Παρατηρήσεις Κ και Υ τάσεων.

@lara[E-p]

Λεπόν...

Αυτό που λέμε κυριαρχικότητα, εγώ λέω πως η σκούφια του κρατάει από τον καιρό που ο άρθρωπας κατάλαβε πως δεν είναι πιά πίθ'κας προσαρμοσμένος στο δεδομένο περιβάλλον που τούτυχε.
Κατάλαβε λοιπόν πως τούτυχε νάναι άρθρωπας, πα να πει πως μπορεί να παίζει παντού εκμεταλλευόμενος την γκλάβα του, άρα να εξελιχτεί έτσι, που για να μη τον χλαπακιάσουν τα θεριά και τα στοιχεία της φύσης, θα πρέπει να κουνήσει την κωλάρα του για νάβρει που σταδιάλα τον παίρνει και πόσο κοστίζει αυτό. Δηλαδή όχι στο δεδομένο περιβάλλον.
Οπότε προφανώς έπρεπε να ανακαλύψει τους μηχανισμούς εκείνους που θα του επέτρεπαν να υπάρχει σε διάφορα περιβάλλοντα.
Ανάλογα με το περιβάλλον κάποιοι άρθρωπες την είδαν πως παίζει η δουλειά.
Η δουλειά παίζει με δυο τρόπους, ας πούμε βιαστικά από την μια και πιο χαλαρά από την άλλη.
Έχει επικρατήσει το βιαστικό μοντέλο, το χαλαρό είναι στην απόξω.
Το βιαστικό μοντέλο για να παίξει μπάλα τα κάνει σκατά και μετά βλέπουμε.
Οπότε έχει ανάγκη ως μοντέλο να δημιουργεί διάφορες μεγαλοφυείς παπαριές που περιγράφονται, από το πιο γαμάτο εργαλείο που διαμόρφωσε και λέγεται γλώσσα, με λέξεις όπως απόλυτο, τέλειο, ιδανικό και άλλα τέτοια...
(Ντεν υπάρχει κυριαρχικό που δεν προσαρμόζεται/υποτάσσεται, ακόλουθο που δεν επικυριαρχεί σε κυρίαρχα τη εγκρίσει τους, υποταγμένο που δεν θα κυριαρχήσει για να σώσει ό,τι είναι να σωθεί και τη πάρτη του μαζί, μάνα μ'!
Και πάει κορδόνι... Δεν βγαίνουν τα νούμερα... Αν "έβγαιναν" δεν θα υπήρχαμε εδώ να λέμε λόγια, θάχε τελειώσει το παραμύθι του άρθρωπα)...
Γιατί αυτό? Για να εκφραστεί ως αναγκαιότητα η τάση του μοντέλου να αποενοχοποιεί και άρα να δικαιολογεί τση παπαριές που έκαμε με τη παραμικρή αφορμή, ένεκα μια κάποια ανασφάλεια.
Το άλλο το μοντέλο, καλό-κακό -στ' αρχίδια μας- (δεν είναι του παρόντος) την έχει δει τη φκιάξη και λέει το εξής απλό:
Ρε μαλάκες, ό,τι και να λέτε και να κάνετε, έτσι πορεύονται τα πράματα -μετρημένα κουκιά είναι- και το μέτρο της πορείας του είδους μας είναι δαύτο, πού να γαμιέται ο Δίας. (1)
________________
Αχά, λέει το άλλο το μοντέλο, που μαλάκες δεν είναι -έχουν επικρατήσει ως σκεπτικό άλλωστε, αλλά δεν θένε να γίνουν και ρόμπες, οπότε χρησιμοποιούν τα εργαλεία του χαλαρού μοντέλου στ' αναμεταξύ τους, αλλά λένε τα δικά τους για να κρατήσουν όρθιον τον φαλλό που τεσπά τον σήκωσαν.
Αυτό λοιπόν το σκεπτικό, το εκλογικευμένο, το "μέσα κούκλα - όξω πανούκλα / ροκάκιας την ημέρα, το βράδυ καμαριέρα" κλπ, δημιουργεί τσή άρθρωπες έναν ντουβρουτζά και τραβάνε ζόρια.
Δηλαδής, από τη μια την βλέπουν πώς πάει η δουλειά, από την άλλη βλέπουν πως δουλειά έτσι δεν γιένεται μάνα μ' σ' λέω, και παθαίνουν νταράκουλο, γιατί δεν ξέρουν πού σταδιάλα να σταθούν: δώθενες ή κείθενες.
________________
Μπερδεύονται οι ρόλοι τους οι ανθρώπινοι με τση κοινωνικοί ρόλοι, μπερδεύουν τα μονοπάτια, άλλα λέει το ένα τζι-πι-ες, άλλα το άλλο, μύλος.
Το χειρότερο είναι πως αφού πιάσουν στασίδι στου πούτσου/μουνιού τους το χάσιμο, τούς χρειάζεται να το διαλαλήσουν κι από πάνω γιατί έτσι τάμαθαν από μικρά...
Το τελάλημα συνοδεύεται και από μια ετεροπροσδιοριζόμενη αγελαία ευχαρίστηση, και μια χαρά...
________________
Κατανοητόν...
Με συχνό πλύσιμο των ματιώνανε μπορεί σιγά-σιγά να ψιλοδούμε πέρα από την παραμύθα μας...
Να καταλάβουμε δηλαδή και να γουστάρουμε το είναι μας χωρίς φρίλια, φύκια και μεταξωτές κορδέλες.
Δηλαδής, να ξεχωρίζουμε, να καταλαβαίνουμε, να νιώθουμε πως δεν χρειάζεται οι άλλοι να είναι το περιβάλλον στο οποίο παρεμβαίνουμε, αλλά το περιβάλλον στο οποίο υπάρχουμε μαζί τους.
Και τότε το περιβάλλον γίνεται άπειρο και έχει πολλά πράματα και απ' όλα που φτάνουνε και περισσεύουνε για όλους κι άλλους τόσους...
Μιζέρια τσου!

______________________________________
ΥΓ:
Το κείμενο αυτο είναι βαθύτατα πολιτικό, ουδεμία σχέση έχει όμως με αυτό που η συντριπτική πλειοψηφία θεωρεί ως πολιτική και την οποία πλειοψηφία έχω επιεικώς γραμένη καταλλήλλως...
Κι ας μου τα κάνει κουδούνια... (η πλειοψηφία η ονειροπαρμένη, η ονειροφαντασιώνουσα, η βαυκαλιζόμενη και αυτοεπιβεβαιούμενη)...

 

Μπορούμε με σιγουριά να μιλάμε για την ύπαρξη όσων έχουμε ζήσει.
Δεν μπορούμε να μιλάμε με σιγουριά για την Ανυπαρξία όσων Δεν έχουμε ζήσει.

Υ.Γ. @cadpmpc την πολιτική συζήτηση θα την κάνουμε με ουζάκια και μεζέδες. Θα είναι πιο απολαυστική, όχι?  

 

Θα ε'ιναι..!

 

Συγνώμη, αν κατάλαβα καλά με βάση αυτό που έγραψες, εννοείς ότι αν είσαι ελεύθερη κάποια στιγμή στο μέλλον και βρεθεί στο διάβα σου ένας χαμηλών τονων και πολύ δεκτικός αντρας, θα άλλαζες στάτους ή τάσεις ή όπως θες πες το επειδη θα ήτνα ευκολότερο να κυριαρχίσεις πάνω του? Και θα ήσουν γεμάτη απολαμβάνοντας τα διάφορα οφέλη έτσι απλά?

 

Όχι   Από πού προκύπτει αυτό από αυτά που γράφω;

 

Από εδώ :

Τώρα, αν στην πορεία μας προς το να κυριαρχήσουμε, βρούμε ένα ισχυρότερο άτομο, τότε δυο επιλογές:
Α. Να παλέψουμε με αυτό. Και αν είμαστε ισχυρότεροι να νικήσουμε και να συνεχίσουμε προς την κυριαρχία.
Β. Να δεχτούμε ότι είμαστε κατά τι ή κατά πολύ λιγότερο ισχυροί από αυτό και να του υποταχθούμε. Κι έτσι να εξασφαλίσουμε τη μέγιστη δυνατή κυριαρχία, plus άλλα οφέλη. Ένα από αυτό είναι πρόσβαση σε πόρους. Ένα άλλο η ηδονή. Κ.ό.κ.

 

Λέω πως υπάρχει υποταγή. Απλά ως έλλειψη κυριαρχίας στο συγκεκριμένο δίπολο. (Λέω επίσης ότι είναι απολαυστικό αυτό).
Και ναι, βιολογικά λέω πως όλοι τείνουν προς την κυριαρχία.
Δεν είμαστε όμως μόνον βιολογία  

Ναι αυτό ακριβώς λέω  

Ναι φυσικά εξασφαλίζουμε οφέλη.  
Η απόλαυση είναι ένα από αυτά, όταν μιλάμε για ερωτικές Κ/υ σχέσεις.

Μάλλον το ότι με αυτά που έγραψα δεν υποτιμώ καθόλου μα καθόλου την υποταγή. Δεν θα επέλεγα ως σχέση ζωής εξάλλου κάτι που υποτιμώ  

Φυσικά και δεν ακυρώνει την ανάγκη ύπαρξης υποταγής. Όπως και το να πω ότι το νερό είναι υδρογόνο και οξυγόνο δεν ακυρώνει την ύπαρξη του νερού, το ότι μας ξεδιψάει, το ότι είναι τρελή απόλαυση να ξεδιψάμε μέσα στο καλοκαίρι  

Εδώ γιατί εγώ καταλαβαίνω ότι τελικά λέμε το ίδιο;  

Μπορούμε, αν θέλετε, να προχωρήσουμε τη συζήτηση λέγοντας λίγο παραπάνω για αυτό "...επειδή δεν μπορούν να μην υποταχθούν...Και ναι η ανάγκη τους να υποτάσσονται είναι μεγαλύτερη από την ίδια την ανάγκη επιβίωσης....Είναι ο πιο συμπαγής πυρήνας της ύπαρξής τους...". Μπορούμε να τα αναλύσουμε λίγο, να τα πάμε πιο βαθιά... Αν θέλετε και πάλι  

Έτσι ακριβώς  

 

Όχι δεν προκύπτει καθόλου από εδώ   Τουλάχιστον όχι στο δικό μου μυαλό.
Το "αν στην πορεία μας..." μπορεί όντως να ακούγεται μοιρολατρικό. Ναι πράγματι, τώρα που το βλέπω, μπορεί να παρερμηνευτεί έτσι. Δεν το εννοούσα όμως έτσι  

Αυτό "βρεθεί στο διάβα σου ένας χαμηλών τονων και πολύ δεκτικός αντρας, θα άλλαζες στάτους ή τάσεις ή όπως θες πες το επειδη θα ήτνα ευκολότερο να κυριαρχίσεις πάνω του?" θα μπορούσε να γίνει μόνον εάν το επέλεγα, αν έβρισκα ότι αυτό με κάλυπτε, αν αντλούσα απόλαυση, ηδονή και άλλα πράγματα από αυτό. Δεν θα μπορούσε να γίνει αναπόφευκτα, όχι  
Όπως και δεν είναι αναπόφευκτο το να αφήσεις κάποιον να κυριαρχήσει πάνω σου. Αν ήταν έτσι θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα, τουλάχιστον στη δική μου ζωή   Πιο ανώδυνα...
Αφήνεις κάποιον να κυριαρχήσει πάνω σου από επιλογή, συνειδητή επιλογή, ελεύθερη επιλογή. Και τότε μόνον αξίζει. Αλλιώς δεν βρίσκω καμία διαφορά από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης πχ.

 

Η επικυριαρχία ενδεχομένως να τα εξασφαλίζει αυτά όλα, αν και συζητήσιμο. Το μόνο που σίγουρα εξασφαλίζει η κυριαρχία είναι η έκθεση σε κινδύνους, ενδεχομένως αχρείαστους για την επιβίωση και την αναπαραγωγή. Χώρια που επιβάλλει την διαρκή επέκτασή της και αυτό είναι ένα ακόμα πρόβλημα.

Αυτά τα λέω εγώ όμως και ποιος με γαμεί εμένα και πού τα λέω και γιατί τα λέω και σε ποιο πλαίσιο τα λέω. Και γιατί παίρνω τη δουλειά των ανθρωπολόγων στο κάτω κάτω, καποιανού Μόργκαν, όχι του πειρατή, και επόμενων και δεν συμμαζεύεται. Επειδή όλα αυτά, επιβίωση, αναπαραγωγή αλλά και επιδίωξη ευτυχίας ακόμα, στις κοινωνίες θεσμίζονται εδώ και χιλιετίες.

Για να μην πολυλογώ επί της ουσίας, αν η κυρίαρχη (sic) λογική ήταν αυτή που λες @margarita_nikolayevna τότε θα υπήρχε ακόμα θέμα παρθενιάς των γυναικών, θα ήταν ένα ζηλευτό προσόν. Που δεν παρατηρείται να είναι. Όπερ άκυρος ο συλλογισμός σου. Χωρίς παρεξήγηση  

Αν θες το συζητάμε  

 

Φίλη μου: απαιτητική και επίμονη, 'έχει τον τρόπο της', δίνει το σεξ όποτε και τότε είναι κάτι σαν δώρο για κάτι, γνωρίζει πρόγραμμα και οικονομικές κινήσεις.
'Τι θες; Να τον αφήνω να κάνει ό,τι θέλει; Να μην έχουν λεφτά; Και εξάλλου, έχει πάντα ενοχές μετά αν κάνει κάτι αυθόρμητα.'
(ενοχικός) Σύντροφός της: το μόνο που του αρέσει πολύ είναι το ποδόσφαιρο, σε κάθε άλλο τομέα, θα τα συζητήσει όλα με την καλή του, θα ρωτήσει την άποψή της, θα την κάνει δική του και δεν θα θυμάται ποτέ να είχε διαφορετική.

Κοιτάχτε...
Εγώ εδώ δεν βλέπω ακριβώς το bdsm στοιχείο που ζητά το νήμα, ξέρω όμως πως ξεκάθαρα κάποιοι θα δουν τουλάχιστον μία top-bottom σχέση.
Ενώ βλέπω απλά ένα control freak να 'βοηθά' ένα needy unit.
Και πόσες άλλες τέτοιες ωραίες συνθέσεις μπορούμε να βρούμε όλοι μας αν αναλογιστούμε το σόι μας και το σόι του σογιού μας που είναι τώρα ας πούμε 50-70...; Λέω εγώ τώρα.


Η ανάγκη να υπάρχει ένας ισχυρός στη σχέση είναι αυταπόδεικτη.

 

Βεβαίως συζητάμε. Για αυτό είμαστε εδώ.  
Η παρθενία των γυναικών είναι ένα κοινωνικά επιβεβλημένο έθιμο. Για λόγους που συζητήθηκαν σε άλλο νήμα πριν λίγες μέρες.
Αυτό που λέω εγώ δεν είναι τίποτε τέτοιο. Είναι κάτι πολύ πιο πίσω. Όπερ άκυρος και ο δικός σου συλλογισμός.
Μην μπλέκουμε τα άσχετα θα έλεγα... Είναι μια καλή αρχή για συζήτηση.

 

Δεν είμαι βέβαιη ότι πρόσεξα την συζήτηση στο άλλο νήμα, μερικές φορές χάνω επεισόδια, αν θέλεις βάλε link   Η παρθενιά ανάγεται σε χρόνους πριν από την γραφή, όπως άλλωστε και η κυριαρχία ως τρόπος επιβίωσης και αναπαραγωγής, αν ποτέ υπήρξε γιατί σε αντίθεση με την παρθενιά που γνωρίζουμε ότι υπήρξε για την κυριαρχία μονο να βγάζουμε συμπεράσματα μπορούμε. Η παρθενιά ήταν ακριβώς η επιβεβαίωση αυτής της μορφής κυριαρχίας και συγχρόνως μια εξασφάλιση, ένα εχέγγυο ότι η κυριαρχία θα μπορούσε να μετεξελιχθεί σε εξουσία, αλλιώς από μόνη της η κυριαρχία δεν είχε και πολύ νόημα. Γι αυτό την συσχετίζω και την παραθέτω ως ένδειξη για το αν υπήρξε ποτέ ή δεν υπήρξε αυτό που λες, γιατί άμεσα παρατηρούμενο δεν ήταν έτσι και αλλιώς.

Να μη μπλέκουν οι άσχετοι… το μόνο αδύνατο να γίνει, όλα τ άλλα κάπως μπορούν να μαζευτούν, αυτό ποτέ