Players 2

Πολύ σωστή παρατήρηση.

 

VR κονσολα το κανατε. Προσεξτε μη σας τελειωσουν οι μπαταριες "παικτες".

 

Εμένα η περιγραφή αυτή (σε σχέση με το παρόν νήμα) μου θυμίζει ψαρά. Και ασφαλώς δεν ήταν στις προθέσεις μου να ανοίξω ένα νήμα- δόλωμα. Στο μυαλό του καθ' ενός (και λόγω προσωπικών βιωμάτων) η έννοια "παίχτης" γίνεται διαφορετικά αντιληπτή, από αναξιόπιστο αμοραλιστικό λαμόγιο, ως άνθρωπος που διαθέτει την γνώση και ευελιξία και χρησιμοποιεί ελεύθερα και χωρίς ενδοιασμούς όλα τα μέσα για να απολαύσει (συνήθως μαζί με το ¨θυμα") τη διαδικασία των μικρών και μεγάλων υπρερβάσεων, που προσεκτικά σχεδιάζει, για την επίτευξη ενός στόχου (που μπορεί να είναι ο ίδιος στόχος με αυτόν ενός μέντορα Κ), έως τον ακραιφνή λιμπερτίνο. Αυτό προσπαθούμε να διερευνήσουμε εδώ.

 

Παρατηρώ ότι δε γίνεται προσπάθεια διερεύνησης μα σκιαγράφησης του προφίλ του Παίκτη, με μάλλον ιντριγκαδόρικα χρώματα, με σκοπό να στρωθεί τραπέζι.

Είτε περιγραφεί ως ρεμάλι ασύστολο είτε ως επιδέξιος χορευτής, υπάρχει το κατάλληλο τάργκετ γκρουπ.

 

@lexy αυτό το σχόλιο σου, ήταν γροθιά στο ''κατεψυγμένο'' και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε..

 

Δεν αποκαλύπτουν τίποτα στους αδαείς, αλλά αποκαλύπτονται σ αυτούς που αναγνωρίζουν ως παίκτες/παίκτριες. Μοιράζονται με αλληλοκατανόηση την Τέχνη. χαχαχα

 

@lexy : Σκεφθήκατε ότι πιθανά να αυτοαναιρεισθαι; Εάν το τραπέζι στρωθεί μετά από σκιαγράφηση με ιντριγκαδορικα χρώματα, είναι μάλλον προφανές ότι το μενού δεν θα περιλαμβάνει κάτι που να ικανοποιεί τη γεύση του παίκτη.

 

@Marqui : σκιαγράφηση που συνιστά εργαλείο στα χέρια του Παίκτη, προκειμένου να προσελκύσει παίκτες ή Παίκτες στο τραπέζι του. Υποθέτω, έπεται η διαδικασία διαλογής και κατόπιν ο ορισμός του μενού.

 

Απορία: υπάρχει ''brat'' παίκτης;  

 

Mια και το νήμα έφτασε ήδη τις επτά σελίδες,μερικές σκόρπιες σκέψεις στα όρια του αφορισμού και μάλλον κομίζοντας γλαύκα ες Αθήνας:

Ο παίκτης και ο κυρίαρχος είναι δύο σύνολα που μπορεί να έχουν κοινό τόπο,αλλά δεν είναι δυνατόν να ταυτίζονται πλήρως.

Σε ο,τι αφορά και στους δύο, τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος.
Η διαδρομή έως εκεί όμως δύναται να διαφέρει ως προς τα μέσα,τα οποία για τον κυρίαρχο δεν αγιάζονται από τον σκοπό.Ο κυρίαρχος-παίκτης δεν μπορεί ούτε θέλει να απεμπολήσει τα κυριαρχικά του χαρακτηριστικά,προκειμένου να νικήσει-κερδίσει.Ο απλός παίκτης δεν έχει τέτοιους ενδοιασμούς, εξ'ορισμού τουλάχιστον.
Επί παραδείγματι και σε ο,τι αφορά την αλλαγή των κανόνων-πλαισίου που έχουν συμφωνηθεί η καταστεί σαφείς ή έστω προφανείς εξαρχής,ο κυρίαρχος δεν τους αλλάζει απλά επειδή το θέλει και μπορεί, αλλά κατά βάση διαφέρει η τεχνική του,επιλέγοντας αυτό να γίνει μόνο όταν κρίνει πως οι συνθήκες είναι ώριμες για κάτι τέτοιο και το πράττει κυρίως δημιουργώντας στον απέναντι την επιθυμία προς τούτο.Προ συμφωνίας,κατά τη διάρκεια που "δένονται τα μάγια" και ειδικά σε περιπτώσεις μη συνειδητοποιημένων υ,οι κανόνες μπορούν να επιβληθούν και από την μεριά των κυρίαρχων-παικτών κατά το δοκούν, η συναίνεση να εκμαιευτεί και ρεαλιστικά μιλώντας, σε πολλές περιπτώσεις δεν γίνεται κι αλλιώς.

Εχω την εντύπωση πως οι κυρίαρχοι μετράνε πολυ περισσότερο απο τους παίκτες την συνέπεια λόγων και έργων,αλλά κυρίως τη συνέχεια του καθενός απο αυτά.

Οι παίκτες είναι ελαστικοί και οι κυρίαρχοι ανελαστικοί.Ακριβώς γι αυτό είναι γοητευτικοί και οι μεν και οι δε.

Κάθε παιχνίδι έχει υποχρεωτικά μόνο παίκτες(διαφορετικά είναι σα να κλέβεις εκκλησία και οι καλοί παίκτες αποστρέφονται κάτι τέτοιο) και έχει νικητές και ηττημένους είτε κερδισμένους και χαμένους, με ή χωρίς εισαγωγικά.Εστω και στα σημεία.Το έπαθλο στην περίπτωση που η ερωτική αλληλεπίδραση ιδωθεί ως παιχνίδι, είναι ο ένας για τον άλλο.
Ο παίκτης (οφείλει να) γνωρίζει πως είναι δυνατόν να ηττηθεί ή να χάσει.Από τον συμπαίκτη.Ο κυριαρχος,παίκτης ή όχι, αποτυγχάνει πάντα προσωπικά.Υπάρχει διαφορά και έχει να κάνει με τον τρόπο εσωτερικής διαχείρισης της ήττας-αποτυχίας.

Ενας παίκτης,ως εραστής του παιχνιδιού απολαμβάνει πέρα και πάνω απ'όλα το παιχνίδι.Αυτο σημαίνει πως είναι πιθανό,μετά την απόκτηση του τροπαίου,να χάσει σύντομα μεγάλο κομμάτι του ενδιαφέροντος του,για να μην πω ολόκληρο.Ο κυρίαρχος-παίκτης δεν διατρέχει τέτοιον "κίνδυνο".Γνωρίζει πως το παιχνίδι, αν επιλέξει να παίξει, έχει σε κάθε περίπτωση κοντά ποδάρια και η προτεραιότητα του είναι το μετά τη "νίκη",η απόλαυση μέσω της σχέσης με το έπαθλο.Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μπορεί να απολαύσει και μόνο το παιχνίδι που οδηγεί σε ένα ωραιότατο T/b, εγνωσμένα βραχείας διάρκειας.

ΥΓ:Διευκρινίζω πως αναφέρομαι σε Κυρίαρχους και όχι σε κυριαρχικούς.

 

ειναι κυρίως Switch, το pervert είναι το δυνατό τους σημείο όμως.

 

Σχεδόν. Όμως πιστεύω πως το ότι θα ωφεληθούν οι "αντίπαλοι", τα "θύματα" (οι ίδιες οι λέξεις ήδη σας έχουν αποπροσανατολίσει) δεν αποτελεί παρενέργεια ή τυχαίο γεγονός (διότι τι παίκτης είναι αυτός που δεν έχει ξεκάθαρο στόχο και στρατηγική  Επιτρέψτε μου να επιχειρήσω να κάνω μία συνθετική ανάλυση, που λαμβάνει υπόψη τη διαφοροποίηση παίκτη - τζογαδόρου.

Εσείς, Κύριε G_E, χρησιμοποιείτε τον ορισμό του "παίκτη" για να περιγράψετε έναν ερωτικό παίκτη. Αυτός ο όρος βέβαια στα Αγγλικά έχει συγκεκριμένο νόημα. Αντιγράφω από το urban dictionary: A male who is skilled at manipulating ("playing") others, and especially at seducing women by pretending to care about them, when in reality they are only interested in sex. Possibly derived from the phrases "play him for a fool", or "play him like a violin". The term was popularized by hip-hop culture, but was commonly recognized among urban American blacks by the 1970s.

A certain class of low-rent, slack-jawed fuckups has decided that backstabbing and misogyny are totally radical, so the word is sometimes used as a compliment or term of endearment between male friends, as in the greeting "what's up, player?".

Μετάφραση: Ένας άντρας που είναι καλός στο να χειρίζεται (να «παίζει») τους άλλους, και κυρίως να αποπλανεί τις γυναίκες, προσποιούμενος ότι νοιάζεται γι αυτές, ενώ στην πραγματικότητα ενδιαφέρεται μόνο για το σεξ. Κατά πάσα πιθανότητα προήλθε από τις φράσεις "play him for a fool" ή "play him like a violin" (στα Ελληνικά οι φράσεις αποδίδονται «τον έπιασα κορόιδο» ή «τον έπιασα Κώτσο»). Ο όρος έγινε δημοφιλής στην κουλτούρα του hip-hop, αλλά ήταν ήδη ένας κοινός όρος ανάμεσα στους μαύρους των πόλεων της Αμερικής στη δεκαετία του ’70.

Μία συγκεκριμένη φάρα χαμηλόμισθων, χαζούληδων αποτυχημένων, που αποφάσισαν ότι το να μαχαιρώνεις κάποιον στην πλάτη ή να είσαι μισογύνης θεωρείται εντελώς επαναστατικό, έτσι ο όρος χρησιμοποιείται συχνά ως κομπλιμέντο ή χαϊδευτικά ανάμεσα σε άντρες φίλους, όπως για παράδειγμα στον χαιρετισμό «πώς τα πάς, παικταρά μου;»

Έχω την αίσθηση ότι ο Κύριος G_E δεν έχει καθόλου αυτό στο μυαλό του. Και άρα ο όρος παίκτης (άνευ διευκρινίσεων) είναι αδόκιμος.

Αντίθετα, όταν ο Marqui χρησιμοποιεί τον όρο, αναφέρεται στον παίκτη τυχερού παιχνιδιού. Αυτό διαφοροποιεί εντελώς την έννοια του παίκτη, διότι στο τυχερό παιχνίδι ο παίκτης έχει ρίσκο, παίζει πιθανότητες,σε αντίθεση με τον ερωτικό παίκτη. Όμως και ο ορισμός του παίκτη τυχερού παιχνιδιού έχει ένα λάθος, γιατί ο καλός παίκτης παίζει με άλλους παίκτες, αλλά παίζει πρώτα με τα χαρτιά και μετά με τους άλλους παίκτες. Προηγείται η αριθμητική και έπεται η ψυχολογία - που κι αυτή όμως, από τον καλό παίκτη τελικώς γίνεται αριθμητική.

Θα προτείνω λοιπόν έναν γενικότερο ορισμό του παίκτη: αυτού που βλέπει τη ζωή σαν παιχνίδι, πολύ σοβαρό βέβαια αλλά πάντως παιχνίδι, με όλη τη χαρά και με την παιδικότητα που χρειάζεται, και που προσπαθεί ανά πάσα στιγμή να βρει την καλύτερη δυνατή στρατηγική δεδομένων των "χαρτιών" που έχει. Ενός παίκτη που ξέρει πως για να κερδίσει τελικά θα πρέπει να κερδίσουν και οι διπλανοί του. Και όσο μεγαλώνει ο ίδιος, μεταφορικώς και κυριολεκτικώς, τόσο κάνει το παιχνίδι win-win για όλους. Γιατί βλέπει τους άλλους ως διπλανούς του. Ως συμπαίκτες, που μοιράζονται μαζί του το παιχνίδι της ζωής, αλλά και την ίδια τραγική μοίρα της θνητότητας.

Αυτός ο τελευταίος παίκτης, στο BDSM, αποκαλείται Κυρίαρχος.