Πόσο ανεκτικοί είμαστε στις ερωτικές μας σχέσεις;

Είναι εποχή που φτιάχνω μαρμελάδες, και ασφαλώς μοιράζω. Έχω την άποψη ότι μια μαρμελάδα που φτιάχνεται από φρούτα εποχής μια φορά το χρόνο είναι για να διαρκεί μέχρι την επόμενη ίδια μαρμελάδα. Κάποιοι που τους μοιράζω την τσακίζουν σε μια εβδομάδα. Δεν χαλιέμαι, δεν είμαι για να ορίζω πώς θα απολαμβάνουν αυτό που τους έδωσα. Μια φορά κάποιος έβαλε την μαρμελάδα που του είχα δώσει σε τάρτα και την έψησε, δεν την είχα φτιάξει κατάλληλη γι αυτή τη δουλειά και καταστράφηκε το άρωμά της και η υφή της. Δεν του ξανάδωσα μαρμελάδα και λίγο λίγο έπαψα να τον κάνω παρέα.

Σκεπτόμουν με αυτή την αφορμή, πως στις ερωτικές μου σχέσεις ήμουν πάντα μέτρια ανεκτική σε απόψεις, πράξεις, συνήθειες του άλλου αλλά αυτό το "μέτρια" το κρατούσα και το κρατώ, αντέχει σε δοκιμασίες και μπορώ να πω πως είναι ένα είδος έκφρασης αγάπης. Όταν οι αποστάσεις σε ήθος και ύφος είναι αγεφύρωτες, τότε δεν θα τσακωθώ αλλά δεν θα προσπαθήσω κιόλας, θα βρω έναν τρόπο να τελειώνουμε.

Εσείς πώς χαρακτηρίζετε τον εαυτό σας στις προσωπικές σας σχέσεις, νιώθετε ότι είστε ανεκτικός στο άλλο πρόσωπο που είναι κοντά σας;

Ανοιχτό το νήμα και σε αρθρογραφία κλπ, τονίζω και πάλι ότι αναφέρεται σε ερωτικές σχέσεις μόνον.

ΥΓ. Ειδικά για σχέση D/s ή M/s θα γράψω στα "Όρια και όροι" της @Soraya εδώ είναι για ερωτικές σχέσεις γενικά.

 

με μπερδευει αρκετα η διαφοροποιηση των ερωτικων απο τις m/s και d/s σχέσεις. Δηλαδή μέχρι το Υ.Γ. μπορούσα ν' απαντήσω, μετά όχι.

 

Ότι δίνει κανείς αυτό παίρνει …απαραίτητη είναι η διάκριση για το που και πόσο….

 

Αντιλαμβάνομαι τον διευκρινιστικό ρόλο του υστερόγραφου και απαντώ :
Όχι, δεν είμαι ανεκτική σε αποστάσεις ύφους και ήθους, είμαι μετρίως διαλλακτική αρχικά - μήπως δεν έχω αναγνώσει σωστά, μήπως "κρίνω" μη ανεπηρέαστα, μήπως έπεσα σε λάθος στιγμή - ωστόσο έχω υπομονή. Για την τελευταία, διαπιστώνω όσο μεγαλώνω, πως αποτελεί περισσότερο προσωπική "άσκηση" και όχι μεγαλοθυμία ή κάτι παρόμοιο ευγενές  

Έχω κι εγώ παρόμοια διήγηση, με γλυκό κεράσι. Δεν της ξαναμίλησα  

 

Καλά κάνεις και ρωτάς και εγώ σπεύδω να απαντήσω γιατί συνειδητοποιώ πως αν δεν το κάνω μετά θα ξεχάσω τί ακριβώς είχα σκεφτεί όταν το έγραφα   Η ανεκτικότητα σε όλα αυτά τα λεπτά και πολλά χούγια του άλλου που έχουμε δίπλα μας ή η έλλειψη αυτής είναι και όρος και ένδειξη ύπαρξης ορίου, όχι; Έπειτα, ήθελα να είμαι προετοιμασμένη για τοποθετήσεις τύπου "έχουν οι σκλάβοι το δικαίωμα της μη ανεκτικότητας;" επειδή είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα θέμα, αλλά όχι γι αυτό το νήμα.

 

ok, κατάλαβα. Η απάντηση είναι καθόλου.

 

Καλησπέρα.
Εφόσον μιλάμε για ερωτικές σχέσεις και όχι ερωτικές συναναστροφές, θεωρώ οτι για να υφίστανται θα πρέπει να υπάρχει μια μέτρια ανεκτικότητα και απο τις δύο πλευρές. Βέβαια αυτό και χωρίς να θέλω να βγώ απο το θέμα, υπάρχει σε κάθε είδους σχέση, ερωτική ή μη.
Άποψη μου είναι πως με εναν άλλο άνθρωπο είμαστε όχι γτ είναι όμοιος με εμάς σε όλα, αλλά γτ ταιριάζουμε, γτ έχουμε επικοινωνία. "Ανεχόμαστε" ως ενα βαθμό τους άλλους, όπως "ανέχονται" και αυτοί εμας. Ως εκ τούτου, είμαι μέτρια ανεκτική προς τον άλλο (όχι σε όλα και όχι πάντα, διότι σε κάποια πράγματα είμαι πολύ απόλυτη), χωρίς αυτό να σημαίνει οτι ενστερνίζομαι τις απόψεις, πράξεις, συνήθειες του.
Αν οι αποστάσεις με κάποιον είναι αγεφύρωτες, τότε εκ των πραγμάτων δεν υφίσταται η σχέση. Παύει να υπάρχει επικοινωνία.

 

Με την πάροδο των χρόνων ( και των εμπειριών καθώς και των καταλοίπων μου ) αντιλαμβάνομαι ότι έχω γίνει πολύ ανελαστικός και όταν βρίσκομαι αντιμέτωπος με κάποιες καταστάσεις ή χαρακτηριστικά, δεν δείχνω καμία επιείκεια.
Απλά κάποια πράγματα δεν τ' ανέχομαι και δεν θέλησα/θέλω, ούτε καν να μπω στον παραμικρό κόπο, να τα καταλάβω. Αφού ανά την εμφάνιση τους κάτι μέσα μου σπάει και μέχρι σήμερα, δεν έχω καταφέρει να το "ξανακολλήσω".
Αναφέρομαι σε θέματα που θα ήταν για μένα σημαντικά και όχι σε μικρές παρανοήσεις, σε διαφορετικά γούστα ( μέχρι ενός σημείου και σεξουαλικά ), σε διαφορετικές πολιτικές/θρησκευτικές πεποιθήσεις.
Αυτά είναι ζητήματα, που για μένα όταν μπαίνουν στη ζυγαριά, από μόνα τους δεν φτάνουν για να την κάνουν να κλίνει στην αποχώρηση.
Αναφέρομαι σε πράξεις και ακόμη χειρότερο σε παραλείψεις, όταν κάποιες πράξεις - για μένα πάντα - δεν θα έπρεπε να τελεστούν ή κάποιες παραλείψεις, δεν θα έπρεπε καν, να περνούν απ' το μυαλό της παρτενέρ μου.
Για την απιστία δεν το συζητώ καν, όποτε την αντιλήφθηκα ή μου την εξομολογήθηκαν, πήρα το καπελάκι μου κι έφυγα δίχως άλλη κουβέντα.
Αλλά σ' αυτή την τελευταία πλησιάζει και η απουσία της όποιας παρτενέρ μου, εκείνες τις ελάχιστες φορές που σε κάποια την παρουσία της είχα ζητήσει.
Όσο κι αν θεωρώ τουλάχιστον φυσιολογικό κάποιος/α, να μην θέλει ούτε καν ν' ακουμπήσει τ' όποιο πρόβλημα του/της συντρόφου του/της.
Τελικά, αν και όταν έρχεται η "ώρα" να δώσει σάρκα στα λόγια του/της και να γίνεται "καπνός" - όχι ότι μ' εκπλήσσει εδώ και χρόνια πια -, δεν είναι κάτι που θα "κατάπινα" εύκολα ή που θα ξεχνούσα.
Κι επειδή δεν θα μου άρεσε, να έχω μετά στο "σταυρό" την άλλη για ποιος ξέρει πόσο καιρό, άρα να "χαλιόμαστε" άσκοπα και οι δυο, μάλλον η λέξη τέλος για μένα θα ήταν αναπόφευκτη.
Σίγουρα δεν ανέχομαι τα ψέματα, την υποκρισία ή τα μισόλογα, όσο κι αν ακούγεται χιλιομασημένο, προτιμώ την ωμή αλήθεια με το αιματάκι της κι ας μου τσακίσει τα κόκαλα.
Δεν ανέχομαι τις εμμονές ή τα τίγκα της όποιας άλλης και με τα οποία δεν θα ήθελε καν ν' ασχοληθεί. Αλλά θα περίμενε λύσεις απ' τον μάγο/"θεός" εμένα.
Δεν ανέχομαι την "κλάψα" και την θυματοποίηση, πόσο μάλλον να με βάζουν μονίμως στο εδώλιο για τ' οτιδήποτε ( λέγε με παντελής έλλειψη αυτοκριτικής καθώς και αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας/διαλόγου ).

Μπορώ ν' ανεχθώ κάποιες αδυναμίες, κάποιες ελλείψεις ή κατάλοιπα. Να το πω καλύτερα, ίσως και να τα καταλαβαίνω και να τ' αγκαλιάζω ακόμη. Ως προς τις συνήθειες - που μάλλον αναφερόμαστε σε κείνες που θα θεωρούσε ο καθένας μας άσχημες -,
εκεί δεν ανέχομαι, αλλ' αποδέχομαι. Αφού μάλλον θα ήταν μέρος της άλλης, που στο κάτω κάτω της γραφής θα ήταν άνθρωπος σαν κι εμένα, με τα ελαττώματα και τα προτερήματα της.
Εγώ τουλάχιστον την όποια εκείνη έβαζα και βάζω στην ζωή μου, έμαθα να την παίρνω ολόκληρη και όχι μόνο τα κομμάτια της που θα μου άρεσαν/ταίριαζαν. Κλείνοντας τα μάτια στα υπόλοιπα και κάνοντας πως δεν θα υπήρχαν.
Αν τα για μένα αρνητικά θα ήταν περισσότερα απ' τα θετικά, η λύση θα ήταν η κλασική, καλόγερος, χέρι, καπελάκι, διάδρομος, πόρτα, πόμολο, έξοδος.
Ευελπιστώντας η αποχώρηση να μην γίνεται πάντα με φωνές/κραυγές/βρισίδια, ακόμη και "δράματα". Γιατί τ' ομολογώ, ότι αν με τσιγκλούν υπέρ του δέοντος ( τουτέστιν δεν μ' αφήνουν σε ησυχία ), ακόμη και κείνη στοργή που θα ένιωθα για την άλλη, σβήνει.
Και "πολιτισμένος" παύω να είμαι. Αφού έχω πια κάνει τον διαχωρισμό ανάμεσα στα διάφορα "βαθιά" συναισθήματα, στην ανά την περίπτωση ένταση τους και στην όποια εξάρτηση. Όπως και δεν πιστεύω ( ούτε ποτέ μου πίστεψα ) στο "ανήκειν" σε κάποιον/α άλλο/η πέραν του εαυτού μας. Ίσως σαν φράση να είναι ωραία και να έχει το chic της, αλλά μετά απ' ένα σημείο εγώ τουλάχιστον κατάλαβα - για μένα -, ότι θα ήταν απλά αυτό, μια φράση, τίποτ' άλλο.

Ομολογώ ότι - μεταξύ πολλών στραβών - είμαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου και καλώς ή κακώς είμαι εξίσου αυστηρός και με όποια ήταν και είναι δίπλα μου. Σίγουρα κάπου το παρακάνω. Αλλά δεν είναι κάτι που ποτέ μου έκρυψα ( κι αυτό εξ αρχής ).
Η επιλογή για κάποια πράγματα είναι αποκλειστικά δική μας υπόθεση, όσο και καν κάποιοι/ες εκχωρούν/θα εκχωρούσαν ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο ποσοστό του ελέγχου σε κάποιους τομείς της ζωής τους στον/στην οποιονδήποτε/οποιαδήποτε άλλο/η.

Εύχομαι να μην βγήκα τελείως εκτός θέματος.  

 

H ανεκτικότητα είναι ευθέως ανάλογη της καύλας,της ανάγκης,της επιθυμίας.Με αυτή τη σειρά.
Τούτου δοθέντος, ο καθένας τραβάει τις διαχωριστικές γραμμές του.Αν και όσο μπορεί, ανάλογα με τις εσωτερικές αντιστάσεις,τον χαρακτήρα,τις αρχές και το αξιακό σύστημα του.

 

Εχουν υπάρξει στιγμές που ήμουν στο ελάχιστο και στιγμές που ήμουν τόσο ανεκτική κι ελαστική που ήρθα κι έσπασα.
Έχω μια τάση γενικά στις σχέσεις μου να λειτουργώ ανάποδα, ίσως άναρχα.
Με ανθρώπους που δεν γνωρίζω ή γνωρίζω ελάχιστα εχω περισσότερη υπομονή κι ανεκτικότητα. Προσπαθώ να καταλάβω, να μάθω. Αν φαίνεται εξ αρχής οτι υπάρχει μεγάλο χάσμα, η ανεκτικότητα πάει περίπατο.
Από ανθρώπους που γνωρίζω καλά ή καλύτερα έχω μεγαλύτερες προσδοκίες. Αλλά προσπαθώ εξίσου να φανώ αντάξια και των δικων τους προσδοκιών.

 

@Tenebra_Silente γι αυτό κι έθεσα το άναρχα.  
Απ τη στιγμή που κάτι είναι δυναμικό, ρέει, σχετίζεται με την στιγμή, με τον άνθρωπο, δεν μπορεί να λειτουργεί με κάποια συγκεκριμένη ή αυστηρή αρχή εσαεί, για μένα τουλάχιστον. Συμφωνούμε.

Συνήθως οι άνθρωποι έχουμε την τάση να είμαστε υπέρμετρα ανεκτικοί με τους δικούς μας, παρά με τους άλλους, γενικά.  

 

Είχα βγάλει την προηγούμενη μου "παρέμβαση" πριν με tagάρεις ( και σου ζητώ συγνώμη, αφού στα λόγια σου είχα "ακουμπήσει" ), γιατί μάλλον το είχα ξεχειλώσει το θέμα.
Εγώ έχω την τάση να είμαι ανεκτικός με τους άλλους κι ελάχιστα ανεκτικός με τους δικούς μου ( πόσο μάλλον τους πολύ δικούς μου ) ανθρώπους.
Σίγουρα σ' αυτό συνέβαλε και το πως είναι φτιαγμένοι, οι μετρημένοι στα δάχτυλα του μισού χεριού πολύ στενοί μου φίλοι ( και η πυρηνική μου οικογένεια ), η ανατροφή μου και σίγουρα η "πορεία" μου.
Κατά τα λοιπά ( τα δικά σου παρόντα όσο και προηγούμενα καθώς και τα δικά μου που "αυτοκαταστράφηκαν" χαχα ) συμφωνούμε.