Δακρυα και bdsm

Για slaves kai Masters

Πως σας φαινεται οταν δακρυα εμφανιζονται στο προσωπο του σκλαβου?

Σαν σκλαβοι απολαμβανετε το να εχετε φτασει στο σημειο να βαλετε τα κλαματα η το να κυλανε δακρυα κατα τη διαρκεια του παιχνιδιου με τον/την μαστερ σας?

Αυτο σημαινει οτι εχετε φτασει σε ανωτερο σημειο πονου οπου καθε χτυπημα ειναι παρα πολυ επιπονο.σταματε εκει η σας αρεσει να βρισκεστε για πολλη ωρα σε αυτην την κατασταση?

Προσωπικα απολαμβανω το παιχνιδι οταν η mistress μου με χει φερει στο σημειο να δακρυσω,καθε χτυπημα πλεον ειναι εντονοτερο απο ποτε,καθε της λεξη πλεον ηχει θεικα στα αυτια μου.Νομιζω οτι τοτε βιωνω περισσοτερο απο ποτε το συναισθημα της υποταγης,δεν υπαρχουν πλεον ενδοιασμοι,εχω παραδοθει πλεον ολοκληρωτικα.Μια ανακριση νομιζω οτι ειναι το καλυτερο σημειο για να αρχισει.Και ο εξευτελισμος αποκταει πλεον αλλη διασταση.Επισης μια φιμωση του στοματος οπου κανει την παραγωγη δακρυων αθορυβη εχει ευεργετικα αποτελεσματα.

Κορυφαιες στιγμες βεβαια ειναι οταν τα δακρυα εχουν κυριευσει το προσωπο και αντικρυζεις το σαρκαστικα γλυκο βλεμμα της αφεντρας.Το βιωνω σαν ταπεινωση που με φερνει κοντα στην απολυτη υποταγη.

Οι Mistresses/Masters πως νιωθετε οταν βλεπετε τον σκλαβο σας να κλαιει?τι συναισθηματα σας δημιουργει?
Θελετε να τον πονεσετε κι αλλο η να του συμπεριφερθειτε γλυκα?

 

Προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ όταν με φτάνει η Αφέντρα σε σημείο να δακρύζω. Και τα δάκρυα έρχονται μετά τις κραυγές που παρακαλάς να σταματήσει, αλλά Αυτή δεν σταματά. Εμένα μου αρέσει περισσότερο όταν δεν αντέχω άλλο και είναι μπορστά μου, με πιάνει απ'το κεφάλι έτσι ώστε να τη βλέπω και γελά επειδή με ελέγχει 100%. Δεν με αενδιαφέρει πόσο πονάω, διότι πονάω για αυτή, άρα τον πόνο της τον επιστρέφω για να ευχαριστηθεί.

 

Καθε κραυγη συνοδευομενη απο δακρυα καιειδικοτερα ικεσιες φανταζει στα αυτια μου σαν ενα κελαηδησμα, που με καλει να συνεχισω με ακομα μεγαλυτερo πάθος. Τα δακρυα ειναι η επιβεβαίωση, το σημάδι της εναρξης της συνθλιψης της υποτακτικης, ειναι η προκληση και συναμα η προσκληση για μια ακομα πιο εντονη scene. Καποιες φορες θυμώνω "αυτο ειναι που αποζητας, πως τολμάς να κλαις?" το βρίσκω μια ένδειξη αδυναμιας απο μερους της. Μου αρέσει η περήφανη σταση στον πόνο. Αν κλάψει δέιχνει αδύναμη και θα τιμωρηθεί .
Καποιες φορες τα δακρυα ειναι το εναυσμα για να εισελθει ο Κυριαρχος σε ενα ιδιομορφο Domspace/pain inflicting space που ειναι τρομερα εθιστικο. Φυσικα ολα αυτα ειναι υποκειμενικες , προσωπικες αντιδράσεις και σιγουρα υπάρχει πολυ μεγαλη ποικιλομορφια μεταξυ των Κυριαρχων σε αυτες.

 

Διαβαζοντας τα περισσοτερα από τα γραφομενα, είναι σαν να ειδα να ξετυλιγεται ένα κομματι του εαυτου μου.
Την πρωτη φορα που το ενοιωσα, ηρθε υστερα από μια scene, αρκετα εντονη, κυριως ψυχολογικα. Ημουν παρα πολύ καινουριος στα scenes. Λιγο πριν αρχισουν να τρεχουν τα δακρυα αρχισα να νοιωθω πως κατι περιεργο μου συμβαινει. Ενοιωθα πολύ ομορφα και εβλεπα να πλησιαζει μια απελευθερωση. Μια απελευθερωση ψυχης. Ενοιωθα όμως και φοβο (όπως ειπα μιλαω ακομα για την πρωτη φορα). Φοβο διοτι εβλεπα να ανοιγετε μπροστα μου ενας ωκεανος συναισθηματων που δεν ηξερα τι να τον κανω. Αφεθηκα. Αρχισα να κλαιω. Στην αρχη ενοιωσα τα δακρυα να τρεχουν και μια υπεροχη αισθηση ηρεμιας και εντασης μαζι να είναι καπου κοντα. Στην συνεχεια εκλαιγα με λυγμους και τα δακρυα ειχαν γεμισει το προσωπο μου. Από ενστικτο και μονο ειχα πεσει στα ποδια Της, τα ειχα αγκαλιασει και εκλαιγα ακομα πιο πολύ. Ενοιωθα μια απιστευτη απελευθερωση. Ενοιωσα να ξεφορτωνετε κατι από μεσα μου και να ερχετε μια ομορφη εσωτερικη γαληνη. Την ευχαριστουσα για το σημειο που με Ειχε Φερει.
Όλα αυτά συνεβησαν πριν ακομα γινω ιδιοκτησια Της και πριν ακομα υπαρξει η σκεψη για κατι τετοιο.
Τωρα που ειμαι ιδιοκτησια Της τα συναισθηματα εχουν αυξηθει. Την στιγμη που ξεκιναει μια scene δεν σκεφτομαι το ποτε θα φτασω εκει, διοτι δεν ξερω καν αν θα φτασω και επισης δεν είναι αυτό το ζητουμενο για εμενα. Όταν όμως ερχετε εκεινη η στιγμη, τα δακρυα είναι ασταματητα. Τα δακρυα την στιγμη αυτή αντικατοπτριζουν την υποταγη μου σε Εκεινη. Το να κλαιω από Εκεινη και για Εκεινη είναι κατι απιστευτα ομορφο. Το να μπορω να αφηνομαι να κλαιω και να νοιωθω εκεινη την ηρεμια και απελευθερωση μαζι, το βιωνω σαν μια πολύ μεγαλη τυχη. Στο ακουσμα Της φωνης Της που με Παροτρυνει/Διαταζει να το αφησω, κυριολεκτικα με κανει να νοιωθω την υποταγη μου απεναντι Της απολυτη.
Ξερω πως αυτό το σημειο είναι καπου κοντα στα ορια μου. Ενοιωσα μεγαλο ξαφνιασμα όταν σε μια scene Αποφασισε να μην Σταματησει εκει. Στην αρχη ενοιωσα και παλι εκεινον τον φοβο του ότι δεν ξερω που Π/παμε. Αμεσως αντικατασταθηκε από την εμπιστοσυνη στο <Π/παμε οπου Πει>. Ετσι λοιπον ηρθε ενας δευτερος κυκλος, οπου το κλαμα ηταν πιο εντονο και η απελευθερωση ακομα μεγαλυτερη.
Σημερα λοιπον και εχοντας αυτές τις εμπειριες, όταν ξεκιναει μια scene δεν ξερω τι μου γινετε (και υποτιθετε πως τωρα ειμαι πολύ πιο εμπειρος  ). Δεν ξερω σε πιο σημειο θα Σταματησει διοτι πολύ απλα, το κλαμα μου, είναι άλλες φορες σημαδι για τελος και άλλες για αρχη.

 

Δεν ξέρω πως ακριβώς συνέβη. Ήρθε απλά και αβίαστα. Όχι όμως απο υπερβολικό πόνο. Κι όχι απλά δάκρυα. Λυγμοί, σπασμοί και ικεσίες. Είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, το κεφάλι μου σχεδόν αγγίζει το πάτωμα. Εκείνος κάθεται πάνω μου, με χαστουκίζει. Δε νιώθω πόνο. Δεν βλέπω. Ζαλίζομαι και τα δάκρυα κυλούν. Είναι μέσα μου. Τα δάκρυα γίνονται λυγμός και αρχίζω και τραντάζομαι. Έχω εγκαταλέιψει το σώμα μου. Με βλέπω απο ψηλά. Το σώμα δεν υπακούει. Καταφέρνω να ψελλίσω κάτι. "Χτύπησέ με. Πιο δυνατά. Σε παρακαλώ". Τον ικετεύω. Δεν το κάνει. Φοβάται. Δεν με έχει ξαναδεί έτσι. Ξέρει για ποιο λόγο του το ζητάω. Διαβάζει τη σκέψη μου. Και ξέρει οτι δεν πρέπει να γίνει έτσι. Με αφήνει να ηρεμήσω. Τρέμω. Γλύφω τα δάκρυά μου. Είναι αλμυρά. Καταλαβαίνω...

 

Πολύ ενδιαφέρον..|Aναρωτιέμαι ,όμως ,αν υπάρχει κάποια διαφοροποίηση και θα τη θέσω με ερώτημα.Πως αντιμετωπίζουν οι Doms/Dommes τα δάκρυα και πως οι Masters/Mistresses..

 

Εξαιρετικό νήμα moondance!! και εξαιρετικές οι συνδρομές των συμμετεχόντων!!

Όπως συμβαίνει σε Ό/όλους λίγο - πολύ νόμιζα ότι ήταν δικό μου 'ιδίωμα' μόνο...και όμως βρήκα τόσες φράσεις που θα μπορούσαν να είναι δικές μου!!!

Γενικά είμαι εύκολη στα δάκρυα. Συγκινουμαι εύκολα, εκδηλώνομαι με δάκρυα οταν στεναχωρηθώ ακόμα και όταν θυμώνω. Κλαίω γοερά ..λολ Ετσι λοιπον θεωρούσα ότι ... αυτα τα 'άλλα ' δακρυα είναι κατα κάποιο τρόπο συνέχεια των 'γνωστών'!!!

Αρκετές φορές ενας δυνατός οργασμός με έχει οδηγήσει σε λιγμούς και αναφιλητά... τόσο που απορώ και γω !! (μετα χαμογελαω σαν χαζή... λολ)

Όμως θυμάμαι μια απο τις πρώτες μου εμπειρίες με τον Κύριό μου , που τα δάκρυα μου και οι λιγμοί ήρθαν , όχι απο έντονο πόνο.
Κατι είχα πεί (μη φανταστειτε κατι κακό, κάποιο αστείο που προφανώς δεν θεωρήθηκε πρέπον), και Εκείνος αποφάσισε ότι έπρεπε να μου δώσει ένα μάθημα. Θυμάμαι εγω γέλαγα με το 'αστειάκι' μου ακόμηι , όταν με άρπαξε απο το μαλλί βίαια και έβαλε το προσωπό μου στο πάτωμα. Τραβηξε τα μαλλια μου δυνατά αρκετές φορές...προς την κατεύθυνση που Εκείνος επιθυμούσε, μιλώντας μου αυστηρά...και κάνοντας..."His point clear to my ears"!! Δεν ήταν φρικτός ο πόνος! όχι... καθόλου. Τότε το πόδι του πάτησε το κεφάλι μου στο πάτωμα με δυναμη. Η πιεση του πέλματός Του στο κεφάλι μου αυξανόταν και χαλάρωνε σύμφωνα με τον τόνο της φωνής Του. Κάθε φορά που ήθελε να τονίσει κάτι...η πιεση δυνάμωνε... Ηταν αδυνατο να κινηθώ και να ήθελα... δεν με αγγιζε τίποτε άλλο εκτος απο το γυμνό Του πόδι! Δεν ήταν μέσα μου...δεν με μαστίγωνε...δεν με χτυπούσε... Τίποτα! Τα χείλη μου ειχαν παραμορφωθεί ελαφρά απο την πίεση και κόλαγαν στη μοκέτα. Τα δακρυα και τα σάλια που έτρεχαν αυτοβουλα πια... ύγραναν τη μοκέτα και μου εφερναν τη μυρωδιά της σκόνης...(βρεγμένο χώμα ..ξέρετε!!) Η ταπείνωση ήταν εκεί! έννοιωθα αβοήθητη και ανύμπορη να αντιδράσω... Εκλαιγα και άκουγα!! Όταν λίγα λεπτα...? δευτερόλεπτα? ώρες??? αργότερα το πόδι Του ελευθερωσε το κεφάλι μου, σύρθηκα να αγγίξω και να φιλήσω τα λατρεμένα Του πόδια. Εκείνος με άφησε...και τότε το κλάμα έγινε γοερό, οι σπασμοί έντονοι ... τα αναφιλητά ατελειωτα... Πήρε αρκετή ώρα να ηρεμίσω. Όταν συνήλθα ήμουν μισοξαπλωμένη στα πόδια Του που τα κρατούσα ασυναίσθητα πολύ σφικτά! Εκείνος μου 'επαιζε' με τα μαλλια μου σε ενα απαλό χάδι...και εγω ένιωθα σαν να είχα γεννηθεί μόλις... εκείνη τη στιγμή!! Του χαμογέλασα! Ενιωθα ότι έλαμπα , ένιωθα ότι είχε φύγει απο μέσα μου ... κάθε ιχνος έντασης , συστολής... Ενιωθα 'καινούρια', 'καθαρή'.........

  

 

Incomplete,
η αντιμετώπιση των δακρύων, δεν πιστεύω πως διαφοροποιείται ανάλογα με το στατους, είναι προσωπική υπόθεση του καθενός και πράττει κατά το δοκούν.
Οι επιλογές είναι οι εξής:
ή καταπίνονται την ίδια στιγμή ή αν έχουν επεκταθεί, μαζεύονται με τη γλώσσα.
Παρ' εκτός και ο κυρίαρχος/η, τα σφουγγίσει ιδοχείρως με το μεταξωτό μαντιλάκι του.
Όπως και να ΄χει φαίνονται εύκολη υπόθεση...
Με τα γέλια όμως τι γίνεται; Πώς θα επανέλθει στην τάξη ένας χείμαρρος άναρχου και θορυβώδους γέλωτος...;
Εδώ σε θέλω, μάστορα... 

 

Η μοναξιά σίγουρα είναι μητέρα του χωρισμού.
Κι η ασφυξία το εγγόνι.
Την ξέρετε την ασφυξία;

Έχετε δει και εκείνα τα πιθηκάκια που κάνουν κύκλους στο κλουβί τους έχοντας σαλτάρει;

Είναι ένα αίσθημα έλλειψης αέρα , παρότι δεν πάσχουν από άσθμα

Η ασφυξία δεν έχει δάκρυα , δεν έχει κλάμα . Τα δάκρυα και το κλάμα αίρουν την ασφυξία . Και τον διάχυτο πόνο στο περιβάλλον...

Τα δάκρυα είναι σίγουρα αδέλφια της μοναξιάς.
Αυτής που πας μαζί της σινεμά στα βίλλατζ για να μην υπάρχει το διάλειμμα που επαναφέρει απρόσκλητη στην συντροφιά την ασφυξία...

Βλέπεις όλα τα παλαιά που ήταν οικεία , ξένα , αποξενωμένα και τον εαυτό σου πρωταγωνιστή σε εφιάλτη που ελπίζεις να διακοπεί ξυπνώντας , αλλά δυστυχώς το όνειρο είναι μακρύ και δεν ξυπνάς...

Στην μοναξιά νοιώθεις ποιοι σ’ αγαπούν...

Καλύτερα να μην το νοιώσεις....Καλύτερα να νομίζεις ότι είσαι αξιαγάπητος εσαεί και να σου τύχει να το νομίζεις άχρι τέλους.
Να νομίζεις ότι είσαι εξαίρεση του κανόνα κι όχι απλώς τυχεράκιας...
Η μοναξιά έχει ακομποανιαμέντο την βροχή και τα δάκρυα . Αυτή και αυτά που πέφτουν και κάνουν τον χειμωνιάτικο βασιλικό μου να μυρίζει εντονότερα μα και αδιάφορα πια....

Η Μοναξιά καταφθάνει μετά τον αιφνιδιασμό του μαλάκα.
Μαζί με την κατάρρευση ενός φανταστικού κόσμου και την προβολή της αλήθειας μέσα στο μυαλό.
Η Μοναξιά πλησιάζει μετά τον κρύο καταιονισμό του ανυποψίαστου.

Η εμπειρία ζωής κρατά τα χαλινάρια πια καλά , αλλά ο πόνος είναι ο ίδιος ....

Κι ούτε το κλάμα έρχεται λυτρωτικά , γιατί ο λυτρωμός είναι υπόθεση μεγάλη, ιδίως αν μεγαλώνεις και γερνάς και δεν μπορείς πλέον απ’ άνθος εις άνθος να γυρνάς και την κάθε μυξοπαρθενούλα να πηδάς .

Όλα πια φαίνονται άνευ νοήματος . Κι το BDSM επίσης. Δήθεν πετυχημένο, με στεναγμούς και οργασμούς πραγματικούς, αλλά χωρίς συναίσθημα...
Να πάει να γαμηθεί το BDSM.........

16/3/1995 Από το ημερολόγιο ενός καριόλη Μάστερ

 

RE: RE: Δακρυα και bdsm

Σίγουρα.Λάβε υπόψιν όμως:
α.τη σχέση M/s και τους δεσμούς που έχουν αναπτυχθεί.Αυτό σημαίνει πως διαφοροποιούνται τα συναισθήματα απέναντι σε κάτι δικό σου για καιρό,σε αντίθεση με κάτι καινούργιο ή ευκαιριακό...

β.την πείρα,αν θεωρήσουμε πως οι Μ είναι πιο έμπειροι γενικά για ευνόητους λόγους...

Οπότε;

Φυσικά αυτή η διαφοροποίηση παίζει και σε άλλα,να μην πω όλα τα θέματα...

 

Προσφιλείς προλαλήσαντες Incomplete και llazouli,
θα σας θέσω ένα ερώτημα: Τί συμβαίνει, σε σχέση με το bdsm, όταν δακρύζεις από τα γέλια;

 

RE: RE: Δακρυα και bdsm

Δε μου χει τύχει...αλλά αν μου τύχει,ελπίζω να είμαι εγώ αυτός που θα γελά με κάτι...το αντίθετο θα με εκνευρίσει