«Ανευ ορίων και όρων»

Πέρασε ποτέ από το μυαλό Σ/σας πως οι όροι και τα όρια Σ/σας κρατούν πίσω;
Θ/θεωρείτε πως το να Κ/κρατάτε όρους και όρια είναι μια δικλίδα προστασίας για Ε/εσάς;
Θα Θ/θέλατε ποτέ να Β/βρεθείτε γυμνοί απέναντι στην αβεβαιότητα;
Έ/έχετε Π/πατήσει ποτέ κάποιο όριο ή όρο με αποτέλεσμα να Α/αντιληφθείτε πως τόσο καιρό ήταν λάθος Σ/σας να Ε/επιμένετε να Τ/τηρείτε αυτό το όριο ή τον όρο;
Ή και το αντίθετο Έ/έχετε Μ/μετανιώσει επειδή Π/πατήσατε κάποιο όριο ή όρο;
Τι είναι τελικά αυτό που Σ/σας αναγκάζει να Θ/θέτετε όρους και όρια; Ή έλλειψη εμπιστοσύνης; Οι ηθικοί φραγμοί;
Τα ταμπού που δεν Έ/έχετε απομυθοποιήσει;
Και τέλος... Πως Φ/φαντάζεστε μια σχέση χωρίς όρους και όρια;

Ευχαριστώ  

 

Προσωπικά θεωρώ ότι το θέμα των ορίων είναι στενά συνυφασμένο εν μέρει με το σύνολο των κεκτημενων εμπειριών του υποτακτικου ατόμου (δλδ δοκίμασες κάτι, δεν σου άρεσε, βάζεις όριο) και εν μέρει με το πόσο δεκτικό είναι σε νέες εμπειρίες. Η τελευταία παράμετρος έχει να κάνει με την προσωπικοτητα του καθενός, την αντοχή του, τα γούστα και τις επιθυμιες του. Θα το χαρακτήριζα σαν ρητή επιβεβαίωση ότι δεν επιθυμώ κάτι.
Δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει σχέση d/s χωρίς όρια από μεριάς του/της υπό.. Προφανώς θα επρόκειτο για κάτι άλλο.

 

Mμμ, πολύ ωραία ευκαιρία να τα πώ εξω απ ΄τα δόντια.

Δεν νοείται για μένα ασύμμετρη σχέση χωρίς όρια.

Τα όρια αυτά περιγράφουν με σαφήνεια , τις αξίες μου, την ηθική μου και φυσικά, τα "δεν θέλω" μου, γι αυτό και τα βάζω.
Με άλλα λόγια, οριοθετούν την προσωπικότητά μου, το "εγώ" μου , το οποίο δεν είμαι διατεθειμένος να αλλοιώσω ή να απεμπολήσω στο όνομα οποιασδήποτε ανάπλασης αναδόμησης ή ανακατασκευής του, μια χαρά είναι έτσι όπως το ΄χω φτιάξει, κι αν χρειάζονται τίποτα μερεμέτια αυτά θα τα κάνω μόνος μου.
Τα όρια αυτά συνιστούν και την δική μου συνεισφορά στο πλαίσιο της σχέσης που προτίθεμαι να συναινέσω να συναφθεί.

Ελαστικοποίηση και πειραματισμοί επί των ορίων μου, μπορεί να αφορούν - και αφορούσαν στη ζωή μου -την τελευταία κατηγορία, τα "δεν θέλω" μου.
Περαιτέρω οικοδομικαί εργασίαι ως αι ανωτέρω περιγραφείσες, επιτρέπονται εντός του πλαισίου αυτού, και ουχί παραβιάζοντάς το η γκρεμίζοντας το.

Τέλος...πως θα φανταζόμουν μια σχέση χωρίς όρια; Mα .... ως τον απόλυτο εφιάλτη.

 

Σχέση χωρίς όρια δεν υπάρχει, σαφώς. Βέβαια το ζήτημα είναι ποιος έχει τη δύναμη να θέτει, να εξερευνά και να καταπατά όρια. Φυσικά το ιδεατό για slave είναι να δέχεται ότι δεν έχει τέτοια δύναμη, ούτε και πρόκειται να αποκτήσει. Ακόμη και αν ξέρει ότι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει δικαίωμα πάνω του/της είναι υπεύθυνο άτομο και ξέρει να τραβά τη γραμμή εκεί που πρέπει (όχι εκεί που αρέσει - άλλο αυτό), το ιδανικό είναι να θεωρεί αδιανόητο να έχει λόγο ακόμη και στα όρια. Αυτό απαιτεί απύθμενη εμπιστοσύνη βέβαια και η εξασφάλισή της λέει τα μέγιστα τόσο για slaves όσο και για Masters. Ταυτόχρονα είναι και κάτι σαν την απόλυτη αντικειμενικότητα. Αν την πετύχει κάποιος στιγμιαία, κανείς δεν εγγυάται ότι την επόμενη φορά θα τα καταφέρει ξανά. Και όσο απίθανο και αν είναι να πετύχει το απόλυτο, το να προσπαθεί λυσσαλέα λέει πολύ καλύτερα πράγματα για το χαρακτήρα από το να χρησιμοποιεί το απίθανο της επιδίωξης ως δικαιολογία για αποχή από προσπάθεια και για αμφισβήτηση των απαιτήσεων του Ιδιοκτήτη.

Με sub εξακολουθεί να υπάρχει κάποιος χώρος για ελιγμούς. Εξυπακούεται πιστεύω.

 

Tι άλλο, όπως;

 

Superb!

 

Λατρέυω τα όρια. Είναι τόσο ηδονκό όταν τα σπας.

 

Και ακομη πιο ηδονικο οταν δεν τα εχεις θεσει καν....

 

Εγώ πάλι δεν βλέπω τίποτα πέρα από ασυμμετρία στη φύση.....στη ζωή....Όσο αφορά τα περίφημα όρια η τα safewords, είναι λειτουργικά μόνο σε περίπτωση session. Σε μία σχέση........δεν "υπάρχουν"........

 

Σοβαρά. Τα όρια υπάρχουν αυτά καθ’ αυτά. Δεν είναι όσα ονοματίζουμε. Είναι όσα πραγματικά θέλουμε, αντέχουμε, όσα επιτρέπουμε στον εαυτό μας, κι αν είμαστε υ όσα επιτρέπουμε (ναι, επί της ουσίας επιτρέπουμε) στον Κ. Το καταλαβαίνω τι επιτρέπει η υ. Κι αν πάω να τα σπάσω πάλι υπάρχει (έχει θέσει) όριο μέχρι που. Και το καταλαβαίνω και το τηρώ αν δε θέλω να τη χάσω ή να την καταστρέψω. Η πρόκληση πάντα είναι να δοκιμάζω και να υπερβαίνω τα δικά μου και τα δικά της όρια. Όχι ως αυτοσκοπό. Αλλά ως τρόπο μεγιστοποίησης της απόλαυσης, εξερεύνησης καινούργιων τόπων. Κι αν ξέρω που πατώ και που βαδίζω θα στήσω το σκηνικό και θα το πετύχω με τον κατάλληλο τρόπο και υπομονή (βλ. παίχτες). Κι έτσι ξετυλίγεται το κουβάρι και προχωράει η ζωή.

ΥΓ. ΟΚ η βδσμ σκλαβα δε θετει ορια στομ Μ. Ο Μ αποφασιζει. Πόσες είναι πραγματικά αυτές; Το ποστ μου δεν αναφέρεται σ' αυτές τις πραγματικές εξαιρέσεις.

 

Η ασσυμετρια ειναι νομος της Φυσης...