Players 2

@Marqui

είναι ποτέ δυνατό να υπάρχει εκπαιδευόμενος Παίκτης;

@vautrin

έξοχη καθαρότητα σκέψης, όμως υπάρχουν παιχνίδια και παιχνίδια, κάποια μπορεί εγγενώς να περιλαμβάνουν το ενδεχόμενο αλλαγής κανόνων.

 

Αυτή είναι η τέχνη της ζωής ...

ΥΓ. Αλλά που είναι το νέο αίμα; Που είναι οι νέοι παίχτες; Τους πάτησε το τραίνο;

 

είχα την τύχη να μεγαλώσω δίπλα σε έναν από τους μεγαλύτερους τζογαδόρους...
ο άνθρωπος αυτός σε ηλικία μόλις 15 χρονών μου έκανε δώρο το βιβλίο του Ντοστογιέφσκι τον Παίκτη.
Όχι, προς Θεού δεν λέω πως ο τζογαδόρος Ντοστογιέφσκι έχει καμία σχέση με τους παίκτες που αναφέρονται εδώ...
Όλα αυτά που διαβάζω όμως με κάνουν να σκέφτομαι  
Ίσως τελικά παρακίνηση όλων των παικτών να είναι η ίντριγκα, το όλο στήσιμο του παιχνιδιού, η διαδικασία σκέψεις και πράξεων   το αποτέλεσμα ποσώς τους ενδιαφέρει...
Ένας παίκτης θα παίξει για το παιχνίδι και όχι για το αποτέλεσμα...
Ναι οκ αν βγει κάτι καλό από το παιχνίδι θα το χαρούν, σίγουρα, όχι όμως όσο θα χαρούν την όλη διαδικασία...
Γιατί αυτό που τους "τραβάει" κυρίως είναι το παιχνίδι που παίζουν στους συμπαίκτες τους.
Και συμφωνώ με τους προλαλήσαντες όσο πιο δυνατός ο συμπαίκτης (ποτέ αντίπαλος, είναι λάθος αρχή) τόσο καλύτερα για αυτούς...
Πάντα κοιτούσα αυτούς τους ανθρώπους με συμπάθεια και θαυμασμό!
Το μυαλό τους λειτουργεί με χίλιες στροφές το δευτερόλεπτο!

Παρακάτω αφήνω μερικά κομμάτια από το αγαπημένο αυτό βιβλίο  


Το βασικό είναι το παιχνίδι. Μόνο να ξέρατε πώς σε τραβάει! Οχι, σας ορκίζομαι ότι αυτό δεν είναι απλώς μια ιδιοτέλεια, αν και πριν απ’ όλα χρειαζόμουν χρήματα για τα χρήματα»

Ο άνθρωπος είναι κυρίαρχος από την φύση του
Θέλει να κάνει τους άλλους να υποφέρουν


Η ευχαρίστηση είναι πάντα ωφέλιμη,
Μια εξουσία απεριόριστη δεσποτική -ακόμα και στην μύγα-
φέρνει πάντα ευχαρίστηση!

Τα μαργαριτάρια της ηθικής, κρίνουν το κόσμο ολόκληρο σύμφωνα με τη δική τους άποψη, ρίχνοντας το ανάθεμα σε όσους δεν τους ακολουθούν

Γιατί είχα φτάσει σ’αυτό το αποτέλεσμα,διακινδυνεύοντας κάτι περισσότερο
και από την ζωή μου την ίδια,είχα τολμήσει να τα παίξω όλα για όλα
και γινόμουν πάλι άνθρωπος του κόσμου!


Δεν με νοιάζει! Όποιος φοβάται το λύκο δεν μπαίνει στο δάσος
Λοιπόν
Έχασες;
Ποντάρισε πάλι!


Στο Διάολο να πάνε όλοι!
Τι είμαι τώρα ;
Ένα μηδενικό! Zero!
Τι μπορώ να γίνω αύριο;
Ίσως αύριο αναστηθώ από τον κόσμο των νεκρών και αρχίσω μια
καινούργια ζωή!
Ίσως ανακαλύψω μέσα μου τον άνθρωπο
πριν χαθεί για πάντα


Το παιχνίδι για αυτούς τους ανθρώπους είναι ο δικός τους δαίμονας...
Τον έχουν αποδεχτεί και τον έχουν αγαπήσει
Ξέρουν πως μπορεί να είναι ακόμα και η καταστροφή τους
Μα ακόμα και αυτό είναι ένα ρίσκο που παίρνουν για την ίδια τους ζωή  

Ένας παίκτης πρώτα είναι παίκτης για το εαυτό του κι έπειτα για όλους τους άλλους.

Θαυμάσια πλάσματα!

 

Ο παίχτης ξέρει τους κανόνες και δεν έχει πρόβλημα να τους ακολουθεί. Και συνήθως το κάνει για να μη μπλέκεται στη γραφεικρατεία. Η τέχνη είναι να τους χρησιμοποιεί κατά το δοκούν. Γιατί ο παίχτης είναι ικανός να παιζει σε κάθε ταμπλό.

 

και η ζαβολιες ειναι μεσα στο παιχνιδι των παικτων ομως.....

 

 
Junk the ancient rules of thought
by which our predecessors fought
Their clashing minds did throw a spark
that scorched the world and wreaked the dark
Let no science fix our path
if only numbers make its math
Our brains will run will surely see
on some sweeter philosophy
Until beneath a quiet sky
atop the rubble we will stand
and finally demystify
the message in fate’s reprimand
Even an atomic blast
can’t rub the future from the past
If with incinerated grace
we still become the human race.

 

Η σύνδεση παίχτη – τζογαδόρου είναι κατ΄εμέ μορφολογική δηλαδή υπάρχουν κάποιες κοινές «τεχνικές» όπως το να διαβάζεις τον απέναντι και να είσαι 1-5 βήματα μπροστά. Αλλά για μένα παίχτης είναι υπαρξιστική στάση ζωής (κι αυτό είναι κατ΄ ουσίαν και ο παίχτης του Ντοστογιέφσκι και όλος ο αγαπημένος μου Ντοστογιέφσκι). Το ουσιαστικό έπαθλο είναι το εξασκείς την ιδιότητα σου του να είσαι ζωντανός και να βλέπεις τη ζωή σαν τέχνη, να παίζεις με τον ίδιο τον εαυτό σου, να τον συγχαίρεις χλευάζοντας τον, να τον εκπλήσσεις, να λες "μα εγώ το ‘κανα αυτό;" Καλό η κακό. Οι «αντίπαλοι», τα «θύματα» μόνο να ωφεληθούν έχουν αν έχουν στοιχειώδες ανοιχτό μυαλό. Αλλά όλα αυτά είναι η δικιά μου οπτική.
ΥΓ.
@Soraya λογω αναφοράς στον Ντοστογιέφσκι

 

Εδώ και ενάμιση χρόνο, έχοντας επιστρέψει στο παρόν συζητητήριο μετά από απουσία χρόνων, δεν έχω διακρίνει κανέναν.
Το είδος ήταν ανέκαθεν σπάνιο και ο λόγος ενυπάρχει στην πρώτη φράση σου.Το ότι πέρασαν κάποιοι από εδώ κατά το παρελθόν ήταν απόρροια και όχι η μόνη, μιας ευτυχούς συγκυρίας.

 

Εγω επανέκαμψα πρόσφατα για ενα ex-post assessment. Οι υ είναι ίδιες και λίγο καλύτερες ίσως???. Οι άντρες ...,..

ΥΓ. Συμφωνώ απόλυτα με τον @Marqui πως ο player ειναι status.

 

έχετε δει Παίκτη να εμφανίζεται όταν τον καλούν;  

 

Αν λάβουμε υπόψη τον ορισμό που ταυτίζει τον παίκτη με τον λιμπερτίνο όπως και επίσης το περιβόητο πλαίσιο του bdsm...ε δε περιμένω και πολλά.
Στο λίγο χρόνο ενασχόλησης μου με τον χώρο αυτό,ό,τι πιο κοντά έφερνε σε παίκτη το είχα αποκαλέσει ελεύθερο πνέυμα και αυτά τα άτομα είχαν μια εξαιρετική ικανότητα να δημιουργούν καταστάσεις από το πουθενά.

 

Ναι. Σαφέστατα. Το θέμα είναι "παίχτες" όχι "κλέφτες".