ΖΩΗ.....

Ξημερωματα Τριτης. Ιδεα της Ζωης να φυγουν πρωι...ειχε το σχεδιο της.
Εφτασε στην ωρα της. Ο Φιλιππος στεκοταν στην ακρη του γκρεμου κοιταζοντας την θαλασσα. Ο ηλιος επαιζε κρυφτο με τα συννεφα...

 

Τον εζμπρωξε;  
(   )

 

Τι;;; ΖΩΗ σε μας;;;   
Μα να σου πω τετοιος που ειναι...χμμ δεν ειναι κακη ιδεα.

Αλλα οχι...εγραφα μια ωρα χθες για να με πεταξει εξω κ να σωσει μονο την πρωτη παραγραφο. Θα επανελθω αργοτερα  

 

-Έφτασες στην ώρα σου (της είπε). Έτοιμη?
-Έτοιμη, απάντησε εκείνη και ανέβηκαν στην μηχανή.
Προχώρησαν στην παραλιακή παίρνοντας σιγά σιγά τις στροφές καθώς η Ζωή ήταν γραπωμένη πάνω του. Φτάνοντας σε ένα πλάτωμα έκαναν στάση και συνέχισαν με τα πόδια για να βρουν την παραλία που αναζητούσαν. Κατεβαίνοντας το δρομάκι συνάντησαν ένα εγκατελελειμένο σπίτι. Ο Φίλιππος είχε τη φαεινή ιδέα να μπουν μέσα…
Οι τοίχοι χρωματιστοί.. ο ένας κίτρινος με ροζ πουά βούλες, ο άλλος πράσσινος με κίτρινες ρίγες. Στο πάτωμα σαν ψιφιδωτό χαλασμένο πλακάκι και το ταβάνι με δοκάρια ξύλινα μεγάλα. Δεν είχε μπατζούρια ή πόρτα…. Αλλά είχε ένα παράθυρο με μια υπέροχη θέα στην ήρεμη θάλασσα.
Η Ζωή επεξεργαζόταν το περιβάλλον καθώς ο Φίλιππος την έπιασε αγκαλιά. Τα χέρια του την τύλιξαν και εκείνη έσκυψε πάνω του. Ξεκίνησε να την φιλάει στο λαιμό, ανταπέδωσε εκείνη δαγκώνοντάς του το αυτί. Τότε ήταν που της έδωσε ακόμα ένα πιο δυνατό φιλί στο λαιμό με δάγκωμα.

-Σε θέλω του ψιθύρισε καθώς άρχισε να του ξεκουμπώνει την ζώνη… την τράβηξε αργά εξω από της θηλές του παντελονιού

-Σε θέλω πολύ… του ψιθύρισε φιλώντας τον καθώς του έβγαζε το πουκάμισο έξω από το παντελόνι

-Σε θέλω πάρα πολύ…. Του είπε με την γλώσσα της μέσα στο αυτί του και με ελαφρύ δαγκωματάκι καθώς του ξεκούμπωνε και κατέβαζε το παντελόνι του

Και τον είχε εκεί μπροστά της…. Ημίγυμνο και με την ζώνη στα χέρια της.

-Θέλω να μου στηθείς στο παράθυρο μπροστά.. να σε μαστιγώσω με την ζώνη. Θέλω το κωλαράκι σου κόκκινο με γραμμές δικές μου. Σε θέλω δικό μου… ήταν τα λόγια της. Για να ακούσει ένα <Όχι μικρή μου> από τα χείλη του.

-Εσύ θα στηθείς εδώ…. Το δικό σου κωλαράκι θα γεμίσει γραμμές…. Και θα με ευχαριστείς για αυτές, της απάντησε ο Φίλιππος κάνοντας βήματα κοντά της και πέρνωντάς της τη ζώνη από τα χέρια. Την πέταξε στο πάτωμα και έσπρωξε με το σώμα του την Ζωή προς το παράθυρο. Αρχισε να την φιλάει και να της σηκώνει το φόρεμα με τα χέρια του.
Κράτα το ψηλά , της είπε καθώς εκείνος κατέβαινε φιλώντας το στήθος της, την κοιλιά της… κατεβάζοντάς της το εσώρουχο και δημιουργώντας ένα υγρό μονοπάτι προς το μουνάκι της.

<Δική μου εδώ μικρή μου> ήταν οι κουβέντες της καθώς η γλώσσα του εξερευνούσε το πόσο υγρή ήταν ήδη η Ζωή.

Και η Ζωή δεν έκανε κίνηση, του παραδόθηκε σε αυτό που εκείνος ήθελε…

-Γύρνα, της είπε και στηρίξου στην κάσα του παραθύρου. Πόδια ανοιχτά, μάτια μπροστά στη θάλασσα…. Θα μετράς κάθε μία που τρως ήταν η φωνή του βραχνή στα αυτιά της καθώς την έβαζε στην θέση της, έστηνε το παιχνίδι του….

Ένιωσε τις ουρές του φλόγγερ πάνω της παγωμένες και άκουσε <ένα έτοιμη μικρή? Μέτρα> που χωρίς να περιμένει απάντηση στην ερώτησή του άρχισε να ρίχνει τις βουρδουλιές.
-μία, δύο, τρεις…. Μέτρησε είκοσι μέχρι να σταματήσει. Κάθε μια σε διαφορετικό σημείο του κώλου της. Στην αρχή αργές, μετά πιο γρηγορες… στην αρχή δεν ετσουζαν, μετά άρχισαν να καίνε.

-Ωραίο χρώμα.. παρατήρησε ο Φίλιππος και τι λέμε τώρα?
-ευχαριστώ κύριε , απάντησε η Ζωή
Ήρθε πίσω της και χωρίς προειδοποίηση, βύθισε δυο δάχτυλα στο μουσκεμένο μουνάκι της.

-Πεινασμένη είσαι μικρή , ήταν η απάντησή του καθώς τα βύθισε μέσα της και άρχισε να την πηδάει με αυτά. Το άλλο του χέρι έπιασε το στήθος της και άρχισε να τσιμπαει την ρώγα της. Η Ζωή ήταν ήδη πολύ καυλωμένη. Εβγαλε τα δάχτυλά του και της τα έδωσε στο στόμα να τα γλύψει και την φίλησε. Απομακρύνθηκε πάλι και ξεκίνησε το μαστίγωμα. Δεύτερος γύρος. Άλλες είκοσι. Πιο δυνατές, πιο γρήγορες και με εντολή το κεφάλι να είναι πίσω και να τον κοιτάζει η Ζωή. Πάλι πίσω της ο Φίλιππος, τα δάχτυλά του ξανά βίαια μέσα στο μουσκεμένο μουνάκι της αλλά μόνο για να πάρουν τα υγρά του. Ήθελε τον κώλο της και εκεί τα βύθισε καθώς κόλλησε το σώμα του πίσω της.

-όπως θέλω, οπου θέλω, ότι θέλω όταν θέλω, αυτή είναι η συμφωνία μας μικρή μου . και ναι αυτή είναι η συμφωνία τους. Επανέλαβε της ζήτησε και εκείνη το εκανε, ότι ακριβώς της ζήτησε.
Την γύρισε κατά πρόσωπο. Και την φίλησε. Εκείνη έλιωνε. Εκείνος πάλι την παράτησε. Ξαναέπιασε το φλόγγερ. <μέτρα> της είπε … και ξεκίνησε να μετρά. Έπεφταν οι ουρές στο στήθος, στις ρώγες, στην κλειτορίδα, στην κοιλιά. Εκείνη απλά τον κοίταζε, μέσα στα μαυρα του μάτια που καθώς την μαστίγωνε μεγάλωναν τα σκοτάδια του. Δαγκωνόταν ο Φίλιππος. Κατακκόκκινο το άσπρο δέρμα της Ζωής. Χαρακιές στο σώμα της από το μαστίγωμα. Αλλά το χαμόγελο του Φίλιππου ήταν η ανταμοιβή της.


Ήρθε κοντά της, την φίλησε δυνατά και την γύρισε με θέα τη θάλασσα. Ένιωσε το καυλί του τεράστιο. Ήταν τόσο μούσκεμα, της άνοιξε τα πόδια και στήθηκε πίσω της. Μπήκε μέσα της και άρχισε να την πηδάει. Βαθειά και βίαια. Την ξέσκιζε εκεί . έκανε να σκύψει το κεφάλι η Ζωή και εκείνος την τράβηξε από τα μαλλιά… <εδώ μαζί μου> της είπε. Αλλά ήταν αδύνατο να τον ακολουθήσει. Ένιωθε τους όρχεις του να χτυπανε με μανία την κλειτορίδα της. Πήρε μια σφηνα και της την έβαλε στον κώλο, ενώ συνέχισε να την πηδάει με μανία. Η Ζωή χανόταν – χάθηκε -για μια ακόμη φορά μπροστά του…. Βγήκε από μέσα της και την γονάτισε μπροστά του… άνοιξε το στόμα ήταν η εντολή και αυτή το έκανε. Την έλουσε με τα χύσια του… παντού. Πρόσωπο, σώμα… παντού. <Δικά σου… Δική Μου>
 

 

Συναίσθημα, πάθος, γλαφυρότητα. Πολύ όμορφο και εύχομαι να έχουμε σύντομα και τη συνέχεια  

 

Θεματικό δωμάτιο….

Ποικίλια δεν ζήτησε? Ορίστε…. Ποικιλία της έδωσε. Καθρέφτες παντού, ακόμα και στο ταβάνι. Φτερά και πούπουλα δεξιά και αριστερά. Ένα juckbox στη γωνία και ένας στύλος να δεσπόζει στη μέση, υπερυψωμένος.

Η Ζωή έμεινε να το κοιτάζει κοκαλωμένη.
Ξεκόλλα ήταν τα λόγια του Φίλιππου καθώς την πλησίασε και την φίλησε. Της τράβηξε την τσάντα, την έσπρωξε με το σώμα του προς το κρεβάτι. Σιγά μην ξεκολλούσε τόσο εύκολα η Ζωή….

Έμεινε να κοιτάζει τον στύλο…

Γρήγορα μικρέ.. γδύνεσαι και ανεβαίνεις πάνω. Θέλω τα χέρια σου ψηλά και εσένα τελείως γυμνό. Ήταν τα λόγια της Ζωής προς τον Φίλιππο ο οποίος ακολούθησε τις διαταγές της.

Εκείνη καθόταν στην κόκκινη δερμάτινη μπρεζέρα και τον κοίταζε να γδύνεται και να ανεβαίνει στον στύλο. Χέρια ψηλά, πόδια ανοιχτά. Ωραία εικόνα. Τον κοίταζε και σκεφτόταν.

Δεν θα γδυθείς? Τη ρώτησε για να εισπράξει ένα χαστούκι…
Όχι και δεν μιλάμε ήταν η απάντησή της

Κατευθύνθηκε προς το βαλιτσάκι τους… το άνοιξε και άρχισε να βγάζει τα εργαλεία τους σε παράταξη. Το δερμάτινο μακρύ φλόγγερ, το φλόγγερ με το βινύλιο, την ζώνη, την βέργα, τον δονητή, την σφήνα, τα υπόθετα….

Όλα αυτά??? Ρώτησε ο φίλιππος

Τον πλησίασε… έσκυψε στο αυτί του, τον φίλησε και του ψιθύρισε ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ…. Ενώ του τράβηξε έναν γερό τσίμπο στα οπίσθια.
Πήρε στα χέρια της την ζώνη και τον πλησίασε. Τον κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη…
Έτοιμος? Τον ρώτησε, για να εισπράξει <μάλιστα κυρία>.
Η δερμάτινη ζώνη έπεσε σιγά πάνω του, σαν χάδι. Η δεύτερη ήταν λίγο πιο δυνατή και η Τρίτη ακόμα πιο δυνατή.
Ακολούθησαν άλλες 7. Συνολικά δέκα με την ζώνη. Ανέβηκε πίσω του, τον αγκάλιασε, τον φίλησε στον λαιμό, στην πλάτη και κατέβηκε προς τα κάτω στο κωλαράκο του. Του έδωσε το δάχτυλό της να το γλύψει και έτσι το έβαλε στην τρύπα του.

Έχει και άλλο…. Του είπε και εκείνος τσίνιξε.

 

...αλλες τριάντα αν μέτρησα σωστά απο το προηγούμενο επεισόδιο, αλλά χωρίς θέα θάλασσα, να του κάνουμε κανένα σκόντο του Φίλιππα , αφου επιπλέον...

Τσίνιξε ,αλλά δε μίλησε, μίλησε;  

 

πολυ ομορφη η ιστορια......... 

 

δεν ξέρω τι να σου πω.....

 

ανατροπη παλι κ αυτη....καλα το χα υποψιαστει  

 

ότι είναι Switch κατάσταση μήπως????

 

ε ναι απλα δε περιμενα να σου βγει τοσο γρηγορα κ αποτομα...αλλα οκ switch κατατασεις δυσκολονοητες για μενα
παντως ο ρυθμος περιγραφης ειναι εξοχος