Η επιδίωξη της ευτυχίας

Απάντηση: Η επιδίωξη της ευτυχίας

Όμορφο θέμα, μου είχε διαφύγει.

Έχετε συνεισφέρει, MasterDO, τον όρο "ιδιότυπος υποτακτικός αυνανισμός". Που είναι ένα πρόβλημα, είναι η αλήθεια, τουλάχιστον η δική μου αλήθεια.

Από την άλλη μεριά ο "υποτακτικός οπορτουνισμός" που θα ήταν αν μια υποτακτική την έκανε όποτε βίωνε τη στέρηση (έχει διαφορά απ την απώλεια), προς αναζήτηση της ευτυχίας, η οποία θα βρισκόταν στο πρόσωπο του νέου Μάστερ (!), είναι απολύτως αταίριαστος με την υποτακτική ψυχοσύνθεση πιστεύω. Είναι ένα οξύμωρο. Το υποτακτικό άτομο είναι αναγκασμένο να επιλέξει μεταξύ δύο κακών, αν έχει αφεθεί να επιλέξει, που συνήθως δεν... το ένα είναι η στέρηση και ίσως ο "ιδιότυπος υποτακτικός αυνανισμός" και το άλλο είναι η απόδραση από την ίδια τη φύση του. Λογικά θα επιλέξει το πρώτο.

Όχι επειδή είναι το τερπνό ή το υποσχόμενο. Επειδή γι αυτό το άτομο, το πρώτο είναι το σωστό. Επειδή, εντός της πρώτης επιλογής μπορεί να κινηθεί και να επιβιώσει. Εντός της δεύτερης όχι.

Αλλά πέρα από λογικά ή μη λογικά επιχειρήματα, από προσεγγίσεις by the book ή εναλλακτικές, υπάρχει και ο μεγαλοφυής μουγγός μέσα του. Αυτός θα πει πότε ο ήχος της σιωπής έχει αντικατασταθεί από το κενό και τί πρέπει να γίνει τότε.

Πάντα οφείλει στον Αφέντη του το υποτακτικό άτομο, ας είναι και πρώην Αφέντης του. Αλίμονο αν ο σεβασμός ήταν συνάρτηση συνθηκών και κατάστασης σχέσης μεταξύ τους.

Υστερόγραφο: Ενδιαφέρον πολύ το βιντεάκι. Πέρα από τα μηνύματα που μετέφερε, ας μην τοποθετηθώ, σημείωσα να μην μετέχω ποτέ μα ποτέ σε πειράματα του Χάρβαρντ. Επιστημονική στρέβλωση μεγάλη, δεν την παραδέχομαι. Να χρησιμοποιούσε τα χρήματα των πειραμάτων για να ανακουφίσει τη δυστυχία. Αυτό είναι ηθική επιστήμη, όχι οι εξηγήσεις περί φυσικής και συνθετικής (δηλαδή επινοημένης) ευτυχίας!

 

Απάντηση: Η επιδίωξη της ευτυχίας

Ανοίγεις δρόμους δύσκολους απαλό κρίνο.
(Αλήθεια, υπάρχουν και κρίνα που στερούνται απαλότητας; )
Αν πάρω ένα, οποιοδήποτε, από τα πολλά μονοπάτια
που βάζεις το στοχασμό Μου,
κινδυνεύω να κοιτάξω κάποια στιγμή πίσω Μου
και να μη θυμάμαι από πού ήρθα.
Σε ποιόν οφείλω πρωτίστως σε αυτή τη ζωή;
Εγώ, εσύ, ο καθένας μας.
Να κάνω το «μας», Μ/μας;
Ο Κ/καθένας Μ/μας;
Τι προηγείται;
Το «μας» (ως άνθρωποι), ή το «Μ/μας» (ως bdsmers);
Εάν τα εκλάβουμε ως ταυτόσημα και συνοδοιπορούντα,
αργά ή γρήγορα θα μας οδηγήσουν στην αντίφαση.
Θα σου εξηγήσω γιατί.
Υποτίθεται πως όλοι μας διδάσκουν ότι πρώτα απ΄όλα
οφείλουμε στον εαυτό μας σε αυτή τη ζωή.
Οι εποχές –βλέπεις- των εμβλημάτων και των πίστεων παρήλθαν.
Αφού λοιπόν οφείλω πρώτα και πάνω απ’ όλα στον εαυτό μου,
οφείλω να περιφρουρώ το «είμαι καλά».
Όχι με τη φιλοτομαριστική, εγωκεντρική του διάσταση αν θέλεις.
Αν όμως βαδίζω στη ζωή με αυτό το γνώμονα,
αργά ή γρήγορα θα συγκρουστώ με την υποτακτική μου φύση.
Εκεί που εσύ παραμένεις στην πίστη σου,
ο μουγγός μέσα σου αρχίζει και ουρλιάζει,
υπενθυμίζοντάς σου ότι χάνεις χαμόγελα και θερμίδες.
Πόσο καιρό αντέχεις χωρίς χαμόγελο;
Υπάρχει ημέρα και ώρα λήξεως;
Αν δικαιούσαι κάτι σε τούτο το μάταιο κόσμο,
ίσως αυτό να είναι πως για όσο ακόμα πατάνε τα πόδια σου στη γη,
πρέπει να την περνάς καλά.
Στα λέω έτσι απλά τα πράγματα.
Από την άλλη, εκείνη η υ εντός σου, που σου έχει γίνει δεύτερη φύση, πιστεύει και λατρεύει.
Η διαπάλη είναι καθημερινή απαλό κρίνο.
Δεν το έχω βιώσει, το φαντάζομαι κι’ έχεις κάθε δικαίωμα
να Με διαψεύσεις αν τα λέω λάθος.
Αποτέλεσμα( ; )
Αν προχωρήσεις μακριά στο «να είμαι καλά» σου,
κοιτάζεις πίσω σου και ξεχνάς πότε υποτάχτηκες.
Αν προχωρήσεις βαθιά στην ατελέσφορη υποταγή,
κοιτάζεις πίσω σου και ξεχνάς πότε γεννήθηκες.
Σα να Μου φαίνεται πως αυτό ήταν το δίλλημα που Με απασχολούσε
όταν κάποτε αποφάσισα να ανοίξω αυτό το νήμα.

Είναι και το άλλο.
Όταν παραμένεις σε μία χαμένη ελπίδα, τι σημαίνει αυτό;
Πως τα φέρνεις βόλτα με τον καθρέφτη σου;
Όχι σαν Κ ή υ, αλλά σαν άνθρωπος.

Ξέρεις απαλό κρίνο,
Μ/μας καπέλωσε η πολλή διανόηση εδώ μέσα
και αρχίσαμε να χάνουμε τα στοιχειώδη και θεμελιώδη από ένα σημείο και μετά.
Να στο πω αλλιώς και χοντρά;
Είτε Κ είτε υ, δυστυχισμένο bdsm να το χέσω!

 

Απάντηση: Η επιδίωξη της ευτυχίας

Μέχρι να είναι η ώρα να ρωτήσω τί συμβαίνει και να δεχτώ την απάντηση.

Κάποτε είχα χρησιμοποιήσει τη λέξη "δικαιούμαι" για θέματα υπαρξιακά σε συζήτηση με τον πατέρα μου. Το σχόλιό του ήταν: εκείνη εκεί κάτω στην Υποσαχάριο Αφρική που δεν έχει νερό να δώσει στο παιδί της και το βλέπει να πεθαίνει, είναι, λες, επειδή δεν δικαιούται να έχει νερό;

Δεν υπάρχει "δικαιούμαι" για θέματα υπαρξιακά, MasterDO. Για κανέναν μας.

Η διαπάλη τελειώνει όταν γίνει αποδεκτή η πραγματική φύση. Τότε γίνεται τόσο απλή η αναμονή. Για όσο κρατήσει. Γιατί αυτός που αποδέχεται τη φύση του την ακολουθεί κιόλας. Απλά και φυσικά, και όπου τον βγάλει.

Ότι ο μεγαλοφυής μουγγός έχει κάνει λάθος. Όμως, τα κρίνα δεν κυκλοφορούν στον κόσμο τούτο με ζυγαριά στο χέρι και μολύβι πίσω απ τ αυτί.

Ξέρω...  

Ο Ρουσσώ κάποτε, πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι να σέρνεται στο κρεβάτι του, εξαντλημένος, μες τον ιδρώτα, αιωρούμενος στη μέση του τίποτα. Έρωτας για τη γειτόνισσά του, χωρίς ανταπόκριση. Πέρασε το καλοκαίρι, ήρθε το φθινόπωρο, συνήλθε, σηκώθηκε απ το κρεβάτι και ξανάπιασε να καπακώνει την τερέζα Του.

Θα έλεγα ότι όποιο ερωτικό ον δεν έχει ρέψει απ την αναμονή, δεν έχει πονέσει, πικραθεί, αγχωθεί, απορήσει, θυμώσει, υποφέρει, έχει χάσει κάτι από την ερωτική του ζωή.

 

*summons this back to 2016*

 

Θα σταθώ σε αυτά για να σας πω μία ιστορία. Μάλλον με έχουν πιάσει τα εξομολογήτικά μου, μπορεί να είμαι και στα τελευταία μου δεν ξέρω, και μια που σας βρήκα εύκαιρους τη βάψατε.

Ήμουν 21 και ήταν Χριστούγεννα. Και αυτός...Αυτός ήταν πάρα πολύ όμορφος. Μεγαλύτερος από εμένα, περιτριγυρισμένος από κόσμο, μιλούσε και γέλαγε.
Καθόμουν απέναντί του και τον χάζευα. Οι συζητήσεις μετακινούνταν στο δωμάτιο και εκείνος έμοιαζε να είναι πάντα στο κέντρο τους.

"Εσύ τι λες?" μου λέει ξαφνικά.
"Δεν σε παρακολουθούσα" απαντάω.
"Λες ψέμματα" μου λέει.
"Ναι αλλά τα λέω καλά" είπα εγώ...η έξυπνη.

Τρεις μήνες μετά είμαστε στην Ισπανία και μου ζητάει να γονατίσω γυμνή μπροστά του. Έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Για 45 δευτερόλοπτα, όσο περίπου κράτησε και η ταραχή μου και μετά τον ξαναβρήκα. Όχι τον ίδιο κόσμο, έναν άλλο, πιο ωραίο, που μου άρεσε πολύ περισσότερο από τον προηγούμενο.
Το ίδιο βράδυ στην μπανιέρα μου είπε ότι νόμιζε ότι είμαι υ αλλά μάλλον ήμουν σ, είπε... Δεν είχα κάποια απάντηση, οριακά καταλάβαινα την ορολογία που χρησιμοποιούσε.
Μου εξήγησε ότι έπρεπε να με εκπαιδεύσει, σε διάφορους τομείς. Ότι έπρεπε να θέλω μόνο ότι θέλει εκείνος, να κάνω μόνο ότι θέλει εκείνος. Και συμφώνησα. Γιατί να μην το έκανα, τι είχα να χάσω?

Κοιμηθήκαμε με ένα μαξιλάρι ανάμεσά μας.

Η εκπαίδευση ξεκινάει.
Εκείνος εξαφανίζεται και η επικοινωνία μας πρέπει απαραίτητα να ξεκινήσει από εκείνον. Δεν μου επιτρέπεται να επικοινωνήσω.
Περνάνε μέρες, μήνες...Περιμένω. Συνάντηση ξανά.

"Είμαι πολύ ερωτευμένη μαζί σου" του είπα.
Γέλασε. Μου άρεσε πολύ το γέλιο του.
"Καλύτερα να μην το πάμε εκεί...Δεν έχουν θέση οι έρωτες σε αυτό που κάνουμε"
Δεν το καταλάβαινα αυτό. Πως θα μπορούσα να κάνω όσα μου ζητούσε χωρίς να τον αγαπάω? Χωρίς να νιώθω πράγματα για αυτόν? Άλλωστε δεν ζητούσα να με αγαπάει εκείνος...Ήθελα να μπορώ να τον αγαπάω εγώ.

Κοιμηθήκαμε με ένα μαξιλάρι ανάμεσά μας.

Ακόμα περισσότεροι μήνες πέρασαν. Δεν θυμάμαι. Εγώ τηρώ το πρόγραμμα, επιμένω στην εκπαίδευση.
Βρισκόμαστε στην Ελλάδα. Μου λέει ότι είμαι πολύ καλή και υπάκουη. Ότι τα πάω πάρα πολύ καλά και αναρωτιέμαι...Αν τα πάω καλά...Τότε γιατί εξαφανίζεσαι?
Μου είπε ότι ήταν η τιμωρία μου επειδή είχα δεθεί συναισθηματικά. Είπε ότι δεν έπρεπε να είμαι κτητική και ζηλιάρα.
Ήξερα για τις άλλες, δεν με ένοιαζε. Το είχαμε συμφωνήσει.
Νομίζω τον πίστεψα ότι μου άξιζε να τιμωρηθώ...Μάλλον με κατηγόρησα ναι.

Κοιμηθήκαμε με ένα μαξιλάρι ανάμεσά μας.

Συναντηθήκαμε ξανά.
Αγγλία...
Βέλγιο...
Ελλάδα...

Κοιμηθήκαμε με ένα μαξιλάρι ανάμεσά μας.

Την φορά εκείνη, πριν εξαφανιστεί πάλι, είχαμε περάσει υπέροχα. Ήταν από τις πιο όμορφες συναντήσεις μας και είμασταν πιο κοντά από ποτέ. Ήμουν στα σύννεφα από τη χαρά μου.
7 μήνες.

7 μήνες είναι αρκετός καιρός για να σκεφτείς κάποια πράγματα και να τα βάλεις in perspective. Δεν μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω ότι όσο πιο κοντά ερχόμασταν, τόσο πιο πολύ εξαφανιζόταν. Ερωτευμένη ήμουν, δεν τα είχα χάσει.
Δεν ξέρω πως ένιωσα όταν το κατάλαβα αυτό. Δεν ξέρω τι γκρεμίστηκε πρώτα. Ο Κ ή ο άνθρωπος? Δεν ξέρω αν είχε ή αν έχει σημασία.
Όλα όμως τα "γιατί" και όλο το παράπονο που με έπιανε κάθε φορά που εξαφανιζόταν, κάθε φορά που με τιμωρούσε επειδή δενόταν μαζί μου, αυτή τη φορά δεν μπορούσα να τα αφήσω αναπάντητα. Δεν το ήθελα αυτό για εμένα...

Ήθελα το BDSM...? Ναι πολύ, πάρα πολύ...
Ήθελα εκείνον..? Σα τρελή...

Αλλά αυτό δεν το ήθελα για εμένα.

Του έστειλα ένα μηνυμα. Το ένα και μοναδικό μήνυμα και αφού του εξήγησα ότι τον αγαπούσα πάρα πολύ...ότι αγαπούσα το D/s μας πάρα πολύ για να κάνω και να του ζητήσω να κάνει οτιδήποτε εκτός αυτού του πλαισίου, του ζήτησα να μην επικοινωνήσει ξανά μαζί μου.

 

φοβερη ταλαιπωρια !

 

Ι

Ισως ομως αυτος ειναι ενας ακομα λογος που ηταν τοσο διδακτικη.

Θεωρω προσωπικα τη @MauveDelastrange τυχερη που εζησε τετοια εμπειρια, αν και εκεινη ξερει καλυτερα απ' ολους τι σημαινει για την ιδια.

 

Αναρρωτιεμαι παντως τι ειδους εσωτερικη αναγκη του πασχιζε να καλυψει ο αντρας της ιστοριας αυτης φερομενος με τον τροπο που περιγραφτηκε.

 

Και φυσικα αν εχει συμβιβαστει και υποταχθει η αντιθετως εχει υπερβει και κυριαρχησει ξεπερνωντας την αναγκη εκεινη.

 

Σε διάβασα και συγκινήθηκα...οφείλω όμως να σου πω ότι είσαι πολύ πολύ δυνατός άνθρωπος!!

 

- Ευτυχια ειναι να μοιραζεσαι οσα εχει η καρδια σου με ανθρωπους που η καρδια τους συγκινειται απο τα ιδια πραγματα.

- Και να εξελισσεσαι εσωτερικα. Να κατακτας, να ξεπερνας, να συμφιλιωνεσαι και να μαθαινεις.

Αν τα παραπανω γινουν χαρακτηρας απο συνηθειο τοτε γινεσαι ολοενα και πιο ευκολα ευτυχισμενος και ολοενα και πιο δυσκολα, και για πιο λιγο, δυστυχισμενος.

- Υπαρχει και κατι ακομα: αληθινη ευτυχια ερχεται οταν βαζεις τον εαυτο σου στην υπηρεσια πραγματων μεγαλυτερων κι εξω και πανω του εαυτου σου. Οχι απαραιτητα ανθρωπων. Καλυτερα πραγματων που επηρεαζουν η μπορουν να επηρεασουν ανθρωπους.

Το τελευταιο ελαχιστοι το πραγματωνουν. Οι γυναικες, δε, εχουν ισχυροτερη κλιση προς αυτο. Καμια φορα και σε βαρος του ιδιου του εαυτου τους.

Λαθος εκει για μενα. Χρειαζεται συνεχης ισορροπια και φροντιδα για μετρο.

Σε αυτο το νημα δωθηκαν παραφειγματα για σχεδον ολα τα παραπανω.