Όταν μιλούν οι στίχοι

Λάικ για το #369 @Brigitte  

 

Σχήμα λόγου ( Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα )
Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Αντώνης Βαρδής
Πρώτη εκτέλεση: Αντώνης Βαρδής & Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας & Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ( Τερτσέτο )

Ο λόγος δεν έχει λόγο να λέγεται
το λόγο αυτό εγώ τον σεβάστηκα
και να που η Τροία ακόμη καίγεται
και να ο Αδόλφος υψώνει τη σβάστικα
Νίκη, νίκη, νίκη

Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα
κι εγώ δεν έχω για νοίκι
φορούσε μαύρο νυφικό η περσινή μας η κοπέλα
κι ο λόγος αυτός τής ανήκει.

Ο λόγος δεν έχει λόγο να υψώνεται
ο λόγος ωμή τροφή για τους κόρακες
και να που η Ρώμη ακόμη σώνεται
και να οι Αννίβες με τρύπες στους θώρακες
Νίκη, νίκη, νίκη

Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα...

Ο λόγος σαπίζει καταναλώνεται
στο λόγο αυτό κουβέντα δεν γίνεται
και να που ο Οιδίπποδας τυφλώνεται
και να η Σαλώμη τα πέπλα της γδύνεται
Νίκη, νίκη, νίκη

 

Μη με ενοχλείτε.. κουράστηκα..
Δε θα με βρείτε πουθενά...
έχω ήδη φύγει...
Η γιορτή τελείωσε...το πανηγύρι, επίσης...
οι νεκροί θάφτηκαν κι απομείναμε μόνοι να κοιτάζουμε οικτιρίζοντας τη ψεύτικη ζωούλα μας...
Ψέματα! Όλα ψέματα!
Ο ύπνος δε με πιάνει...τον έχω κουράσει με τις αϋπνίες μου...έχουμε χωρίσει οριστικά...
Ο λόγος μου δεν έχει πιά αξία...
Μην με ενοχλείτε...κουράστηκα...
έχω μια αλλεργία στα ψεύτικα...
το κορμί μου με πρόδωσε...δεν ανταποκρίνεται...
ο πόλεμος τελείωσε...και όμως...νιώθω πως όλα τώρα αρχίζουν...
δε βαριέσαι..
Οι εποχές άλλαξαν κι εμείς μείναμε στάσιμοι σα μαθητούδια που έμειναν στην ιδια τάξη και κλαψουρίζουν στη ποδιά της μάνας τους...
*Όλα από χέρι καμένα και τα σπίρτα μας βρεγμένα λέει το άσμα...
Απαισιοδοξία...δε συνάδει με μένα μα κουράστηκα...
Το μυαλό μου υπολειτουργεί...
Που είσαι ρε εαυτέ να με θαυμάσεις!
Εγώ που πατούσα και δεν βούλωνε το χώμα!
Φτερά είχα στα πόδια...τώρα πως σέρνομαι έτσι ρε;
Κουράστηκα...ας τραβήξει ο δρόμος την πορεία του..εγώ αλλαξοδρόμισα...δεν έχω ανάγκη πιά από δρόμους να μου χαράζουν πορεία..μπαίνω από στενά και μονοπάτια...υπάρχει κι άλλος τρόπος να συνεχίσεις να ζεις...δεν χρειάζονται ροδοπέταλα...τα παίρνει ο αέρας..προτιμώ τις πέτρες...μπορεί να εμποδίζουν αλλά είναι στέρεες κι εγώ αυτή τη στιγμή αυτό έχω ανάγκη...να στερεώσω κάπου τη λύπη μου και να βολέψω κάπου τον εαυτό μου...κι ας μην είμαι του βολέματος..κι ας μην ήμουν ποτέ...κουράστηκα...θέλω να ξαποστάσω...

----------------------------

Φιλιώ Ροτσίδου/ Πεζό
17/07/2016

*Όλα από χέρι καμένα και τα σπίρτα μας βρεγμένα...
στίχος Κώστας Τριπολίτης

 

Ήρωες, μιξερ,μανταλάκια,σερβιέτες.........
Και οτι σου τάζουν για να καυλώσεις..........

 

Έρωτας σαν βροχή….Όχι σαν καταιγίδα…σαν βροχή…Να φεύγει και να έρχεται….Να δυναμώνει και να χαμηλώνει…..Να δροσίζει και να πνίγει……Ν`απορροφάται από τη γη,να χάνεται…

Πως έζησα έτσι;Γιατί δέχτηκα κάτι μισό για μένα;Γιατί προσπάθησα να κρατήσω στις χούφτες μου κάτι,που ήξερα οτι θα μου δώσει μόνο μια ψευδαίσθηση δροσιάς και μετά θα μ`αφήσει πιο διψασμένη από πριν,με τα χείλη ξερά και την καρδιά στεγνή;

Πως μπόρεσα να δεχτώ να συμπληρώνω τη βροχή με τα δάκρυα μου,για κάτι που γνώριζα οτι ήταν μάταιο;

Είδα χιλιάδες ηλιοβασιλέματα μόνη μου,ο ήλιος βουτούσε στο τίποτα κι εγώ πνιγόμουν στη μοναξιά…Άκουσα εκατοντάδες κεραυνούς και με φόβισαν λιγότερο από τη σιωπή της άδειας ζωής μου…

Μύρισα χιλιάδες λουλούδια,αλλά το άρωμα τους δεν πλημμύρισε την άοσμη ζωή που ο “έρωτας σαν βροχή” με καταδίκασε να ζήσω……

Γεύτηκα δεκάδες εδέσματα,αλλά μόνο πίκρα στα χείλη μου…

Άγγιξα απαλά το κορμί του,κράτησα στη μνήμη της αφής μου κάθε πόντο του σώματος του και αγκάλιαζα μόνη μου τον εαυτό μου τις μοναχικές μου ώρες,με την ψευδαίσθηση πως ήταν εκείνος που με χάιδευε,έχοντας τον στα ακροδάχτυλα μου…

Γέλασα δυνατά στην αρχή της ζωής μου και συνέχισα να χαμογελώ από συνήθεια,χωρίς ποτέ τα μάτια μου να πάρουν χρώμα από τα χαμόγελα που ζωγραφίστηκαν στο πρόσωπο μου,αλλά δεν ζέσταναν την ψυχή μου…

Έκλαψα πολύ για δυό ζωές,από απελπισία,από λαχτάρα για κάποιον που ήρθε κοντά μου για να μου φέρει την επίγνωση ότι η ευτυχία είναι στιγμές…μόνο στιγμές…

Και οι περισσότερες κλεμένες…

Ζωγράφισα με φωτεινά χρώματα τις ώρες που ήμουν μαζί του αλλά η πραγματικότητα ξεθώριαζε τους πίνακες μου,όταν δεν τους βύθιζε στο χρώμα της απελπισίας…

Έγραψα το “σ’αγαπώ” σε χιλιάδες χαρτιά και τα έσκισα αμέσως μετά,σκορπίζοντας γύρω μου τα κομμάτια τους,όπως σκορπισμένη ήταν η ζωή μου…

Πόνεσα τόσο που μάτωσα και την ίδια στιγμή ήμουν εγώ πηγή πόνου για κάποιον που εν γνώσει μου υπέφερε όσο κι εγώ…

Αγνόησα την αγάπη,γιατί δεν ήταν με τους δικούς μου όρους…

Καταδίκασα τον εαυτό μου στη μοναξιά,δραπετεύοντας από τους δρόμους όπου μπορεί να σε συναντούσα,επιλέγοντας να φύγω εγώ, “η δυνατή”, τη στιγμή που η αδυναμία μου να σε κερδίσω ήταν γραμμένη στον αέρα που ανέπνεα…

Και μετά…μετάνιωσα…Και γύρισα να ψάξω στο παρελθόν αυτό που μου έλειπε στο παρόν,μα δεν υπήρχε τίποτα εκεί για μένα.Η αληθινή αγάπη είχε φύγει…

Την είχα διώξει εγώ…Είχα διώξει ότι άξιζε και είχα κρατήσει το τίποτα…

Δίκαιη τιμωρία…

~~~~~~~~~~~~~~

Λένα Μαντά

 

Το μυαλο μου δεν σταματα να γυρνα
απτα γαρα και τα ποτα θυμαμαι οταν μου εγραψες γεια
το ονειρο μου πραγματικα μου μιλα
επιτυχια και καλη κοπελια αντε γεια
δεν καταλαβαινεις αυτο για μενα το κοσμο σημαινει
απτα πρωτα μου ηθελα το χρυσο κι οχι το ασημενιο
τα φωτα ολων των ματιων ειναι πανω σε μενα
ασε τα συννημενα και τα συν ενα ελα απλα να με δεις
ελα απλα να μου πεις πως νιωθεις τι κανεις
τις καλυτερες στιγμες της ζωης δεν πρεπει να χανεις
ασε τη μοδα τις τασεις
κιαυτα που λεν οι πουθεναδες
θα βαλεις οτι γουσταρεις
κανεναν μη παριστανεις γιατι
πραξεις με ψεμα δεν μενουνε κι οσοι το ξερουνε ξερουνε αγαπη προσφερουνε κι οτι κι αν εχουνε
δινουνε
χωρις να θελουν να παιρνουνε
ερχονται μενουνε
ετσι δεν φευγουνε κι οταν τα δυσκολα ερθουν δεν τρεχουνε καθονται στεκονται οσο κι αν μπλεκονται γιατι αντεχουνε
δεν τρεμοπαιζουνε σαν τη σκια

Σαν σκια χανεσαι
δεν σου λεω σαγαπω μα το αισθανεσαι
αυτο που μουκανες την πρωτη φορα μαρεσε
εισαι σαν και μενα ρε δε πιανεσαι
αλλαξα για σενα ρινα μου τη βαρεσε
Ν.Ο.Ε. αστη κομπινα σου χαλαρωσε
ποσους αδικα η φαση τους μπαγκλαρωσε
ωριμασες αραξε μεγαλωσες
ειμαι ο Billy Pan στη χωρα του κουπλε
μα παντα θα υπαρχει ενας βλακας καποιος Hook
τους αφηνω πισω να πιξουνε τρελελε
πιο κουλ και πιο γρηγορος απτη σκια λουκι λουκ
N.Ο.Ε.asy
ο ηχος μου ειναι sex σε εθιζει
ακου ενω κανεις Sk8 η Bmx μη χτυπησεις
αν τυχουνε λιγες στραβες μη αλλαξοπιστησεις
κατσε να σου δωσω οτι θες μα μη μαφησεις εnN.O.E.ίται

Ειναι δυσκολοι καιροι και φθίνει η εμπιστοσυνη
σαν σκια απο το κερι φευγει ενω το φως αργοσβηνει
θελεις κατι το κερδιζεις δεν εχει ευθύνη η τυχη
Αθήνα καλοκαιρι συν Αθηνά χείρα κίνει
το βασικο
και κύριο συστατικό
είναι να δινεις και να παιρνεις το σεβασμο
αν ειναι για μενα σωστο ασε τον πειρασμο
παιρνω νικη μ'ενοτητα εσυ χανεις με διχασμο
N.Ο.Ε.asy
δεν ειναι ευκολο να εισαι ο εαυτος σου
να θελεις μονο το καλυτερο απο οποιονδηποτε διπλανο σου
η φουτουριστικη εικονα αναπτυξης θελω να βαραει στον σφυγμο σου
ωστε η σκληρη δουλεια να γινει μεγαλυτερη απτο εγω σου
για να δεις πιο περα απτο Πατερα ολων των δημιουργιων
η γνωση του καθε απλου πολιτη θελω να φτανει τα ορια επιστημονων
το ενδιαφερον για απαντησεις προελευσεως η απλα εγκυρων πηγων
ειμαι πιο γρηγορος κιαπτη σκια μου ξερω με το Ραπ ν'αποστομωνω

N.Ο.Ε.asy

 

Τους ήλιους δεν εμέτρησες
που σε ζητήσαν τόσα χρόνια
πού 'σαι γυναίκα
με τα γαλάζια τσίνορα

Σ' έκρυψε στο φουστάνι της
η μαραμένη κοπέλα
πέντε χειμώνες σ' έθαψαν
σε χιόνι λασπερό

Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται
απ' τη νιότη σου
γι' αυτό νωρίς βραδιάζει
πριν χορτάσεις
το μεσημέρι καίει
στα ψηλά τα δώματα
το κύμα του ξανθό
λούζει τους δρόμους

Πεθαίνεις με τους ποιητές
κάθε ηλιοβασίλεμα
τα χέρια σου μυρίζουν
απ' τα μαλλιά τους
χτυπάει η καμπάνα
που δεν πιστεύεις πια
σε ξένη αυλή συνομιλείς
με το φεγγάρι

Σου 'φερε ο Μυλόζ
φέτος την άνοιξη
την πείνα σου ποιος άλλος μπορούσε να νοιαστεί
φουρτούνιασε τη γειτονιά
το φιλντισένιο αμάξι του
γίνου όμορφη, γίνου όμορφη,
στα περιβόλια θα σε δείξει

Έχεις ένα χαμόγελο
από μαργαριτάρια
ψαράδες Σικελοί
στο ταίριαξαν να το φοράς
ψάξε και βρες το
πριν σε κλείσει η νύχτα
σ' ένα υπόγειο βαθύτερο
από τούτο

Στίχοι: Ρίτα Παππά

Για ολους οσους παλευουν με τα σκοταδια τους.

 

Από τον κεραυνό συνελήφθη
Τα αστέρια από πάνω μου έγιναν τα μάτια μου
Χβεργκελμιρ κυλάει στις φλέβες μου
Τα μαλλιά μου η ομίχλη σ' αυτήν την ατέλειωτη λίμνη δίχως όνομα

Από την κοιλιά του εδάφους, την δροσιά της πάχνης
Γεννήθηκα όταν ο ήλιος ήταν ψηλά, η μέρα ήταν καινούργια
Και το κοράκι αιωρούταν ψηλά στον καθαρό ουρανό
Η γη θα σου μιλήσει, όταν η καρδιά σου είναι αγνή
Και φτιάχτηκες από

Μητέρα Γη, Πατέρα Βροντή

Αυτή η καρδιά έχει φτερά, του αετού γιος είμαι εγώ
Μέσα στη καταιγίδα και την κακία, ανέγγιχτη, σφυροκοπάει
Αυτό το σπαθί, σμηλεύτηκε μέσα στη φωτιά και τον πάγο
Τους ρούνους που είναι χαραγμένοι στη λεπίδα του
μόνο τα δυο μου μάτια τους βλέπουν

Σαν γραμμένα στο χιόνι, τα ψέμματα, θα λιώσουν
Από τον τροχό του ήλιου που διαπερνά τον ουρανό τούτη τη μέρα
Οι σκιές πέφτουν ίσως βαριές πάνω στη γη
Αλλά η αλήθεια, κομμένη βαθιά στη πέτρα, θα διαρκέσει
Μέχρι οι ουρανοί να καταρρεύσουν πάνω σ' αυτόν τον κόσμο

Μητέρα Γη, Πατέρα Βροντή

 

Lyrics


Shadows settle on the place, that you left.
Our minds are troubled by the emptiness.
Destroy the middle, it's a waste of time.
From the perfect start to the finish line.

And if you're still breathing, you're the lucky ones.
'Cause most of us are heaving through corrupted lungs.
Setting fire to our insides for fun
Collecting names of the lovers that went wrong
The lovers that went wrong.

We are the reckless,
We are the wild youth
Chasing visions of our futures
One day we'll reveal the truth
That one will die before he gets there.

And if you're still bleeding, you're the lucky ones.
'Cause most of our feelings, they are dead and they are gone.
We're setting fire to our insides for fun.
Collecting pictures from the flood that wrecked our home,
It was a flood that wrecked this...

... and you caused it...
... and you caused it...
... and you caused it...

Well I've lost it all, I'm just a silouhette,
A lifeless face that you'll soon forget,
My eyes ae damp from the words you left,
Ringing in my head, when you broke my chest.
Ringing in my head, when you broke my chest.

And if you're in love, then you are the lucky one,
'Cause most of us are bitter over someone.
Setting fire to our insides for fun,
To distract our hearts from ever missing them.
But I'm forever missing him.

And you caused it,
And you caused it,
And you caused it



-----------