Συναίνεση σημαίνει αποδοχή..?

Η συναινεση ειναι, στο bdsm τουλαχιστον, μια εννοια ομπρελα, που περιλαμβανει την αποδοχη. Ας πουμε χοντρικα οτι η συναινεση ειναι αποδοχη του Προσωπου.
Οταν συναινω σε μια σχεση Κ/υ, αποδεχομαι οτι συνολικα ο Κ κανει καλυτερες επιλογες απο μενα, και για μενα και για Μ/μας.
Μπορει καποια επιμερους πρακτικη ή επιλογη να μην την αποδεχομαι. Αλλα εφοσον αποδεχομαι τη θεωρηση του Κ ως καλυτερη απο τη δικη μου, την επιμερους αυτη πρακτικη ή επιλογη την αποδεχομαι τελικα ως μερος του συνολου των επιλογων του Κ.
Για αυτο διαφωνω ελαφρως με την @dark_lady[Α] οτι υπαρχει πληρης επιγνωση του τι μας περιμενει σε μια Κ/υ σχεση.
Οσο για το σπασιμο των οριων... Αν, εγω προσωπικα, ειχα εμμεινει στο να τηρησουν οι Κυριαρχοι που βρεθηκα διπλα τους τα ορια που (νομιζα οτι) ειχα, θα ειχα μεινει παρα πολυ πισω και στασιμη ως ατομο και χαιρομαι που τα εσπασαν, αυτα κι εμενα μαζι    
Ακομη και μετα απο χρονια σχεσης, καποιες πρακτικες του Κυριου μου δεν τις κατανοω ακριβως. Ομως δεν πειραζει γιατι -ευτυχως- ξερω πως δεν κανει ποτε κατι στην τυχη και πως για να κανει ο,τι κανει, κατι ξερει κι ας μην το καταλαβαινω εγω  

 

Εκτός απο την αποδοχή και την συναίνεση , υπάρχει και η ανοχή...
π.χ την ατάκα της Μαργαρίτας

εγω θα την διατύπωνα
"Αλλα εφοσον αποδεχομαι τη θεωρηση του Κ ως καλυτερη απο τη δικη μου, την επιμερους αυτη πρακτικη ή επιλογη την ανέχομαι τελικα ως μερος του συνολου των επιλογων του Κ"

 

Ανο

Ανοχή........τι άσχημη έννοια.. ...?
Δεν την ανέχομαι.......

 

Όταν κάτι εκπεφρασμένα δεν το αρνούμαι ( δεν φτάνει η άρνηση να βρίσκεται μονάχα στο μυαλό μου ), το ανέχομαι ή το αποδέχομαι.

Η έκφραση της άρνησης μου μπορεί να είναι λεκτική ή ν' αποτελείται από χειρονομίες ( π.χ. απομάκρυνση με το/τα χέρι/α, γύρισμα του προσώπου στην άλλη μεριά ).

Τώρα, αν ο/η Κ που δεν θα σεβόταν τα προσυμφώμενα όρια και "εκμεταλλευόμενος/η" ακόμη και την σιωπηρή αποδοχή, τα ξεχείλωνε/καταπατούσε, είναι άλλου priest ευαγγέλιο ( που αξιολογείται διαφορετικά ανά την περίσταση ).

Η συναίνεση είναι αιρετή ανά πάσα στιγμή, δεν είναι λαξευμένη σε κανένα βράχο.
Κανείς δεν μας κρατάει δέσμιους κι αν κάτι δεν μας αρέσει/δεν το θέλουμε, έχουμε πάντα την ελευθερία να κόψουμε λάσπη.  

* Αν η συναίνεση δόθηκε υπό καθεστώς αναπόφευκτης σωματικής ή ψυχολογικής πίεσης ( για να το πω ευφημιστικά ), μάλλον δεν θα είχε καμία ισχύ.
( Και χρησιμοποιώ το μάλλον, συνειδητά, για ν' αποφύγω άσκοπες αναλύσεις που θέλω να πιστεύω, ότι δεν θα είχαν θέση στο "χώρο" )

 

Επί του θέματος της συναίνεσης, είχαν γίνει κάποιες ενδιαφέρουσες αναφορές στο παρελθόν σε ''άσχετα'' φαινομενικά νήματα, τα οποία και με βάλατε να θυμηθώ. 
Επειδή λοιπόν συναίνεση και ανοχή είναι κατ΄εμέ ασύμβατες έννοιες, θυμίζω τα κάτωθι:

Αφού λοιπόν καταλήξαμε ότι η συναίνεση δίνεται στο πρόσωπο, δεν χωράει η έννοια της ανοχής, άρα συμφωνώ απόλυτα με την αξιέραστη φίλη.
Και συνεχίζω, σε ότι αφορά την συναίνεση, τους τρόπους που δίνεται, την δοσολόγησή της και τους μηχανισμούς (αυτο)ελέγχου, όπου για να θεωρηθεί ότι υπάρχει πλήρης συναίνεση, πρέπει να ξέρει το άτομο σε τι ακριβώς συναινεί.
Εφ΄όσον ισχύει αυτό, δεν τίθεται θέμα ανοχής.

Πάνω στο θέμα της συναίνεσης, σε σχέση με την ειλικρίνεια, τοποθετήθηκα σε έναν βαθμό και για την ''ανοχή'' vs ''αποδοχή''. Το παραθέτω απομονώνοντας τα άσχετα με το παρόν θέμα γραφόμενα.

Συνεπώς ναι, μπορεί να υπάρχει και ανοχή, ειδικά στην αρχή, αλλά δεν είναι και η καλύτερη των περιπτώσεων, θέλει χρόνο, εξοικείωση και σαφήνεια, για να πει κανείς ότι αποδέχεται πραγματικά την κυριαρχική προσωπικότητα εν γένει του άλλου και τις επιλογές του, άσχετα με το αν έχει δώσει μία αρχική συναίνεση.
Όπως βαθαίνει η συναίνεση, βαθαίνει και η αποδοχή.

Η ανοχή, θεωρώ ότι αλλοιώνει το βάθος και την ουσία της συναίνεσης και φθείρει το πρόσωπο στο οποίο παραχωρείται και τις επιλογές του.

Αν λοιπόν ''ανεχόμαστε'', όχι μόνο κάτι τυχαίο, αποσπασματικό, ή ακόμη και λογικά αιτιολογημένο, με το οποίο απλά δεν πολυσυμφωνούμε, αν φτάνουμε στο σημείο να ανεχόμαστε το πρόσωπο, τότε κάτι δεν πάει καθόλου καλά στην εν λόγω σχέση, θεωρώ ότι δυναμιτίζεται η ουσία και το βαθύ νόημα τής ασυμμετρίας, που εν κατακλείδι δεν μπορεί να λειτουργήσει διαφορετικά, παρά μόνο με την a priori αποδοχή του προσώπου.

Φυσικά, -να μην το βάλω το disclaimer-, αυτή είναι η δική μου άποψη και μόνο...

 

Συναίνεση ο γάμος
Αποδοχή η πεθερά!

 

@margarita_nikolayevna μια μικρη παρατηρηση.. δεν εννοουσα για κανενα λογο οτι ξερω τι περιμενει καποια η σ αλλα εχει μια αλφα γνωση/ιδεα που παει να βουτηξει...
Θεωρω πως οταν υποτασσεσαι εχεις επιγνωση οτι δεν ειναι ολα οπως εσυ τα θες οποτε και αν τα θες καθ οτι θεωρω πως πρωτα εχουν συζητηθει... αν παει στα τυφλα τοτε τι να πω.. καλο κουραγιο

 

Γιατί κάποιος/α ζητά την συναίνεση κάποιου/ας άλλου/ης στην τέλεση κάποιων πράξεων? Απλά για ν' αποφύγει πιθανά "ντράβαλα".
Αν κάποιος/α συναινεί δίχως ν' αποδέχεται, ή κάποια βίδα του/της έχει λασκάρει ή δεν κατάλαβε τι του/της προτάθηκε ( αφού η συναίνεση, είναι η σύμφωνη γνώμη σε κάτι που μας προτείνεται, άρα η αποδοχή ). Η ειδοποιός διαφορά μάλλον βρίσκεται ανάμεσα στην συγκατάθεση και στην συναίνεση και όχι στην συναίνεση και στην αποδοχή ή την ανοχή.

Με την συγκατάθεση αποκλείεται η ύπαρξη άδικης πράξης. Με την συναίνεση αίρεται ο άδικος χαρακτήρας της πράξεως ( τουτέστιν, η προσβολή κάποιου αγαθού υφίσταται, αλλά λόγω της συναινέσεως δεν είναι τιμωρητέα ).

Θα μπορούσε και να θεωρηθεί "σπάσιμο/εκπαίδευση υποτακτικής" υπό την προϋπόθεση, ότι η όποια υποτακτική δεν θα τα πάρει τουλάχιστον στο κρανίο και θα σε "τρέχει".
Μπορεί να είναι και αναισθησία του Κ ατόμου, αλλά δεν αποκλείεται να είναι και μωρία και σίγουρα λήψη ρίσκου.

Αυτά, γιατί μου "κάηκε" εκείνη η κόκκινη μπαλίτσα που έχω στο κεφάλι. Σε κάθε περίπτωση - και δίχως να το παίζω δάσκαλος με κανένα απ' τα λόγια μου -, εγώ θα πρότεινα το Ναι, να είναι Ναι και το Όχι να είναι Όχι. Και τα δυο να λέγονται κατόπιν σκέψεως ( περισσότερης ή λιγότερης ανάλογα με την βαρύτητα του τι μας ζητείτε ).
Όπως και ν' αποφεύγεται δια ροπάλου το Νι ( δηλαδή το Ναι αλλά όχι, το όχι μα Ναι ) όπως και το ίσως. Με λίγα λόγια, όσο καλύτερα γνωρίζουμε τα θέλω και τα όρια μας ( καθώς και το αν και μέχρι που θα ήμασταν διατεθειμένοι/ες, να τα φτάσουμε ), τόσο το καλύτερο για μας και για τους όποιους συμπαίκτες μας.

Κλείνοντας, αν μη τι άλλο η ευθύνη των επιλογών μας είναι πάντα κι αποκλειστικά δική μας. Οι όποιοι/ες άλλοι/ες κάνουν πρωτίστως την "δουλειά"/συμφέρον τους.

** Άποψη as always.

 

Δίνω την συναίνεση μου όταν με πηδάνε άγρια γτ μου αρέσει !!
Δεν απόδέχομαι τόν βιασμό γτ βεβηλωνει την ψυχή μου !!
Με απλά λόγια για εμάς που δεν είμαστε λέκτορες πανεπιστημίου 

 

Φίλτατε, εγώ συνεχίζω στο πλαίσιο του "κουβέντα να κάνουμε". Αν απ' τα λόγια όσων γράφουν, κάποιος πάρει μια πληροφορία ή τροφή για σκέψη, εκτός από διασκέδαση - για μένα ή για όποιον/ άλλο/η γράφει - ξανά ίσως, δεν σπαταλιέται και τελείως ο όποιος χρόνος μας εδώ.
Άλλο τρόπο σκέψεως είχα στα 20, άλλον στα 30 άλλο τώρα που έχω πατήσει για καλά τα 40. Και πλέον είμαι σίγουρος, ότι πράγματα που θα ήταν απλά για μένα.
Μάλλον δεν θα ήταν απλά για όλους και τούμπαλιν. Το μόνο σημείο είναι, αν και κατά πόσο τα για μένα απλά θα είχα διάθεση να τα συζητήσω με όσους/ες, απλά δεν θα τα θεωρούσαν.
Δίχως αυτό να σημαίνει, ότι είμαι πιο έξυπνος απ' οποιονδήποτε/οποιαδήποτε άλλο/η - ή πιο σωστός -. Μπορεί να τα ψαχούλεψα/επεξεργάστηκα αρκετά, τίποτ' άλλο.
Κάποια συγκεκριμένα πραγματάκια να ψαχούλεψα/επεξεργάστηκα αρκετά, όχι τα πάντα.  

 

Και ποιος είναι λέκτορας πανεπιστήμιου εδώ? Απλά λόγια είναι κείνα που κάποιος/α θεωρεί ποιο εύκολα/οικεία, για να ξεδιπλώσει την σκέψη του/της.
Εδώ δεν παίζουμε, ποιος/α την έχει "μεγαλύτερη"/"καλύτερη" ( ποια, βάλτε το εσείς χαχα ). Τουλάχιστον εγώ έτσι το βλέπω.