Πόσο απέχει η φαντασία από την πραγματικότητα;

Και εκεί έρχεται αυτό που πολλοί έχουν γράψει αλλά για κάποιο λόγο δεν γίνονται κατανοητοί.
Το πετ, έχει δύο τρόπους να το αντιλαμβάνεται κάποιος. Α. Ως φετίχ, που λειτουργεί απολαυστικότατα είτε σε Τ/b είτε σε φάσεις παιχνιδιου μέσα στην D/s και Β. Ως έκφραση και μοτίβο της ίδιας της D/s.

Στην δεύτερη περίπτωση όπου και ζω, το λίγοτερο "πρόβλημα" θα ήταν πόσο γρήγορα πονούν τα γόνατα.
Σκέψου απλά τι θα πει όντως "έχω πετ" και βάλε αυτό πάνω στην ανθρώπινη υπάρχουσα συμπεριφορά, χαρακτήρα, νοοτροπία. Η δυσκολία δεν είναι αν ο άνθρωπος θα εκπαιδευτεί να τρώει απο μπολάκι..ασε νηστικό κάποιον καμια βδομάδα και θα γλείψει και απο το πάτωμα..

Η δυσκολία έρχεται όταν πρέπει ένας άνθρωπος με άμυνες με φόβους με εγωισμούς να εκπαιδευτεί να φέρεται και να αντιλαμβάνεται το αφεντικό του με έναν αθώο, άδολο unconditional τρόπο, όπως δλδ θα έκανε ένα ζωάκι πετ.
Ο καθένας βέβαια .. διαλέγει τι ζωάκι πετ θέλει να έχει, αναλογα με τον άνθρωπο υ που αρχικά έχει να εκπαιδεύσει και ανάλογα με το δικό του θέλω.
Άλλο μια γάτα υ πετ, άλλο ένα σκυλάκι υ πετ...

Τα υπόλοιπα, πετ-ο-συμπεριφορές (φετιχο γκειμς κτλ κτλ) έρχονται ως μπόνους στην παραπάνω δουλειά Κ και υ. Προσωπικά μου βγαίνουν αβίαστα ..τρομακτικά αβίαστα, αλλά όταν το ξανασκέφτομαι αναγνωρίζω οτι προέρχονται απο την δουλειά που έχω κάνει με τα προηγούμενα που γράφω.

 

Στις δικές μου περιπτώσεις δεν εξειδικεύεται σε κάποιο ζωάκι, είναι απλά το "κατοικίδιο".

 

Γνωρίζω 2 πετ που δεν λειτουργουν ως οτιδηποτε άλλο. Δεν χρησιμοποιούνται σεξουαλικα, δεν ακουνε υποσχεσεις αιωνιας αγαπης και αφοσιωσης και στην 1 δεν επιτρεπεται ουτε καν η δια του λόγου συνεννόηση. Ανήκουν σε household, μαζί με μια service slave (η οποία ΜΟΝΟ καθαριζει, μαγειρεύει, φροντίζει το σπίτι) σε ένα ζευγάρι Μ/s.
Αναφορικά με τον αριθμό συγκεκριμένα στο εδώ φόρουμ, όσων θα αποδέχονταν άδολα αθώα και με χαρά αυτή την προοπτική, να μου επιτραπεί να πω, πως κατα την γνωμη μου ειναι μονοψηφιος.

Ο καθένας βρίσκεται εκεί που βρίσκεται επειδή καλύπτει τις δικές του ανάγκες. Αν δεν καλύπτει ανάγκες, τότε προσποιείται προς επίτευξη άλλων στόχων.
Το άδολο δε, σύμφωνα με τις μέχρι σήμερα παρατηρήσεις μου, είναι σχεδόν αδιανόητο (ναι ξερω πως ειναι σεξιστικό το σχόλιο μου, αλλά οι μέχρι σήμερα παρατηρήσεις μου δεν μου επιτρέπουν να τον ξεπεράσω) για την μέση γυναίκα είναι σχεδόν ανέφικτο. Είναι ακόμη δυσκολότερο για εκείνην που εκπαιδεύτηκε πως να τυλίξει κάποιον απ τα γεννοφάσκια της, κάτι που μέχρι και σήμερα συναντιέται, ιδιαίτερα στην επαρχία. Θα κάνει και να πει και θα επιμένει σε όλα εκείνα που χρειάζεται να ακούσει ο άλλος, για όσο χρειαστεί για να επιτευχθεί ο ιερότερος των σκοπών. Και όσο πιο ψηλά στέκεται εκείνος που πάει να τυλίξει και στην δεδομένη ο Κ, τόσο περισσότερο δόλο και χειριστικότητα θα βγάλει προς επιτυχία του στόχου.
Προσωπικά χαίρομαι που τις ανάγκες για γάμο και παιδιά της κάλυψα πριν μπω στον χώρο. Είναι τόσο δύσκολο το μονοπάτι μιας σκλάβας, που αν είχα και τέτοιες ανάγκες να καλύψω, θα δυσκολευόμουν να διαχωρίσω την ανάγκη να βρω πατερ φαμίλια απ την ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΝΑΓΚΗ να υπακούω/υποτάσσομαι/ανηκω.

Επισης μικρή μου γλυκεια μου και αγαπημενη μου kinsha_no_onna, όσον αφορά τα γόνατα, δεν είναι το λιγότερο στα 60-70 χαχαχαχαχαχαχα

 

 

Ας βγω κι εγώ απ' τις ράγες του pet training/pet play κι ας πιάσω τις - κατ' εμέ - πιο στρυφνές εκφράσεις υποθετικών φαντασιών ( τις οποίες πολύ όμορφα ο @john_slave96 και η @anasia διαχώρισαν απ' τις φαντασιώσεις βάσει της χρονικής διαρκείας ).
Θα προσπαθήσω να μην θίξω την όποια ευαισθησία ή την ηθική κανενός/καμίας, καθώς και να μην "ακουμπήσω" τον κανονισμό της παρούσας ιστοσελίδας. Ο οποίος "προτείνει" κάποια θέματα, να μην πραγματεύονται.
Δεν μου είναι εύκολο, γιατί θα ήταν σαν να έγραφα με παντομίμες. Τεσπα, ας το πάρει το ποτάμι, θεωρώ ότι κανείς εκ των εγγεγραμμένων εδώ, δεν θα ήταν υπέρμαχος πράξεων όπως η αιμομιξία, η κτηνοβασία ή η παιδοφιλία.
Και αν δεν απατώμαι - ίσως και μια κάποια γνώση επί του κοινωνικά τιμωρητέου να την είχα. Και το επαναλαμβάνω γι' άλλη μια φορά, δεν ανήκω στον Ψ κλάδο - αξιόποινες δύνανται να είναι οι πράξεις,
δηλαδή η επιβλαβής για κάποιο έννομο αγαθό εξωτερίκευση σκέψεων/επιθυμιών στον υλικό κόσμο ( που θα ήταν κατηγοριοποιημένες ως ποινικά κολάσιμες ), ουχί οι απλές νοητικές ή ψυχικές διεργασίες
που - ξανά υποθετικά - θα τις υποκινούσαν.

Αν και κατά πόσο η όποια φαντασία θα ήταν σημαντική ένδειξη νοσηρής προσωπικότητας, είναι μι' απάντηση που η κοινή λογική ( εν τη προκείμενη η εμπειρία του μέσου ανθρώπου ), μάλλον δεν μπορεί να δώσει.
Ίσως κάποιες φορές τ' όποιο role play ή η σταθερή "προτίμηση" σε κάποιες λιγότερο ή περισσότερο ακραίες και εξ αντικατάστασης πρακτικές δια της bdsmικής "οδού", να είναι κι ένα είδος βαλβίδας εκτόνωσης κάποιων βαθύτερων αναγκών.
Που αν τελούνταν ως προβλέπονται ως προς την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση τους, να επέσυραν αρκετά έως πάρα πολύ βαριές κυρώσεις για τον δράστη τους.
Ας πούμε, οτ' υπό την bdsmική αιγίδα θα λειτουργούσαν σαν μεθαδόνη ( δηλαδή υποκατάστατο της όποια καθαρής ουσίας ), δίχως να υπάρχει ανάμεσα στα ζητούμενα τους, ούτε ο εξευτελισμός, ούτε η ταπείνωση, ούτε η Κυριαρχία/υποταγή.
Άρα - και πάντα στην περίπτωση που αναφέρω - η φαντασία ίσως και να 'παιρνε εξ ολοκλήρου ή εν μέρει την θέση της πραγματικότητας ( κι αυτό υπό αίρεση, αν βέβαια δεχτούμε την όποια υποκειμενικότητα της τελευταίας ).

Αυτή μου η παρέμβαση είναι μια υπόθεση εργασίας, που είχε σαν μοναδικό σκοπό την κάτι παραπάνω απ' επιδερμική ασχολία μ' άλλη μια πλευρά του θέματος που είχε προτάξει το παρόν νήμα.
Οι λόγοι του επιδερμικού της μου μοιάζουν προφανείς. Εύχομαι ξανά να μην έθιξα με οιονδήποτε τρόπο κανέναν/καμία, που ίσως τύχει και διαβάσουν αυτά μου τα λόγια.
Άφησα απλά μι' άποψη, δίχως καμία διάθεση ούτε να παραστήσω τον ειδήμονα, πόσο μάλλον να κρίνω πιθανολογούμενες ή υποθετικές προθέσεις.  

 

Το πας στο τέρμα..ένα τέρμα που για να πας θα προσπαθείς κάθε μέρα, θα δουλεύεις κάθε μέρα και αφού φτάσεις εκεί θα συνεχίσεις να δουλεύεις για να μείνεις. Αυτό σε ό,τι αφορά το unconditional του pet.
Επίσης την διαδρομή την κάνεις μαζί..μαζί με το αφεντικό. Δεν ξέρω τι χειριστικές κατινούλες/ιδες και τι σκοπούς μπορεί να σκέφτεται ο καθένας..αυτά είναι πράγματα που ή θα δεί το Κ-Μ μέλος ή τελοσπαντων αν υπάρχουν μέσα στο υ δεν θα μπορεί πραγματικά να προχωρήσει και θα φανεί. Αδιαφορώ να σου πω την αλήθεια.
Προσωπικά, που για μένα μόνο μπορώ να μιλήσω, η διαδρομή γίνεται και έχει νόημα να γίνεται Μ/μαζί..γιατί είμαι άνθρωπος που θέλει και προσπαθεί για το πετ Του. Και έτοιμο πετ να ήμουν πάλι διαδρομή "μαζί "θα ήθελε για να γίνω πετ Του(χ)
Έτοιμα τυποποιημένα σ και πετ, εγώ δεν έχω και ούτε με ενδιαφέρει να γνωρίσω.


Και τέλος, σχετικά, με την πρώτη παράγραφο...δεκτή η ύπαρξη τέτοιων πετ, δεκτή η ύπαρξη τέτοιων σχέσεων, δεκτά όλα..όμως αυτά είναι επιλογές..επιλογές του αφεντικού! Το πετ/ σ, έχει στο νου του μόνο ένα πράγμα "ο,τι θέλει θα με κάνει" το τι θα το κάνει..είναι δικό Του θέμα.
Υπάρχουν όμως και πετ που τα κάνουν χαδάκια, και που τα παίζουν και τα ταίζουν και είναι υγειη και δυνατά και υπάρχουν πετ που μαραζώνουν, έχουν βρωμιές πάνω τους και πεινάνε. Εξαρτάται λοιπόν τι αφεντικό θα επιλέξει να είναι, το πετ θα μείνει..αν έχει μπει σε διαδικασία να γίνει πετ και έχει πάρει συνειδητά την απόφαση του "ας με κάνει και τίποτα" θα μείνει..όλα τα υπόλοιπα είναι στο κάθε αφεντικό.

Ο,τι φτιάχνει κανείς έχει..εγω αυτό ξέρω.

 

Ζητώ την κατανόησή σας που θα απαντήσω σε αυτό το νήμα κυρίως με δηλώσεις αμφίβολης ελεγξιμότητας.

Νομίζω, λοιπόν, με την προϋπόθεση ότι η γενική επιθυμία έχει κατά το μάλλον ή το ήττον καλυφθεί, πως η απόσταση της φαντασίας από την πραγματικότητα είναι αυτή που ο καθένας μας επιθυμεί να είναι και ότι η γέφυρα μεταξύ των δύο αυτών νησιών είναι η ευθύνη. Η ευθύνη είναι που ξεχωρίζει τον ενήλικο επίσης.

Ο ενήλικος είναι αυτός που γνωρίζει και μπορεί χαλαρά να απαντήσει - πρώτα στον εαυτό του - όσον αφορά τη διάκριση μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, όσον αφορά τη διάκριση μεταξύ νόμιμου και παράνομου, μεταξύ σφάλματος και εγκλήματος, μεταξύ πταίσματος και πρόκλησης συμφοράς. Μεταξύ του ενδεχόμενου ρεζιλικιού και του ενδεχόμενου μη λευκού ποινικού μητρώου. Μεταξύ χρήσης και κακομεταχείρισης, μεταξύ ζοριού, πόνου, δακρύων και κακοποίησης, μεταξύ επιθυμίας και εμμονής. Όλα αυτά, είναι, υποτίθεται, δυσδιάκριτα, αλλά δεν θεωρώ ότι είναι δύσκολο να ξεκαθαρίσουν, αν κάποιος καθήσει να τα σκεφτεί σοβαρά και με ευθύνη απέναντι στον εαυτό του πρώτα απ όλα.

Τι είναι το pet play για τον καθένα, τι είναι slut play και πώς βιώνει ο καθένας την ταπείνωση, τί είναι αυτό που εκλαμβάνεται ως καταπάτηση και δίνει το έναυσμα, γιατί είναι ερωτική η ταπείνωση, είναι μια μεγάλη ιστορία και μια πολύ ιδιωτική ιστορία, η οποία συνήθως παραμένει άγνωστη ή τουλάχιστον μη επιβεβαιώσιμη. Si non e vero e ben trovato, πουθενά δεν ταιριάζει καλύτερα.

Μένω σε ένα κομμάτι του αρχικού ποστ

Εξαρτάται. Τα πάλαι ποτέ διαγνωστικά εγχειρίδια άφηναν περιθώριο ακόμα και στην επίμονη φαντασίωση (διάρκειας έξι μηνών) αν αυτή καθόριζε σε κάποιον βαθμό την ερωτική ζωή ή την έλλειψη αυτής, να προσδιορίζει μια ερωτική διαφοροποίηση από το "φυσιολογικό". Μικρό το κακό, καθότι, σύμφωνα με τον Jean Paul Hildenbrand στο Λεξικό της Ψυχανάλυσης (Larousse 1995) η διαστροφή θεωρείται πλέον "ανθρώπινη αδυναμία".
Σε επίπεδο κοινωνικό, είναι θέμα του καθένα να μην ξεφύγει από το πλαίσιο που ο ίδιος ορίζει   Ακόμα και όταν δεν τον αντιλαμβάνεται, δεν τον βλέπει, δεν θα τον ενοχλήσει κανείς.

 

Νομιζω ειναι αρκετα σαφες το ποσο απεχει η φαντασια απ την πραγματικοτητα.
Π.χ. εγω φανταζομαι οτι πεταω. Αυτο σημαινει οτι πεταω; οχι. Σημαινει οτι μπορω να πεταξω; οχι. Σημαινει οτι προσπαθω να πεταξω; ουτε.
Κι ακομα για να πλησιασω κι αλλο θα φερω αλλο παραδειγμα με κατι που θεωρειται οχι απλως παρανομο αλλα και ανηθικο παντου.
Εγω φανταζομαι οτι σκοτωνω καποιον. Τον εχω βλαψει; οχι. Ειμαι δολοφονος; ουτε.
Ελπιζω το point μου να εγινε σαφες.

Αν μη τι αλλο ας αφησουμε την φαντασια μας ελευθερη. Κανεις δεν επαθε τιποτα επειδη το φανταστηκε. Αλιμονο σε οσους προσπαθουν να ελεγξουν ακομα κι αυτο.

 

Η φαντασία οφείλει και χρειάζεται να είναι ελεύθερη...
Η περιγραφή της φαντασίας μας ως τελεσμένο γεγονός/βίωμα, όσο νάναι ένα προβληματάκι το βγάζει...

 

Εγω παλι νομιζω οτι η φαντασια απο την πραγματικοτητα απεχει ενα " κλικ "

 

Απεχει οσο θελουμε εμεις να απεχει.
Όσο αντέχουμε να απέχει.
Όσο μας συμφέρει να απέχει.
Η φαντασία έρχεται ένα "κλικ" πιο κοντά στην πραγματικότητα,
με τη σκέψη και μόνο,πώς αυτό που φανταζόμαστε,θέλουμε και να το πραγματοποιήσουμε.
Στο χέρι μας είναι να τα κάνουμε ένα.

 

η φαντασια ειναι για μενα πολυ πιο απλη απο την πραγματικοτητα.δεν υπαρχει ηχος δεν υπαρχει οσμη.ισως γιαυτο ειναι ο κυριοτερος λογος που η ξενερωνεις η ακομα καλυτερα απογειωνεσαι οταν ζεις μια κατασταση στην πραγματικοτητα!βεβαια στην φαντασιωση το πλεονεκτημα ειναι πως ημαστε οι σκηνοθετες και σεναριογραφοι της ταινιας που σημαινει πως για εμας τουλαχιστον θα ειναι υπερπαραγωγη