Πόσο ανεκτικοί είμαστε στις ερωτικές μας σχέσεις;

Εγώ νομίζω πως ήσουν στην καρδιά του θέματος και η ανάλυση σου το πήγαινε ένα βημα παραπέρα.  

 

μια σκεψη της στιγμης που θα αναλυσω λιγακι, οχι πολυ... "μια σχεση για να ειναι ουσιαστικη μετα το τελος της πρεπει να σε βρει διαφορετικο" ... τα ορια που προσπαθησες να βαλεις, η ανεχτικοτητα που προσπαθησες να εχεις εγιναν σπαραλια...και με αυτα τα κομματια, τα σπασμενα, τα ενωσατε μαζι ξανα... ο ερωτας εχουν πει φιλοσοφοι και ποιητες ειναι πολυ κοντα στο θανατο και τεινω να πιστεψω σε αυτο οσο μεγαλωνω και χανω τον ρομαντισμο μου και η εμπειρια μου γινεται αβαστακτη. Ισως εχω την αναγκη για κατι τετοιο δεν ξερω...

Ο ερωτας, η συνηπαρξη ως επομενο βημα ειναι λοιπον μια απο κοινου πορεια...οταν υποχωρηση το παθος ισως εκει ξαναξεκινανε να δημιουργουνται παλι οι αδρες γραμμες που ειχες πριν ξεκινησεις...ομως παντα καταληγεις διαφορετικος...οποτε ημουν απολυτος στα λογια και στις πραξεις δεν τελειωνε καλα...και αυτο ηταν δειγμα ανασφαλειας και οχι δυναμης..

Υ.Γ ολα αυτα δεν τα λεω κανοντας κριτικη σε κανενα που εκφραζει αντιθετες αποψεις και εμπειριες..καταθετω την αποψη μου..και ισως ολιγον ποιητικοτερη απο οσο πρεπει αλλα ετσι αισθανομαι..
Υ.Γ επισης αυτον τον καιρο εχω μια μουσα που με σπρωχνει στις ονειροβασιες και τις υπερβασεις της ποιητικης σκεψης και της αισθησης ...σε αυτην λοιπον αφιερωνω τα παραπανω...ξερει Αυτη..ετσι αγαπημενη..?

 

Να ' σαι καλά. Ομολογώ ότι όταν ένα θέμα με συνεπαίρνει, παρά φλυαρώ ( δηλαδή ακόμη περισσότερο απ' το σύνηθες μου ) και ίσως και να καταντά ενοχλητικό ( που αν για κάποιους/ες καταντούσε ενοχλητικό, θα το καταλάβαινα κι ας μην ενοχλούμαι από "φάσεις" του είδους ).
Να το ψιλοεπαναφέρω χαχα. Έλεγα ( βασιζόμενος στα λόγια σου ), ότι το προτιμότερο - πάντα κατ' εμέ - θα ήταν κάποιος/α να έμενε πιστός/η στον εαυτό του/της και να τον αποκαλύπτει ( εάν και μέχρι του σημείου που θα ήθελε ) ξεκάθαρα.
Προσπαθώντας να μην δημιουργεί γκρίζες ζώνες γύρω απ' το ποιον του/της. Γιατί έτσι, η όποια ανικανοποίητη προσδοκία του άλλου μέρους, θα ήταν απλά απόρροια λανθασμένης ή ανύπαρκτης αξιολόγησης του ( λέγε με, βλέπω καθώς και δεν βλέπω, ότι θέλω ή δεν θέλω να δω ). Επιπλέον είχα πει ( ο "σοφός" χαχα ), ότι η στάθμη ανοχής μας πιθανότατα και να εξαρτιόταν και απ' την χρονική συγκυρία στην οποία θα βρισκόμασταν ( με ότι αυτό θα συνεπαγόταν σ' επίπεδο "αναζητήσεων" καθώς και της εντάσεως τους ).

Ως προς το μεγαλύτερο βαθμό ανοχής που θα δείχναμε στα πολύ κοντινά μας πρόσωπα ( ή στην προκείμενη, στον/στην ερωτικό/η μας παρτενέρ ), αυτό κι αν διαφέρει απ' άνθρωπο σ' άνθρωπο.
Ίσως και αρκετοί/ες να κάνουν σε κάποιες φάσεις και τα "στραβά" μάτια ακόμη και μπροστά σε βαριά "ατοπήματα" του ετέρου. Επειδή ίσως σε μεγάλο βαθμό, έτσι έχει περάσει πως είναι τ' ορθό.
Να "κοιτάς τα νώτα" του ημίσεως, όσο χοντρή κι αν είναι η μαλακία που πει/κάνει. Εγώ ( και μάλλον όχι μόνο εγώ ) δεν το βλέπω έτσι.
Αν και όταν η όποια παρτενέρ μου, για τα δικά μου κριτήρια διέπραττε κάποιο πολύ χοντρό ολίσθημα, που θα έχρηζε τράβηγμα αυτιού τουλάχιστον ( μην και καταλάβαινε ).
Δεν δίστασα να της το τραβήξω ακόμη και στην παρουσία ατόμων σε μας τόσο σχετικών, όσο κι ασχέτων. Δυστυχώς, κάποια ζητήματα αρχής - για μας πάντα - δεν ανακύπτουν πάντα γρήγορα.
Πρέπει να βρεθείς και στις κατάλληλες συνθήκες, για να διακρίνεις αν κάποια - ξανά μανά για μας - κουσουράκια ( ή κόκκινες μας γραμμές ) θα αποτελούσαν ή όχι μέρος του "μπαγαζιού" του/της παρτενέρ μας.
Καλά τα λόγια, αλλά δίχως την συνοδεία πράξεων είναι υπό εξακρίβωση. Κι ένα απ' τα χειρότερα πράγματα είναι οι αντιφάσεις ( πολλές φορές σε στενά χρονικά πλαίσια ) αναφορικά με θέματα, που για μας θα ήταν πολύ σημαντικά.

* Πάντα άποψη.  

 

.. όσο μεγαλώνουνε .. όλο και λιγότερο ανεκτικοί γίνονται όλοι ..

 

Ευθεως ή αντιστροφως;

 

Νεοτερη ειχα μηδενικη ανεκτικοτητα. Οι σχεσεις μου βεβαια τοτε ηταν μικρης διαρκειας και εντασης.."ρηχές" ας πουμε. Οπότε με την πρωτη "στραβοτιμονιά", "εστελνα" κοσμο κατευθειαν και χωρις πολλα πολλα.
Πλεον οι σχεσεις που επιλεγω να κανω, ειναι πιο "βαθιες", πιο ουσιαστικες..οποτε η ανεκτικοτητα ειναι must ειδαλλως δεν προκειται να διαρκεσει μια τετοια σχεση..
Εχω καταλαβει οτι τα επιπεδα ανεκτικοτητας μου κυμαινονται βαση συναισθηματος, τουτεστιν οσο περισσοτερο αγαπω και ενδιαφερομαι για τον αλλο, τοσο πιο ανεκτικη ειμαι.
Βεβαια εχω και εγω τα όριά μου. Πραγματα που δεν ανεχομαι καθολου ειναι το κερατο, το να μη με υπολογιζει ο αλλος και το να μου φερεται ασχημα. Σε αυτα δεν μπορω να κανω τα στραβα ματια οσο και να τον αγαπω.

 

Προσωπικά μιλώντας...όσο ερωτευμένη τόσο ανεκτική...

 

Ανεκτική... Δεν μου αρέσει σαν λέξη είναι η αλήθεια. Εννοώ δεν μου αρέσει να σκέφτομαι πως είμαι ανεκτική. Στις ερωτικές σχέσεις, στις υπόλοιπες έχω (και) άλλα μέτρα.
Παλιά ήμουν πολύ ανεκτική στις σχέσεις μου. Μέχρι που διαπίστωσα πως αυτό δεν ήταν αρετή μου αλλά ένα μείγμα φόβου και υπεροψίας  
Δηλαδή από τη μια φοβόμουν μην χάσω τον άλλο και τη σχέση αν δεν ανεχτώ, από την άλλη ήμουν πάνω στο καλάμι του "ναι λάθος και στραβό και κακό αυτό αλλά μωρε εγώ ξέρω το καλό και το ορθό και ε θα σε ανεχτώ εγώ που είμαι και μεγάλη καρντιά".
Πλέον δεν είμαι καθόλου ανεκτική στις ερωτικές μου σχέσεις. Ζητάω και θέλω κατανόηση. Κατανόηση όχι συμπόνια ή συμβιβασμό. Θέλω δηλαδή να καταλαβαίνω, να μπορώ να εντάξω σε ένα ερμηνευτικό σχήμα τις ενέργειες, τις θέσεις, τις αντιλήψεις, τις αρχές του άλλου. Μπορεί στη συνέχεια να μπορώ να τις ασπαστώ. Ή και όχι. Δεν έχει όμως αυτό τόση σημασία για μένα, όσο να μπορώ να καταλάβω. Να μπω στη θέση του άλλου, να δω με τα μάτια του, χωρίς όμως να συμπάσχω. Και αυτό μου γεννά το σεβασμό προς τον άλλο. Κι έτσι νιώθω καλύτερα, νιώθουν οι άλλοι καλύτερα, αγαπώ καλύτερα  

 

Θα ξεκινήσω με τον ορισμό που μας προσφέρει το Βικιλεξικο:
ανεχομαι- δέχομαι χωρίς αντίδραση κάτι που μ’ ενοχλεί ή μου προκαλεί δυσφορία και (ενδεχομένως) το παραβλέπω.
Αρχικά η έννοια μου προκαλεί μια αντίδραση. Δεν μπορώ να δεχτώ εύκολα πως μπορώ να είμαι ερωτευμένη και ενοχλημένη ταυτόχρονα. Προσπαθώ μάλιστα να στηρίξω την ενόχληση με λογικά επιχειρήματα και να απεμπλακω από τα D/s σχήματα που συνέχεια πετάγονται στην μέση των συλλογισμων. Απλώς ερωτευμένη.. απλώς ερωτευμένη. .απλώς θα είναι D/s γμτ. . Έχω ξεσυνηθισει να το βιώνω διαφορετικά    
Σε κάθε περίπτωση, στις πολύ αρχές δεν υπάρχει περίπτωση να με ενοχλεί κάτι στον άλλον, και βανιλλα να είναι η σχέση, εγώ νιώθω να θέλω να καταργήσω κάθε όριο. .ότι κάνει είναι όμορφο, ότι θέλει είναι όμορφο, ότι δεν κάνει καλα- έχει έναν πολύ απλό και σοβαρό λόγο για να γίνεται έτσι. . Τα πάντα του είναι όμορφα. . Η αρχή της κάθε ερωτικής σχέσης τέτοιου τύπου προσφερει την απόλυτη δικαιολογηση των πάντων. Βέβαια τα πράγματα δεν τελειώνουν εκεί. Και εγώ συνεχίζω να συλλογιζομαι μήπως συναντήσω στον δρόμο την ανεκτηκοτητα.
Σιγά σιγά η σκέψη καθαρίζει - ο τόσο όμορφος άλλος έχει κάποια κολληματακια, συνήθειες παράξενες. .δεν τρώει μπρόκολο - μα γιατί να μην τρώει μπρόκολο? Με ενοχλεί όμως? Όχι, όσο είμαι ερωτευμένη απλώς το βρίσκω ασήμαντο.
Ένα βήμα πιο βαθιά όμως, ο έρωτας επιδιώκει την κοινή οπτική περί του κάλλους. Προϋποθέτει λοιπόν μια αρχική διάσταση θέσεων. Και αν θέλω να είμαι ταπεινή και ρεαλιστρια (που θελω), θα πρέπει να δεχτώ πως πολλές φορές το διαφορετικό του και θα με ενοχλεί και θα μου προκαλεί δυσφορία. Δεν είναι εύκολο να αλλάζεις θέσεις. Όσο υπάρχει ο έρωτας όμως, τόσο θα πρέπει να διευρύνεται και η πρώτη ύλη- συνεπως τόσες περισσότερες αρχικές διαφορές θα αντέχω να δέχομαι. .Η ανεκτηκοτητα συνεπώς θα διευρύνεται ευθέως ανάλογα του Έρωτα, για όσο αυτό θα σταθεί δυνατόν. Αν στην διαδικασία σκαλωσουμε σε πολύ ουσιώδεις διάφορες - αξιών και ήθους, τότε δεν θα χρειαζόμαστε πλέον την ανεκτηκοτητα, αλλά δεν θα υπάρχει και ο Έρωτας.    
Και να μου καταλήγω σε αντίθετο συμπέρασμα απ'αυτο που ήθελα να στηρίξω αρχικά. Ο Έρωτας προϋποθέτει, περιλαμβάνει και μετουσιωνει την ανεκτηκοτητα   και το βρίσκω όμορφο αυτό  

 

Στο μόνο κομμάτι όπου φημίζομαι για την ανεκτικότητά μου είναι το επαγγελματικό. Κι αυτό διότι το πλαίσιο στο οποίο έχω αποφασίσει να ασχολούμαι σε επίπεδο σπουδών αλλά και πράξης, πραγματεύεται ιδαιίτερα δύσκολες περιπτώσεις.

Στην προσωπική μου ζωή (ερωτικές αλλά και φιλικές σχέσεις), δεν υπάρχουν αποθέματα για υψηλή ανεκτικότητα. Όσο περνάει ο καιρός, το πράγμα αποκρυσταλλώνεται όλο και περισσότερο. Αυτό έχει και τα θετικά του έχει και τα αρνητικά του. Στο ζύγι παρατηρώ ότι τα θετικά είναι πιότερα.

 

Δεν ανεχομαι πια. Ελαχιστα και για ελαχιστο.

Αποδεχομαι ομως περισσοτερο.

Για μενα ετσι ειναι πολυ καλυτερα.

Κι εχω διαπιστωσει οτι ετσι ειναι πολυ καλυτερα σε γενικες γραμμες και για ολους οσους συμβει να σχετιστω.

 

ανεκτική σε σημείο αηδίας όταν ερωτεύομαι