Music challenge

R.I.P.



Ξανάρθαν τα σύννεφα μεγάλα σαν κύματα
τα βράδια που κλάψαμε, τις μνήμες που χάσαμε.
Τα όνειρα χάθηκαν τα μάτια σαν έκλεισαν
το μέλλον προσπέρασαν, τα λάθη μας έλαμψαν.
Και συ να λες πως δεν πειράζει, θα ξανάρθουν
οι πιο καλές μας οι στιγμές το φως θ' αδράξουν
Και εσύ να λες πως θα ξανάρθουν...
Μας έλειψε η εικόνα σου, το πρώτο το γέλιο σου
θυμάμαι πως έφυγες σαν άστρο που κάηκε.
Τα όνειρα χάθηκαν τα μάτια σαν έκλεισαν
το μέλλον προσπέρασαν, τα λάθη μας έλαμψαν.
Και συ να λες "δεν είν’ αργά για να ξεβάψει
η καταχνιά που τ’ άσπρο δέρμα έχει βάψει"
Και συ να λες πως δεν πειράζει...

 

Σβήνει το φως από τα μάτια μου
κι όλα όσα έζησα μπρος μου περνάνε.

Στέκομαι εδώ στον τελευταίο σταθμό
με όλα όσα αγάπησα και πήγαν χαμένα.

Δε μετανιώνω πια, όλα ή τίποτα,
δάσος και ερημιά, αυτή ήταν η ψυχή μου,
πάει πια.

Σαν νοσταλγώ πουλιά με παν μακριά,
πόνο δεν νιώθω πια μόνο θυμάμαι.

Πάντα έλεγες πως η ζωή είν’ στιγμές,
κύμα που σκάει σ’ ακτές, κερί που λιώνει.

Δε μετανιώνω πια όλα ή τίποτα,
δάσος και ερημιά, αυτή ήταν η ψυχή μου,
πάει πια.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή, είναι ήλιος και μαζί βροχή
κι ούτε για μια αιωνιότητα, δεν θ’ άλλαζα μια μέρα απ’ αυτή.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή είναι κόλαση, παράδεισος μαζί
κι αυτά που έζησα είτε άσχημα, είτε όμορφα
ήσαν εγώ κι εσύ.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή, είναι ήλιος και βροχή μαζί...

 

Απ' την στιγμή που το "έμαθα" από σένα αγαπητή @open_mind...Εκείνο σου το Requiescant In Pace μου κίνησε την περιέργεια.



Καλό ταξίδι ρε μάστορα...Ήσουν φωνάρα...



Εδιάβαινα την έρημη τη νυχτωμένη πόλη
τους σιδερένιους δίαυλους
των σκουπιδιών τους ύπνους.
Μες στις στοές
αγόγγυτες χορδές φωνές ριγούσαν
μες στις χολέτρες ψίθυροι
κούρνιαζαν και σιγούσαν.
Ίλιγγος των υπόκοσμων,
παλμός και προσωδίες,
αρρωστημένο δύστυχο φτερούγισμα του σκότους.
Αισθάνθηκα τους παγερούς υπόγειους σωλήνες
στα σπλάχνα μου να τρίζουνε φριχτά
και να δονούνται.

Μ' έναν αχνό ανασασμό κι ένα λιτό μανδύα,
στης τρέλας μου τη μοναξιά
στου πόνου μου τη ψύχρα
στα πλανεμένα μου μυαλά
και στης ψυχής τη νύστα,
βυθίστηκα στ ατάραχα νερά των υδρατμών μου.
Εδιάβαινα την έρημη τη νυχτωμένη πόλη
τους σιδερένιους δίαυλους
των σκουπιδιών τους ύπνους.
Μες στις στοές
αγόγγυτες χορδές φωνές ριγούσαν
μες στις χολέτρες ψίθυροι
κούρνιαζαν και σιγούσαν.
Ίλιγγος των υπόκοσμων,
παλμός και προσωδίες,
αρρωστημένο δύστυχο φτερούγισμα του σκότους.
Αισθάνθηκα τους παγερούς υπόγειους σωλήνες
στα σπλάχνα μου να τρίζουνε φριχτά
και να δονούνται.

Μ' έναν αχνό ανασασμό κι ένα λιτό μανδύα,
στης τρέλας μου τη μοναξιά
στου πόνου μου τη ψύχρα
στα πλανεμένα μου μυαλά
και στης ψυχής τη νύστα,
βυθίστηκα στ ατάραχα νερά των υδρατμών μου.

 

από εκεί το νειμ    

 

@Tenebra_Silente @Lost Hours @Brigitte @sweet_release καλ'ο χειμώνα family....
και στην Mummy @sokolata γιατί με άφησες ορφανό τόσα χρόνια......χαχαχαχαχ

 

καλό χειμώνα  

 

Καλό χειμώνα κι από μένα στη famiglia, αν και δεν τον βλέπω να μας κάνει την τιμή για τουλάχιστον 2-3 μήνες ακόμη.
Για σας         απ' τον