Players 2

Λοιπόοονν…

Έχοντας παραλείψει αρκετές σελίδες απαντήσεων στο θέμα (οπότε μπορεί να επαναλαμβάνω τη θέση κάποιου), θα «κατέθετα» τα εξής στο θέμα:

- Ο συγκερασμός της έννοιας του παίκτη (όπως χρησιμοποιείται στο νήμα) και του τζογαδόρου είναι παντελώς άκυρη, και είναι πάρα μα πάρα πολύ προφανές το γιατί. Είναι έννοιες πολύ διαφορετικές, χωρίς να σημαίνει ότι η μια είναι καλύτερη και η άλλη χειρότερη. Αρκεί να ξέρει κανείς αν παίζει ή αν τζογάρει.

- Η γοητεία του παίκτη είναι πως είναι παίκτης. Ας πούμε ο Τζέιμς Μποντ είναι ένας εξαιρετικός παίκτης. Ο πρωταγωνιστής του υπέροχου «Το Τανγκό της Παλαιάς Φρουράς» επίσης. Παίζουν αλλιώς. Αλλά είναι παίκτες και οι δυο. Και εξ αυτού γοητευτικοί.

- Προσωπικά συμπαθώ τους παίκτες. Είναι φινετσάτοι, με λεπτοφυείς τρόπους και στυλάτοι. Και τους συμπαθώ γιατί κάτι που προσβάλλει σφόδρα την αισθητική μου είναι οι άγαρμποι άνθρωποι. Και πήξαμε από τέτοιους… (Κυρίαρχος δεν σημαίνει ουγκ εε;;;   Oύτε υποτακτικός σημαίνει κάνω ό,τι μου καπνίσει και μετά καθαρίζει το αφεντικό). Μπορώ να πω ότι μου αρέσουν οι παίκτες σε κάποιους τομείς απολαυστικούς όπως το σεξ, το φαγητό (εξαιρετικοί οι παίκτες –σεφ), τη φιλοσοφία κ.ά.

- Ωστόσο οι παίκτες παραμένουν ΕΠΕ εκ του ότι επέλεξαν να είναι παίκτες. Άρα επιλέγω να παίζω αλλά όχι να σχετίζομαι με παίκτες. Ίσως είναι η φάση μου, ίσως η κοσμοαντίληψή μου αλλά δεν μπορώ τα ταβάνια, με ενδιαφέρουν άλλα πράγματα στη ζωή μου. Ίσως άρχισα να μεγαλώνω πολύ τώρα που το σκέφτομαι   :  

ΥΓ Και διερωτάται περιπλανώμενη ανάμεσα στις καστανιές: ο Χάνιμπαλ Λέκτερ ήταν παίκτης;  

 

Έρωτας είναι._  

 

Αυτό το κάτι που σε τρώει;;  

 

Ο κατεξοχήν ορισμός του παίκτη, όπως παρουσιάστηκε από την πλειοψηφία στο παρόν νήμα (ορισμός τον οποίο απορρίπτω από μπιντιεσεμικής απόψεως, όπως ίσως έγινε αντιληπτό από ελαχίστους) είναι αυτός που ενσαρκώνουν οι πέντε φίλοι της ταινίας "Οι εντιμότατοι φίλοι μου" (για λόγους που κατανοούν όσοι έχουν δει την ταινία).



Το αστείο είναι πως ο υπέροχος Adolfo Celi είναι φτυστός ο Μάστερ μου. 

 

Στην λογοτεχνία και στον κινηματογράφο δύο είναι οι βασικοί ήρωες, εκφραστές του όρου "παίκτης", ο Δον Ζουάν Καζανόβα και ο Ντόριαν Γκρέϊ.

 

Ο Καζανόβα ναι πράγματι!
Ο Ντόριαν Γκρέι όμως δεν είναι πολύ ματαιόδοξος για να είναι παίκτης; Μπορεί ένας παίκτης να είναι τόσο ματαιόδοξος;
ΥΓ Διαβάστε (αν δεν το έχετε κάνει ήδη) το Τανγκό Της Παλαιάς Φρουράς, πιστεύω θα σας αρέσει πολύ  

 

Το βασικότερο χαρακτηριστικό του ακραιφνούς "παίκτη" είναι η ματαιοδοξία.  
Διατί να το κρύψομεν άλλωστε;

 

Σωστό κι αυτό      
Δεν τους είχα σκεφτεί τους παίκτες σαν ματαιόδοξους αλλά τώρα που το σκέφτομαι...  

 

Άλλο πράγμα ο χειριστής, άλλο ο βιρτουόζος και άλλο ο ¨παίκτης".  

 

Indeed  
Οι δυο τελευταίοι προσωπικά μου είναι χρήσιμοι για την απόλαυση μου.
Ο πρώτος μου είναι απαραίτητος, είναι ζήτημα επιβίωσης για μένα (νοητικής και συναισθηματικής τουλάχιστον).  

 

Να λοιπόν κάποια κριτήρια για να διαλέξει μια νέα υποτακτική τον Κύριο στον οποίο θα παραδοθεί.
Όλοι είναι "χρειαζούμενοι". Αν ο Κύριος είναι και απ΄όλα, τότε ακόμη καλύτερα.