Προτάσεις συμπεριφοράς κατά τη διάρκεια S/M play και όχι μόνον

υποθέτω αυτό που θα ορίσουν οι συμμετέχοντες

 

Ενδιαφερον. Στην πρωτη τοποθετηση της Σοκο νομιζα οτι μιλαγε για κατι γενικο.

Θεωρω τα σεσσιον βαρετα σαν τον αγοραιο ερωτα.

 

σχετικό...
ανάλογα το πως,το που, το γιατί και με ποιον-α-ους γίνετε μια συνεδρία

 

Τ..τι φάση;  

 

το να κανονισουμε πχ να βαλουμε αυτο, να παμε να δεθουμε, να μαστιγωθουμε και να υπαρχει σεναριακι... Μπλιαχ..
Η φαντασιωση ειναι δυνατη γιατι ειναι απροβλεπτη, αν ξερω τι θα γινει, τι να νιωσω;

 

ό,τι πεις, παλιο σουιτς!  

 

Ήρθε η ωρα να ξανά ασχοληθούμε με αυτό το case study...

Διαβάστε όλες τις απαντήσεις σχετικά με το νήμα, αξίζει!!

 

To case study συζητήθηκε πολύ, στην εποχή του, το νερό φυσικά, κυλάει στο αυλάκι, ή στο ποταμάκι και ρέει, δείχνοντάς μας ότι η ροή επηρεάζεται κυρίως από τις συνθήκες, όχι φυσικά τις καιρικές, αλλά τις εκάστοτε επικρατούσες. Δεν θα χιουμορίσω καθόλου τούτη την φορά, θα σοβαρολογήσω απόλυτα.
Ετεροχρονισμένες, αναλυτικές παρατηρήσεις μου:

1) Κουμάντο κάνει ένας, δεν είναι δημοκρατική διαδικασία, ένας είναι ο ηγέτης.

Ο καθένας προωθεί και προτάσσει αυτά που για τον ίδιον θεωρούνται σημαντικά. Στην περίπτωση μίας ασύμμετρης αλληλεπίδρασης, αυτό το άτομο είναι το Κ ή top, όπως ευρύτατα αναφέρεται στο νήμα.
Αν υπάρχουν περισσότερα του ενός Κ, ομού, συναποφασίζουν για την ''γραμμή'' που πρέπει να ακολουθηθεί.

2) Το ή τα υ/bottom οφείλει/ουν να γνωστοποιήσει/ουν τους περιορισμούς του/ς, πέραν τούτου ουδέν που δεν θα του/ς ζητηθεί.

Η προβολή απαιτήσεων στο άσχετο, ή ετεροχρονισμένα, καταδεικνύει μία χειριστικότητα και μία προσπάθεια στρέβλωσης του ''ποιος κάνει κουμάντο τελικά''. Και δε νομίζω να παίζει ρόλο το βάθος, ή η εγγύτητα της σχέσης. Δεν έχει πλάκα έτσι, δεν είναι bdsm, είναι κάτι άλλο, δεν με νοιάζει τι ακριβώς.

3) Οι καλοί λογαριασμοί, κάνουν το καλό bdsm/session/play.

Ειλικρίνεια, διαπραγμάτευση επί των ορίων και των τυχόν περιοριστικών όρων, είναι δύο βασικές προϋποθέσεις. Ευγένεια-διαφάνεια, θα πρόσθετα, είναι ένα μαγικό συστατικό, που δεν περιορίζεται σε κανέναν ρόλο.
Ο ορισμός της ευγένειας, έχει να κάνει με το είδος της επικοινωνίας που επιλέγεται, τους κώδικες, την γλώσσα, την χρήση ή μη πρωτοκόλλου, γενικά, με απαρέγκλιτο σεβασμό στους όρους της αρχικής διαπραγμάτευσης.
Υποχρέωση του Κ (για οικονομία δεν θα αναφέρομαι σε top) είναι να διαλευκάνει τι είναι αυτό που επ΄ουδενί δεν θα μπορούσε να πράξει/συμμετάσχει/εκτελέσει το υ. Ανεξάρτητα από τι γουστάρει, ή δεν γουστάρει, τι δίνει χαρά και απόλαυση. Τα όρια, πρέπει να είναι σαφή. Αν εκεί, υπάρχει ουσιαστική απόκκλιση, συμβουλή μου είναι να αποφύγουν την αλληλεπίδραση. Αν όμως επιλέξουν να προχωρήσουν, ουδείς νομιμοποιείται να τα αλλάξει, ή να τα σπάσει προτού εδραιωθεί μία σχέση εμπιστοσύνης. Και ξέρετε αυτό, μπορεί να γίνει και μέσα σ΄ένα και μόνο session. Να διαπιστώσουν δηλαδή αντίστοιχα και τα δύο μέρη, ότι είναι απολαυστικό ή εφικτό, να προχωρήσουν και ένα βήμα πιο πέρα από τα προσυμφωνημένα.
Μου έχει τύχει να μπω σε session χωρίς διαπραγμάτευση, στηριζόμενη στην εμπιστοσύνη που έχαιρε το πρόσωπο, ή την ασφάλεια που παρείχαν σε όλους οι ειδικές συνθήκες.
Το να παίζει κανείς με την φωτιά τής ανασφάλειας, επειδή δεν ξέρει τον άλλον, τα γούστα και τις αντιδράσεις του, δεν είναι ένα παιχνίδι που αρέσει σε όλους. Όσοι το επιλέγουν ωστόσο, οφείλουν να είναι συνεπείς με την απόφαση εμπλοκής τους και επ΄ουδενί να μην κάνουν κατανομή των δικών τους ευθυνών στους άλλους.
Δηλαδή, αν στραβώσει το πράγμα, σε οποιαδήποτε φάση, δεν κατηγορούμε τον άλλον, δεν τον εκθέτουμε, δεν προσπαθούμε να του πετάξουμε το μπαλάκι της δικής μας ευθύνης.

Φυσικά, το τι θα επακολουθήσει σε ένα play, σε ένα session, δεν είναι πάντα προκαθορισμένο. Βρίσκεται στην διακριτική ευχέρεια του Κ και αυτό είναι και το νόημα, κατά τη γνώμη μου, αλλιώς είναι ένα shopping list που ο καθένας τικάρει τα γούστα του και ψάχνουν από κοινού να βρουν τις κοινές συνισταμένες. Δεν είναι αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ ως ζητούμενο, κάποιοι άλλοι μπορεί να αρέσκονται σε κάτι τέτοιο, αναμφίβολα.

4) Ικανότητα διάκρισης, δηλαδή η δυνατότητα να διακρίνει ο Κ μεταξύ προσώπων, καταστάσεων, σωστών και λάθος στιγμών.

Αυτή είναι που θα ορίσει τις εξελίξεις. Ο Κ αποφασίζει για τι θα γίνει, πότε και πως θα γίνει, ερμηνεύοντας σωστά τους όρους της -όποιας- αρχικής συμφωνίας και αναλαμβάνοντας τον έλεγχο και την ευθύνη πραγμάτωσής της.
Το υ αποφασίζει προφανώς, το τι δεν θα γίνει, τι είναι αυτό που δεν μπορεί να συμμετάσχει, άρα οφείλει να το ξέρει και να το εκφράσει προκαταβολικά. Για τα λοιπά, αν δεν υπάρχει σιγουριά, υπάρχει και το safeword.

5) Η ''χημεία'' μεταξύ τους προφανώς είναι αυτή που παίζει τον καθοριστικότερο ρόλο, μαζί με τα προαπαιτούμενα της καθαρής αρχικής διαπραγμάτευσης.

Μπαίνουμε πολλές φορές σε καταστάσεις, μόνο με ενδείξεις, άλλοτε επιβεβαιωνόμαστε και άλλοτε όχι. Το πόσο καλά θα πάει κάτι, μπορεί να επηρεάζεται από την στιγμή και τις ειδικές συνθήκες, ωστόσο ακράδαντα πιστεύω, ότι όλοι δεν είναι συμβατοί με όλους, είναι άπειρα τα πράγματα που μάς διαχωρίζουν, περισσότερα από αυτά που μάς ενώνουν, ανάλογα με το ζητούμενο κάθε φορά. Δεν μπορούμε να ζητάμε από τους ελέφαντες να ανέβουν στα δέντρα, από τα ψάρια να πετάξουν και από τους ανθρώπους να κάνουν ή να ''είναι'' κάτι έξω από τη φύση τους. Η φύση τους δε, είτε μάς ταιριάζει, είτε όχι.
Έξυπνο είναι να το κατανοήσουμε, απαραίτητο είναι να το διερευνήσουμε χωρίς προκαταλήψεις ευσεβών πόθων.
Πχ, ναι, το Κ είναι εμφανισιακά αυτό που πάντα ονειρευόταν το υ, αλλά επί του πρακτέου τζίφος.
Ή, αντίστοιχα, το υ φαίνεται να ανταποκρίνεται σ΄αυτό που έχω να του προτείνω ως Κ, αλλά επί στην πράξη, μου είναι αδιάφορο, ή ντεκαυλέ. Kαι απειράριθμα άλλα παραδείγματα.

6) Aftercare.
Eίτε πρόκειται για session, είτε για play, απαιτείται, κατ΄εμέ, ο απαραίτητος χρόνος μετάβασης και επαναφοράς στην πραγματικότητα, διερεύνηση για το αν είναι καλά το υ, αντίστοιχη φροντίδα και ενδιαφέρον από την μεριά του Κ. Δεν τελειώνει το play, ή η σκηνή και το διαλύουμε με συνοπτικές διαδικασίες.

Είπα πολλά και θα μπορούσα να πω κι άλλα τόσα, το θέμα με την συμπεριφορά σε play, session, σκηνές και γενικότερα με έχει απασχολήσει επανειλημμένα, στο κομμάτι τής μετα-σκέψης, σε σχέση με το τι πήγε καλά και γιατί και αντίστοιχα σε σχέση με το τι πήγε χάλια και τα αίτιά του, ομοίως.
Δεν είμαι ειδήμων των sessions, αλλά συζητώντας και με άλλους ανθρώπους, νομίζω ότι τα παραπάνω είναι αρκετά σημαντικά σημεία για να υπάρχει μία θετική επίγευση σε τέτοιες καταστάσεις.
Κι όλοι να είναι ικανοποιημένοι με αυτό που τελικά πήραν, ή δεν πήραν μέσα από τέτοιες συνευρέσεις.
Η κάλυψη των αναγκών μας, πάντα διέπεται από την έμπνευση και τις αντικειμενικές δυνατότητες ή περιορισμούς.
Ο σεβασμός των συμφωνιών, των ρόλων, είναι το κατά περίσταση πρωτόκολλο, αυτό που πρέπει να τηρείται, για να διασφαλίσει την ροή και να απογειώσει την καύλα, τουλάχιστον έτσι το έχω βιώσει και το αντιλαμβάνομαι εγώ.

 

H λέξη διαπραγμάτευση μου θυμίζει τη λέξη παζάρι που κάνουμε όταν αγοράσουμε ένα ρούχο ή ένα ζευγάρι παπούτσια. Παζάρι στο σέξ;

 

Προφανώς ένα s/m play δεν είναι μόνο σεξ. Αλλά και μόνο σεξ να ήταν, ναι, σαφώς.

 

Γτ οχι;

 

Δεν περιορίζεται η καύλα τους όταν μπαίνουν σε κουτάκια, ενώ από την άλλη το αφήνεις να εξελιχθεί και όπως βγεί