Πως Απολογούνται οι Κυρίαρχοι?

Από που βγαίνει το συμπέρασμα, αυτό;

 

καποιες φορες ενας/μια κυριαρχος/η δεν ειναι απαραιτητο να εχει την/τον υποτακτικο/η που του/της αξιζει
δεν ειναι συμπερασμα ειναι γνωμη , προσωπικη μου αποψη ...

 

Μου θύμισε το εξής, ότι αξίζει, πονάει κι είναι δύσκολο.  

 

Συμφωνώ σε όσα γράψατε.  
Δεν ξέρω όμως αν μπορεί στην πραγματικότητα να υπάρξει σχέση όπου η υποτακτική δεν έχει δικαίωμα να ζητήσει αποδέσμευση (αν και ομολογώ ότι κατά καιρούς εγώ θα χρειαζόμουν να υπήρχε κάτι τέτοιο  ).
Γιατί νομίζω πως το μόνο δικαίωμα που πραγματικά έχει ένας υποτακτικός είναι να ζητήσει αποδέσμευση. Και αν δεν το κάνει γιατί δεν το προβλέπει η αρχική συμφωνία, άπαξ και θελήσει να το κάνει, έχει ήδη καταλυθεί η αρχική συμφωνία.

 

Κατανοώ τι λέτε απόλυτα...

Δεν επιθυμώ όμως να το συνεχίσω παρακάτω γιατί η συζήτηση θα πάρει υποθετικές διαστάσεις και δεν μιλώ ποτέ με αν....

Χαίρομαι για την ομολογία σας και για την ανάγκη σας από καιρόν εις καιρόν....

Σπάνιο και σαφώς ενδυναμώνει αυτό που πιστεύω...

Πως είναι για λίγους οι σχέσεις Κ/υ...

Για τους πολλούς έχει πολλά φρούτα ο μπαξές.... τα γνωστά βανιλοξυλιάγγουρα και τα εποχικά φαντασιωσιόσυκα...

Να είστε γερή και πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε με χορούς κυκλωτικούς και άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς....

 

"Μικρό, πάρε ένα τσιζκεικ"

 

"Συγνώμη".

 

Το ατομο που ειναι Κυριαρχο, δεν εχει κανεναν λογο να απολογηθει στο υποτακτικο του, αλλα εχει την ηθικη υποχρεωση πρωτα απο ολα στον ιδιο του τον εαυτο -οπως καθε νοημον ον-, να διορθωνει καθε σφαλμα, καθε προσωπικη αδυναμια, και να εξελίσσεται μερα με την μερα, ωρα με την ωρα.
Οι συγνωμες ταιζουν εγωισμους, ειναι ευκολα και γρηγορα ξεφορτωματα ευθυνων και συνηθως ακολουθουνται απο επαναληψεις ιδιων λαθων...

 

οπως ολος ο κοσμος

 

Πως μπορεί οποιοσδήποτε να διορθώσει κάτι που δεν έχει παραδεχτεί?
Η διόρθωση ξεκινά με την παραδοχή του λάθος, της αστοχίας κλπ και το phrasing δεν έχει τόση σημασία, όσο η ίδια η παραδοχή, αυτή καθεαυτή.
Βέβαια υπάρχει και η παροιμία, ''από τότε που εφευρέθηκε η συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο'', αλλά δεν είναι αυτή η περίπτωσή μας.
Το προς συζήτηση θέμα είναι σε μία ασύμμετρη σχέση αν δύναται/πρέπει/αντέχει το κυρίαρχο μέλος να ''ρίξει τα μούτρα του'' και να παραδεχτεί το λάθος του, ζητώντας συγνώμη από το υ.
Θα έπρεπε να ανήκει, θεωρώ, στα αυτονόητα, πως αν μιλάμε για ένα κυριαρχικό άτομο που σέβεται τον εαυτό του πρωτίστως, δεν έχει κανένα κόμπλεξ να εκφράσει κάτι τέτοιο.
Τα άλλα είναι ποζεροντομίστικες δικαιολογίες δειλίας, μικροψυχίας και αποφυγής της ευθύνης.
Το λανθάνειν είναι ανθρώπινο, το εμμένειν είναι σατανικό.
Διατελώ μετά τιμής, κτλ, κτλ, κτλ.

 

η συγνωμη ειναι σημαδι δυναμης και οχι αδυναμιας(φτανει βεβαια να χρησιμοποιητε ειλικρινα και οχι για τους λαθος λογους)
τωρα αν ο/η υπο το θεωρει σημαδι αδυναμιας στο χερι(κυριολεκτικα και μεταφορικα )του/της Κ ειναι να της δωσει να καταλαβει πως κανει λαθος!
γιατι αν δεν ξερεις τον ανθρωπο στον οποιο εχεις παραδωσει τον εαυτο σου(σωματικα και πνευματικα)τι δουλειαεχεις μαζι του εξαρχης?