Η σοβαρότητα έφαγε την παιδικότητα

Συνήθως οι άνθρωποι όταν μεγαλώνουν σοβαρεύουν από τις εμπειρίες που συλλέγουν κατά τον βίο τους με τους συνανθρώπους τους. Οι καταστάσεις σμιλεύουν τον χαρακτήρα μας και μας βοηθούν να εξελιχθούμε. Οσο μεγαλώνουμε γινόμαστε πιο σοβαροί. Η σοβαρότητα, ωστόσο, αντικρούεται με την παιδικότητά μας; Η σοβαρότητα είναι εχθρός της παιδικότητά μας; Δεν γίνεται να έχουμε και τα δύο; Πόσο αντικρουόμενα είναι αυτά;

Προς κυρίαρχους

Πως αντιμετωπίζετε μια υπό που βγάζει έντονα χαρακτηριστικά ενός παιδιού;

Σας αρέσει η υποτακτική σας να παραμένει παιδί; Και μετά την εκπαίδευση;
Χρησιμοποιείτε τακτικές που θα απεμπολήσουν την παιδικότητα της υποτακτικής;

Προς υποτακτικές:

Πώς διαχειρίζεστε την παιδικότητά σας;
Με το πέρασμα των ετών την έχετε χάσει;
Η σοβαρότητα που «αποκτήσατε», επηρέασε την παιδικότητά σας;

Γενικά:
Η παιδικότητα σάς καυλώνει ή είναι ντεκαυλέ;

 

Καυλα ειναι για αυτο και εγω οταν μεγαλωσω θελω να γινω παιδι

 

Ο Μέγας Αλέξανδρος κατάκτησε όλον τον κόσμο με το σπαθί του και τον έτρεμαν όλοι. Αλλά ξεκινούσε πρώτος τις κακουχίες και απεμπλεκόταν από αυτές τελευταίος.

Συνάμα διασκέδαζε και περνούσε ανέμελα με τους ανθρώπους που είχε στην καρδιά του σαν να ήταν ισότιμα παιδιά σε παιδική χαρά, ενώ την ίδια ώρα μπορούσε να τους διατάξει και να τους επιβάλει αν χρειαζόταν τις απαιτητικότερες δοκιμασίες σαν Απόλυτος Άρχων.


Η "παιδικότητα" στη συμπεριφορά είναι πολύ ευρεία, διφορούμενη και σχετική έννοια. Το ίδιο και στην αντίληψη, καθώς τα παιδιά έχουν αφέλεια και απειρία αλλά έχουν συνάμα από την άλλη πλευρά και πιο οξυμένη διαίσθηση, αθωότητα, διεισδυτική απλότητα και ανοιχτό πνεύμα έτοιμο για τα πάντα με χαρά.

Όλα λοιπόν τα ερωτήματα του νήματος, για μένα, εξαρτούν την απάντησή τους από ποια χαρακτηριστικά της "παιδικότητας" επιλέξει κάποιος να επαναφέρει στον εαυτό του, να καλωσορίσει γενικά ή να αποδεχθεί από τον/ους άλλο/ους.

 

Χωρίς να έχω καμία εμπειρια.. νομίζω καλό είναι να διατηρείς την παιδικοτητα σου.. σίγουρα αυτό δεν αρέσει σε πολλούς αλλά αφού αρέσει και σε κάποιους καλό είναι. αν κάποιος με διέταζε να αποταξω όλα αυτά τα χαρακτηριστικά νομίζω δεν θα ήταν και ο κατάλληλος για μένα..

 

.. όσο μεγαλώνω διαπιστώνω ότι η σοβαρότητα έρχεται σε αντίθεση, όχι τόσο με την παιδικότητα, όσο με την αθωότητα και με την αφέλεια ..

Κάποιος μπορεί να παραμένει να σκέφτεται το ίδιο όμορφα όσο ένα παιδί (γιατί τα παιδιά: Ναι, σκέφτονται όμορφα .. και έχουμε πολλά να μάθουμε αν κάτσουμε να ακούσουμε τις ερωτήσεις τους),
και παράλληλα να γίνεται πιο σκεπτικιστής (όχι για να καταλήξει τόσο στο τι θέλει, όσο στο να αποκλείσει αυτό που δεν θέλει) ..

Σε προσωπικό επίπεδο, η (αυθόρμητη και όχι προσχεδιασμένη) παιδικότητα, είναι καυλέ .. πολύ καυλέ ..
Ποτέ δεν επιδίωξα (και δεν πρόκειται να επιδιώξω) το να χάσει η άλλη τα θετικά στοιχεία της παιδικότητάς της ..

 

ολα εχουν την ωρα τους!δεν θα το αντεχα με τιποτα να ειμαι στην τσιτα και να χωροπηδαει πανω απο το κεφαλι μου!!!

 

Με συνοψιζει η διαπιστωση: "ποτε δεν ειναι αργα για να ζησεις ευτυχισμενα, παιδικα χρονια"

 

Αν κάποιος δει μια ομάδα παιδιών που παίζουν θα δει ότι βάζουν απαραιτήτως κανόνες σε όλα στο παιχνίδι τους, τίποτα δεν μένει φλου, τίποτε στην τύχη κι επίσης όποιος παραβεί τους κανόνες τιμωρείται πάρα μα πάρα πολύ αυστηρά, είναι αποσυνάγωγος.
Τα παιδιά αντιμετωπίζουν με τεράστια σοβαρότητα το παιχνίδι.
Η σοβαροφάνεια αντιφάσκει προς την παιδικότητα, όχι η σοβαρότητα, κατά τη γνώμη μου.
Τα παιδιά δεν είναι ανώριμα, μα καθόλου ανώριμα. Τα παιδιά απλά έχουν σημαντικά κενά γνώσης κι εμπειρίας. Αλλά αυτό είναι εντελώς αναμενόμενο.
Έτσι λοιπόν, μεγαλώνοντας, δεν είναι καθόλου ανάγκη να χάσουμε την παιδικότητά μας, τη γνήσια παιδικότητά μας, να κοιτάμε εκστατικά και καθαρά τον κόσμο γύρω μας...
Η σοβαρότητα που αποκτώ με τα χρόνια μου ξαναχάρισε την παιδικότητά μου γιατί σιγά σιγά με απαλλάσσει από την ανωριμότητα μου.
Και ως υποτακτική έχω ένα τεράστιο πλεονέκτημα: η θέση μου, μου "επιβάλλει" τον εντυπωσιασμό, τον θαυμασμό, το δέος, την έκσταση... Α, και να "παίζω" πάντα υπό αυστηρό πλαίσιο κανόνων  

 

Η σοβαρότητα βλάπτει σοβαρά την υγεία..

 

Ο πολεμιστής του Φωτός συμπεριφέρεται σαν παιδί. Οι άλλοι εντυπωσιάζονται. Έχουν ξεχάσει πως ένα παιδί έχει ανάγκη να διασκεδάσει, να παίξει, να δείχνει σ΄ένα βαθμό ασέβεια, να κάνει ανάρμοστες και ανώριμες ερωτήσεις, να λέει ανοησίες στις οποίες ούτε και το ίδιο πιστεύει. Και ρωτούν σκανδαλισμένοι: Αυτός ακολουθεί τον πνευματικό δρόμο; Αυτός δεν είναι καθόλου ώριμος!" Σ΄αυτό το σχόλιο, ο πολεμιστής νιώθει περήφανος. Και διατηρεί την επαφή του με το Θεό μέσω της αθωότητας και της ευθυμίας του, χωρίς να παρεκκλίνει από την αποστολή του.

Ένας πολεμιστής του Φωτός κάνει πάντα κάτι έξω απο τα συνηθισμένα. Μπορεί να χορέψει καταμεσής του δρόμου, να κοιτάξει κατάματα έναν άγνωστο και να μιλήσει για αγάπη στην πρώτη συνάντηση, να υπερασπιστεί μια ιδέα που μπορεί να φαίνεται γελοία. Οι πολεμιστές του φωτός έχουν τη δυνατότητα να επιτρέψουν στον εαυτό τους παρόμοια πράγματα.

Δε φοβάται να κλάψει για παλιούς πόνους ούτε να χαρεί για καινούριες ανακαλύψεις. Όταν νιώσει πως έφτασε η στιγμή, αφήνει τα πάντα κατα μέρος για την περιπέτεια που ονειρεύτηκε τόσο. Όταν καταλαβαίνει ότι βρίσκεται στα όρια της αντοχής του, εγκαταλείπει τη μάχη, χωρίς να ενοχοποιεί τον εαυτό του που έκανε μερικέ απρόσμενες τρέλες.

Ένας πολεμιστής του φωτός δεν περνά τις ημέρες του προσπαθώντας να παίξει το ρόλο που επέλεξαν οι άλλοι γι΄αυτόν.

 

Δε μιλάμε για μαϊμού αλλά για άνθρωπο με παιδικοτητα.. έλεος!!!!

 

Αν η παιδικότητα μου είχε να κάνει με ανώριμο τρόπο σκέψης. Δεν θα ήταν επιτρεπτή.
Αν η παιδικότητα μου είχε να κάνει με καπρίτσια, παιχνίδια και γκρίνια. Δεν θα ήταν επιτρεπτή.
Αν η παιδικότητα μου εμπόδιζε την υποταγή μου. Δεν θα ήταν επιτρεπτή.

Όπως κάθε τι, έχει θετική και αρνητική διαχείριση.
Κάποιος θα έλεγε παιδικότητα έναν απλό τρόπο να βλέπεις τα πράγματα ή έναν πολύ θετικό τρόπο να βλέπεις τα πράγματα. Αυτή είναι μια μορφή της παιδικότητας μου που Του αρέσει.
Κάποιος θα έλεγε παιδικότητα την παιδική μου φαντασία , την ευκολία να κάνω παραμύθια και κόσμους που τους αραδιάζω μπροστά του να τους δεί, να παίξει να ασχοληθεί.

Παιδικότητα όμως θα ήταν και να μην αντιλαμβάνομαι τι μου λέει, παιδικότητα θα ήταν να μην μπορώ να διαχειριστώ συναισθήματα και σκέψεις. Παιδικότητα θα ήταν και ένα ανεξέλεγκτο ολ οβερ δε πλεις.

Δεν είναι απλό να πούμε ''η παιδικότητα'' και κάποιος να αποφασίσει αν τη θέλει η όχι.
Το μόνο σίγουρο πάντως, γενικά, σε Κ και σε υ είναι πως είτε σοβαρότητα είτε παιδικότητα είναι όμορφα μόνο όταν πηγάζουν πραγματικά απο τον άλλον. Οτιδήποτε δήθεν και με το ζόρι για να .. είναι απλά γελοίο και κάνει μπαμ..τουλάχιστον στα δικά μου παιδικά μάτια!