Πόσο απέχει η φαντασία από την πραγματικότητα;

Θα συμφωνήσω με όλους τους προλαλήσαντες. Η φαντασία είναι το άρμα που μας ελευθερώνει, ανοίγει δρόμους...που πιθανόν να περπατηθούν στην πραγματικότητα. Δεν είμαστε κτηνοβάτες όταν πηδιόμαστε σαν τα σκυλιά! Η ανάγκη μας είναι η επιστροφή στη ζωώδη φύση μας, να ξεφύγουμε από την στείρα πραγματικότητα.
Φυσικά όλη αυτή η μαγεία εκτοξεύεται στα ύψη όταν βρεθεί ο ερωτικός σύντροφος που θα μπορεί να συμπορευτεί μαζί μας, θα εμπλουτίσει την υπάρχουσα φαντασία μας και ίσως για μερικούς επιτυγχάνεται και η απενοχοποίηση "κολασμένων αμαρτίων"  

Αστάρτη

 

carissa[L_T] συμφωνω απόλυτα με οσα γραφεις..πιστευω οτι σε μια M/s σχεση γνωρίζουν και οι Δ/δυο τι κανουν..ο Κ/καθενας ειναι ο εαυτός του και ακομα περισσότερο ο σκλαβος ειναι αυτο που επιθυμει ο Κυριος του..

 

νομίζω αυτό το θέμα είναι πολύ περίπλοκο. από τον καιρό που άρχισα να ανακαλύπτω αυτό τον χώρο, έχω κάποιες φαντασιώσεις όσο αφορά κάποια bdsm aspects. στην πραγματικότητα δεν έχω δοκιμάσει ποτέ κάτι τέτοιο αν και έχω διαπιστώσει ότι με εξιτάρει ένας μικρός βαθμός πόνου για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια του σεξ. αυτό όμως είναι καθαρά kinky. δεν ξέρω τιθα γινόταν αν δοκίμαζα κάποια από τα πράγματα που σκέφτομαι στην πραγματικότητα. μπορεί τελικά να μην μου αρέσει τίποτα και να είναι απλά η ιδέα μου. αλλά γιατί να εξιτάρουν την φαντασία μου τότε?

κάποτε είχα διαβάσει ότι το σεξ είναι 98% σκέψη και 2% πράξη. εικάζω ότι και σε ένα session κάπως έτσι δουλευουν τα πράγματα. δηλαδη ο πόνος που νιώθεις, μέσω του φίλτρου της φαντασίας σου πολλαπλασιάζεται, η κυριαρχία σου, μέσα από το νου σου το ίδιο. η φαντασία πιστεύω ότι προηγείται της πραγματικότητας και σε μεγάλο βαθμό την καθορίζει. γι αυτό και όταν φτάσεις στην πράξη μπορείς να την βιώσεις καλύτερα

 

χμμμ γιατι σκυλος?ισως επειδη μια/ενας σκλαβα/σκλαβος οσο και να τον υποταξεις δεν παυει να εχει δικες του σκεψεις(ασχετα αν μενουν σκεψεις)και επηθημιες γιαυτο η εικονα του σκυλου που υποτασετε ολοκληροτηκα εξηταρει!(οπου σκυλος μπορουμε να βαλουμε και αλλα ζωα γιατι τα πηραμε παραμαζομα τα καιμενα τετραποδα¨χεχεχε!)παντος δεν εχει σχεση με κτηνοβασια το να βαζεις ενα ζωο στις φαντασιωσεις!και εγω φαντασιονομε(αντρας γαρ οτι παιζω στη barcelona!δεν σημαινει πως την αλλη μερα φοραω φορμα και σκοτωνομαι στη μπαλλα 

 

Λοιπόν συνισφέροντας και εγώ την αποψή μου στο θεμα νομίζω πως σε διάφορες περιπτωσεις οι φαντασιώσεις ή η φαντασία σε βοηθά να ξεπερνάς την πραγματικότητα και τα προβλήματά της. Στην φαντασιά μας πολλές φορές πλάθουμε τον ιδανικό σύντροφο στα 'παιχνίδια μας' αλλά δυστηχώς κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Ο καθένας από εμάς έχει τα δικά του θέλω και φαντάζετε ένα session κάτω από το δικο του πρίσμα. Όμως κάτι τέτοιο σπανια συμβαίνει!!!

 

Ας μου επιτρέψετε να διελευκάνω λίγο τα πράγματα αφού ασχολούμαι εδώ και χρόνια με αυτό το θέμα από καθαρά γλωσσολογικής πλευράς η οποία όμως έχει ππολύ να κάνει με την ψυχαναλυτική διάσταση του θέματος (άλλωστε οι μεγαλύτεροι ψυχαναλυτές ήταν και γλωσσολόγοι).

Πόσο απέχει η φαντασία από την πραγματικότητα; Αν θεωρήσουμε τη φαντασία σα μια φαντασίωση τότε θα κάνουμε λάθος, δηλαδή αν θεωρήσουμε μια συγκροτημένη άποψη (τη φαντασία) σα μια φευγαλέα στιγμή (τη φαντασίωση) τότε δε θα μπορέσουμε να δούμε το περιεχόμενο που έχει η φαντασία. Όλα ξεκινούν από το αξίωμα ότι "τα πράγματα είναι έτσι αφού το θέλετε".

Ο σκύλος (το παράδειγμα που αναφέρθηκε αρκετά) έχει όπως όλα τα αντικείμενα δύο υποστάσεις: την πραγματική (το ζώο που κάνει τις συγκεκριμένες ενέργειες, που είναι φύλακας κ.λπ.) και τη φανταστική (ο φίλος του ανθρώπου, η ενσάρκωση κάποιου ανθρώπου κ.λπ.), μια διάσταση που ουσιαστικά δεν την έχει αλλά του τι δίνουμε εμείς, σύμφωνα με κάποιες δοξασίες, μύθους, αφηγήσεις, φοβίες κ.λπ. Ο σκύλος (το ζώο) είναι το σημαινόμενο και ο /σκύλος/ (το ζώο με τις φανταστικές ιδιότητες) είναι το σημαίνον, ουσιαστικά ο /σκύλος/ είναι ένα σύμβολο, ένα εντελώς αυθαίρετο στοιχείο που έχει κατασκευαστεί από εμάς, ένα πολύ μικρός μέρος του λόγου που σα σύμβολο με την επανάληψη γίνεται σημείο και τελικά, με αυτό τον τρόπο, αποκτά νέες ιδιότητες (αναγεννιέται) που ορίζουν μια νέα αφήγηση.

Με αυτό τον τρόπο φτάνουμε στον ποιητικό ρεαλισμό όπου ο /σκύλος/ μπορεί να είναι άνθρωπος, να συμπεριφέρεται σαν εμάς, να κρύβει μέσα του μια άλλη ζωή, μια σειρά από θεωρήσεις που δεν είναι μακριά απ'το λεγόμενο μαγικό παραμύθι.

Όταν λοιπόν ένας σκλάβος είναι σκύλος για την Αφέντρα του, ουσιαστικά είναι /σκύλος/, δηλαδή ένα σύμβολο μιας κατάστασης που αυτός και Αυτή βιώνουν αυτή τη στιγμή. Μπορεί να έχουν συζητήσει, μπορεί και όχι, όμως και οι δύο βιώνουν την ίδια κατάσταση, αυτή είναι η μαγεία (όπως στα μαγικά παραμύθια) που μας οδηγεί πρώτα σε μια πνευματική επαφή (ακόμα ένα σύμβολο) και μετά σε μια σαρκική (μια γλώσσα αφού το σύμβολο έχει γίνει σημείο, κώδικας και τελικά αφήγηση). Με άλλα λόγια γλώσσα του σώματος ενώ πιο μπροστά ήταν μαγεία.

Πολλοί ψυχολόγοι και εθνολόγοι υποστηρίζουν ότι με αυτό τον τρόπο ο άνθρωπος καθαρίζει την ψυχή του (κάτι που το βλέπουμε τόσο στην Αφρική, όσο και στην Ασία, αλλά και στην Αρχαία Ελλάδα) και μετά από αυτή τη διαδικασία γίνεται άλλος άνθρωπος, θεραπευμένος από αυτά που τον βασανίζουν. Το να κάνω, λοιπόν, το σκύλο για την Αφέντρα μου δεν είναι ανωμαλία, αλλά μια ανάγκη της ψυχής και του σώματος (με την αυτή σειρά), μια άφατη επικοινωνία που με μαγικό τρόπο εδραιώνεται.

Το bdsm είναι μια από αυτές τις εκφάνσεις αυτού του λόγου, όχι η μοναδική. Μπορεί λίγο ακραία, αλλά όχι άρρωστη. Αρρώστια είναι να μην εκφράζεις αυτές τις ανησυχίες σου και να μην ανοίγεις την ψυχή σου.

Άρα η πραγματικότητα απ'τη φαντασία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νοσμίματος και η μία δυναμώνει την άλλη σε μια αμφίδρομη σχέση. Το όνειρο έχει να πει για το πραγματικό γεγονός και το πραγματικό τροφοδοτεί το όνειρο.

Ας σταματήσω εδώ και ας (Σ)σας παραπέμψω σε έργα του Φρόυντ, του Λακάν, της Kristeva, του Jakobson κυρίως, αλλά και στο θέατρο του Μπαλί, της Ινδονησίας, στα βουντού, στις μυήσεις των Αρχαίων Ελλήνων, στα παγανιστικά στοιχεία του χριστιανισμού και ο κατάλογος είναι μακρύς.

Με την ελπίδα να φώτισα λίγο αυτό το πρόβλημα, Σ(σ)ας ευχαριστώ που με προσέξατε.

 

Η φαντασίωση δεν μετουσιώνεται ( πάλι καλά ) πάντα σε πραγματικότητα.
Ως προς τι θα υποδήλωνε η όποια φαντασιακή εικόνα/θέλω ( έω ότου μονάχα εκεί παρέμενε )
Το αφήνω να το πουν, όσοι/ες θα είχαν την απαραίτητη κατάρτιση ή την θέληση να εκφέρουν την άποψη τους πάραυτα.
Ενδιαφέρον θέμα και δεν θα με "χαλούσε" να διαβάσω και νέες απόψεις ( πόσο μάλλον τις υποθετικές εκείνες που δεν θα ξανακαταπιανόντουσαν με το dog training ).  

 

δεν απέχει καθόλου

 

Μέχρι πριν λίγο καιρό δεν μπορούσα να κάνω διάκριση μεταξύ φαντασιωσης και πραγματικών επιθυμιών. Είχα την αίσθηση ότι για να το σκέφτεται κάποιος θα συμβεί κιόλας.. η για να το πω καλύτερα θα το προκαλέσει το άτομο να συμβεί..
νομίζω πλέον μπορώ να κάνω την διάκριση μεταξύ φαντασιακου και πραγματικού. Παλιά είχα μια μόνο φαντασίωση που δεν γινοταν για χ λόγους να πραγματοποιηθεί. πλέον έχω πολλές που επίσης δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν.. το δεν είναι δυνατόν μπορεί να σημαίνει ότι θα πάθαινα κάτι κακό η οτιδήποτε άλλο που δεν χρειάζεται να αναφέρω. το θέμα είναι αν υπάρχει η λογική όπου αφήνει ξεκάθαρα τα πράγματα μπροστά σου. Εάν υπερισχύει η λογική νομίζω δεν υπάρχει κανενα απολύτως πρόβλημα.!

 

Έχει τύχει να φαντασιωθώ και να διεγερθώ με πράγματα που ξεπερνούν κατά πολύ την έννοια της ασφάλειας, ακόμα και του RACK.
Γνωρίζω ότι δε θα τα κάνω πράξη.

 

Αυτό ακριβώς

 

Μερικές φορές απέχει έτη φωτός.
Η φαντασία έχει την τάση να εξιδανικεύει την/ις κατασταση.
Ωραίο το παιχνίδι του πετ, ειδικά φαντασιακα, ιδιαιτερα ερεθιστικό, όπως και το να τρως απ το πάτωμα για παράδειγμα. Στο Live όμως έρχεται μία μικρή ξενερα από κάποια χρονική στιγμή και μετά. Ειδικά δε όταν σε πιάνουν οι πρώτοι πονοι στα γόνατά. 
Το ίδιο ισχύει και με το φαγητό.
Άρα είναι στιγμές.

Βέβαια καμία φορά η φαντασία είναι πολύ φτωχότερη της πραγματικότητας.
Εκεί τα ζεις όλα σε όλο του το μεγαλείο.
Αλλά σπάνιο φαινόμενο αυτό.