Τι σκέφτεσαι τώρα ?

λοιπόν πριν λίγες μέρες καθώς μιλούσαμε με τον φίλτατο @Dom M και λέγαμε πως "ο χώρος έχει γεμίσει πολλούς βανιλοκινκυ" σκεφτήκαμε πως δεν θα έπρεπε να τους αφήσουμε ξεκρέμαστους!!!!
δικαιούνται κι αυτοί το δικό τους στάτους!!
κι επειδή το βανιλοκίνκυ είναι τρε μπαναλ σκεφτήκαμε το εξής:
αν οι βανίλα είναι οι μη κινκυ
και οι κινκυ είναι οι σοκολάτα
τότε οι βανιλοκίνκυ θα πρέπει να είναι η στρατσιατέλα  
χιχιχιχι
πετυχημένο! ε;;;    

 

Θέλει εξάσκηση το υποτιλίκι   που θα πάει θα στρώσεις!  

 

δεν ειναι κακο να ονειρευεσαι  

 

Όσο ζω θα ονειρεύομαι  

 

good for you  

 

Ι know...  

 

τα καλυτερα ερχονται μεσα απο του μεγαλους Ερωτες

===

Μπαίνοντας στον Αύγουστο (να 'τος!), ο Παπάζογλου δέχτηκε την πρόσκληση του Διονύση Σαββόπουλου να παραθερίσει λίγες μέρες κοντά του στο Πήλιο. Εκεί ο Νιόνιος δεν έκανε διακοπές μόνος του, αλλά περιστοιχιζόταν από την οικογένεια του και νεαρά άτομα, αγόρια και κορίτσια. Πολύ σύντομα ο Παπάζογλου νιώθει έντονη έλξη για μία όμορφη κοπέλα. Από αυτούς τους ακαταμάχητους έρωτες του καλοκαιριού που δύσκολα μπορείς να γλιτώσεις.

Ο τραγουδιστής όμως μόλις είχε γίνει πατέρας. Και η γυναίκα του- μαζί με την νεογέννητη κόρη του- ήταν στη Αμερική για να ηρεμήσει από τους μετασεισμούς. Κάπως έτσι, η αγάπη για την οικογένειά του νίκησε τον δυνατό έρωτα. Ο Παπάζογλου μπήκε στο αυτοκίνητό του και επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήταν όμως εύκολη διαδικασία. Άφηνε πίσω έναν έντονο, ανικανοποίητο έρωτα.

Σκέψεις, μελαγχολία, οτιδήποτε μας αφήνει πίσω μία έντονη έλξη που δεν ικανοποιήθηκε, βασάνιζαν το μυαλό του στη διαδρομή της επιστροφής. Και κάπως γεννήθηκε ένα από τα πιο όμορφα ερωτικά τραγούδια που έχουν γραφτεί...

Έξι χρόνια αργότερα το γνώρισε και ο κόσμος από το άλμπουμ ''Χαράτσι''. Και το αγάπησε μετατρέποντας αυτό το τραγούδι σε διαχρονικό ύμνο για τον ανικανοποίητο έρωτα.



Μα γιατί το τραγούδι να `ναι λυπητερό

με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε

κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά

ανέβηκε ως τα χείλη μου και με `πνιξε

φυλάξου για το τέλος θα μου πεις


Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω

κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος

λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ

ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος

κουράγιο θα περάσει θα μου πεις


Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά

την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε

καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά

διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε

θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό


Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό

μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε

από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως

που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε

κι εγώ ο τυχερός που το `χει δει


Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός

αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται

μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως

φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται

και φέγγει από μέσα η φυλακή

 

Πόσο καλά σε ξέρει όταν σε τιμωρεί στερώντας σου ότι πραγματικά έχεις ανάγκη...
Και ακροβατεί με το αν θα σε "μάθει" ή αν θα σε "σπάσει". )

 

..αν υπάρχει κάποια αναγκαία συνθήκη ωστε να επιτρέψεις στον εαυτό σου να φανερώσει τον πόνο, αφτιασίδωτο, είναι η έλλειψη κάθε αυτοσχέδιου "ορύγματος"..

 

Πόσο πολύ τον αγαπώ, και αν θα μου επιτρέψει να του το δείξω, όπως αυτός θα ορίσει  

 

Όση ώρα και να μου κάνουν μασάζ, δεν είναι αρκετή...