεί να επιλυθεί... Α.

 

@angel42 ,ευχαριστω πολύ για την απαντηση σας αν και δεν σας κρυβω ότι αδυνατω να καταλαβω τα συναισθηματα ενός πολυερωτικου ατομου. Με βοηθουν όμως αρκετα τα παραδείγματα στα μοντελα συντροφικότητας αν και από την τελευταια παραγραφο αντιλαμβάνομαι ότι είναι σχεσεις μεταξυ εξαιρετικα ωριμων ανθρωπων και επισης με εξαιρετικούς διαυλους επικοινωνιας. Ακούγεται πολύ ομορφο όπως το περιγράφετε ,ελπιζω και στην πραξη να είναι το ιδιο, αν και μου φαινεται πολύ δυσκολο.

 

Αυτό είναι το point μου, ότι οικογένεια ενός παιδιού δεν είναι κατ' ανάγκην ένα παντρεμένο ζευγάρι