ΑΠΟΔΈΣΜΕΥΣΗ. ΠΟΙΟΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ?

Οπως ολα, καποια στιγμη φτανει ο καιρος να τελειωσει μια σχεση Αφεντη σκλαβας. Η ωρα της αποδέσμευσης. Το χειρότερο ? Ποιος αποφασιζει πως και ποτε ?
Η σκλαβα εχει γνωμη πανω σε αυτό ?

 

Αποφασίζει αυτός που έχει σιγουρευτεί πως δεν καλύπτεται πια απο την σχέση.
Το πως,δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία , αρκει να γίνει πολιτισμένα .

 

Μιλώντας μόνον για το M/s,

δεν είναι απαραίτητο, δεν είναι νομοτελειακό. Υπάρχουν M/s ζευγάρια που θέλουν και μένουν μαζί οριστικά.

Το Κυρίαρχο πρόσωπο αποφασίζει. Πάντα. Πώς και πότε, υπάρχουν δύο σχολές σκέψης, η μια είναι σταδιακά και οριστική αποδέσμευση όταν το σ μπορεί να σταθεί στα πόδια του και η άλλη είναι απότομα και μετά κάποια εποπτεία στο σ, κάποια καθοδήγηση για να τα βγάλει πέρα τον πρώτο καιρό.

Το σ, αν θελήσει να φύγει, ζητά αποδέσμευση. Αν δεν θέλει το σ αλλά θέλει το Κ να τελειώσει η σχέση, τότε, από ό,τι ξέρω, το σ δεν έχει γνώμη.

 

Οταν επερχεται η αποφαση της αποδεσμευσης ειτε απο το σ ειτε απο το Κ ειναι μια αποφαση αμετακλητη τελεσιδικη και οφειλει το αλλο μελος να τη σεβαστει και να τη δεχτει.. ειτε αρεσει ειτε δεν αρεσει ειναι καθ υποχρεωσην σεβαστο.. καποιοι το συζητουν αλλοι απλα το δηλωνουν και αυτο εναι..

 

Πριν κάποιους μήνες ( ίσως και χρόνο ) είχα ανοίξει κι εγώ ένα παρεμφερές νήμα. Κάποιος "συγκάτοικος" μας εδώ είχε γράψει ( πάνω κάτω ), ότι σαν πάψει ο ένας απ' τους δυο να καλύπτεται απ' την σχέση/αλληλεπίδραση/πλαίσιο/πείτε το όπως θέτε.
Ακόμη και αν είναι το υ μέρος, τι release ( αποδέσμευση ) και παπαρίζ, παίρνει το καπελάκι του/της και φεύγει. Το έβρισκα εντελώς φυσιολογικό τότε, συνεχίζω να το βρίσκω εντελώς φυσιολογικό και τώρα.
Αν θέλουμε να συζητούμε επί των "προβλεπομένων", την απόφαση να λήξει η όποια σχέση - θεωρητικά - την λαμβάνει πάντα το Κ/Α μέρος και το υ/σ μέρος θα είχε από ελάχιστο έως κανέναν λόγο.
Εμένα η δική μου εμπειρία μου έμαθε, ότι σαν κάτι "κλείσει", τα περί αίτησης release ή τα περί απόσυρσης της Κυριαρχίας είναι ψιλά γράμματα, που θα είχαν την "κουλτούρα" τους, αλλά μέχρι εκεί. Βέβαια ο δικός μου "κανόνας" δεν δύναται να είναι "κανόνας" όλων.
Είμαστε πολύ πιο όμοιοι με τους "vanilla", απ' ότι θα θέλαμε να "χαιρόμαστε", ότι είμαστε. Αν όμως θέλουμε να παίζουμε με λέξεις και "φιογκάκια" ( αλλά η ουσία αρκετές φορές να μένει η ίδια ), καλά να είμαστε και να "γουστάρουμε".

Τεσπα, πως τελειώνει κάτι εξαρτάται από πάρα πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες.
Μακάρι όλες οι σχέσεις ( ή πλαίσια ή αλληλεπιδράσεις ) να έκλειναν πολιτισμένα ( ή ακόμη και ψευτοπολιτισμένα ). Μάλλον δεν είναι δυνατόν, να γίνεται πάντα έτσι.

 

Σε καθε ειδους σχεση αν υποτεθει πως κατι "σπαει"(και δεν υπαρχει επιστροφη) τοτε δεν υπαρχει νοημα ουτε για "αδεια αποδεσμευσης" ουτε για το ποιος θα αποφασισει να φυγει βαση στατους!
Ποσο μαλλον οταν μιλαμε για bdsm σχεση!
(μιλαω με βαση την λογικη κ οχι την εμπειρια)
Εφοσον μιλαμε για κατι τοσο εντονο,ειλικρινες κ αμοιβαιο μονο κ μονο απο σεβασμο ο ενας προς τον αλλον χρειαζεται να αποχωρησει πριν γινει το κλιμα πολυ δυσαρεστο!

 

Γενικά σε κάθε είδους σχέση, αυτός που την καθορίζει
και αποφασίζει για την πορεία της είναι αυτός που αισθάνεται τα λιγότερα.

Ειδικά σε αυτόν τον χώρο, ισχύει το ίδιο,
διότι βασική και μόνη απόλυτη αρχή του, είναι η συναίνεση.

Η μόνη ουσιαστική διαφορά σε μια σχέση BDSM και μια vanilla σχέση,
είναι ότι μπορεί να προβλέπεται κάποιο πρωτόκολλο αναχώρησης και αποδέσμευσης.

 

Και αν αυτος που νιωθει τα περισοτερα ειναι αυτος που φοβαται το συναισθημα κ αρα τελειωνει τη σχεση τρεμωντας τον πονο που ισως ερθει; (Εντος κ εκτος bdsm)
Θελω να πω...τιποτα δεν ειναι δεδομενο!
Απλα ζεις,απολαμβανεις,υποστηριζεις τις επιλογες σου και αν ερθει το τελος...?
Ενας ακομη πονος...
Εξαλλου οπως πολυ σοφα λενε:"κλεινοντας τον πονο εξω απο τη ζωη,κλεινεις κ τη χαρα"

 

Όταν αγαπάς ή/και είσαι ερωτευμένος δεν υπάρχουν ερωτηματικά, ανασφάλειες και αμφιβολίες.

Ερωτηματικά, ανασφάλειες και αμφιβολίες υπάρχουν σε ενδιάμεσες και μόνο καταστάσεις.

 

Θα ξαναπω...τιποτα δεν ειναι δεδομενο!

 

Η απόφαση, όπως σε όοοοοολα τα θέματα που άπτονται κάαααθε είδους σχέσεων, ανήκει στο μέλος που αισθάνεται/βιώνει/αντιλαμβάνεται πως δεν καλύπτεται από την όοοοοποια σχέση.
Ακόμα και σε αυτό που σχηματικά ή αφελώς περιγράφεται ως "ασύμμετρη σχέση", όταν υπάρχουν οι ικανές και αναγκαίες συνθήκες στην αντίληψη του ενός από τα δυό μέλη, όοοοποιο κι αν είναι αυτό, τότε το άτομο αυτό αναλαμβάνει το κόστος της αποδέσμευσης ή της αποχώρησης.

Αν μας φαίνεται από απλό ή απλοϊκό πράμα ή φυσικώ τω λόγω, η αποδέσμευση εκ μέρους του κυριαρχικού μέλους της σχέσης (μεγαλύτερη φόλα αντίληψης επί του θέματος δεν υπάρχει) σημαίνει/προϋποθέτει πως ή έκανε λάθος εκτίμηση στην επιλογή του ή αποδείχτηκε ελλιπής στην διαχείριση/χειρισμό/συμμετοχή του εαυτού του που εξ αρχής είχε ως στόχο στην διαμόρφωση/δημιουργία/αποδοχής κλίματος και συνθηκών αποδοχής εκ μέρους του υποτακτικού μέλου. Διγιότι το κυριαρχικό μέλος τα αναλαμβάνει αυτά ως αναπόσπαστο κομμάτι της ευθύνης του έναντι του εαυτού του κατ' αρχάς και συνεπαγωγικά για το υποτακτικό μέλος. Στα ελληνικά αποδίδεται και ως "πρέπει νάσαι λέρα για να κυβερνάς γαλέρα"... Το ηλιθιωδώς ή τεμπελχανάδικα ή το "εγώ απλώς προεδρεύω" αντιλαμβανόμενο σκεπτικό εκ μέρους κυριαρικών ατόμων καταδείχνει και συνεπώς απλά επιβεβαιώνει στην καλύτερη περίπτωση το στενότατο πεδίο αντίληψής τους, στην χειρότερη από συναισθηματική ανεπάρκεια ή αναπηρία. Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε στα αίτια, δεν μας ενδιαφέρουν άλλωστε.

Αν ομοίως μάς φαίνεται ταμπού η αποχώρηση του υποτακτικού μέλους, και αφού ξεπεραστεί στη γκλάβα μας το οξύμωρον αυτό ταμπού στο πλαίσιο "τι στο καλό ανοιχτόμυαλο πλάσμα είσαι εσύ που κολυμπάς στα βαθέα ύδατα και παραδίδεις όπλα και γραφομηχανή στον πάσα ένανε..?" ως αντίρροπη άποψη στα από πάνω, δεν είναι. Διγιότι, όσο και αν τάχει παραδώσει, χρειάζεται όσο νάναι η ύπαρξη των στοιχείων εκείνων που υπο/αντικαθιστούν την παράδοσή τους εν πλήρει συνειδήσει και από τα δυο μέρη, αλλιώς τι σταδιάλα, η σχέση καταπίπτει σε τελετουργικό.

Πα να πει δυο τινά: Ή παίζουμε τση κουμπάρες με άλλο όνομα, ή καλύπτουμε ανάγκες χωρίς ονοματεπώνυμο ή για την ακρίβεια, τις βαφτίζουμε με άλλο όνομα και καμωνόμαστε.
Που και στις δυο περιπτώσεις σημαίνει και καταδείχνει πως και τα δυο μέλη είναι μυαλοφυγόδικα.
Ξαναπάει να πει πως ο επεξεργαστής γυρνάει άνευ φορτίου και στολάρει, δηλαδή καίγεται.
Όπως ακριβώς, στην αντίθετη περίπτωση, ο επεξεργαστής, όσο καλός και να είναι, να έχει διαστάσεις προπέλας ανεμιστήρα που να προσπαθεί να θέσει σε κίνηση αεροπλανοφόρο.

Αν δεν είναι και λειτουργούν εν συνειδήσει, και στον οποιοδήποτε βαθμό, δεν ανακύπτει κανένα θέμα, εφόσον υπάρχουν τα επαρκή δεδομένα στην φαρέτρα του καθενού.

_____
Μια παρατήρηση για πιο μεγάλα παιδιά και άσκηση για να λυθεί στο σπίτι.
Αν τα όποια κείμενα που μορφοποιούν αυτό που λέμε βουδουσουμού ήταν γραμμένα στα γαλλικά, τα γερμανικά, τα ιταλικά ή τα ελληνικά (ουάου) νομίζετε πως το βουδουσουμού θα ήταν, ας πούμε απλά, το ίδιο..?
Ευτυχείτε, που έλεγε κι ο Άλκης Στέας...

 

@cadpmpc

σκέφτομαι φωναχτά την άσκηση και λέω, τα γαλλικά , τα γερμανικά, τα ιταλικά , τα ελληνικά μυαλά, είναι τα ίδια με τα αγγλικά;
'ντάξει ,σήμερα τα περνάμε όλα στη κιμαδομηχανή ,αλλά πιο παλιά, όσες γλώσσες και τόσα βουδουσουμιά , διγιότι ( sic) τι είναι η γλώσσα, ε; ...
(το αφήνω για να παίξουν κι άλλα παιδάκια)

υ.γ αμα όλοι οι Κ ητανε λέρες οι bdsm σχέσεις θα ήταν until death put us apart ?