Η σοβαρότητα έφαγε την παιδικότητα

Γεννημένος το 1984 αλλά 15 χρόνων στο μυαλό...

...και που και που κάποιες αναλαμπες σοβαρότητας όταν αυτές είναι αναγκαίες

 

Όμορφο νήμα.

"Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
δεν μιλάν με τον καιρό
μόνο πέφτουν στα ποτάμια
για να πιάσουν τον σταυρό.

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κυνηγούν έναν τρελό
τον επνίγουν με τα χέρια
και τον καίνε στον γιαλό.

Έλα κόρη της σελήνης,
κόρη του αυγερινού.
Να χαρίσεις στα παιδιά μας
λίγα χάδια του ουρανού.

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κυνηγάνε τους αστούς
πετσοκόβουν τα κεφάλια
από εχθρούς και από πιστούς.

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κόβουν δεντρολιβανιές
και στολίζουν τα πηγάδια
για να πέσουν μέσα οι νιες.

Τα παιδιά μες τα χωράφια
κοροϊδεύουν τον παπά
του φοράνε όλα τα άμφια
και το παν στην αγορά.

Έλα κόρη της σελήνης,
έλα και άναψε φωτιά.
Κοίτα τόσα παλληκάρια
που κοιμούνται στη νυχτιά.

Τα παιδιά δεν έχουν μνήμη
τους προγόνους τους πουλούν
και ό,τι αρπάξουν δε θα μείνει
γιατί ευθύς μελαγχολούν."

 

Συγκρουόμενα.    

 

 

 

Τον βουτάω τον μπόμπιρα και πάμε για μπύρες (γρανίτες εκείνος) παρέα!

Θεός ο μάγκας!

 

 

Η αθωότητα της παιδικότητας είναι η μόνη φλόγα που οφείλουμε να συντηρούμε εφ όρου ζωής.
Αν αυτή η φλόγα σβήσει χάνουμε σημαντικό ποσοστό της ανθρωπιάς μας.
Γι αυτό ας έχουμε πάντα ανθρώπους δίπλα μας που αγαπούν αυτή την πλευρά μας και μας υπενθυμίζουν να μην ξεχνάμε αυτή την υπέροχη φωτεινή μας πλευρά όταν εμείς πέφτουμε στην παγίδα της καθημερινότητας

 

Αυτός ο παλιοΠάμπλο, ο Πικάσο ντε, είπε πως του πήρε 13 χρόνια να μάθει να ζωγραφίζει σαν μεγάλος και πως κοντεύει τα 80 και ακόμα δεν είχε καταφέρει να μάθει να ζωγραφίζει σαν παιδί...

 

η αυθεντική παιδικότητα κι η αυθεντική σοβαρότητα μάλλον ταυτίζονται.
το λιγότερο αλληλοσυμπληρώνονται.

ο παπαδιαμάντης, για ένα ήρωά του που μετά από χρόνια απομόνωσης
και ωριμότητας επιχείρησε για πρώτη φορά να υπονοήσει ολόκληρη την αλήθεια του,
περιέγραψε πως ξεκίνησε να μιλά "ημιπαίζων, ημισπουδάζων" -αντιγράφοντας το λυσία.

υγ: η σχολαστική ανακρίβεια είναι ηθελημένη, για να εξυπηρετηθεί το περιεχόμενο.

 

Αλλο σοβαρεύουμε άλλο ωριμάζουμε, πρέπει να ωριμάζουμε μόνο. Όταν είσαι ώριμος ξέρεις πότε να είσαι σοβαρός και πότε να κάνεις καλαμπούρι, όταν είσαι ανώριμος δεν ξεχωρίζεις τις στιγμές μεταξύ σοβαρού αστείου.

 

Ένα πρόβλημα που έχω παρατηρήσει σε πολύ κόσμο είναι ότι παίρνουν υπερβολικά σοβαρά, άρα υπερβολικά ανεύθυνα για μένα απέναντι στον εαυτό τους, τη ζωή γενικά.

 

Στην καλή μας τη σχέση, εκεί που αισθανόμαστε πραγματικά καλά και ο εαυτός μας, όλοι γινόμαστε παιδιά και εκφράζουμε το παιδί μέσα μας, το καλό παιδί, το κακό παιδί, το παιδί που αναζητά, το παιδί που θέλει την αγκαλιά όπως την ήθελε όταν ήταν παιδί. Έχω στιγμές που αισθάνομαι παιδί, στιγμές που βγαίνουν παλιές, παιδικές ή εφηβικές σκέψεις και συναισθήματα από μέσα μου, έχω και στιγμές που αισθάνομαι παιχνίδι, το παιχνίδι του Αφέντη, συγκεκριμένα, που τότε, στα μάτια μου, γίνεται "το αγόρι που παίζει με το παιχνίδι του"  

 

Ως παιδικότητα θα χαρακτηριζα την ανεμελιά, την ντομπροσυνη, το γλυκό χαμόγελο, τον αυθορμητισμό. Την αιχμηρή ελευθερία με λίγα λόγια.
Οπότε θεωρώ πως ένας καλός Γλύπτης θα σμιλεψει τα σημεία που κρίνει πως χρειάζονται περισσότερο δουλειά και λεπτομέρεια. Δεν θα τα ακρωτηριασει για να "κολλήσει" καινούργια μέλη πάνω.