Βιωματικές Εμπειρίες S01E01 - 'Η ανασφάλειά μου με έκανε να...'

Απ τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ...λυρική μουσική,μαγικοι στιχοι που σε ταξιδεύουν! +1000 like!

 

@brenda , ώρες ώρες σε ζηλεύω...

 

Δεν έχεις λόγους φίλτατε. Μοιραζόμαστε κοινή οπτική σε τόσα πολλά πράγματα, που είναι πραγματική παρηγοριά και δύναμη.
Με χαροποιεί η ύπαρξη ανθρώπων σαν κι εσένα εδώ μέσα, το έχω δηλώσει επανειλημμένα κι αν είχα κάποια κέρδη από αυτά τα μέρη, αυτά ήταν η χαρά να ''γνωρίσω'' κάποιους εξαιρετικούς ανθρώπους.
Ραντεβού στα τσιπουράδικα... 

 

Οι ανασφαλειες μου με εκαναν να Τον χασω... αλλα μετα απο αυτην την απωλεια νιωθω να εχω βγει με πολυ λιγοτερες.
Η επιμονη και υπομονη Του να με δυναμωσει μαλλον επιασαν τοπο..

 

Οι πολλές ανασφάλειες μου πάντα μου δημιουργούσαν άσχημα συναισθήματα τα οποία τα μετέφερα στον σύντροφο μου..
Όλων των ειδών ανασφάλειες..
Για τα κιλά μου για το πεσμένα μου βυζα, για την πατσοκοιλια μου που είναι γεμάτη ραγαδες, για τα στραβά μου δόντια για τα πεταχτά μου αυτιά, για την μύτη μου που έχει ένα βουναλακι ,ανασφάλειες για τις επιδόσεις μου στο σεξ, για το αν ικανοποιώ τον αλλο.. ακόμα και όταν επέμενε ότι ήμουν πολύ καλή εγώ θεωρούσα ότι Το λέει για να μην με πληγώσει.
Γενικά ανασφάλειες για όλα!!

 

Ωχ! Εγω ολα αυτα σε μενα δεν τα θεωρω ανασφαλειες, αλλα αντικειμενικη αποψη........

 

Οι ανασφαλειες μου με εβαζαν σε μια φυλακη,που δημιουργουσα η ιδια..εφτιαχνα σκεψεις-παγιδες κ επεφτα μεσα...ομως αντισταθηκα,τελικα αποδεχτηκα καθε πλευρα κ κομματι μου κ τελικα το ιδιο πραγμα που με κρατουσε φυλακισμενη με απελευθερωσε!!χρειαζεται δουλεια με τον εαυτο μας,αυτο δε σταματα ποτε!

 

ποσο δικιο εχεις...respect

 

Ευχαριστω πολυ  

 

Να φεύγω όταν θα έπρεπε να μενω και να κολλάω όταν θα έπρεπε να φεύγω.  

 

Οι ανασφάλειες μου έτρωγαν από την ζωή μου και μόλις παραχόντρυναν έγιναν αντιληπτές...βέβαια είναι στην διακριτική ικάνοτητα του καθενός το εκάστοτε πάχος. Εντόπισα τις πηγές τους και παραλληλίζω νοητά τις τότε καταστάσεις, όπου και αναπτύχθηκαν αυτές οι ανασφάλειες, με τις στιγμές στο παρών όπου πάνε να διαφανούν (οι ανασφάλειες). Θα πρέπει να είχα ξεπεράσει την γοητευτική γέυση της αυτολύπησης για να μπορέσω να διακρίνω το κατά πόσο διαφορετικός είμαι στις στιγμές του παρόντος που πάνε να ξαναβγούν οι ανασφάλειες,στο τώρα,σε σχέση με το τότε όπου το παρελθόν ήταν πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη αυτών.Και ίσως είναι θέμα λογικής να αντιληφθώ ότι τα βάρυ του παρελθόντος δε χωράνε στο τώρα και αν πάνε να χωρέσουν θα πρέπει εγώ και αυτά να στριμωχτούμε.Δε παχαίνει,ομορφαίνει (μέσα σου)!

 

Προσεξε...δεν το παει χρονικα. Δεν λεει δηλαδη οτι ειναι αργα επειδη εφτασε στη μεση. Αλλα οτι παντοτε ειναι αργα. Ασχετα αν αυτος το συνειδητοποιησε τωρα. Κοινως εχεις ξεκινησει "χαμενος" και δεν το ξερεις.
Κατα την ταπεινη μου αποψη νομιζω οτι ο Ελυτης γραφει για την ματαιοδοξια. Να κατανοησουμε οτι στην πραγματικοτητα ποτε δεν ηταν ο στοχος μας να φτασουμε στον στοχο. Οσο πιο νωρις το καταλαβεις τοσο καλυτερα για τη δικη σου ευτυχια.

Σχετικα με το θεμα τωρα....

Η ανασφαλεια μου μ'εκανε να μην ζυγισω ποτε σωστα την δυναμη που ειχα απεναντι στις γυναικες. Απ'την αλλη μερια...ποιος ξερει? Ισως αυτη η ιδια η αγνοια να εδινε την οποια δυναμη.