Ο προβολέας πάνω της.

Την γνώρισα στο κινηματοθέατρο. Πειραματικός κινηματογράφος, NewQueerCinema και ασκήσεις σκηνοθεσίας και σεναρίου. Ψαχνόμουν γενικά και ήθελα να γεμίσω κάπως δημιουργικά τον χρόνο μου.

Ήταν μια περίοδος όπου φορούσα μονίμως μπερέδες. Σε μαύρο, καφέ και γκρι χρώμα κυρίως. Πάντα μαύρα ρούχα. Καφέ σκελετό στα γυαλιά. Απολάμβανα την υπέροχη χειμερινή περίοδο. Η αγαπημένη μου.

Πάντα στις πρώτες θέσεις. Κι εκείνη πάντα στις πρώτες θέσεις. Δε μιλούσαμε ποτέ. Αλλά την πρόσεχα πάντα και την παρατηρούσα. Συνήθως ερχόταν με μαύρα κολάν και μακρυά καρέ πουκάμισα. Μια φορά φόραγε μια πλεκτή μαύρη μπλούζα με τον ένα ώμο να φανερώνεται. Διέκρινα την αρχή ενός τατουάζ. Φορούσε γυαλιά με μεγάλο σκελετό σε μωβ χρώμα. Καρέ μαύρο μαλλί. Μικροκαμωμένη αλλά έδειχνε δυνατή. Με αντοχές, σκεφτόμουν.

Μια μέρα καθυστέρησε και με πλησίασε στο διάλειμμα για να με ρωτήσει λεπτομέρειες του χαμένου χρόνου της. Αρκετά τυπικά της λύνω τις απορίες. Έδειχνε να θέλει να μου πιάσει κουβέντα αλλά δεν ήμουν και σίγουρη.

-Πώς σου φάνηκε η τελευταία προβολή;

- Λίγο τετριμμένη θα έλεγα. Θα περίμενα κάτι πραγματικά εναλλακτικό. (Ανταπάντησα)

-Θα συμφωνήσω. Αν δεν είναι λίγο διεστραμμένη η φάση, τι να το κάνεις;

- Πώς αντιλαμβάνεσαι το «διεστραμμένο»;

Μπαίνει η καθηγήτρια. Καθόμαστε.

-Μπορώ;

-Ναι βέβαια. Και το ρωτάς;

Κάθεται δίπλα μου. Αν υπάρχει περιθώριο, πάντα φροντίζω να υπάρχει κενός χώρος δίπλα μου. Δεν μπορώ το στρίμωγμα. Εκείνη, όμως, την ήθελα κολλητά μου.






(συνεχίζεται....)

 

Εκείνη: -Πάμε για ένα ποτό; Έχω έναν φίλο που παίζει σαξόφωνο εδώ κοντά σε ένα jazz bar. Είμαι σίγουρη ότι σου αρέσει αυτή η μουσική.
Εγώ: - Γιατί τέτοια σιγουριά;
- Ας πούμε ότι σε έχω σκιαγραφήσει.
- Πάμε.

[.....]

Εγώ: - Και για πες λοιπόν για την σκιαγράφιση;
Εκείνη: - Χμμμ... Για να δούμε...
Υπάρχει μια τελετουργία στις κινήσεις σου. Κάθεσαι πάντοτε στην πρώτη σειρά. Αφήνεις μία κενή θέση δίπλα σου όπου τοποθετείς το προσεκτικά διπλωμένο παλτό σου. Αλλάζεις σταυροπόδι συνήθως κάθε 20λεπτό. Δεν κρατάς πολλές σημειώσεις. Κοιτάς βαθιά στα μάτια τον καθηγητή. Στο διάλειμμα παίρνεις την πορτοκαλάδα σου από το κυλικείο. Χωρίς ανθρακικό. Έχεις παραγγείλει να την έχουν βγάλει από το ψυγείο 6 ώρες πριν. Δε φιλάς ποτέ. Πάντα χειραψία. Σφιχτή χειραψία. Φοράς πάντα ρολόι το οποίο κοιτάς συχνά. Δεν μπορώ να σε φανταστώ χωρίς ρολόι. Τεμαχίζεις τον χρόνο στο νου σου, δημιουργείς κουτάκια. Το παράξενο είναι ότι η όλη κατάσταση δείχνει τόσο φυσική. Δε σε κουράζει. Η κούρασή σου φαίνεται, ορισμένες φορές, όταν τρίβεις το κούτελό σου στιγμιαία. Ενώ μονίμως σκέφτεσαι κάτι, εδώ φαίνεται ότι σκάλωσες.
Δε θα πεις κάτι;

- Αναρωτιέμαι. Αυτό που περιγράφεις είναι ένα απόλυτα ψυχαναγκαστικό άτομο. Αλλά δεν νομίζω να ξεπερνάει σε ψυχαναγκασμό την δική σου παρατηρητικότητα.

-Να το πάρω ως καλό;

- Θα δείξει...

- Θα μπορούσα να σε φανταστώ ως serial killer.

-Να το πάρω ως καλό;

- Θα δείξει...

[.....]

Εγώ: - Ο φίλος σου όντως ήταν απολαυστικός.
Εκείνη: - Με ποιον τρόπο λες να συνεχίσουμε την βραδιά μας;
- Αν και μένεις κοντά, θα σε πάω μέχρι το σπίτι σου διότι είναι αρκετά αργά. Ύστερα θα πάρω ταξί.
- Με φροντίζεις προτού με βασανίσεις;
- Είναι νωρίς ακόμα...






(συνεχίζεται....)

 

Δυνατή γραφή. Με ένταση κάτω από την επιφάνεια. Καλή συνέχεια... Α.

 

Και πολύ καλές μουσικές επιλογές. Πάρα πολύ καλές. Εξαιρετικές!

 

Ευχαριστώ.
Τα γεγονότα ομιλούν.

 

Κατι μου λεει οτι θα γουσταρω παρα πολυ με τη συνεχεια της αφηγησης...

 

(Στο τηλέφωνο)

Εκείνη: -Ξέρεις... Ήμουν βέβαιη ότι δε θα έκανες το πρώτο βήμα. Δεν πρέπει να κάνεις ποτέ το πρώτο βήμα. Σωστά;
Εγώ: -Σωστά. Μέχρι τώρα τουλάχιστον. Ναι, έτσι έχουν τα πράγματα.
-Έβλεπα ότι με παρατηρούσες κι εσύ. Δυο εμμονικοί παρατηρητές.
-Έτσι φαίνεται.

[...]

Εκείνη: -Κόβομαι. Το κάνω συχνά.
Εγώ: - Υπάρχουν πολλές ερμηνείες γι'αυτό. Σύνδρομο Μινχάουζεν; Θες οι άλλοι να σε προσέχουν και να τραβάς την προσοχή; Μήπως έχεις την ανάγκη να εκτονώνεις την έντασή σου; Ανάγκη για επιβεβαίωση ότι είσαι "ζωντανή"; Μετρίαση του ψυχικού πόνου σε σωματικό;
- Απλά την βρίσκω.
- Την βρίσκεις;
- Ναι, δεν έχω κάποιον να μου το κάνει. Είναι μορφή αυνανισμού.
- Πολύ ενδιαφέρον.
-Εσύ;
- Είμαι στην αντίπερα όχθη.

.......................

(Στο σπίτι μου)

Εκείνη: -Μαγειρεύεις πολύ ωραία.
Εγώ: -Ναι, στο κρέας είμαι καλή.
-Και τώρα;
-Πρέπει να χωνέψεις. Προτείνω να δούμε ταινία.
- Τι είδους;
- Θρίλερ.
-Το περίμενα.
- Ο "Κόκκινος Δράκος" είναι από τις αγαπημένες μου. Το βιβλίο βέβαια αξίζει περισσότερο. Η πένα του Thomas Harris δεν συγκρίνεται.






(συνεχίζεται....)

 

[...]

-Όχι, δε θα μιλάς καθόλου. Δε θα σου βάλω φίμωτρο αλλά δε θα μιλάς. Όταν σου πω δε θα αναπνέεις.
Δεμένη, ακίνητη, γυμνή.
Τρέμεις. Δεν υπάρχει λόγος.

Το ξυράφι διαπερνά διαγώνια τα πλευρά. Θέλω παράλληλες τις ευθείες.
-Μην τρέμεις.

Μία, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε, έξι, επτά παράλληλες γραμμές.
Το αίμα ξεκινά να κατεβαίνει. Μου χαλάει τις παράλληλες γραμμές.

-Μη βγάζεις ήχους. Ησυχία. Μονάχα την μουσική θέλω να ακούω καθώς Δημιουργώ.

Ο θώρακας πάλλεται γρήγορα. Τα πέλματα είναι σφιγμένα.
Οι παράλληλες γραμμές μου έχουν χαθεί. Ο καμβάς έχει ποτιστεί.
Παίζω λίγο με τα δάχτυλα πάνω στις γραμμές.

Τα δάχτυλα οδηγούνται στο στόμα της.

-Σσσσ... φρόνιμα. Χωρίς ήχους.

Τα δάχτυλα μπαίνουν μέσα της. Στον κώλο της.

-Κράτα την αναπνοή σου.

Ο σφιγκτήρας της μου έχει γατζώσει τα δάχτυλα. Πρέπει να ασφυκτιά. Ίσως όχι αρκετά ακόμα. Δεν ξέρω. Δεν είμαι σίγουρη. Πάντα υπάρχει και περισσότερο.

Τη λύνω.
-Σαν μαριονέτα. Ήσυχα.

Γονατιστή. Μου ξεκουμπώνει το παντελόνι. Με παίρνει στο στόμα της. Η γλώσσα της δείχνει ένταση. Για να δούμε...

Σφίξιμο του λαιμού. Τα χέρια μου όλο και δυναμώνουν την ένταση. Η ένταση της γλώσσας όλο και μειώνεται. Ίσα που μπορεί να την κινήσει. Πρέπει να ασφυκτιά. Ίσως όχι αρκετά ακόμα. Δεν ξέρω. Δεν είμαι σίγουρη. Πάντα υπάρχει περισσότερο.
Την χύνω.

-Μην κουνηθείς.

Ξαπλώνω. Προσπαθώ να κατεβάσω παλμούς.






(συνεχίζεται...)

 

Έχει σκοτεινιάσει, ανάβω το φως.
Είναι εκεί.
Ακίνητη.
Στο πάτωμα, ίχνη αίματος.
-Δε θα μιλάς καθόλου. Ούτε θα κουνιέσαι. Είσαι στα χέρια μου.

Την σηκώνω και την παίρνω στα χέρια μου. Με σιγανά βήματα την μεταφέρω στο μπάνιο.
Την τοποθετώ στην μπανιέρα.
Ετοιμάζω το νερό στο χλιαρό δοκιμάζοντάς το στην παλάμη μου.
Είναι έτοιμο.
Η πίεση είναι χαμηλή.
Θέλω να χαλαρώσει.
Την βλέπω να κλείνει τα μάτια της ευλαβικά.
Ευφορία καθώς το νερό κυλάει απαλά στις πληγές. Τις παράλληλες γραμμές.
Φτιάχνω σαπουνάδα στις χούφτες μου και την περιεργάζομαι σε όλο το σώμα.
Ήρεμά τα δάχτυλά μου διασχίζουν τις πληγές. Τις παράλληλες γραμμές.
Δεν μιλά, μήτε κουνιέται. Το απολαμβάνει.
Πρέπει να την τσούζει λίγο όταν περνάω πάνω από τις παράλληλες γραμμές. Το απολαμβάνω.
Στο πρόσωπο τα δάκρυα έχουν ξεπλυθεί. Είναι λίγο κόκκινο.

Την φασκιώνω με την πετσέτα. Την σηκώνω στα χέρια μου. Την τοποθετώ στο κρεβάτι.
Ανοίγω το φαρμακείο. Λίγο betadine αρκεί. Με το βαμβάκι διαπερνώ τις παράλληλες ευθείες. Αναστενάζει λίγο. Το απολαμβάνω. Το απολαμβάνει.

Αφαιρώ την πετσέτα. Την σκεπάζω. Δείχνει εξαντλημένη.
- Θα επιστρέψω σύντομα. Μην κοιμηθείς.

Κάνω ένα μπάνιο. Ύστερα κάθομαι στο γραφείο μου να διαβάσω μερικές σελίδες από το βιβλίο της εβδομάδας. Είχα αρχίσει να το τελειώσω. Κάθε 7 μέρες θέλω άλλο.
Ακούω μουσική.
Ακούει εκείνη την μουσική. Χαμογελά μαζεμένα.

[....]

Ώρα για ύπνο.
Μαζεύεται πάνω μου. Προσπαθεί να με σφίξει.
Παρατηρεί ότι ενοχλούμαι. Χαλαρώνει και με ακουμπά απαλά.
Το κεφαλάκι της τρίβεται στη μέση μου.
Ένα βαθύ φιλί και ύπνος...
Η μουσική συνεχίζει...





(Ίσως συνεχιστεί.)

 

Μου είχες δώσει το ελεύθερο, να γράψω τις σκέψεις μου απευθείας στο νήμα σου. Ήθελα να ξαναδιαβάσω την ιστορία σου με την ησυχία μου και την κατάλληλη προσοχή. Μετά, ήθελα να την "ξαναπεράσω" έχοντας ταυτόχρονα και το μουσικό σου χαλί, κομμάτι προς κομμάτι. Θα προσπαθήσω, να είμαι όσο γίνεται "σιωπηλός" ( δύσκολο όταν ένα κείμενο μου αρέσει ). Αν θεωρήσεις πολυλογία όσα γράψω, πες το μου και τ' αφαιρώ δίχως κανένα πρόβλημα.  

Πρώτο μέρος, ξεκινάς με μια μικρή ιχνηλάτιση των βασικών χαρακτήρων, "επιθετική" αλλά όσο χρειάζεται ( κείμενο σε ιντερνετική μορφή, δεν έχει περιθώρια "πλατιάσματος", αλλά δεν πρέπει να είναι και "γυμνό" ).
Παράθεση κάποιων λεπτομερειών που ίσως και να δείχνουν πολλά. Η μουσική παραπέμπει σε amarcord, δημιουργεί μια ανεπαίσθητη και γλυκιά "ομίχλη". Ανασφάλειες που αχνοφαίνονται, σκίρτημα, δισταγμός.

Η αδειανή θέση αν είναι δυνατόν->αποστάσεις αλλά όχι αβυσσαλέες, άνθρωπος που θέλει να επιλέγει πότε και σε ποιον, να κατεβάζει τον καταπέλτη για να περάσει την τάφρο του.
Τα χρώματα, γήινα, "βαθιά", μαύρο, καφέ, μωβ->Κάλεσμα σ' ανακάλυψη, γονιμότητα/επαφή, θάνατος.

Coltrane, ελαφρά "χαοτικό" σαξόφωνο και "αφιονισμένο" πιάνο ( όχι όμως rythm section, κρουστά και μπάσο "στοιχισμένα" ).
Ο ρυθμός του κειμένου πλανάται ακόμη για λίγο και μετά παίρνει πορεία κατακόρυφης αλλά ελεγχόμενης πρόσκρουσης με το έδαφος, - η συγγραφέας αφουγκράζεται την πένα της και αφήνεται στις ανάσες του μελανιού -.

Το "αδύναμο" κατ' επίφαση μέρος ίσως και τόσο αδύναμο να μην είναι. Σπάει ο πάγος. Κενό αφήγησης που ελευθερώνει την φαντασία του αναγνώστη. Εικόνες γεννιούνται απ' το τελευταίο της μέρος-> σοκάκι, κάδοι απορριμάτων, νύχτα, κρύο, βλέμματα που "κεντιούνται". Με τις δύο φράσεις που κλείνεις το δεύτερο μέρος της ιστορίας, ανοίγεις την "πόρτα".

Γραφή κοφτή, απέριττη, που κρατάει αμείωτο τ' ενδιαφέρον ( το πρόσωπο της βασικής πρωταγωνίστριας, αποκτάει κι άλλες ψηφίδες. Τ' "αδύναμο" μέρος τα 2/3 του καθρέφτη της, το 1/3 ν' αντανακλά το δικό του είδωλο ).

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

** Αν και όταν το θελήσεις, πες μου πως το "πηγαίνω" και αν φλυαρώ ή όχι. Αν δεν σ' ενοχλεί, στην επόμενη παρέμβαση μου θα συνεχίσω και θα τελειώσω το "διάβασμα" μου. Μου λείπουν ακόμη τρία "κομμάτια" και θα είναι ψιλοσεντόνι. Εύχομαι να μην καταχράστηκα τον χώρο σου.  

 

@Tenebra_Silente
Ευχαριστώ σε τα μάλα για τον κόπο σου και την κομψή ανάλυση.
Και βέβαια... αναμένω  

 

@Dark_Explorer εγώ ευχαριστώ εσένα για την φιλοξενία και την ευκαιρία που μου έδωσες, να σου πω τις σκέψεις μου.
Έχω "κόλλημα" με τα όμορφα κείμενα και το δικό σου αλήθεια μου άρεσε πολύ - αλλιώς δεν θα μπορούσα, να σου αφήσω γραμμή -.
Σύντομα θα την τελειώσω - αφού είναι ευχαρίστηση και καθόλου κόπος -.
Παρακαλώ και για κείνο που μετρά, κατ' εμέ έχεις προσωπικό "στίγμα".
Άλλα δυο βία τρία άτομα έχω ποτέ διαβάσει εδώ πέρα, που για μένα το είχαν.
Να είσαι καλά.