Η φροντίδα

Ανοίγοντας το παρόν νήμα πρέπει να ομολογήσω, πως η θέαση μου των διαπροσωπικών σχέσεων είναι ωφελιμιστική αν όχι πολύ κυνική.
Τουτέστιν, δεν πιστεύω στην ανιδιοτέλεια, ούτε ότι κάποιος/α μπαίνει ( ή παραμένει ) στην ζωή μας, για τις ψυχές των νεκρών του/της.
Αλλά γιατί η όποια αλληλεπίδραση του/της μαζί μας θα είχε κάτι, να του/της προσφέρει ( και για όσο καιρό αυτό το κάτι θα του/της το καλύπταμε ).

Έναυσμα γι' αυτό το πολλοστό συνονθύλευμα από παραπολογίες μου, ήταν μια σύντομη συζήτηση που είχα κάνει με κάποια λίγο μετά την εγγραφή μου εδώ πέρα.
Η οποία και μου είχε πει, ότι ήταν αυτοκαταστροφική και ότι ο σαδιστής Κύριος της, διαλέγοντας το αν, το πως και το πότε των δόσεων πόνου κι εξευτελισμού που της προκαλούσε, την φρόντιζε.
Γιατί μ' αυτό τον τρόπο την απέτρεπε, απ' το να προξενήσει μεγαλύτερη βλάβη στον εαυτό της και τον οποίο δεν θα ήταν ικανή να ελέγξει.
Καταστάσεις του είδους τις είχα ξανακούσει τόσο πριν όσο και μετά από κείνη μου την γνωριμία και κάθε φορά έμενα αρκετά σκεπτικός αναφορικά με τα κίνητρα του/της φροντιστή/ριας.

Παραμένω της απόψεως, ότι ο κύριοι υπεύθυνοι για την ασφάλεια και την υγεία μας ( σωματική ή ψυχική ) είμαστε εμείς, όποιο και αν ήταν το status που θα φέραμε ( και υποθετικά η ψυχοσύνθεση μας ).
Ότι αν θα είχαμε ανάγκη βοηθείας, θα ήταν καλύτερο, ν' απευθυνόμασταν σε άτομα του πολύ στενού μας κύκλου ( φιλικά ή συγγενικά ), όσο κι αν ελλόχευε ο κίνδυνος της αποδοκιμασίας για κάποιες επιλογές μας.
Παρά ν' αφηνόμασταν στα "χέρια" του/της οποιουδήποτε/οποιασδήποτε που απ' την όποια αγωγή θα μας υπέβαλε,
θα είχε πάντα ένα αρκετά μεγάλο όφελος, στο να μας κρατάει σε καθεστώς "μεθαδόνης" - αφού οι πρακτικές/τεχνικές που θα χρησιμοποιούσε, δεν θα συνέβαλαν στην πλήρη "απεξάρτηση" μας -.

Υ.Γ.

Γνωρίζω, ότι αρκετοί/ες από μας δεν θα είχαν κάποια ιδιαίτερη επαφή με τον κλάδο της ψυχολογίας/ψυχιατρικής και ότι σαν θέμα ίσως και να είναι αρκετά ευαίσθητο.
Αλλά θα μου άρεσε να διαβάσω τις απόψεις όποιου/ας, θα ήθελε να τις καταθέσει.
Όσο και να είναι ανούσιο, θα παρακαλούσα ν' αποφευχθούν οι αφορισμοί, οι μύδροι, τα χτυπήματα στην "πλάτη" και πάν' απ' όλα οι κλασικοί - και για μένα τουλάχιστον - παντελώς βαρετοί εξυπνακισμοί της πεντάρας.
Γιατί αν μη τι άλλο, εγώ θα τους προσπεράσω δίχως να τους δώσω την παραμικρή σημασία.

Εύχομαι να μην ήμουν τελείως δυσνόητος. Όσοι/ες δεν κατάλαβαν τι θα ήθελε να πει/ρωτήσει ο "ποιητής", θα μπορούσαν απλά να ζητήσουν επεξηγήσεις.
Ενώ σ' όσους/ες το νήμα δεν άρεσε, έχουν πάντα την ελευθερία να μην αφήσουν ούτε ένα σημείο στίξης.

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

 

Εμένα πάλι, ένα χρόνο και δέκα μήνες μετά που είχα γραφτεί στο φόρουμ, ένας κύριος μου είχε πει πως μια σχέση, δηλαδή μια αλληλεπίδραση που υπερβαίνει την απλή συνάφεια, (οφείλει να) είναι πάντα θεραπευτική, με την έννοια της φροντίδας. Βρίσκω πως είχε δίκιο.

 

Πιθανότατα να είχε δίκιο κι εκείνος. Στην τότε συνομιλήτρια μου δεν είχα ζητήσει περαιτέρω λεπτομέρειες, πέρα από κείνες που ιδία θέληση μου είχε δώσει.
Έχω το "κουσούρι" να είμαι πολύ διακριτικός αναφορικά με κάποια πράγματα ( και βάσει της σχέσεως που θα είχα με τον/την άλλο/η ).
Απ' τα λεγόμενα της δεν μου είχε δώσει την εντύπωση, ότι εκείνος ο Κύριος της είχε κατά νου την όποια ίαση της. Τον άνθρωπο δεν τον γνωρίζω και δεν τον κρίνω.
Ούτε εκείνη την κοπελιά έκρινα/κρίνω ( ούτε εκείνες που πάνω κάτω μου είχαν διηγηθεί παρόμοιες καταστάσεις, έξω από δω ). Έμεινα "σκαλωμένος" στην αποποίηση των ευθυνών για κάτι τόσο σημαντικό όπως ο εαυτός μας.
Καθώς και στο πως κάποιοι άνθρωποι υιοθετούν - της στα δικά μου μάτια - ευκολότερη λύση, ευελπιστώντας στο να επιλύσουν ίσως και πολύ βαθιά ζητήματα τους ( που μάλλον θα είχαν ελάχιστα έως τίποτε να κάνουν με την σεξουαλική/ερωτική τους σφαίρα ).
Ότι μια σχέση θα ήταν καλό αν ήταν θεραπευτική, με την έννοια της φροντίδας, όπως έγραψες. Με βρίσκεις σύμφωνο. Δεν είναι όμως όλες οι σχέσεις έτσι και δίπλα στον βασιλικό, ίσως και κάποιες φορές η γλάστρα να σπάει ( και να μην ποτίζεται ).
Γιατί μάλλον ο βασιλικός για την τύχη της γλάστρας δεν ενδιαφέρεται. Άλλο αν το υγρό με την οποία την βρέχει, προσπαθεί να την πείσει ( και ίσως κάποιες φορές και να την πείθει ), ότι θα ήταν νερό και όχι κάποιο διαβρωτικό για κείνη οξύ.

Σ' ευχαριστώ για το ίχνος... 

 

Πιστεύω βαθειά πως τα άτομα που επιλέγουμε να βάλουμε και να κρατήσουμε στην ζωή μας "απαντούν" με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στις ανάγκες μας είτε είναι κάποιος υ είτε Κ. Όλοι χρειάζονται φροντίδα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ελλειπής κατ εμέ... Σημαίνει ότι έχουν δουλέψει αρκετά με τον εαυτό τους και έχουν αναγνωρίσει τις ανάγκες τους και το τι έχουν να προσφέρουν.
Όλα σε αυτό τον κόσμο είναι δομημένα με τρόπο διπολικό.

 

Αν θυμάμαι καλά εδώ το είχα γράψει, ότι όταν το δόντι σου το τρώει η τερηδόνα το να πάρεις μια οδοντογλυφίδα και να ρημάξεις τα ούλα σου σου δίνει μονάχα μια πολύ προσωρινή ανακούφιση του πόνου και μεγαλώνει κατα πολύ την ουσιαστική ζημιά.
Είχα γράψει επίσης ότι αν μπορούσαμε να βρούμε τις ισορροπίες μας δια μέσου του bdsm τα φόρουμ θα είχαν χάσει περισσότερο από το μισό πλήθος τους.

Είχα σχεδόν πάντα την διεστραμένη άποψη ότι ο κυριαρχικός οφείλει να κάνει την υποτακτική του κυριαρχικότερη και όχι υποτακτικότερη. Να προσθέτει, όχι να αφαιρεί, να δημιουργεί ακεραιότητα και όχι να συντηρεί ανασφάλειες. Να καταλήγει το D/s σε απλό και αγνό και καλοπερεσάδικο s/m.

 

Να σου πω την αλήθεια μου, την λέξη φροντίδα σκεπτόμουν να την βάλω σε εισαγωγικά. Αλλ' αν το έκανα, θα έδινα ξεκάθαρο στίγμα εξ αρχής.
Εγώ μιλάω για την περίπτωση που ο/η λαμβάνων την "φροντίδα" ( να σου τα εισαγωγικά ), μάλλον θα ήταν προτιμότερο, αν δεν του/της προσφερόταν καθόλου.
Αφού, αν δεν επιδείνωνε την κατάσταση του/της, σίγουρα δεν θα συνέδραμε στην "γιατρειά" του/της.
Τουτέστιν, αναφέρομαι σε καταστάσεις, όπου τουλάχιστον ο ένας εκ των δυο θα είχε μπει στον "χώρο" μάλλον για λάθους λόγους.

Δεν αναλύω περαιτέρω το σκεπτικό μου, γιατί δεν θα ήθελα να κάνω βαριές κρίσεις ( κρίση, δηλαδή αξιολόγηση την έκανα ήδη απ' το εισαγωγικό μου post ).
Πόσο μάλλον γι' ανθρώπους και ιστορίες που γνωρίζω μόνο επιδερμικά. Με λίγα λόγια, το παρόν νήμα είναι κι αυτό για την κουβεντούλα, τίποτε περισσότερο.  

 

Λέω κατά καιρούς ότι οι περισσότεροι το παίζουν αντικειμενικοί μέχρι αηδίας και σε όλα τα θέματα.

Αυτό λοιπόν είναι ένα από τα θέματα τα οποία είναι εξαιρετικά περίπλοκο για να δώσει κάποιος μια απλή κατεύθυνση.

Ως άτομο ενεργό και με πρωτοβουλίες και εγώ θεωρώ ότι η σωματική ακεραιότητα και ψυχολογία του καθενός θα έπρεπε να είναι δική τους ευθύνη, αλλά αυτό ισχύει για την δική μου προσωπικότητα.
Άλλο θέλω εγώ άλλο οι άλλοι.
Και αν βάλουμε υπ' όψιν και όλες τις φάσεις που περνάει ο καθένας στη ζωή του, τα άτομα που γνωρίζειm το πως μεγαλώνει, τις γνώσεις που έχει, τον τρόπο που σκέφτεται κτλ κτλ κτλ μπορεί να φτάσουμε να έχουμε ένα άτομο που να ψάχνει απεγνωσμένα φροντίδα αλλά να τα καταφέρνει και μόνος καλύτερα.

Άλλο τι θέλουμε
Άλλο τι νομίζουμε ότι θέλουμε
Άλλο τι μας δίνεται

Το καλύτερο για εμένα είναι να αξιοποιήσεις αυτά που έχεις και να προσπαθείς να τα κάνεις καλύτερα.
Αλλιώς θα είναι ευτυχισμένος και σίγουρος ο συνειδητοποιημένος dom/badass/επιστήμων
Αλλιώς θα είναι ευτυχισμένος και σίγουρος ο αγχώδης/ευαίσθητος/καλόκαρδος καθημερινός ήρωας

 

Ο που μ έχει και με κατέχει έχει την ίδια πεποίθηση που περιγράφεις κι εσύ.

Δεν ξέρεις που καταλήγει, υπάρχουν πολλά σημεία κατάληξης, πάντως ένα από τα στοιχεία πιστεύω ότι είναι το S/M της ελευθεριότητας και της λαγνείας.

 

Εχω την εντυπωση πως η εννοια της φροντιδας στο συγκεκριμενο θεμα ειναι καθαρα υποκειμενικη και δυσκολα θα συμφωνησουμε σε καποιο τροπο κοινα αποδεκτο.
Ο καθενας μεσα απο την υποκειμενικοτητα του αναζητει (να δωσει η να παρει) το ειδος της φροντιδας που θεωρει οτι τον αντιπροσωπευει.

 

Σ' ευχαριστώ για τις σκέψεις σου, τις οποίες βρίσκω καίριες. Το "θέμα" ήταν, ότι εκείνες οι ελάχιστες γυναίκες που μου είχαν διηγηθεί καταστάσεις του είδους, μάλλον δεν ήταν καν υποτακτικές.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα τους ήταν αυτοκαταστροφικές και μάλλον στο bdsm είχαν μπει, θεωρώντας ότι θα έβρισκαν τον μίτο της Αριάδνης.
Άρα, είναι φροντίδα να γνωρίζεις ότι κάποια που είναι στη ζωή σου π.χ. χαρακώνεται και αντί να προσπαθήσεις, να την βγάλεις απ' το "παιχνίδι".
Να την υποκαθιστάς στην πρόκληση πόνου, αλλάζοντας απλά πρακτική και κάνοντας το για το καλό της? Ή μάλλον βαπτίζοντας το σαν φροντίδα/ενδιάφερον/πες το όπως θέλεις?
Γιατί δεν νομίζω ότι κάποιος/α που είναι για πάνω από 4/5 μήνες μαζί σου, κάποια πράγματα να μην τα έχει καταλάβει/διακρίνει ( πόσο μάλλον αν ο/η πάροχος της όποια φροντίδας ή "φροντίδας", θα είχε περάσει τα 30 χρόνια του/της ).

Καλή συνέχεια σ' όλους/ες και ευχαριστώ όσους/ες μέχρι τώρα αφιέρωσαν λίγο απ' τον χρόνο τους.  

 

θα επιχειρήσω να περιγράψω πώς περίπου το βλέπω.
νοιώθω την ανάγκη να διακηρύξω από πριν πως όποιος το βλέπει διαφορετικά από μένα δεν είναι υποχρεωτικά ούτε ανειλικρινής, ουτε δυσλειτουργικός, ούτε τον έχει μικρότερο.
ανοίγοντας μιά σχέση, όποιου είδους, εστιάζω στη σχέση. όταν ασχολούμαι με τον εαυτό μου εστιάζω στα χόμπυ μου.
αν στα πλαίσια μιας σχέσης εστιάσω στα χομπυ μου πα να πει πως έχω ήδη βαρεθεί, ή φοβήθηκα.
το δικό μου ηθικό μέτρο (όχι καθηκοντολογικά, αλλά το μέτρο του δικού μου ελέγχου γιά όσα με αφορούν) είναι να μην με ξεσπάω σε άλλους, έτσι αντιλαμβάνομαι οτι ξέρω τι κάνω,
οτι μπορώ να διαμορφώνω.
αυτην την απάντηση την προόριζα για άλλο νήμα, σχετικό, που όμως εξέπεσε.

 

Θυμάμαι μερικά χρόνια πριν, ένα άτομο που με προσέγγισε επαναλαμβάνοντας ανά τα τακτά διαστήματα το εξής "Αναζητώ την ξεφτύλα μου". Δεν μου φαινόταν και πολύ kinky o τρόπος που το διατύπωνε.
Εντάξει, εν καιρώ, έμαθα ότι ήτο θύμα σεξουαλικής κακοποίησης κατ'εξακολούθηση από συγγενικό πρόσωπο.
Γενικά, το βίωμα μίας κακοποίησης είναι ένα πολύ λεπτό θέμα που γεννά πολλές επίκτητες φοβικές και ενοχικές συμπεριφορές.

Ακόμα, κι αν δεν υφίσταται κακοποίηση αλλά δω ένα άτομο που δεν τα έχει βρει με μερικά στοιχειώδη πράματα του εαυτού του (θα ήταν ουτοπία να πω με όλα και να αρχίσω αυτές τις αιθεροβάμονες θεωρίες περί ευδαιμονίας και πλήρους αυτογνωσίας), δεν είναι και ό,τι καλύτερο να αναλάβω το ρόλο "πατερίτσας". Θα ταλαιπωρηθούμε και οι δύο. Και όντως, οι σχέσεις δεν είναι ανιδιοτελείς αλλά για να προσφέρουν εκατέρωθεν χαρά (οι λύπες είναι κι αυτές στο έργο αλλά ας είναι με μέτρο).