Παρατηρήσεις Κ και Υ τάσεων.

Με Μάστερ τον Μιλτιάδη...
Πούμοιαζε με αυτόνανε στο Γκείμ οφ Θρονς που φύλαγε εκεί πούκανε ψοφόκρυο...

 

Θα σου πώ, προσωπική παρατήρηση ως υ.
Υπάρχουν φορές που έφτασα σε ένα σημείο να ζοριστώ αρκετά συναισθηματικά και ψυχολογικά, επειδή είχα μάθει εγώ να χειρίζομαι τον εαυτό μου, εγώ τα συναισθήματα μου, εγώ να με προστατεύω, μου βγήκαν υποσυνείδητα τάσεις, όχι να χειριστώ την κατάσταση μέσω συναισθήματος αλλά να βάλω τοίχο να δείξω την αντίδραση μου, να δείξω οτι δεν είμαι καλά με αυτό. Φυσικά αυτό στα μάτια του Κ μου και όταν μιλάμε για ντι/ες αρκετά βαθύ φάνηκε και λήφθηκε ως χειραγώγηση, θέλω να πιστεύω όχι του ίδιου αλλά σίγουρα της κατάστασης.

Αυτό αν "σώζεται" γίνεται επειδή α. Δεν είναι κάτι που έκανα ή κανω συνειδητά. Δεν είναι δλδ μια καραμέλα που θα μου "βγει" κάθε φορά που ζορίζομαι. Αυτό είναι κάτι που φαντάζομαι θέλει χρόνο το ζευγάρι ώστε ο Κ να γνωρίζει τι υλικό έχει στα χέρια του. Καποια Κ μάλιστα μπορούν με τη μια να καταλάβουν και να αποφασίσουν τι θα κάνουν. Β. Επειδή με ενδιαφέρει να το διορθώσω ώστε να μην έχω καθόλου τέτοιες αντιδράσεις, ακόμη και υποσυνείδητες.

Ένα άτομο όπως λες που γνωρίζει οτι έχει δύναμη ακόμη και με τον καθρέπτη της "μη δυναμης" και επιλέγει να την χρησιμοποιει δεν μπορεί να πει στον εαυτο του, πρώτα, πως παραδίδει.

Ένα υ που επίτηδες η μη επίτηδες κάνει πάλι το ίδιο και ενω του επισημανθεί συνεχίζει, πάλι είναι σαν να μποικοτάρει την παράδοση αυτή.

Τέλος, θεωρώ άλλο άκρο, οποιαδήποτε εκδήλωση συναισθήματος, φόβου, χαράς ή στεναχώριας να εκλαμβάνεται ως "σχέδιο χειραγώγησης" .

Όταν μιλάμε για υ που θέλει να είναι υ, δεν θέλει και το ίδιο να συμβαίνει αυτό και αν έχει ισχυρές τάσεις να του συμβαίνει πάει πολύ honest στο Κ του και το λέει. Όοοχι οτι ο ίδιος δεν θα ξέρει αλλα λέμε τωρα..

Όταν μιλάμε γενικά για άτομο που το κάνει αυτό..ε εκεί ειναι στην προσωπική του κρίση. Αν θέλει να έχει πράγματα για αυτό που πραγματικά είναι ή για αυτό που "παίζει" πως είναι.

Το οτι εσύ γουστάρεις το θέατρο, κανένα πρόβλημα! Δεν σημαίνει πως είναι για όλους. Εμενα ο Κ μου δεν με υπηρετεί, δεν λέω οτι δεν το κάνει επειδή ειναι ο Θεος του κόσμου, δεν το κάνει γιατί επέλεξε να είναι Κ ακριβώς επειδή δεν θέλει να υπηρετεί κανενός το τίποτα.

Επίσης στο παραπάνω είναι δικό σου λάθος, αν μου επιτρέπεις, που άφησες το πραγματικό σου θέλω για να κάνεις κάτι επειδή ένοιωσες "υποχρεωμένος" ; επειδή πήρες την επιβεβαίωση οτι " αα δεν με ζορίζει, οκ εκανα το κομμάτι μου, μου αρκεί" ;
Αν απο την άλλη όντωωςς η συμπεριφορά της σου γέννησε το θέλω να πάτε βόλτα, δεν είναι κακό, είναι μια χαρά και δεν θα έπρεπε να σε ενδιαφέρει τι θα ταυτίσει και τι όχι το υ, καθώς μια άλλη φορά μπορεί να έλεγες μέσα σου " μπραβο το υ μου δεν με ζορίζει" αλλά να μην σου δημιουργούσε το θέλω να πατε πουθενα και απλά να καθόσασταν σπίτι.

Όταν κάποιος ακολουθεί πραγματικά τα θέλω του, είτε είναι υπερ του υ είτε κατα, δεν έχει να φοβάται για υ που καβαλάνε. Ωστόσο ένα υ που συνεχώς δυσαρεστεί το Κ του θα έχει σίγουρα λιγότερες πιθανότητες το Κ αυτό να δημιουργεί θέλω "υπέρ της" . Αυτό όμως δεν είναι θέατρο..

 

Για όσους και όσες τον "χώνετε βαθειά" (τον άντρα μου στο μνήμα, που λέει κι ο άσμας), υπάρχουν καλά βλιβλιβλία για την συναισθηματική νοημοσύνη...

 

μιάς και λογοκρίθηκαν οι παρεμβάσεις μου σε αυτό το νήμα, θα προσπαθήσω να τις επαναφέρω,
διατυπώνοντας αυτή τη φορά με τρόπο που να εμποδίζει οποιονδήποτε να αναγνωρίσει τον
εαυτό του σε αυτές και να νοιώσει άβολα. θα κρατήσω όμως στο μυαλό μου οτι όταν ανοίγει μια
συζήτηση αναμένεται απ τους συμμετέχοντες να είναι έτοιμοι να ακούσουν και γνώμες που δεν
τους είναι οπωσδήποτε αρεστές.

η εκδήλωση μιας συμπεριφοράς, και η αναγνώρισή της, δεν προϋποθέτει και αποδοχή της
απ' αυτόν που την εκδηλώνει. αντίθετα, πολυ συνηθισμένο είναι να παράγονται
εσωτερικές συγκρούσεις ανάμεσα στη "φυσική" συμπεριφορά κάποιου και στη συμπεριφορά
που "θα ήθελε" να επιδείξει. μια τέτοια "άβολη" κατάσταση, που περιγράφεται σαν αίσθηση
ως "φορώ ξένα ρούχα", εκδηλώνεται συχνά ως δυσανεξία, διαρκής ανησυχία, μόνιμη γκρίνια.

ο παρατηρητής καλείται να το διαπιστώσει αυτό και να επιχειρήσει να διακρίνει την
υποκρυπτόμενη συμπεριφορά βασιζόμενος στις "αταίριαστες" εκδηλώσεις, στις λάθος ρυθμίσεις.

ιδανικά, αυτό, πρώτιστα, θα 'ταν ωφέλιμο να το διαπιστώσει ο παρατηρούμενος.

ο παρατηρητής, ωστόσο, είναι ανάγκη να γνωρίζει πως παρατηρείται κι εκείνος.

 

Μη με πεις..! Είχαμε λογοκρισία..? Τι λε ρε παιδί μου..!
Πάντως σε τέτοιου είδους "επικοινωνιακές αστοχίες" είναι κεφαλαιώδους σημασίας εκ μέρους του παρατηρουμένου, η ικανότητα αναγνώρισης των κινήτρων του παρατηρητή.

 

το παλεύω, και μόνος μου καμμιά φορά.

 

Παρομοίως, και μερικές φορές έχω βγει οφ-σάιντ, ίνα μη τι χείρον είπω...

 

Συμβαίνει καμιά φορά, μου συνέβαινε και εμένα, παλιά. Εκτιμώ ότι για μένα ήταν εγκαυλότης σε αδιέξοδο, η οποία έπρεπε να βρει μια κάποια λύση για την περίπτωσή της και τί άλλο να έκανε; Εκφραζόταν κάπως ανοιχτά, μήπως και… Γι αυτό θεωρώ ότι το ίδιο συμβαίνει και με άλλους που αφήνουν να φανούν πράγματα.

Η άλλη πιθανότητα είναι να πρόκειται, όσον αφορά την κυριαρχία, για εξουσιομανείς και control freaks, οι οποίοι έχουν μια στάση ζωής που μπορεί να παρεξηγηθεί για κυριαρχική και ακόμα και να καβλώσει άτομο υποτακτικό ξεκρέμαστο και όχι ικανοποιημένο. Όσον δε αφορά την υποταγή μπορεί να φαίνονται έτσι άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση και επιτεύγματα σε μια κρίσιμη για τα ίδια στιγμή. Αλλά όλα αυτά δεν είναι ούτε Κυριαρχία ούτε υποταγή, αντίστοιχα.

Η συνειδητή επιλογή ρόλου μου προέκυψε όταν ήθελα ένα πράγμα, Κυριαρχία και υποταγή, δεν ήθελα τίποτα βανίλλα και δεν μπορούσα να βρω αυτό που ήθελα αν δεν επέλεγα συνειδητά ρόλο. Δεν θα το πω ανάγκη, θα το πω όμως αναγκαιότητα.

 

Να πω τη δική μου γνώμη κι εμπειρία;
Ας την πω  

Το φως υπάρχει, υπάρχει το φωτόνιο. Το σκοτάδι δεν υπάρχει, σκοτάδι είναι η απουσία φωτός (με έμαθε κάποιος παλιά παλιά, σχεδόν μια δεκαετία πριν   ).

Κατ' αυτόν τον τρόπο δεν υπάρχει (κατ' εμέ, το τονίζω) και υποταγή καθ' αυτήν, υπάρχει μόνον κυριαρχία. Η τάση όλων των ανθρώπων (και των ζώων αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα) είναι η κυριαρχία. Γιατί; Γιατί η κυριαρχία εξασφαλίζει την επιβίωση. Και την αναπαραγωγή.
Τώρα, αν στην πορεία μας προς το να κυριαρχήσουμε, βρούμε ένα ισχυρότερο άτομο, τότε δυο επιλογές:
Α. Να παλέψουμε με αυτό. Και αν είμαστε ισχυρότεροι να νικήσουμε και να συνεχίσουμε προς την κυριαρχία.
Β. Να δεχτούμε ότι είμαστε κατά τι ή κατά πολύ λιγότερο ισχυροί από αυτό και να του υποταχθούμε. Κι έτσι να εξασφαλίσουμε τη μέγιστη δυνατή κυριαρχία, plus άλλα οφέλη. Ένα από αυτό είναι πρόσβαση σε πόρους. Ένα άλλο η ηδονή. Κ.ό.κ.

Αυτό, το έχω δει να βρίσκει εφαρμογή σε κάθε μα κάθε συναναστροφή μας με τον έξω κόσμο και τους άλλους.
Πολλές φορές το αποτέλεσμα είναι αμφίρροπο και πότε γινόμαστε κυριαρχικοί, πότε υποτασσόμαστε.
Κι έτσι επιβιώνουμε. Κι έτσι αποκτούμε πρόσβαση σε αυτά που θέλουμε. Κι έτσι αποκτούμε πάντα τη μέγιστη δυνατή, μέχρι τότε κυριαρχία. And so the story goes...

Στις ερωτικές Κ/υ σχέσεις μας, το αποτέλεσμα δεν είναι αμφίρροπο, υπάρχει αναγνώριση κυριαρχίας του άλλου και δική μας καθυπόταξη σε αυτόν. Και τότε απολαμβάνουμε κάποια από τα προαναφερθέντα οφέλη, με πρώτο και καλύτερο, ίσως, την ηδονή.

 

Κοίτα να δεις που τόσο καιρό νόμιζα ότι μόνο εγώ μιλάω εξωγήινα σε αυτό το χώρο.

 

Δαρβινική προσέγγιση και εύλογη. Ο ανθρώπινος ψυχισμός είναι εν’ τούτοις πολύ πιο πολύπλοκος και εν πολλοίς ανεξερεύνητος. Η ανάγκη για υποταγή μπορεί να είναι βασικό στοιχείο της προσωπικότητας. Για την εκπλήρωση αυτής της επιθυμίας ο/η υπό έχει απαιτήσεις (γι’ αυτό και πολλοί ισχυρίζονται πως δεν υπάρχουν πραγματικοί υπό). Δεν πρόκειται λοιπόν για κρυφή ανάγκη κυριαρχίας που αναγκάζεται να υποταχθεί για να επιβιώσει (όπως σε μια αγέλη ζώων) αλλά για πραγματική, ψυχολογική ανάγκη υποταγής πού αποζητά την εκπλήρωσή της.

Αντίστροφα, η ανάγκη για κυριαρχία μπορεί να υποκρύπτει ανασφάλεια που εκφράζεται με υπερβολικές απαιτήσεις προκειμένου να επιβεβαιώνεται κάθε στιγμή (γι’ αυτό και πολλοί ισχυρίζονται πως δεν υπάρχουν πραγματικοί κυρίαρχοι). Δεν πρόκειται λοιπόν για πραγματική ανάγκη κυριαρχίας, αλλά μέσο άμυνας.

Αυτά ως παραδείγματα. Μακάρι τα πράγματα να ήταν απλά και «δαρβινικά» αλλά δεν είναι.

 

Υπάρχει/προκύπτει κάτι όταν υπάρχει ευρύτερη ανάγκη/ζητούμενο να εκδηλωθεί.
Ο τρόπος εκδήλωσης μπορεί να είναι οποιοσδήποτε.
Μέτρο της εκδήλωσης είναι η αποτελεσματικότητα εν τοις πράγμασι.
Το στιγμιότυπο της εκδήλωσης αυτής δεν αποτελεί θέσφατο.

Η αναπαραγωγή του ως στιγμιότυπο γίνεται τελετουργικό και στην καλύτερη περίπτωση αποτελεί μνήμη.
Στην χειρότερη μηχανισμό χειραγώγησης.

Η αδυναμία διάκρισης/αξιολόγησης των εκδηλούμενων χαρακτηριστικών είναι αποτέλεσμα πολιτισμικής ένδειας.
Πα να πει, με λίγα λόγια, πως αν δεν μπορεί το άτομο να προσεγγίσει το "πακέτο", αλλά τα τμήματά του, μιλάμε επιεικώς για στραβομάρα.
Με όλα τα συνεπακόλουθα και τις χείριστες συνέπειες.